Naar inhoud springen

Michael Matthews

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Michael Matthews
Matthews in 2022
Matthews in 2022
Persoonlijke informatie
Bijnaam Bling
Geboortedatum 26 september 1990
Geboorteplaats Canberra, Australië
Lengte 178 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg Team BikeExchange
Discipline(s) Weg
Specialisatie(s) Sprinter
Ploegen
2009–2010
2011–2012
2013–2016
2017–2020
2021-
Team Jayco-AIS
Rabobank
Orica GreenEDGE
Team Sunweb
Team BikeExchange
Beste prestaties
Milaan-San Remo 2e (2024)
Gent-Wevelgem 5e (2021)
Ronde van Vlaanderen 6e (2019)
Amstel Gold Race 3e (2015)
Luik-Bastenaken-Luik 4e (2017)
Ronde van Italië 3 etappezeges
Ronde van Frankrijk 4 etappezeges
Ronde van Spanje 3 etappezeges
WK op de weg 2e (2015)
Overige
Zeges:  
Grote Prijs van Quebec
Grote Prijs van Montreal
Bretagne Classic
2018, 2019, 2024
2018
2020
Medailleoverzicht
Wegwielrennen
Evenement Goud Zilver Brons
Wereldkampioenschappen 1 2 3
Totaal (6 medailles) 1 2 3
Medailles
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Michael Matthews (Canberra, 26 september 1990) is een Australisch wielrenner die vooral bekend staat als massasprinter en die sinds 2021 rijdt voor Team BikeExchange.

In 2006 werd hij Australisch kampioen bij de nieuwelingen. Een jaar later werd hij samen met Matthew Meisel-Dennis, Thomas Palmer en Alastair Loutit tweede op het nationale kampioenschap ploegenachtervolging voor junioren.

In 2009 werd hij derde in het Australisch kampioenschap tijdrijden voor beloften. Op het kampioenschap op de weg werd hij tweede. Ook op de Oceanische Spelen reed hij goed en werd tweede op de individuele tijdrit voor beloften. Hij behaalde dat jaar tevens zijn eerste top-10 klassering in een elitewedstrijd door als negende in het eindklassement van de Ronde van Japan te eindigen.

In 2010 werd hij zowel op de weg als in de individuele tijdrit derde bij de beloften op het Australisch kampioenschap. Voorts won hij etappes in de Ronde van Langkawi, Ronde van Japan en de Ringerike GP en eindigde als tweede in de Ronde van Vlaanderen voor beloften. Zijn belangrijkste resultaat behaalde hij in Geelong, alwaar hij het Wereldkampioenschap op de weg voor beloften won.

Zijn sterke seizoen werd beloond met een overgang naar het ProTeam van Rabobank. Voor dit team ging hij in 2011 van start met zijn eerste World-Tour evenement: de Tour Down Under, waarin hij al in de derde etappe de gevestigde sprinters klopte en zo zijn eerste grote profzege binnensleepte. In maart dat jaar was hij weer de sterkste, in de openingsrit van de Ronde van Murcia. Op 25 april wist hij ook zijn eerste grote eendagskoers te winnen, namelijk de Duitse semi- klassieker Rund um Köln. In 2014 won hij de 6e etappe in de Ronde van Italië in de roze leiderstrui. Hij reed deze Ronde van Italië niet uit. Matthews werd vervolgens wel geselecteerd voor de Ronde van Frankrijk. Een paar dagen voor het begin van deze ronde, kwam Matthews hard ten val. Daarom werd hij op het laatste moment vervangen door zijn Canadese teamgenoot Christian Meier.

In 2024 sprintte Matthews, een minuut na winnaar Mathieu van der Poel, naar de derde plek in de Ronde van Vlaanderen. Na afloop van de wedstrijd besloot de wedstrijdjury echter om Matthews te declasseren en terug te zetten naar plek elf, na een ongeoorloofde manoeuvre in de sprint.[1]

2006
Australische kampioenstrui Australisch kampioen op de weg, Nieuwelingen
2008
Proloog en 3e etappe B Tre Ciclista Bresciana, Junioren
2e etappe GP Général Patton, Junioren
2009
Goud Oceanisch kampioen tijdrijden, Beloften
Goud Oceanisch kampioen op de weg, Beloften
2010
Regenboogtrui Wereldkampioen op de weg, Beloften
2010 - 7 zeges
4e etappe Ronde van Wellington
1e en 3e etappe Ronde van Langkawi
Proloog Ronde van Japan
2e en 3e etappe Ringerike GP
1e etappe Ronde van Thüringen (ploegentijdrit)
2011 - 4 zeges
2e etappe Bay Cycling Classic
3e etappe Tour Down Under
1e etappe Ronde van Murcia
Ronde van Keulen
2012 - 2 zeges
Clásica de Almería
3e etappe Ronde van Utah
Puntenklassement Ronde van Utah
2013 - 4 zeges
2e en 4e etappe Ronde van Utah
Puntenklassement Ronde van Utah
5e en 21e etappe Ronde van Spanje
2014 - 6 zeges
Ronde van La Rioja
3e etappe Ronde van het Baskenland
1e (ploegentijdrit) en 6e etappe Ronde van Italië
1e etappe Ronde van Slovenië (individuele tijdrit)
Puntenklassement Ronde van Slovenië
3e etappe Ronde van Spanje
2015 - 6 zeges
3e etappe Parijs-Nice
Puntenklassement Parijs-Nice
1e etappe Ronde van het Baskenland
1e (ploegentijdrit) en 3e etappe Ronde van Italië
3e etappe Ronde van Zwitserland
2e etappe Ronde van Alberta
2016 - 4 zeges
Proloog en 2e etappe Parijs-Nice
Puntenklassement Parijs-Nice
Ronde van La Rioja
10e etappe Ronde van Frankrijk
2017 - 5 zeges
1e etappe Ronde van het Baskenland
3e etappe Ronde van Zwitserland
14e en 16e etappe Ronde van Frankrijk
Groene trui Puntenklassement Ronde van Frankrijk
UCI Ploegentijdrit in Bergen
2018 - 4 zeges
Proloog Ronde van Romandië
7e etappe BinckBank Tour
Grote Prijs van Quebec
Grote Prijs van Montreal
2019 - 3 zeges
2e en 6e etappe Ronde van Catalonië
Puntenklassement Ronde van Catalonië
Grote Prijs van Quebec
2020 - 1 zege
Bretagne Classic
2022 - 1 zege
1e etappe Ronde van Catalonië
Puntenklassement Ronde van Zwitserland
14e etappe Ronde van Frankrijk 2022
2023 - 1 zege
Puntenklassement Tour Down Under
3e etappe Ronde van Italië
2024 - 2 zeges
Ruta de la Cerámica-Gran Premio Castellón
Grote Prijs van Quebec


Totaal: 47 zeges bij de elite

Resultaten in voornaamste wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
2011
2012
2013 110e (2) 
2014 opgave (1)  75e (1) 
2015 opgave (1)  152e  
2016 110e (1) 
2017 69e (2)  
2018 opgave  
2019 67e  
2020 opgave  
2021 79e   70e  
2022 78e (1) 
2023 63e (1) 
2024 89e  
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Brabantse Pijl Waalse Pijl Bretagne Classic WK op de weg Wereld­ranglijsten
2011 107e 69e 134e 63e (UWT)
2012 10e 48e opgave 135e (UWT)
2013 opgave 128e opgave 112e opgave 89e (UWT)
2014 78e 12e Zilver ↑ 14e 73e (UWT)
2015 Brons ↑ Brons ↑ Zilver ↑ opgave Zilver ↑ 20e (UWT)
2016 59e 5e 5e 21e 4e 4e 21e (UWT)
2017 12e 8e 10e 4e opgave 11e 67e 5e Brons ↑ 9e (UWT)
2018 7e 13e 24e 63e opgave 5e 4e 7e (UWT)
2019 12e 6e 16e 35e 4e 8e 13e 24e 33e (UWR)
2020 Brons ↑ Goud ↑ 7e 32e (UWR)
2021 6e 5e 21e 4e 19e opgave 21e 25e
2022 4e 11e 7e opgave 7e 27e Brons ↑
2023 opgave opgave
2024 Zilver ↑ 62e 11e 10e 36e 8e opgave opgave

Resultaten in kleinere rondes

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Tour Down Under Parijs-Nice Tirreno-Adriatico Ronde van Catalonië Ronde van het Baskenland Ronde van Romandië Critérium du Dauphiné Ronde van Zwitserland Ronde van Polen Eneco Tour / BinckBank Tour
2010 81e
2011 4e (1) 118e
2012 9e opgave opgave 110e 138e opgave
2013 91e opgave 80e
2014 60e opgave opgave (1) 69e
2015 51e (1) Puntenklassement opgave (1) opgave (1)
2016 53e (2) Puntenklassement opgave opgave
2017 32e 39e (1) 60e (1)
2018 opgave opgave (1) 49e 2e (1)
2019 opgave 59e (2) Puntenklassement
2020 26e 54e
2021 38e 32e
2022 50e opgave (1)
2023 43e opgave
2024 opgave opgave

(*) tussen haakjes aantal individuele etappeoverwinningen

  1. Tot juli heette de ploeg Team AIS, maar na het aantrekken van Jayco als sponsor werd de naam veranderd.
Voorganger:
Peter Sagan
Vlag van Slowakije
2012, 2013, 2014, 2015, 2016
Groene trui Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Groene trui
Michael Matthews
Vlag van Australië
2017
Opvolger:
Peter Sagan
Vlag van Slowakije
2018, 2019