Naar inhoud springen

Internazionale

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Inter Milan)
Internazionale
KampioenssterKampioensster
Internazionale
Internazionale
Naam Football Club Internazionale Milano S.p.A.
Bijnaam I Nerazzurri
La Beneamata
Il Biscione
Opgericht 9 maart 1908
Plaats Milaan
Stadion Stadio Giuseppe Meazza
Capaciteit 80.018
Voorzitter Vlag van Italië Giuseppe Marotta
Eigenaar Vlag van Verenigde Staten Oaktree Capital (68.55%)
Vlag van Verenigde Staten LionRock Capital (31.05%)
Vlag van Italië Pirelli (0.37%)
Overige aandeelhouders (0.03%)
Vicevoorzitter Vlag van Argentinië Javier Zanetti
Trainer Vlag van Italië Simone Inzaghi
(Hoofd)sponsor bettson.sport
Kledingmerk Nike
Competitie Serie A
Website inter.it
Thuis
Uit
Alternatief
Geldig voor 2023/24
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Football Club Internazionale Milano, algemeen bekend als Internazionale of eenvoudigweg Inter, is een voetbalclub uit de Italiaanse stad Milaan. Buiten Italië word de club ook aangeduid als Inter Milan, al is dit nooit de officiële naam geweest. De club werd op 9 maart 1908 opgericht door een aantal "rebellen" die zich niet konden vinden in de reglementen van de Milan Cricket and Football Club, tegenwoordig beter bekend als AC Milan. Internazionale is tot op heden nog de enige Italiaanse voetbalclub die sinds de oprichting op het hoogste voetbalniveau van het land actief is. Het Stadio Giuseppe Meazza, ook wel bekend als San Siro, is de thuisbasis van de Nerazzurri en biedt plaats aan 80.018 toeschouwers.

Oprichting en eerste jaren

[bewerken | brontekst bewerken]

Internazionale werd opgericht op 9 maart 1908 als Football Club Internazionale nadat enkele leden van de Milan Cricket and Football Club zich hadden afgescheiden om een nieuwe club te vormen waar meer buitenlandse spelers zouden worden toegelaten. Een groep Italianen en Zwitsers, bestaande Giorgio Muggiani, een schilder die het eerste logo ontwierp, Bossard, Lana, Bertoloni, De Olma, Enrico Hintermann, Arturo Hintermann, Carlo Hintermann, Pietro Dell'Oro, Ugo en Hans Rietmann, Voelkel, Maner, Wipf, en Carlo Ardussi en Menno Knoote, waren niet tevreden over de dominantie van de Italianen in het team van Milan Cricket and Football Club en verlieten de club om Internazionale op te richten. Vanaf het begin stond Internazionale open voor buitenlandse spelers.

In 1909/10 won de club voor het eerst de scudetto, de landstitel. Virgilio Fossati was op dat moment speler-trainer en sneuvelde in de Eerste Wereldoorlog. De volgende titel kwam er tien jaar later. In 1928 fuseerde de club met US Milanese. In het fascistische tijdperk werd de naam Internazionale niet geapprecieerd en werd de naam Ambrosiana aangenomen en speelde de club in witte shirts met een rood kruis. In 1932 werd het toegelaten dat de naam veranderd werd in Ambrosiana-Inter en in 1945 nam de club opnieuw de naam Internazionale aan.

De eerste Coppa Italia werd in 1938/39 onder aanvoering van Giuseppe Meazza gewonnen. De thuisbasis van Internazionale, San Siro, werd op 3 maart 1980 vernoemd naar de voormalig speler van Inter en AC Milan. Inter won de zesde en zevende landstitel in 1953 en 1954. Na deze titels brak het beste tijdperk in de geschiedenis van de club aan, ook wel bekend als het tijdperk van Grande Inter.

In de jaren zestig werd Sandro Mazzola dé vedette van Internazionale

In 1960 kwam Helenio Herrera over van Barcelona. Hij transformeerde de Milanese club om tot een van de leidende machten in het Europese voetbal. Inter eindigde in zijn eerste seizoen als derde, tweede in zijn tweede seizoen en eerste in zijn derde seizoen. Ook in 1965 en 1966 werd de landstitel veroverd. Daarnaast wist Internazionale ook Europese successen te boeken. In 1964 won de club voor het eerst de Europacup I tegen recordkampioen Real Madrid van . Een jaar later deed de club het in eigen stadion nog dunnetjes over tegen een andere grootmacht die de competitie al twee keer gewonnen had, het Benfica van Eusébio. Het Grande Inter van Herrera bestond uit een aantal kernspelers, waaronder Tarcisio Burgnich, Giacinto Facchetti, Mario Corso en Sandro Mazzola.

Het lukte Internazionale in 1965 bijna om voor het eerst de Treble te winnen in de historie van het Europese voetbal, maar na het winnen van de Serie A en later de Europacup I ging de finale om de Coppa Italia verloren. In het seizoen 1965/66 reikte Inter tot ver in de strijd om de Europacup I, maar werd het in de halve finale uitgeschakeld door Real Madrid. In 1967 bereikte het wél weer de finale van het Europese toernooi, maar deze werd met 2-1 verloren van Celtic in het Portugese Lissabon.

Na het gouden tijdperk in de jaren 60 won Internazionale de elfde landstitel in 1971 en dan was het tot 1980 wachten op de twaalfde titel. In de Europacup I werd in 1972 de finale bereikt maar daarin was het Ajax van Johan Cruijff en Johan Neeskens een maatje te groot (2-0). De Coppa Italia werd in 1978 en 1982 gewonnen. De veelvoudige West-Duitse ex-internationals Hansi Müller en Karl-Heinz Rummenigge speelden 2 respectievelijk 3 seizoenen voor Inter. Geleid door het Duitse duo Andreas Brehme en Lothar Matthäus won de club in 1989 de landstitel, maar lukte ze het deze niet te prolongeren ondanks de toevoeging van Jürgen Klinsmann en de winst van de Supercoppa aan het begin van het seizoen.

Donkere periode

[bewerken | brontekst bewerken]

Tot begin jaren negentig liep het nog vlot voor de club en in 1991 werd nog de UEFA Cup gewonnen. Maar daarna ging het minder bij de club. Terwijl grote rivalen AC Milan en Juventus zowel in Italië als in Europa successen behaalden, eindigde Inter vaker in de middenmoot. Het ergste overkwam de club in 1994 toen het slechts één puntje boven de degradatiezone eindigde. Troostprijs dat jaar was wel een nieuwe UEFA Cup-overwinning. In 1994/95 werd een gedeelde zesde plaats bereikt nadat Massimo Moratti het voorzitterschap overnam. Er waren ook veelbelovende spelers als Christian Vieri, Ronaldo en Hernán Crespo, waarmee Inter twee keer het wereldrecord voor een transfersom verbrak. In 1998 werd Internazionale nog eens vicekampioen en won het opnieuw de UEFA Cup, maar de jaren 90 is tot op heden het enige decennium in de clubgeschiedenis waarin geen landstitel werd behaald.

Op 8 juli 2004 werd voormalig Lazio-hoofdtrainer Roberto Mancini aangesteld als de nieuwe hoofdtrainer van de club. In zijn eerste seizoen verzamelde de club 72 punten en won het de Coppa Italia nadat het in de finale van AS Roma had gewonnen. Enkele maanden later, op 20 augustus 2005, werd ook de Supercoppa gewonnen door regerend landskampioen Juventus te verslaan. Het was de eerste Supercoppa-winst sinds 1989. Een jaar later gingen AS Roma en Internazionale op herhaling in de bekerfinale. Ook deze finale werd door de Milanese formatie van Mancini gewonnen. Door het Italiaans omkoopschandaal met Juventus, Lazio, Fiorentina, Reggina en AC Milan kreeg Internazionale de landstitel van 2005/06 toegewezen, ondanks dat het als derde was geëindigd in de competitie. Alle betrokken clubs kregen een straf, die later wel verminderd werd. Het grootste slachtoffer werd Oude Dame Juventus die twee landstitels verloor (eentje aan Inter en eentje is niet toegekend) en naar de Serie B werd teruggezet. AC Milan kreeg 8 strafpunten aan de start van het nieuwe voetbalseizoen.

Met het wegvallen van grote concurrent Juventus werkte Internazionale toe naar een glorieuze landstitel. Met een recordbrekende zegereeks van 17 wedstrijden die op 25 september 2006 startte met een 4-1 overwinning op Liverno en eindigde op 28 februari 2007 met een 1-1 gelijkspel tegen Udinese. De 5-2-overwinning op 25 februari 2007 brak het record van Bayern München en Real Madrid die 15 opeenvolgende overwinningen behaalden van de vijf grootste competities (Premier League, Serie A, La Liga, Ligue 1 en Bundesliga. De zegereeks duurde vijf maanden en Inter staat op de derde plaats in Europa na Benfica (29 overwinningen) en Celtic (25 overwinningen). Daarna ging het iets minder goed en speelde de club gelijk tegen clubs waarvan gewonnen zou moeten worden maar desalniettemin bleef de club genoeg punten voorsprong behouden. AS Roma dat tweede stond doorbrak de onoverwinnelijkheid uiteindelijk door met 3-1 te winnen en Inter de eerste seizoensnederlaag toe te dienen. Op 22 april 2007 won de club haar tweede scudetto op rij toen er met 2-1 werd gewonnen van Siena. Marco Materazzi scoorde beide doelpunten. Nadat Inter in het seizoen 2007/08 in de Champions League knock-outfase werd uitgeschakeld door Liverpool maakte Mancini bekend aan het einde van het seizoen te vertrekken bij de Nerazzuri. Tijdens de laatste speelronde van het seizoen werd nog wel de derde titel op rij bijgeschreven.

Bovenste rij, v.l.n.r.: Vieira, Maicon, Toldo, Materazzi, Lúcio, Eto'o
Onderste rij, v.l.n.r.: Stanković, Quaresma, Zanetti, Muntari, Milito (2009)

Op 2 juni 2008 maakte Internazionale bekend dat oud-Porto en Chelsea hoofdtrainer José Mourinho de nieuwe hoofdtrainer van de club zou worden. In zijn eerste seizoen met de club won het team de Supercoppa en een vierde Serie A op rij. De uiteindelijke Champions League-finalist Manchester United schakelde de Milanese club wel vroegtijdig uit in het toernooi.

Het tweede seizoen onder Mourinho werd de succesvolste jaargang in de clubgeschiedenis. Internazionale wist als eerste Italiaanse voetbalclub de Treble te winnen. Diego Milito speelde een grote rol in de Champions League-finale tegen Bayern München door beide doelpunten voor zijn rekening te nemen. De Serie A werd gewonnen met twee punten voorsprong op AS Roma, terwijl Inter ook in de Coppa Italia-finale te sterk was voor de Romeinen. Mourinho vertrok aan het eind van het seizoen om hoofdtrainer te worden van Real Madrid. Hij werd opgevolgd door voormalig Liverpool-hoofdtrainer Rafael Benítez.

In augustus 2010 wonnen de Nerazzuri wederom de Supercoppa en een half jaar later werd het WK voor clubs voor de eerste keer gewonnen. Desondanks werd Benítez enkele dagen daarna ontslagen. Hij werd opgevolgd door Leonardo. Zijn aanstelling deed flink wat stof opwaaien aangezien hij overkwam van rivaal AC Milan. Onder zijn leiding behaalde het team dertig punten uit twaalf wedstrijden en brak zelfs een record in de Serie A, door uit 13 wedstrijden 33 punten te halen. Met een gemiddeld aantal punten van 2,5 per wedstrijd presteerde hij beter dan zijn twee voorgangers. Leonardo leidde de club naar de kwartfinale van de Champions League waarin het werd uitgeschakeld door Schalke 04, maar het wist wel beslag te leggen op de Coppa Italia. Desalniettemin vertrok Leonardo aan het einde van dat seizoen. In het seizoen erna, 2011/12, werkte de club met drie verschillende hoofdtrainers; Gian Piero Gasperini, Claudio Ranieri en Andrea Stramaccioni.

Met Gasperini aan het roer begonnen ze het seizoen voor met de strijd om de Supercoppa tegen AC Milan, die met 2-1 werd verloren. De eerste wedstrijd in de Serie A werd ook verloren met 4-3 van Palermo, en de week daarop speelden ze gelijk tegen AS Roma. In de Champions League verloren ze van het Turkse Trabzonspor. Na die nederlaag verloren ze ook van het nog maar net gepromoveerde Novara. Nadat vijf wedstrijden niet werden gewonnen werd Gasperini ontslagen. Opvolger Ranieri ging goed van start door zeven wedstrijden op rij te winnen, waaronder tegen AC Milan. Daardoor groeide de hoop om hernieuwde deelname aan de titelrace, maar na de winterstop zag alles er minder goed uit. Onder andere door het vertrek van Samuel Eto'o en Thiago Motta werden de prestaties in de competitie en in de Champions League minder. Na een nederlaag tegen Juventus diende Ranieri zijn ontslag in. Stramaccioni leidde het team vervolgens nog van een achtste naar de zesde plek, waardoor deelname aan de Europa League was veiliggesteld. Hij kreeg daardoor het vertrouwen van voorzitter Massimo Moratti om ook het volgende seizoen voor de groep te staan.

In augustus 2012 verkocht Moratti een minderheidsaandeel aan een Chinese investeringsgroep geleid door Kenneth Huang. Het seizoen 2012/13 werd een van de slechtste seizoenen van de laatste jaren doordat de club als negende eindigde en daardoor geen recht had op Europees voetbal in het volgende seizoen. Voormalig Napoli-hoofdtrainer Walter Mazzarri werd aangesteld als opvolger van Stramaccioni. Hij begeleide het team naar de vijfde plaats in de Serie A en dus een deelname aan de Europa League.

Op 15 oktober 2013 werd bekend dat een Indonesische investeringsgroep onder aanvoering van Erick Thohir, Handy Soetedjo en Rosan Reoslani een overeenkomst hadden getekend om zeventig procent van de aandelen over te nemen voor ongeveer 366 miljoen euro. Moratti, die werd benoemd tot erevoorzitter, behield de andere dertig procent. Onder Thohir zijn bewind werd er een duurzamere strategie geïmplementeerd, maar dit zorgde niet voor nieuwe successen. Gedurende deze periode keerde succestrainer Mancini terug bij de club. Internazionale liep aan het einde van het seizoen Champions League-voetbal mis.

Op 6 juni 2016 nam Suning Holdings Group het aandelenpakket van Thohir's consortium over. Het eerste seizoen met de nieuwe eigenaar aan boord verliep uiterst moeizaam. In de zomer van 2016 werd er afscheid genomen van Mancini die werd vervangen door Frank de Boer. Die werd echter al weer in november van dat jaar werd ontslagen door de club na slechts vier overwinningen in elf wedstrijden. Zijn opvolger, Stefano Pioli, kon de slechte resultaten in de Champions League niet omdraaien. Toen het duidelijk werd dat de club naast een Europees ticket zou grijpen werd ook Pioli opzij geschoven. Luciano Spalletti tekende in juni 2017 een tweejarig contract bij Internazionale. Hij leidde het team in het seizoen 2017/18 terug naar Champions League-voetbal. Daarop besloot het bestuur zijn contract te verlengen tot medio 2021.

Steeven Zhang trad in oktober 2016 aan als de nieuwe voorzitter van de club. In januari van 2019 werd bekend dat LionRock Capital 31,5 procent van de aandelen in handen had gekregen en de nieuwe minderheidsaandeelhouder van Inter zou zijn. Ondanks de vierde eindklassering in de Serie A werd er besloten afscheid te nemen van Spalletti.

Nieuwe succesperiode

[bewerken | brontekst bewerken]

Voormalig bondscoach van het Italiaans voetbalelftal Antonio Conte werd aangetrokken als hoofdtrainer. Hij ondertekende een driejarig contract. Het seizoen 2019/20 eindigde Internazionale op de tweede plaats, nadat het op de laatste speeldag met 2-0 wist te winnen van Atalanta. Ook bereikten ze de UEFA Europa League-finale, maar deze werd verloren van Sevilla. Op 2 mei 2021 kwam er een einde aan de achtereenvolgende kampioenschappen van Juventus doordat Inter beslag legde op de titel. Ondanks het succes vertrok Conte door een verschil van inzicht over het te voeren transferbeleid van de club.

In juni 2021 werd Simone Inzaghi aangekondigd als de nieuwe hoofdtrainer van de Nerazzuri. In de strijd om de Supercoppa versloeg Internazionale Juventus met 2-1 waardoor het met de beker naar huis ging. Aan het einde van het seizoen 2021/22 werd ook de Coppa Italia gewonnen door wederom Juventus in de eindstrijd te verslaan. In de reguliere speeltijd bleef het nog 2-2, maar Inter was in de verlenging uiteindelijk de sterkste door nog tweemaal te scoren. Het Serie A-seizoen werd afgesloten op de tweede plaats.

De Supercoppa werd in januari 2023 opnieuw gewonnen nadat AC Milan met 3-0 werd verslagen in het Koning Fahdstadion, onder andere door doelpunten van Edin Džeko en Lautaro Martínez. Ook in de halve finale van de Champions League waren ze te sterk voor de stadgenoot, waardoor ze mochten aantreden in de finale van het miljardenbal. Het Manchester City van Josep Guardiola was, door een doelpunt van Rodri waren de Citizens de uiteindelijke winnaars.

Op 22 april 2024 wist Inter haar twintigste landstitel te winnen, nadat het met 2-1 had gewonnen van AC Milan. Hiermee was het pas de tweede Italiaanse voetbalclub met twintig landstitels of meer en had het haar stadgenoot officieel gepasseerd, die stonden destijds op 19 landstitels. Een maand later kwamen de meeste aandelen van de club in handen van de Amerikaanse investeerder Oaktree Capital Management, nadat de huidige eigenaar van het pakket, Steven Zhang, er niet in was geslaagd een grote lening ter waarde van 395 miljoen euro terug te betalen.[1]

Competitie Aantal Jaren
Internationaal
FIFA Club World Cup 1x 2010
Wereldbeker voor clubteams 2x 1964, 1965
Europacup I / UEFA Champions League 3x 1964, 1965, 2010
UEFA Cup 3x 1991, 1994, 1998
Nationaal
Serie A 20x 1910, 1920, 1930, 1938, 1940, 1953, 1954, 1963, 1965, 1966, 1971, 1980, 1989, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2021, 2024
Coppa Italia 9x 1939, 1978, 1982, 2005, 2006, 2010, 2011, 2022, 2023
Supercoppa Italiana 8x 1989, 2005, 2006, 2008, 2010, 2021, 2022, 2023
Periode Kledingsponsor Shirtsponsor Shirtsponsor rug Trainingssponsor
1979–1981 Puma
1981–1982 Inno-Hit
1982–1986 MecSport Misura
1986–1988 Le Coq Sportif
1988–1991 Uhlsport
1991–1992 Umbro FitGar
1992–1995 Fiorucci
1995–1998 Pirelli
1998–2016 Nike
2016–2021 Suning.com
2021– Socios.com Lenovo

Eerste Elftal

[bewerken | brontekst bewerken]
Nr. Naam Sinds Contract Vorige club
Doelmannen
1 Vlag van Zwitserland Yann Sommer 2023 2026 Vlag van Duitsland Bayern München
12 Vlag van Italië Raffaele Di Gennaro 2023 2025 Vlag van Italië Gubbio
13 Vlag van Spanje Josep Martínez 2024 2029 Vlag van Italië Genoa
Vlag van Roemenië Andrei Radu 2019 2025 Vlag van Italië Genoa
Vlag van Servië Filip Stanković 2020
Verdedigers
2 Vlag van Nederland Denzel Dumfries 2021 2025 Vlag van Nederland PSV
6 Vlag van Nederland Stefan de Vrij 2018 2025 Vlag van Italië Lazio
15 Vlag van Italië Francesco Acerbi 2023 2025 Vlag van Italië Lazio
28 Vlag van Frankrijk Benjamin Pavard 2023 2028 Vlag van Duitsland Bayern München
31 Vlag van Duitsland Yann Bisseck 2023 2028 Vlag van Denemarken Aarhus
32 Vlag van Italië Federico Dimarco 2018 2027 Vlag van Zwitserland Sion
36 Vlag van Italië Matteo Darmian 2021 2025 Vlag van Italië Parma
95 Vlag van Italië Alessandro Bastoni 2017 2028 Vlag van Italië Atalanta
Vlag van Italië Alessandro Fontanarosa 2022
Middenvelders
7 Vlag van Polen Piotr Zieliński 2024 2028 Vlag van Italië Napoli
16 Vlag van Italië Davide Frattesi 2024 2028 Vlag van Italië Sassuolo
17 Vlag van Canada Tajon Buchanan 2024 2028 Vlag van België Club Brugge
20 Vlag van Turkije Hakan Çalhanoğlu 2021 2027 Vlag van Italië AC Milan
21 Vlag van Albanië Kristjan Asllani 2023 2027 Vlag van Italië Empoli
22 Vlag van Armenië Henrikh Mkhitaryan 2022 2026 Vlag van Italië AS Roma
23 Vlag van Italië Nicolò Barella 2020 2029 Vlag van Italië Cagliari
30 Vlag van Brazilië Carlos Augusto 2024 2028 Vlag van Italië Monza
Vlag van Argentinië Valentín Carboni 2022 2028
Aanvallers
8 Vlag van Oostenrijk Marko Arnautovic 2024 2025 Vlag van Italië Bologna
9 Vlag van Frankrijk Marcus Thuram 2023 2028 Vlag van Duitsland Borussia Mönchengladbach
10 Vlag van Argentinië Lautaro Martínez 2018 2026 Vlag van Argentinië Racing Club
99 Vlag van Iran Mehdi Taremi 2024 2027 Vlag van Portugal Porto
Vlag van Argentinië Joaquín Correa 2022 2025 Vlag van Italië Lazio
Vlag van Frankrijk Issiaka Kamate 2024 2026
Vlag van Italië Eddie Salcedo 2019 Vlag van Italië Genoa
Vlag van Uruguay Martín Satriano 2021 2027

Laatste update: 6 augustus 2024

Overzichtslijsten

[bewerken | brontekst bewerken]

Eindklasseringen

[bewerken | brontekst bewerken]
  • 1946 4e
    Serie A
  • 1947 10e
    Serie A
  • 1948 12e
    Serie A
  • 1949 2e
    Serie A
  • 1950 3e
    Serie A
  • 1951 2e
    Serie A
  • 1952 3e
    Serie A
  • 1953 1e
    Serie A
  • 1954 1e
    Serie A
  • 1955 8e
    Serie A
  • 1956 3e
    Serie A
  • 1957 5e
    Serie A
  • 1958 9e
    Serie A
  • 1959 3e
    Serie A
  • 1960 4e
    Serie A
  • 1961 3e
    Serie A
  • 1962 2e
    Serie A
  • 1963 1e
    Serie A
  • 1964 2e
    Serie A
  • 1965 1e
    Serie A
  • 1966 1e
    Serie A
  • 1967 2e
    Serie A
  • 1968 5e
    Serie A
  • 1969 4e
    Serie A
  • 1970 2e
    Serie A
  • 1971 1e
    Serie A
  • 1972 5e
    Serie A
  • 1973 5e
    Serie A
  • 1974 4e
    Serie A
  • 1975 9e
    Serie A
  • 1976 4e
    Serie A
  • 1977 4e
    Serie A
  • 1978 5e
    Serie A
  • 1979 4e
    Serie A
  • 1980 1e
    Serie A
  • 1981 4e
    Serie A
  • 1982 5e
    Serie A
  • 1983 3e
    Serie A
  • 1984 4e
    Serie A
  • 1985 3e
    Serie A
  • 1986 6e
    Serie A
  • 1987 3e
    Serie A
  • 1988 5e
    Serie A
  • 1989 1e
    Serie A
  • 1990 3e
    Serie A
  • 1991 3e
    Serie A
  • 1992 8e
    Serie A
  • 1993 2e
    Serie A
  • 1994 13e
    Serie A
  • 1995 6e
    Serie A
  • 1996 7e
    Serie A
  • 1997 3e
    Serie A
  • 1998 2e
    Serie A
  • 1999 8e
    Serie A
  • 2000 4e
    Serie A
  • 2001 5e
    Serie A
  • 2002 3e
    Serie A
  • 2003 2e
    Serie A
  • 2004 4e
    Serie A
  • 2005 3e
    Serie A
  • 2006 1e
    Serie A
  • 2007 1e
    Serie A
  • 2008 1e
    Serie A
  • 2009 1e
    Serie A
  • 2010 1e
    Serie A
  • 2011 2e
    Serie A
  • 2012 6e
    Serie A
  • 2013 9e
    Serie A
  • 2014 5e
    Serie A
  • 2015 8e
    Serie A
  • 2016 4e
    Serie A
  • 2017 7e
    Serie A
  • 2018 4e
    Serie A
  • 2019 4e
    Serie A
  • 2020 2e
    Serie A
  • 2021 1e
    Serie A
  • 2022 2e
    Serie A
  • 2023 3e
    Serie A
  • 2024 1e
    Serie A

Inter in Europa

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Lijst van Europese wedstrijden van FC Internazionale Milano voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Inter speelde sinds 1930 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam. De edities die Inter heeft gewonnen zijn dik gedrukt:

1998/99, 2000/01, 2002/03, 2003/04, 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2007/08, 2008/09, 2009/10, 2010/11, 2011/12, 2018/19, 2019/20, 2020/21, 2021/22, 2022/23, 2023/24, 2024/25
1963/64, 1964/65, 1965/66, 1966/67, 1971/72, 1980/81, 1989/90
2012/13, 2014/15, 2016/17, 2018/19, 2019/20
2010
1978/79, 1982/83
1972/73, 1973/74, 1974/75, 1976/77, 1977/78, 1979/80, 1981/82, 1983/84, 1984/85, 1985/86, 1986/87, 1987/88, 1988/89, 1990/91, 1991/92, 1993/94, 1994/95, 1995/96, 1996/97, 1997/98, 2000/01, 2001/02, 2003/04
1955/58, 1958/60, 1960/61, 1961/62, 1969/70, 1970/71
1930, 1933, 1934, 1935, 1936, 1938, 1939

Bijzonderheden Europese competities:

Bijzonderheid Datum Tegenstander Uitslag Plaats Naam Aantal
Hoogste overwinning 11-11-1964 Vlag van Roemenië Dinamo Boekarest 6-0 Milaan
11-11-1964 Vlag van IJsland Stjarnan FC 6-0 Milaan
Hoogste nederlaag 16-04-1986 Vlag van Spanje Real Madrid CF 1-5 Madrid
25-11-2003 Vlag van Engeland Arsenal FC 1-5 Milaan
Speler met meeste wedstrijden 14-03-2013 Vlag van Argentinië Javier Zanetti 160
Speler met meeste doelpunten 04-11-1987 Vlag van Italië Alessandro Altobelli 35

UEFA Club Ranking: 10 (26-08-2024)

Records & Statistieken

[bewerken | brontekst bewerken]
Top-5 meest gespeelde wedstrijden
Nr. Land Naam Positie Periode Aantal
1 Vlag van Argentinië Argentinië Javier Zanetti Verdediger 1995–2014 858
2 Vlag van Italië Italië Giuseppe Bergomi Verdediger 1979–1999 754
3 Vlag van Italië Italië Giacinto Facchetti Verdediger 1960–1978 637
4 Vlag van Italië Italië Sandro Mazzola Aanvaller 1960–1977 566
5 Vlag van Italië Italië Giuseppe Baresi Verdediger 1976–1992 558
Top-5 Doelpuntenmakers
Nr. Land Naam Periode Aantal
1 Vlag van Italië Italië Giuseppe Meazza 1927–1939, 1946–1947 284
2 Vlag van Italië Italië Alessandro Altobelli 1977–1988 209
3 Vlag van Italië Italië Roberto Boninsegna 1969–1976 173
4 Vlag van Italië Italië Sandro Mazzola 1960–1977 162
5 Vlag van Italië Italië Benito Lorenzi 1947–1958 143

Stand: 12-08-2023

Bekende (oud-)Nerazzurri

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Lijst van spelers van Internazionale voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Zie Lijst van trainers van Internazionale voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Zie de categorie FC Internazionale Milano van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.