Gaius Julius Polybius

Gaius Julius Polybius († 47 n.Chr.) was een invloedrijk Romeins vrijgelatene van keizer Claudius.

Polybius werd door keizer Caligula vrijgelaten.^[1] Tijdens de regeringsperiode van Claudius, genoot hij het bijzondere vertrouwen van de keizer, die hem in zijn naaste kring van adviseurs opnam. Het was zijn taak de keizer te adviseren.^[2] Als houder van het ambt a libellis was hij verantwoordelijk voor de verzoekschriften aan de keizer, die hij moest ordenen en aan de keizer moest voorleggen.^[3] Daarnaast was hij bibliothecaris en adviseur van de keizer voor onderwijs. Het is omstreden of hij het ambt ab studiis heeft uitgeoefend.^[4] Mogelijkerwijze was hij ook bevoegd voor de aanbeveling en aanstelling van personen, die de keizer voor verschillende bevorderingen en ambten had voorzien.^[5] Zijn relatie met Claudius' vrouw Messalina kostte hem het leven.^[6] Er is ook overgeleverd, dat Polybius verschillende broers alsook een zoon en vrouw had.^[7]

Noten

↑ CIL VI 19795, 20252, 33838; cf. PIR¹ I 2475.
↑ Seneca, Dialogus XI 5 § 2.
↑ Seneca, Dialogus XI 6 § 4f. Zie A. Winterling, Aula Caesaris. Studien zur Institutionalisierung des römischen Kaiserhofes in der Zeit von Augustus bis Commodus (31 v. Chr.–192 n.Chr.), Oldenbourg - München, 1999, p. 95.
↑ Suet., Claud. 28.
↑ M. Grant, Roms Caesaren. Von Julius Caesar bis Domitian, München, 1987, p. 216.
↑ Cassius Dio, LX 31.2.
↑ Seneca, Dialogus XI 12 § 1.

Referenties

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Gaius_Iulius_Polybius op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
J. Christes, Sklaven und Freigelassene als Grammatiker und Philologen im antiken Rom, Freiburg, 1977. ISBN 3515028641
T. Kurth, Senecas Trostschrift an Polybius: Dialog 11: ein Kommentar, Stuttgart, 1994. ISBN 351907608X
F. Millar, Emperors at work, in JRS 57 (1967), pp. 9–19.
A. Moritz, art. Gaius Iulius Polybius, in NP 10 (2001), col. 48.

[1] CIL VI 19795, 20252, 33838; cf. PIR¹ I 2475.

[2] Seneca, Dialogus XI 5 § 2.

[3] Seneca, Dialogus XI 6 § 4f. Zie A. Winterling, Aula Caesaris. Studien zur Institutionalisierung des römischen Kaiserhofes in der Zeit von Augustus bis Commodus (31 v. Chr.–192 n.Chr.), Oldenbourg - München, 1999, p. 95.

[4] Suet., Claud. 28.

[5] M. Grant, Roms Caesaren. Von Julius Caesar bis Domitian, München, 1987, p. 216.

[6] Cassius Dio, LX 31.2.

[7] Seneca, Dialogus XI 12 § 1.

[1]