Naar inhoud springen

Railgun

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Schema van een railgun. De rails en het projectiel zijn aangegeven, evenals de richting van de elektrische stroom I (rood), het magnetische veld B (blauw) en de haakse lorentzkracht F (groen) die het projectiel voortstuwt.

Een railgun is een elektrisch geweer dat een elektrisch geleidend projectiel tussen metalen rails wegschiet.

Naval Surface Warfare Center testschot in januari 2008, met een staartpluim van plasma achter het projectiel.
Duits ontwerp voor een railgun

Railguns gebruiken twee sleepcontacten die een sterke elektrische stroom door het projectiel laten lopen. Dit ondergaat een lorentzkracht door het sterke magnetische veld ten gevolge van de stroom door de rails en wordt zo versneld. De Amerikaanse marine heeft een railgun getest die een kogel van 3,5 kg versnelt tot Mach 7.[1].

Railguns moeten niet verward worden met het verwante spoelgeweer (coilguns/Gauss guns), die zonder contacten werken en een magnetisch veld gebruiken dat wordt aangelegd met uitwendige spoelen langs de loop om een magnetisch projectiel voort te stuwen.

In tegenstelling tot kogels die gebruik maken van buskruit om af te vuren, die gelimiteerd zijn door de snelheid waaraan het gas dat de kogel doorreist kan uitzetten, is een railgun alleen beperkt door de hoeveelheid energie die je in een keer in het systeem kan dumpen. Hierdoor zijn er testschoten afgevuurd met railguns die twee tot drie keer de maximumsnelheid bereikten die een gewone kogel kan halen.

De elektrische stroom door de rails veroorzaakt een magneetveld, dat samen met de elektrische stroom door het projectiel een lorentzkracht opwekt die het projectiel voortstuwt. Omdat de elektrische stroom tweemaal gebruikt wordt, verwachten we dat die kracht evenredig is met het kwadraat van de stroomsterkte.

De grootte van deze krachtvector kan in een ideaal geval berekend worden met

  1. de formule voor het magnetisch veld veroorzaakt door een gelijkstroom (de wet van Biot-Savart, de rechterhandregel voor een stroomdraad) en
  2. de lorentzkracht op een stroomdraad of geleider in een magneetveld.

We hebben de volgende constante en variabelen nodig:

  • de magnetische permeabiliteit van lucht of vacuüm,
  • de straal van de rails (hier met ronde dwarsdoorsnede genomen) ,
  • de tussenafstand van de middens van de rails , tevens de breedte van het projectiel, en
  • de elektrische stroomsterkte in ampère door het geheel

In de berekening wordt de situatie vereenvoudigd: de rails hebben een begin maar zijn oneindig lang (half-oneindige draden). Volgens de wet van Biot-Savart wekt een half-oneindige stroomdragende draad (hier rail) op een afstand een magnetisch veld op die gegeven is door:

waarin

de richting van het magneetveld rond de stroomdraad (rail) aangeeft.

Daarom is de sterkte van het magneetveld in het gebied tussen twee half-oneindige draden (rails) met een tussenafstand de som van de losse magneetvelden van de enkele draden (rails):

Om het gemiddelde magnetische veldsterkte in de ruimte tussen de twee draden (rails) te berekenen, nemen we aan dat klein is vergeleken met . We tellen alle bijdragen tot het magneetveld op en berekenen het dus met een integraal:

Vanwege de formule voor de lorentzkracht wordt de kracht op de stroomdragende draad (rail) gegeven door . Omdat de breedte van het projectiel is, volgt voor de kracht

De formule gaat uit van de veronderstelling dat de afstand tussen het punt waar de kracht gemeten wordt en het begin van de rails 3 of 4 maal groter is dan de tussenafstand tussen de rails . Om de kracht nauwkeurig te berekenen, moet de vorm en ligging van de rails en projectiel erbij betrokken worden.

[bewerken | brontekst bewerken]

Pogingen van amateurs

[bewerken | brontekst bewerken]

Universitair onderwijs en onderzoek

[bewerken | brontekst bewerken]

Militaire toepassing

[bewerken | brontekst bewerken]

Pers en media

[bewerken | brontekst bewerken]