Kanthar0s

Ονομάζεται Όλιβερ Μίλερ. Παρατσούκλι: ''The Big O''. Νομίζω για ευνόητους λόγους. Επιλέχθηκε στο ντραφτ του 1992 από τους ''Ήλιους'' του Phoenix. Και σε καλή θέση. Νούμερο 22. Οι ειδικοί του N.B.A. έλεγαν ότι είχε πολύ ταλέντο. Μεγάλο άνοιγμα χεριών, ικανοποιητικό μπλοκ άουτ, έξοχο timing στα κοψίματα, οξυδέρκεια στην πάσα και καλές κινήσεις στο ζωγραφιστό. Του έλειπαν μόνο δυο πράγματα: ύψος, τουλάχιστον για τα δεδομένα του Ν.Β.Α., και ένας διαιτολόγος που να ασκεί και χρέη ψυχολόγου. Κι όμως, τα προβλήματα με το βάρος του δεν ξεκίνησαν αμέσως. Οι φήμες λένε ότι πήρε περίπου δέκα κιλά σε διάστημα τριών ετών από την στιγμή που έγινε ντραφτ, αλλά η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν έντονες αυξομειώσεις στο βάρος του, ενώ το αποκορύφωμα βρίσκεται τις τελευταίες χρονιές της καριέρας που ζύγιζε κάτι παραπάνω από 140 κιλά. Επισκέφθηκε και τη χώρα μας, τη σεζόν 1998-1999, όπου έπαιξε στο Ηράκλειο για πέντε μόλις παιχνίδια. Το χρονικό διάστημα είναι σίγουρα μικρό, αλλά υπεραρκετό για να αναδειχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες ατραξιόν που έχουν αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. 

Τουλάχιστον στην ελληνική Α1 δεν είχε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τις ειρωνείες του κοινού για το βάρος του. Για παράδειγμα, στο N.B.A., σε ένα ματς ανάμεσα στους Sonics και στους Raptors, ο Σον Κεμπ σταμάτησε με φάουλ τον Μίλερ. Υποτίθεται ότι κάτι ειπώθηκε μεταξύ τους και κατόπιν ο Μίλερ αρπάζει μια καρέκλα για να την πετάξει στον Κεμπ. Τελικά δεν την πέταξε, αλλά, σύμφωνα με το κοινό και τους δημοσιογράφους, αυτό συνέβη διότι ο Μίλερ ήθελε να φάει την καρέκλα. Κάτι αντίστοιχο, ωστόσο ηθικά απρεπές, συνέβη σε έναν αγώνα μεταξύ των Sacramento Kings και των Phoenix Suns, όπου η μασκότ των Suns, ο γνωστός γορίλας, τοποθέτησε κάτι ελαστικούς σωλήνες στο κοστούμι του για να αποκτήσει όγκο, φόρεσε τη φανέλα που ανέγραφε το όνομα του Μίλερ και άρχισε να καταβροχθίζει pop corn, μέχρι ότου να πέσει κάτω στο παρκέ και να μην μπορεί να σηκωθεί από το υποτιθέμενο βάρος. Ο Μίλερ, αγωνιζόμενος στους Sacramento, πήρε βαρέως το συμβάν, ενώ υπήρχαν υπόνοιες για ρατσιστικά μηνύματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο περιστατικό υποβαθμίστηκε από το N.B.A. Ωστόσο, κι ο Μίλερ φέρει ευθύνες για την συμπεριφορά των άλλων απέναντί του. Φημολογείται ότι αργούσε να πάει στις προπονήσεις επειδή έτρωγε μεγάλες ποσότητες πρωινού κι ότι κάθε φορά που πατούσε το παρκέ του προπονητηρίου είχε μαζί του και μια σακούλα από τα McDonald's. Και φυσικά, δεν ήταν μόνο το κοινό που τον κορόιδευε, αλλά και οι παίχτες. Ένας παίχτης, λοιπόν, είχε δηλώσει: «Ο μόνος τρόπος για να αγγίξει τη στεφάνη είναι να τοποθετήσεις πάνω της ένα Bic Μαc». Ποιο είναι ο ένοχος;

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Το μικρό Αρειανάκι πάει να συναντήσει τον Αλκέτα, τον Ανέστη, τον Παναγιώτη και τον Στέφανο. Αλλά, γαμώ την πουτάνα μου, ήταν πολύ νωρίς. Πάρα πολύ νωρίς.

Υ.Γ.3 Όταν βλέπεις τον Μπάμπη Χριστόγλου (Ολυμπιακάρχης) να ασκεί δριμεία κριτική για το θέαμα που παρουσιάζει η ομάδα και τις εμφανίσεις που προσφέρει, τότε καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από ό,τι νομίζει κάποιος. Επόμενη κίνηση να δεις τον Νικολακόπουλο να γράφει σοβαρό άρθρο και να αναλύει τους λόγους που η ομάδα δεν αναπτύσσεται κάθετα και δεν μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να το δω και ολοκληρώθηκα ως φίλαθλος. Ειδάλλως, θα πρέπει να περιμένω την πώληση του Μήτρογλου για δέκα μύρια. Και μάλλον αυτό θα αργήσει να συμβεί.

Υ.Γ.4 Αυτός ο Σαββίδης, ή όποιος άλλος κάνει κουμάντο στα των αποδυτηρίων, πρέπει να βάλει ένα φρένο στις δηλώσεις του Δώνη. Πώς γίνεται να μην φταίει ποτέ ο προπονητής του Π.Α.Ο.Κ.;

Υ.Γ.5  Στις αρχές Ιουνίου, με αφορμή την φυγή του Γουαρντιόλα από την Μπάρτσα, έγραφα: «Αν ήταν στην νοοτροπία και στην φιλοσοφία του Γκουαρντιόλα αυτό το ποδόσφαιρο, τότε θα το ξαναδούμε, στο ίδιο ακριβώς επίπεδο και ποσοστό που ξεδιπλώθηκε στην Μπαρτσελόνα, στην επόμενη ομάδα που θα πάει αυτός». Ε, λοιπόν, η επόμενη ομάδα ονομάζεται Μπάγερν Μονάχου.

Υ.Γ.6 Δεν περιγράφω άλλο.

Οι περισσότεροι από μας τον γνωρίζουν και τον έχουν παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους παίχτες που έβγαλε η Ευρώπη. Επιλέχθηκε στο νούμερο 24 του ντραφτ, το 1986, ωστόσο θα ντεμπούταρε στο Ν.Β.Α. εννέα χρόνια αργότερα, λόγω πολιτικών και γραφειοκρατικών κωλυμάτων, σε ηλικία 31 ετών, την σεζόν 1995/96. Αγωνίστηκε επτά σεζόν στο Ν.Β.Α., όλες με τους Portland Trail Blazers, έχοντας 12 πόντους, 7.3 ριμπάουντ, 2.1 ασίστ και 1.1 κοψίματα μέσο όρο. Η είσοδός του στα παρκέ του N.B.A. προκάλεσε πολύ μεγάλη αίσθηση. Ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν ότι ένας παίχτης με διαστάσεις ανάλογες του Λιθουανού γίγαντα, μπορούσε να διαθέτει τόσο υψηλό μπασκετικό IQ, να πασάρει σαν play maker και να σουτάρει σαν shooting guard. Εντούτοις, όσοι τον είχαν παρακολουθήσει στην Ευρώπη, ήξεραν για τις ικανότητές του. Όπως ήταν προφανές, οι περισσότεροι αναρωτήθηκαν τον λόγο που δεν είχε έρθει νωρίτερα στην Αμερική. Τι θα γινόταν, άραγε, αν πήγαινε αρκετά νεότερος; Την απάντηση δίνει ένας αυθεντικός σέντερ. Νοιώθω υπερτυχερός που είχα την χαρά να παρακολουθήσω όλα αυτά τα καθαρόαιμα πεντάρια σε δράση. Τι υποστηρίζει, λοιπόν, ο σέντερ; Τι πιστεύει για το θαύμα της φύσης; Ιδού: «Αν ερχόταν στο Ν.Β.Α. δέκα χρόνια νωρίτερα, θα έκανε πλάκα σε όλους μας». Τόσο απλά. Ποιος προέβη σε αυτή τη δήλωση;

Υ.Γ.2 Κουράστηκα. Πρώτα από όλα είναι προφανές ότι έχουμε μπλέξει τα κομματικά με τα πολιτικά. Θλιβερή διαπίστωση και βάναυσο λάθος. Έπειτα, είναι προφανές ότι υποτιμούμε τον ρόλο και τη δύναμη της τηλεόρασης. Όλοι αυτοί που εμφανίζονται στο γυαλί πλουτίζουν, είτε ψυχολογικά είτε οικονομικά, από τη δική μας ανεπάρκεια. Κλείστε το χαζοκούτι. Καλέστε κόσμο στο σπίτι, φτιάξτε ψητό φιλέτο σολομού με σως ροκφόρ ή έστω μια μακαρονάδα με κόκκινη σαλτσούλα, πιείτε το κρασάκι σας, βάλτε μουσικούλα και αφεθείτε. Ανάψτε το τζάκι, αράξτε με την γυναικάρα σας μπροστά από τη φωτιά και πείτε της τι σημαίνει για εσάς. Πάρτε ένα παζλ με κάποιο όμορφο ζωάκι ή τοπίο και συμπληρώστε το, καδροποιήστε το και στολίστε το στον τοίχο ή κάντε το δώρο σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Βγείτε έξω για μια βόλτα. Με την γκόμενα, με τον σκύλο, με τον φίλο, με τον εαυτό σας. Βγείτε και περπατήστε. Πηγαίντε στο βιβλιοπωλείο, αγοράστε ένα βιβλίο με όποιο θέμα σας αρέσει και διαβάστε το. Βάλτε στο βίντεο μια ωραία ταινία, φτιάξτε σπιτικό ποπ κορν και παρακολουθήστε την. Μην κάθεστε απαθείς. Το χαζοκούτι μας αδρανοποιεί. Κοινωνικοποιηθείτε. Δημιουργήστε. Νοιώστε. Διασκεδάστε.

Υ.Γ.3  Από τον Δημήτρη Δραγώγια: «Το ποδόσφαιρο μας προσφέρει όλα τα στοιχεία προβληματισμού. Το οπαδιλίκι συχνά εμποδίζει τις ώριμες σκέψεις. Στο ποδόσφαιρο η υπομονή είναι εχθρός του οπαδού. Και οι οπαδοί στο ποδόσφαιρο είναι σαν τις αγορές στην οικονομία: Δεν περιμένουν αποτελέσματα. Αρκεί η ψυχολογία της στιγμής».

Υ.Γ.4 Προσπάθησα να ερμηνεύσω και να αποσαφηνίσω το τετράγωνο της μελιτζάνας. Επ' αυτού έθεσα, υπό μορφή υστερόγραφου, την συνομιλία που είχε ο θείος μου με τον Γιάτζεκ Γκμοχ. Ο σαγόνιας επιβεβαιώνει το υστερόγραφο, δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, στα πολωνικά μέσα ενημέρωσης: «Ο Μίχαλ Πρόμπιερζ αναλαμβάνει μια ομάδα με μεγάλες απαιτήσεις, η οποία φέτος δεν έχει ακόμη κερδίσει κάποιο ματς. Τα αποδυτήρια της ομάδας είναι πύργος της Βαβέλ. Θα πρέπει να μιλάς τουλάχιστον πέντε γλώσσες για να συνεννοηθείς. Στον αγώνα με τον Ολυμπιακό στη σύνθεση της ομάδας ήταν μόνο δύο Έλληνες, ενώ στο ρόστερ υπάρχουν 36-37 παίκτες. Θα έχει να διαχειριστεί μεγάλο γκρουπ παικτών. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει κι αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ο Σάκης Τσιώλης, παλαιότερα παίκτης μου στη Λάρισα και συνεργάτης μου στον Πανιώνιο. Είναι δύσκολο να πλησιάσεις έναν παίκτη όταν του μιλάς μέσω διερμηνέα». Το καλύτερο, όμως το επιφυλάσσει για το τέλος: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μέτριοι προπονητές. Είτε είναι ιδιοφυείς είτε αποτυχημένοι».

Υ.Γ.5 Συγκροτούν ένα από τα καλύτερα και δημοφιλέστερα σχήματα στην ιστορία της μουσικής. Προσοχή: Όχι απλά της ροκ ή μέταλ μουσικής. Όλης της μουσικής. Όλων των ειδών. Πριν τρία χρόνια κυκλοφόρησαν το άλμπουμ ''Death Magnetic'', το οποίο ήταν μια ευχάριστη στροφή προς τις ρίζες τους. Οι Metallica ακούγονται πάλι ως Metallica. Η απόδειξη έρχεται από την επαναφορά του instrumental. Είκοσι χρόνια μετά το ''To Live Is to Die'' από το άλμπουμ ''...And Justice for All'', έρχεται το ''Suicide & Redemption. Ακούστε το.

Ο περισσότερος κόσμος έχει τις απόψεις του. Τις γνώμες του. Τα πιστεύω του. Δύσκολα αλλάζει ρότα. Για παράδειγμα, έχω ένα φίλο με τον οποίο διαφωνώ ουκ ολίγες φορές σε θέματα που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν απλά και τετριμμένα. Εντούτοις, πώς μπορώ να επιχειρηματολογήσω όταν μου λέει ότι η τομάτα σκέφτεται; Πώς μπορώ να επιχειρηματολογήσω όταν μου λέει ότι το Βing Βang ευθύνεται για τις πράξεις ενός δολοφόνου, βιαστή ή ληστή; Υποθέτω ότι δεν μπορώ. Εν τέλει, αδυνατώ να τον μεταπείσω. Και ερωτώ όλους εσάς τους ηρωικούς αναγνώστες μου: στα παραπάνω θέματα πόσες αλήθειες κρύβονται; Τι ισχύει τελικά; Δυστυχώς, στερούμαστε ικανού ψυχολογικού φορτίου. Δεν υπάρχουν ψυχικά αποθέματα. Το λυπηρό είναι ότι αν υπάρχουν, σπάνια τα διαθέτουμε ως προς την αποκατάσταση της αλήθειας. Συνήθως, διοχετεύουμε την πλειονότητα των εφοδίων μας στην γκρίνια, στη μιζέρια και στην ποζεριά. Συνεπώς, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την αλήθεια ή για να το θέσω καλύτερα δεν θέλουμε να την αντιληφθούμε. Γιατί; Διότι, η πουτάνα η αλήθεια πονάει. Και πόσοι γουστάρουν να γεύονται πόνο; Ελάχιστοι. Αυτό που πρέπει να καταστεί σαφές είναι ότι κατόπιν του πόνου, ανατέλλει η γιατρειά. Επομένως, το ποτήρι τις περισσότερες φορές δεν είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, όπως συχνά λέγεται. Πολύ απλά βρίσκεται σε αρμονία. Σε ισορροπία. Αλλά πώς μπορείς να αντιληφθείς την ισορροπία όταν είσαι ανισόρροπος; Ρητορικό το ερώτημα.

Εν προκειμένω, η μοναδική αλήθεια που έλαμψε στους τελικούς του N.B.A. είναι ότι οι Ντάλας είναι η καλύτερη ομάδα. Ομάδα με όλα τα γράμματα της λέξης κεφαλαία, ήτοι ΟΜΑΔΑ. Διαθέτει έναν πολύ καλό προπονητή, έναν πραγματικό εγκέφαλο, ένα διαβολεμένο σαμιαμίδι, ένα μπόμπερ, αρκετούς ρολίστες και ένα σταρ που πληροί όλα τα κριτήρια του αντιστάρ, όντας συγχρόνως δεινός σκόρερ. Η μόνη παραφωνία είναι ο Πρόεδρός της. Πραγματικός αλητάμπουρας. Όμως, όλο αυτό το σύστημα -διότι περί συστήματος πρόκειται- εργάστηκε σκληρά. Αθόρυβα. Ουσιαστικά. Εν αντιθέσει, με τους Big Three και την παρέα τους, οι οποίοι εν μία νυκτί μετατράπηκαν σε Pig Three. Η αλήθεια είναι ότι δικαίως έλαβε χώρα η εν λόγω μετατροπή. Διότι, όταν ο Σποέλστρα έκανε λόγο για mental stability γνώριζε πολύ καλά τι έλεγε κι ας τον θεωρούν όλοι άμπαλο και εντολοδέκτη του Πατ Ράιλι. Πώς μπορείς να καλουπώσεις άναρχους παίχτες; Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι δύσκολο. Για τα δεδομένα του Ν.Β.Α. ουτοπικό.

Ο Κάνθαρος έχει μεγαλώσει με αυθεντικούς σταρ του N.B.A. και γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Λεμπρόν πρέπει να αλλάξει μυαλά αν θέλει να στολίσει τα δάχτυλά του με φο μπιζού. Καλή η πλάκα και το ανούσιο σταριλίκι, αλλά δεν αρκούν. Ο καθρέφτης είναι το παρκέ. Όσο για τον Σκότι Πίπεν λυπάμαι πραγματικά με τις δηλώσεις του. Μα είναι δυνατόν ρε Σκότι να λες ότι ο Λεμπρόν είναι καλύτερος του Τζόρνταν; Δεν το καταλαβαίνεις ότι αυτόματα εκτίθεσαι; Δεν πειράζει. Σε έβαλε στη θέση σου ο Στιβ Κερ όταν είπε ότι ο ''Βασιλιάς'' Τζέιμς μοιάζει περισσότερο στον Πίπεν παρά στον Τζόρνταν. Και σε τελική ανάλυση θα τέλειωνε ποτέ ο Τζόρνταν σε ματς τελικού με μόλις οχτώ πόντους; Δεν νομίζω. Ωστόσο, η βιομηχανία του N.B.A. θέλει σταρ. Κι αν δεν έχει τους εφευρίσκει. Κι ας αποκρύπτεται η αλήθεια. Δεν πειράζει. Όταν θα έρχονται τα δύσκολα θα λάμπει δια της παρουσίας της. Ακριβώς όπως έγινε προχθές.

Υ.Γ.1 Ο Γερμαναράς είναι πραγματικός σταρ. Ηγέτης. Δουλευταράς. Μπορεί να μην διαθέτει τρομερά φυσικά προσόντα, αλλά η άρτια τεχνική του κατάρτιση και η απλότητα του εξισορροπούν κάθε σωματικό μειονέκτημα. Και είναι από τους ελάχιστους παίχτες που υπηρετεί, σέβεται και αξιώνει ανελλιπώς το μπάσκετ μέσω της Εθνικής Γερμανίας. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες τύπου κούρασης, διαιτησίας, summer camp και λοιπών παπαριών. Χορτάσαμε από αυτές τις μαλακίες. Όσο για τον Κιντ δεν μπορώ να εκφέρω λόγια. Ο άνθρωπος είναι ο ορισμός του play maker. Κι ας είναι 39 χρονών.

Υ.Γ.2 Κυκλοφορούν κάποια βιντεάκια που χλευάζουν τον Λεμπρόν. Τα είδα και δεν τα βρήκα ιδιαίτερα διασκεδαστικά. Αντίθετα, η παρέα του Edling και του φοβερού Messiah δίνει ρέστα. Ιδού οι Candlemass. Και ναι, η φωνή του είναι κορυφαία.

Στην τρέχουσα ανάρτηση θα πιάσουμε πολλά θέματα. Οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα Μπρέσκα κι ο Κάνθαρος, δυστυχώς, δεν έχει το χρόνο να σχολιάζει τα πάντα όλα. Υποθέτω ότι κι εσείς δεν έχετε την όρεξη να με τρώτε στο μαπίδι κάθε λίγο και λιγάκι. Εν πάση περιπτώσει, ξεκινάμε με την Εθνική που αγωνίζεται απόψε με τη Μάλτα.

Και αρχίζω το κράξιμο. Πόσο τσάκωνες είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι; Είχαμε τον Ρεχακλή στον πάγκο και τον λέγανε οπισθοδρομικό και γεροξεκούτη. Τον κατηγορούσαν ότι δεν ερχόταν στην Ελλάδα κι ότι έπαιρνε συνεχώς τους ίδιους και τους ίδιους. Τον μαλώνανε επειδή η Εθνική δεν έπαιζε μπάλα και πήγαινε για το μισό μηδέν. Τον ξέσκιζαν με την πένα τους, διότι δεν ανανέωνε την εντεκάδα. Και ερωτώ με το φτωχό μου το μυαλό: με τον Σάντος στην Εθνική τα πράγματα τσουλάνε διαφορετικά; Παρακαλώ απαντήστε μου. Αν κάνω λάθος θα βγω και θα το παραδεχτώ. Εν τέλει, μπορεί να είμαι εγώ ο άμπαλος. Σε μια τέτοια περίπτωση βοηθήστε με να το καταλάβω και ορκίζομαι ότι θα πάψω τις λεκτικές μου επιθέσεις προς τους δημοσιογράφους.

Όμως, επιτρέψτε μου να πω δυο λόγια. Ο καρπουζοψαράς, σε αντίθεση με τον Όθωνα, βρίσκεται συνεχώς στην Ελλάδα. Σωστό; Σωστό. Και ποιους κάλεσε μεταξύ άλλων; Τον Κοτσόλη (!), τον Σπυρόπουλο (!) και τον Φετφατζίδη (!). Ο ίδιος ο Κοτσόλης εξέφρασε την έκπληξή του για την κλήση από τον Σάντος, αλλά μάλλον ξέχασε σε ποια χώρα βρίσκεται. Λες και ο Δασκαλάκης είναι από την Καμπότζη. Για τον Σπυρόπουλο έχω μόνο μια φράση: ήταν επιεικώς ένας από τους χειρότερους παίχτες στο φετινό πρωτάθλημα. Ο Φετφατζίδης έχει ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρε χρόνο συμμετοχής στον Ολυμπιακό, αλλά το να παίζει η Εθνική στο Καραϊσκάκη αποτελεί ισχυρό κριτήριο για την κλήση του. Θα ανάφερα και άλλους, ωστόσο συγκρατήθηκα. Κατά τα άλλα ο Σάντος παρακολουθεί το ελληνικό πρωτάθλημα. Αν πράγματι το παρακολουθούσε θα έπαιρνε αυτούς που άξιζαν να κληθούν, όπως οι Λαζαρίδης, Καπετάνος, Λαδάκης, Κοντοές και Γεωργιάδης. Θα μπορούσε να φέρει νιάτα όπως τους Μπέρτο και Τάτο. Ακόμη και ο Γεωργέας με τον Νεμπεγλέρα άξιζαν την κλήση.  Εδώ για να φέρει τον Κυριάκο Παπαδόπουλο έπρεπε να παίξει ο παίχτης στους ημιτελικούς του τσου λου.

Αλλά όταν έχεις την καβάτζα των δημοσιογράφων και κρύβεσαι πίσω από τον επικοινωνιακό τους μανδύα δεν έχεις κανένα πρόβλημα: ότι κι αν κάνεις είσαι στο απυρόβλητο. Κι ας πράττεις τα ίδια και χειρότερα με τον προκάτοχό σου. Φυσικά όλα αυτά δεν ισχύουν μόνο την δεδομένη χρονική στιγμή. Απλά το συγκεκριμένο προσκλητήριο ήταν η αφορμή. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στην Εθνική του καρπουζοψαρά. Έχουν προηγηθεί οι εκπλήξεις, τα υπνωτικά χάπια και το σουμπότεο. Υποθέτω ότι κάτι παρόμοιο θα παρακολουθήσουμε κι απόψε. Υποθέτω ότι κάτι παρόμοιο θα παρακολουθούμε συνεχώς.

Συνεχίζουμε με μπάσκετ και Αρειανάρα. Είχαμε πει ότι είμαστε καλύτεροι από τους αντιπάλους μας. Στην Πυλαία ήρθε η απόδειξη. Στο Αλεξάνδρειο (ας ελπίσουμε ότι) θα έρθει η εμπέδωση. Επαναλαμβάνω ότι το μόνο που φοβάμαι είναι ο κακός μας εαυτός. Οφείλουμε να διαχειριστούμε σωστά την υφιστάμενη πίεση και να θυμόμαστε ότι ο Π.Α.Ο.Κ. είναι αυτός που παίζει με την πλάτη στον τοίχο. Μακάρι να ήμουν κι εγώ Σαλονίκη και να πήγαινα στο Παλέ. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά θα βολευτώ με το διαδίκτυο. Νταξ, μην είμαι αχάριστος. Θα έγραφα και για την επόμενη μέρα της μπασκετικής Αρειανάρας, αλλά κάνω κράτει. Προηγείται το ματς. Δεν χρειάζεται να προτρέχουμε. Πάντως, δηλώνω ότι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο Σούμποτιτς πρέπει να μείνει στην ομάδα και τη νέα χρονιά. Δεν λέω ότι είναι Φιλ Τζάκσον ή Πατ Ράιλι, αλλά έχει πάθος, βγάζει ενέργεια, είναι γνώστης (της ομάδας και του αθλήματος), μεταδίδει την αύρα του νικητή στους παίχτες και last but not least είναι φθηνός. Πολύ φθηνός.

Και περνάμε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (κλισέ). Προσπαθώ να την παλέψω και να μείνω ξύπνιος για να παρακολουθήσω τους τελικούς του Ν.Β.Α., αλλά πέφτω νοκ άουτ. Η ώρα που διεξάγονται είναι βάρβαρη. Πάντως, ο Κάνθαρος στηρίζει Ντάλας. Ανέκαθεν μου ήταν συμπαθής ομάδα από την εποχή του triple J, ήτοι Jason Kidd, Jimmy Jackson και Jamal Mashburn. Φυσικά, ο Kidd ακόμα μοιράζει ασίστ. Μέγας υποτιμημένος παίχτης. Πλέον, οι Μαβς έχουν τον Γερμανό που είναι παιχταράς. Από τους κορυφαίους Ευρωπαίους. Μάλιστα, ίσως, είναι ο κορυφαίος. Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον θέμα, αλλά δυστυχώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να το εξετάσουμε με αξιοκρατικά κριτήρια. Όπως και να έχει μου φαίνεται ότι το N.B.A. διενεργεί μια σοβαρή προσπάθεια για να ανέβει στις συνειδήσεις των φιλάθλων. Αν αρχίσει κι ένα ξεκαθάρισμα με όλα αυτά τα ευρωπαϊκά παλτά που έχουν μαζέψει, ακόμα καλύτερα. 

Δυστυχώς, στην όλη προσπάθεια χάθηκε ένα σημαντικό γρανάζι. Ένα μεγάλο γρανάζι. Κυριολεκτικά μεγάλο. Ο τεράστιος Σακίλ δήλωσε την απόσυρσή του. Ο Κάνθαρος μεγάλωσε με το N.B.A. και φυσικά μεγάλωσε με τον Σακ. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα. Ένας οδοστρωτήρας που χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και καλύτερος. Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια της καριέρας του δεν μπορούσε να σουτάρει. Λες και ήταν ο Γιαννούλης. Έβλεπες τον Γιούινγκ και τον Χακίμ να γυρνάνε με πρόσωπο στο καλάθι και να εκτελούν κι ο Σακ πέταγε ρουκέτα αέρος-αέρος. Όμως, δούλεψε σκληρά, βελτιώθηκε σε όλους τους τομείς - πλην των ελευθέρων βολών - και κατέστησε εαυτόν μεγάλο παίχτη εντός και εκτός παρκέ. Μάλιστα, έχει υπολογισθεί ότι αν ήταν πιο εύστοχος στις ελεύθερες βολές θα είχε φοβερό μέσο όρο πόντων. Όμως, ο Σακ δεν πτοείτο. Όπως είχε δηλώσει κι ίδιος: ''Το 40% με το οποίο σουτάρω βολές είναι ο τρόπος που έχει ο Θεός για να πει πως κανείς δεν είναι τέλειος''.

Υ.Γ.1 Δυστυχώς, η χώρα μας χαρακτηρίζεται από ανυπαρξία ικανών ανθρώπων. Ειδικά στα υψηλά κλιμάκια κυνηγάς την ικανότητα με το τουφέκι. Ως εκ τούτου, πώς είναι δυνατόν ο ανίκανος να διακρίνει ποιος είναι ικανός; Υποθέτω πως δεν είναι δυνατόν. Βομβαρδιζόμαστε με γνώσεις, αλλά αδυνατούμε να συλλάβουμε ότι αυτές δεν φέρουν την πολυπόθητη γνώση. Η γνώση είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Απαιτεί προσπάθεια. Κόπο. Θέληση. Διάθεση. Απαιτεί αυτοκριτική. Ακούς Πιλάβιε;

Υ.Γ.2 Υποβάλλω τα σέβη μου σε έναν παίχτη που έδωσε νέο χρώμα και γεύση στη θέση των κεντρικών χαφ. Που συνδύαζε το ανασταλτικό κομμάτι με το δημιουργικό. Που πετούσε τορπίλες κι ο αντίπαλος τερματοφύλακας έτρεμε. Που μπορούσε να βγάλει κάθε είδους πάσα: διαγώνια, παράλληλη, κάθετη, συρτή, γεμιστή. Που ανέβαζε - τουλάχιστον - μια σκάλα τους συμπαίχτες του. Υποβάλλω τα σέβη μου στον κοκκινοτρίχη Πολ Σκόουλς.

Υ.Γ.3 Φαπ στον Κάνθαρο που είχε δηλώσει ότι έχει την αίσθηση πως ο Φυτανίδης έχει υπογράψει στον Άρη. Ο παίχτης κατέληξε στον Ατρόμητο.

Υ.Γ.4 Για να παρακολουθήσετε τον αγώνα μεταξύ Άρη και Π.Α.Ο.Κ. πατήστε εδώ ή εδώ.

Υ.Γ.5 Έπειτα από ένα εσωτερικό meeting με τον εαυτό μου κατέληξα στους Psychotic Waltz. Όσοι δεν τους ξέρουν, ας τους μάθουν και δε θα χάσουν.

...που οι ελληνικές ομάδες επέλεγαν ξένους για να κάνουν τη διαφορά και πραγματικά την έκαναν. Οι προτιμήσεις ήταν κυρίως από την αμερικανική αγορά, χωρίς να σημαίνει ότι οι παίχτες από τις υπόλοιπες χώρες ήταν σαπάκια. Θυμάμαι ποιοτικούς ξένους που έβγαζαν τίμια το ψωμί τους και ρίζωναν στη χώρα μας, όπως οι Κόστνερ, Ουίγκινς, Φορντ, Τσίτουμ, Ρέντφορντ, Μπέργουολντ, Ζντοβς, Μικ. Θυμάμαι ξένους υψηλότατου επιπέδου, όπως οι Μακντάνιελ, Μποντίρογκα, Ράτζα, Ίνγκραμ, Μπέρι, Νόρις, Ουίλκινς, Στογιάκοβιτς, Τζόνσον, Μπλάκμαν, Μαλόουν, Φάντερμπερκ, Μπάρλοου, Μπέιλι, Ντόναλτσον, Σκάιλς, Σκοτ, Γκέιτς, Χιλ, Τζόουνς, Μάξεϊ. Σίγουρα ξεχνάω πάρα πολλούς. Στον Άρη θυμάμαι πραγματικά μεγάλους ξένους. Θυμάμαι τον τεράστιο Ορτίθ. Τον παιχταρά Γκάρι Γκραντ. Τον μπυρόβιο Τάρπλεϊ. Τον σκόρερ Τόνι Γουάιτ. Τον τρελό Χάρολντ Έλις. Τον γιγάντιο Σακλφορντ. Τον σταθερότατο Πάσπαλι. Τον τρομερό Αρλάουκας. Τον απείθαρχο Σόλομον.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το επίπεδο έχει πέσει πάρα πολύ. Το άνοιγμα των συνόρων, οι νατουραλιζέ, οι κοινοτικοί και η αύξηση του αριθμού των ξένων έριξαν την ποιότητα. Η αθρόα προσέλευση Ευρωπαίων παιχτών στο πάλαι ποτέ κραταιό N.B.A. έχει διαταράξει τις ισορροπίες, καθώς και το γεγονός ότι σπεύδουν όλοι να γίνουν ντραφτ από πολύ μικρή ηλικία. Η πλάκα είναι ότι το άθλημα το απαξιώνουν οι ίδιοι οι μπασκετμπολίστες. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπεις μπάσκετ χαμηλού επιπέδου. Να κυριαρχεί η μετριότητα, την οποία προσπαθούν κάποιοι, είτε λόγω ρομαντισμού είτε λόγω λακαμίας, να μας πλασάρουν ως θέαμα και ποιότητα. Λες και δεν ξέρουμε τι σημαίνει μπάσκετ. Ρε άμπαλοι, Αρειανοί είμαστε.

Και κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινάει άλλη μια σεζόν για τον Άρη μας που τον βρίσκει να κρατάει με νύχια και δόντια τα γραφεία της. Με τις ευλογίες του Δαμιανίδη το μπάτζετ με το ζόρι φτάνει το ένα μύριο. Με τις ευλογίες του Μπλατ ήρθε ο Ντρούκερ. Με τις ευλογίες του Ντρούκερ υπογράψαμε κάποιους ξένους. Ο πρώτος είναι ο Πιρς που δεν έδειξε και κάτι φοβερό. Όπως και να έχει το παιδί τραυματίστηκε και στη θέση του ήρθε ο Μπράουν. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για τελείως διαφορετικό στυλ παίχτη. Τέλος πάντων. Στους ψηλούς (;) αποκτήσαμε τον Ντάντστον. Είναι φιλότιμος, φθηνός και εργάτης, αλλά δεν είναι ψηλός. Σε παλαιότερες εποχές του ελληνικού μπάσκετ αυτός ο παίχτης το πολύ πολύ να έπαιζε στην Α' ΕΣΚΑ ή να έδενε τα κορδόνια  του Μάρκο Μιλίσεβιτς (cult φιγούρα). Δεν μπορεί το παλικάρι, αλλά δεν φταίει αυτός. Κάποιοι τον επέλεξαν. Είναι οι ίδιοι που έφεραν τον Τάκερ.

Χρόνια είχα να δω τέτοια πάστα παίχτη. Θυμίζει Αμερικανό παλαιάς κοπής. Θυμίζει άνθρωπο που ξέρει μπάσκετ. Θυμίζει ξένο που έρχεται κυριολεκτικά να κάνει την διαφορά. Και την κάνει. Ποικιλία κινήσεων εντός και εκτός ζωγραφιστού, ορμητικός στο ένας εναντίον ενός και σχετικά καλό σουτ από την περιφέρεια. Παίζει καλή ατομική άμυνα, κλέβοντας κάποιες μπάλες, ενώ συνεισφέρει και στην ομαδική άμυνα, κατεβάζοντας πολλά ριμπάουντ, κυρίως αμυντικά. Ουσιαστικά το μόνο μελανό σημείο του είναι τα λάθη, έχοντας 2,5 σε κάθε ματς, αλλά ψιλοαντισταθμίζονται από τις δυο ασίστ που μοιράζει σε κάθε ματς. Το πρόβλημα είναι ότι οι αντίπαλοι έχουν πάρει πρέφα ότι ο Τάκερ αποτελεί το βαρύ πυροβολικό μας και κάνουν ότι μπορούν για να τον σταματήσουν. Κάποιες φορές το καταφέρνουν, κάποιες άλλες, όχι. Το πρόβλημα εντείνεται όταν δεν μπορεί να βρει πεδίο δράσης κι ο Ταπούτος. Τότε βραχυκυκλώνουμε παντελώς. Ποιος να βγάλει το φίδι από την τρύπα; Οι ψηλοί που δεν υπάρχουν; Ο φιλότιμος Χαραλαμπίδης; Ο λοβοτομημένος -ελέω Ομπράντοβιτς- Χατζηβρέττας; Ο Μπορόβνιακ που χάνεται συνεχώς στις περιστροφές; Ή μήπως ο δανεικός Σλούκας που προετοιμάζεται για την νέα σεζόν με τον Ολυμπιακό;

Αφήστε που όταν μας παίζουν ζώνη χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Λογικό είναι. Η άμυνα ζώνης σπάει μέσα από την ρακέτα κι όχι με το να σπας τα σίδερα κατόπιν βομδαρδισμού τριπόντων.  Κι εσύ παίχτη στη ρακέτα δεν έχεις. Πλάκα πλάκα τι να τον κάνεις; Εδώ πέρυσι είχαμε τον Μπετς, αλλά πάλι τρίποντα πετούσαμε κι ας ούρλιαζε ο Μπλατ σαν παλαβός να περάσει η μπάλα στον Άγγλο. Κάποιοι κατηγορούν τον Ντρούκερ. Τι να κάνει κι αυτός; Σίγουρα έχει κάνει λάθη, αλλά αυτός φταίει που εδώ και πόσα χρόνια δεν μπορούμε να κάνουμε ένα πικ εν ρολ; Αυτός φταίει που έχουμε τραγικά ποστοστά στις βολές; Τι να κάνουμε κι εμείς; Να τον διώξουμε; Και ποιος θα τον αποζημιώσει; Και ποιος θα έρθει στη θέση του; Ο Σφαιρόπουλος; Καταραμένη φτώχεια. Δεν βαριέσαι, Άρης είσαι.

Πάντως, η ομάδα δεν πατάει καλά στα ποδάρια της. Είναι σταθερά ασταθής και σε κάθε ματς δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Μπορεί σε έναν αγώνα να πετύχουμε 90 πόντους και στον επόμενο με το ζόρι να φτάσουμε τους 60. Η δε άμυνα αποτελεί αίνιγμα προς δυνατούς λύτες. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι καλό στην Ευρώπη. Μέχρι τότε υπομονή. Και κάτι τελευταίο: στους μεγάλους ξένους του Άρη βάλτε και τον Τάκερ. Ή μήπως όχι;

Υ.Γ.1 Αυτός ο Ντικούδης που πέρυσι θύμιζε πρώην αθλητή, τι έπαθε ξαφνικά;

Υ.Γ.2 Τα γραφεία της Κ.Α.Ε. Άρης ρωτάνε αν τελικά υπέγραψε ο Λίνος νέο συμβόλαιο.

Υ.Γ.3 Αυτός ο Τόμας έδειξε καλά στοιχεία. Για να δούμε.

Υ.Γ.4 Ο κιθαρίστας των Helloween, Michael Weikath, γράφει το 1996 για λογαριασμό του ''Time of the Oath'', το παρακάτω κομμάτι που αποτελεί σίγουρα ένα από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια της μπάντας.

If i knew that I'm your only one, I could live and make it through time, but if one day you'd just be gone, I wouldn't know how to ever get by, how can I make you feel secure, we're both the same I'm King and you are Queen...