Kanthar0s

Σε κάθε διοργάνωση ποδοσφαίρου βλέπεις ελαφρώς διαφορετικά πράγματα από την αμέσως προηγούμενη. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους. Ένας κύριος λόγος είναι ο χρόνος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι παίχτες να ωριμάζουν ηλικιακά, να τραυματίζονται ή να χάνουν τη φόρμα τους, οι προπονητές να αλλάζουν, οι ομάδες να μην έχουν momentum και να αλλάζει η μόδα. Η οποία μόδα, θα πρέπει να θυμόμαστε, πρέπει να είναι κάτι πολύ απαίσιο για να αλλάζει συνέχεια. Στο ποδόσφαιρο, παρόλα αυτά, επικρατούν ορισμένες αδιαμφισβήτητες σταθερές. Το ποδόσφαιρο -κι όχι η μπάλα: τους έχουμε διαχωρίσει τους δυο όρους- στηρίζεται σε ορισμένες βασικές αρχές: πάσα, σουτ, μαρκάρισμα, κίνηση χωρίς μπάλα, αλληλοκάλυψη. Το πως εφαρμόζονται αυτές οι αρχές στο χόρτο έγκειται, κατά κύριο λόγο, στον προπονητή. Αυτός είναι που θα παραμερίσει μόδες και θα επιλέξει την πιο αποδοτική, κατάλληλη αν προτιμάτε, τακτική για την ομάδα του. 

Για παράδειγμα, ο Ρεχάγκελ, ένας αντιφατικός καινοτόμος, ένας προπονητής που δεν δίσταζε να κάνει ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό του παρά της αντιρρήσεις της ΕΠΟ, των δημοσιογράφων και του κοινού, εξοστράκισε ποδοσφαιρικά στερεότυπα και προσάραξε στον τακτικό ρεαλισμό. Δεν φοβήθηκε να παίξει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, τη στιγμή που στην υπόλοιπη Ευρώπη ένα τέτοιο σύστημα -ας μην συγχέουμε το σύστημα με τη διάταξη: αντιπροσωπεύουν διαφορετικές έννοιες- θεωρείτο ντεμοντέ και δεν δίσταζε, όταν ήθελε να διατηρήσει ένα σκορ, να βάζει επιθετικό (!) για να κρατήσει την αντίπαλη άμυνα χαμηλά. Τι κατάφερε αυτός ο άνθρωπος; Απλώς, απλούστατα, με συγκεκριμένη ταυτότητα και οριοθετημένη φιλοσοφία, πραγματοποίησε ένα ποδοσφαιρικό θαύμα που ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να συλλάβω.

Κάτι αντίστοιχο διαφαίνεται και στο φετινό Euro. Βλέπω τους so called «μικρομεσαίους» να υψώνουν ανάστημα στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και να θέτουν δισεπίλυτα σταυρόλεξα. Η συγκεκριμένη τακτική που επιλέγουν αυτές οι ομάδες, το ποδόσφαιρο αναμονής που προκρίνουν και το πάθος που δείχνουν, λειτουργούν σαν εξέχοντα εφόδια στον δρόμο προς την επιτυχία. Εξού και ομάδες όπως η Γαλλία και η Πορτογαλία, αντιλαμβανόμενες ότι δεν έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, παρά μόνο ατομικές εκλάμψεις παιχτών, έσπευσαν να προστατεύσουν το σκορ βάζοντας κεντρικούς αμυντικούς και αμυντικά χαφ.

Αντί επιλόγου, την επιτυχία της Ελλάδας το 2004, ελάχιστοι την αναγνώρισαν. Οι περισσότεροι έσπευσαν να την υποβαθμίσουν, να την λοιδορήσουν και, εν τέλει, στο πλαίσιο της ζήλειας τους, κατέληξαν να μας κατηγορούν για παλαιομοδίτικο και αναχρονιστικό ποδόσφαιρο. Αυτό, όμως, δεν ισχύει τη δεδομένη χρονική στιγμή. Οι «μεγάλες» ομάδες έχουν αρκετά εσωτερικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με μόδες και παραμύθια. Η ψαλίδα, πάντως, μεταξύ «δυνατών» και «αδυνάτων» μικραίνει συνεχώς.

Υ.Γ.1 Τις προάλλες βρισκόμουν στο super-market και περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου στο ταμείο. Πήρα ελάχιστα πράγματα, να φανταστείτε δεν είχα καν καλάθι και τα ψώνια τα κρατούσα στο χέρια. Η κυρία που βρισκόταν μπροστά μου και εξυπηρετείτο από την υπάλληλο δεν είχε παρατηρήσει ότι είχα ελάχιστα πράγματα και μου ζήτησε συγγνώμη που δεν με άφησε να περάσω πρώτος. Δεν είχα, φυσικά, κανένα πρόβλημα με αυτό, ούτε παραπονέθηκα, αλλά με αφορμή το περιστατικό η πελάτης με την υπάλληλο άρχισαν να λένε πόσο ανάγωγες και κομπλεξικές (sic!) είναι οι γυναίκες όταν βρίσκονται σε αντίστοιχες περιπτώσεις, εννοώντας ότι οι γυναίκες όχι μόνο δεν δίνουν ποτέ τη σειρά τους σε ανθρώπους που έχουν ελάχιστα πράγματα, αλλά κι όταν οι ίδιες έχουν ελάχιστα πράγματα απαιτούν να περάσουν πρώτες. Λίγη ώρα μετά, βρέθηκα έξω από ένα cafe όπου η υπάλληλος συζητούσε με μια πελάτη για το ποσό αγενείς είναι οι γυναίκες, πάντοτε σε σχέση με τους άντρες, που έρχονται και παίρνουν καφέ. Αυτός ο Al Bundy, εν τέλει, αναφερόμενος προς τους άντρες, φαίνεται να είχε απόλυτο δίκιο: «Μην προσπαθείτε να καταλάβετε τις γυναίκες. Οι γυναίκες καταλαβαίνουν τις γυναίκες και μισεί η μία την άλλη».

Υ.Γ.2 Είχε βουίξει όλος ο κόσμος τον τελευταίο καιρό και ούρλιαζε ότι μια ομάδα από τη Σαλονίκη με κιτρινόμαυρα χρώματα θα βάραγε κανόνι την Παρασκευή. Τι έγινε, ρε παιδιά; Δεν βάρεσε;

Υ.Γ.3 Νταξ, τι να λέμε τώρα, τα πάντα όλα! Κορυφαίος ήχος, κορυφαίοι στίχοι. Βάλτε το ποτενσιόμετρο στα ύψη!

Ένας από τους λόγους που λατρεύω διοργανώσεις τύπου EURO είναι η νηφαλιότητα με την οποία σχολιάζει το κοινό. Θέλω να πω ότι, απαλλαγμένοι από οπαδικές παρωπίδες, εμμονές και κολλήματα, βλέπεις μια άπλετη αντικειμενικότητα που σπάνια συναντάς στους Έλληνες φιλάθλους, ακόμα και οπαδούς. Αυτό σημαίνει ότι η αντικειμενικότητα δεν είναι σαν τον Bigfoot: υφίσταται κανονικότατα, αλλά αρκετοί «ξεχνάνε» να την επιστρατεύσουν. Ίσως, εν τέλει, να έχουν δίκιο όσοι κάνουν λόγο για αποκλειστική ύπαρξη συμφερόντων και εγωισμού. Τέλος πάντων.

Πρεμιέρα, λοιπόν. Άγχος η Γαλλία, ανεμελιά η Ρουμανία. Ας ξεκινήσω από τους τυπικά φιλοξενούμενους, διότι δεν κατάλαβα τι ήθελα να πετύχουν οι διοργανωτές. Ο Ιορντανέσκου δεν είναι αφελής. Γνωρίζει ότι η Γαλλία συνιστά μια ομάδα εκλάμψεων και διαθέτει μονάδες που μπορεί να σου κάνουν τη ζημιά σε αόριστη χρονική στιγμή. Ως εκ τούτου, φαίνεται λογική η απόφαση να παίξει άμυνα πίσω από τη σέντρα, κλείνοντας διαδρόμους, καλύπτοντας διαγώνια και προσπαθώντας να χτυπήσει στην κόντρα. Νομίζω ότι το πλάνο του Ρουμάνου προπονητή ήταν ορθολογικό. Με αφετηρία τον Κίρικες, ο οποίος έκοβε, κουβαλούσε μπάλα και κατεύθυνε την άμυνα, οι Ρουμάνοι έριξαν τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, δεν δίστασαν με πρωτεργάτες τους Ρατ και Σαπουνάρου να ανοίξουν το πλάτος σε φάση (αντε)επίθεσης και, εφαρμόζοντας με τους Στάνκου και Αντόνε σε καίριες στιγμές ένα είδος ελαστικής άμυνας στο τερέν του αντιπάλου, εκμεταλλεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία της αμυντικής τετράδας. Ακόμα και το long ball παιχνίδι που πρόκρινε ο Ιορντανέσκου ήταν σωστό: οι Γάλλοι ανέβαζαν ψηλά τις γραμμές τους, οι Ρουμάνοι έκλεβαν την μπάλα και, κατόπιν, την εκτόξευαν μπροστά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την μερική αξιοποίηση των ακροβολισμένων παιχτών που είχε η Ρουμανία μπροστά για να βγει στην κόντρα και στο γεγονός ότι οι Γάλλοι έπρεπε να σπαταλήσουν περισσότερες δυνάμεις για να επιστρέψουν στην άμυνα.

Ο Ντεσάν, όμως, είχε την τύχη να διαθέτει δυο παίχτες σε μεγάλη βραδιά. Ο Καντέ, αυτό το σκυλί του πολέμου, ήταν κυρίαρχος στην μεσαία γραμμή. Χωρίς ίχνος υπερβολής, έχω την εντύπωση ότι ήταν αλάνθαστος. Ήξερε πότε και που να τρέξει, γνώριζε πότε και που να πασάρει. Άρχοντας στον χώρο ευθύνης του. Από εκεί και πέρα, ο Παγιέ (φώτο) ήταν απόλαυση. Τρομερός στο ένας εναντίον ενός, με κοφτερές σέντρες και creativity στο παιχνίδι του, αποτελούσε μόνιμη πηγή κινδύνων για την αντίπαλη άμυνα. Επομένως, είχαμε Κάντε στην άμυνα, Παγιέ στην επίθεση και μετά το χάος. Οι υπόλοιποι παίχτες κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Ο Γκριεζμάν, αν και δραστήριος, αν και στο παρελθόν έχει παίξει στα φτερά, φαίνεται ότι του ταιριάζει καλύτερα ο ρόλος πίσω από τον επιθετικό. Ο Ματουιντί, αν και γνώριζε τη διάταξη, δεν έγινε ποτέ ο κρυφός φορ που μας έχει συνηθίσει στην Παρί και περιορίστηκε σε μια μέτρια βραδιά, ενώ ο Πογκμπά -ναι, δεν θα σταματήσω να το λέω- μου φαίνεται ένας υπερτιμημένος ποδοσφαιριστής που αρέσκεται να αναλώνεται σε επίδειξη ικανοτήτων. Όσον αφορά την αμυντική τετράδα, τα σχόλια είναι περιττά. Ο Εβρά έχασε κάθε μονομαχία, έκανε ανόητα μαρκαρίσματα και απέδειξε ότι η εμπειρία ίσως να μην παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο. Ο Σανιά ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα, ενώ το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη. Θεωρώ ότι αν βρισκόντουσαν στην αποστολή οι Βαράν και Σακχό, οι Ραμί και Κονσιελνί δεν θα έβλεπαν ενδεκάδα στο EURO. Τέλος, ακόμα κι ο Ζιρού, ο οποίος στο σύστημα του Ντεσάν είναι υπερχρήσιμος, φαινόταν εγκλωβισμένος, χωρίς βοήθειες και με αρκετά νεύρα.

Εν κατακλείδι, οι πειθαρχημένοι Ρουμάνοι μπλόκαραν το προβλέψιμο σύνολο των Γάλλων, αλλά δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις απρόβλεπτες μονάδες τους. Όσο στενά και να μαρκάρεις έναν παίχτη, όσα σχέδια και να έχεις καταστρώσει για να τον εγκλωβίσεις, υπάρχουν φορές που η ικανότητα, η ποδοσφαιρική ευφυΐα ή η φόρμα ενός παίχτη αποδεικνύεται ανίκητη. Τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει ο Ιορντανέσκου; Βλέποντας ότι η Γαλλία διαθέτει μια ανούσια κατοχή και στηριζόμενη μονάχα σε ομαδικές εκλάμψεις και ατομικές ενέργειες, θα μπορούσε, προϊόντος χρόνου, να πιέσει περισσότερο την ασταθή αμυντική γραμμή των Γάλλων και, αντί να πάει για το Χ, να κλέψει το παιχνίδι. Θα μπορούσε, με άλλα λόγια, να τους φοβηθεί λιγότερο. Όπως και να έχει, παρακολουθήσαμε ένα καλό παιχνίδι και μακάρι να συνεχίσουμε έτσι!

Υ.Γ.1 Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Κάθε επαφή δεν είναι φάουλ. Πόσω μάλλον όταν ο τερματοφύλακας σε μια διεκδίκηση μπορεί να χρησιμοποιήσει και τα χέρια του.

Υ.Γ.2 Συνεχίζουμε δυνατά!

Η επικαιρότητα έχει βαλτώσει. Ακούς και βλέπεις συνέχεια τα ίδια πράγματα. Τίποτα καινούριο, τίποτα ενδιαφέρον. Μια μεγαλειώδης στασιμότητα σε παν επίπεδο. Για παράδειγμα, τι να πεις και τι να σχολιάσεις για την Κυβέρνηση; Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Μα, θα μου πει κάποιος, και θα έχει και δίκιο, μόνο αυτή η Κυβέρνηση είναι επικίνδυνη; Όχι, αλλά αυτοί το διαλαλούν κιόλας. Γίνονται προκλητικοί. Σε κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα σου. Και είναι περήφανοι. Αντίστοιχα, οι Έλληνες πολίτες, αντί να πάψουν να αποφεύγουν την ατομική ευθύνη, έχουν ανακαλύψει το άλλοθι της κρίσης. Φταίει η Τρόικα, φταίει η οικονομική κρίση, φταίει το σύστημα. Αλλά, ήθελα να ήξερα, αυτό το καταραμένο σύστημα ποιος το έχει δημιουργήσει; Τέλος πάντων. Μην λέμε πάλι τα ίδια.

Άλλοθι, όμως, υπάρχει και στο ποδόσφαιρο. Όλοι κάνουν λόγο για δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ισονομία, αλλά, μόλις εμφανίζεται η πίτα μπροστά τους, ο καθένας σπεύδει να λάβει το μεγαλύτερο κομμάτι. Ο συνιδρυτής του twitter, ο Αλαφούζος με τα ψηλά ρεβέρ, την μία ανακοινώνει συμμαχίες με τους Σαββίδη (φώτο) και Μελισσανίδη για να ισοπεδώσουν το κατεστημένο και να καλλιεργήσουν πνεύμα δικαιοσύνης, και την άλλη αφήνει να αιωρούνται παρωθητικές νύξεις περί στημένων διαιτητών στα ματς των play off. Ο μόνος που είναι χαλαρός και light -απολύτως λογικό και αναμενόμενο- είναι ο Ολυμπιακός. Κι εδώ, δηλαδή, όπως στην πολιτική, δεν υπάρχει κάτι νεότερο.

Τι προτείνω; Απενεργοποιήστε τις τηλεοράσεις, σταματήστε να κοιτάζετε το κινητό κάθε λεπτό, εξοστρακίστε τη μιζέρια και κάντε τα όνειρά σας πραγματικότητα. Δεν θα χάσετε κάτι, πιστέψτε με. Αντί αυτού, κλείστε ραντεβού με την κοπέλα σας για ένα μαγευτικό δείπνο και πείτε της πόσο όμορφα περνάτε μαζί της. Ή, έστω, κάντε κάτι δημιουργικό μαζί της, όπως να λύσετε ένα παζλ ή να μαγειρέψετε ένα εύγευστο έδεσμα. Εναλλακτικά κανονίστε με την παρέα σας να πάτε για μια δροσερή ποτάρα ή σχεδιάστε μια όμορφη εκδρομή. Ασχοληθείτε με την κηπουρική. Διαβάστε το βιβλίο που λαχταράτε εδώ και μήνες. Ακούστε το αγαπημένο σας album. Αδειάστε το μυαλό σας από τις σκέψεις που σας βασανίζουν και προσπαθήστε να αποφορτιστείτε ψυχολογικά. Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά αξίζει η προσπάθεια.

Υ.Γ.1 That's the stuff that turns me on, More than gold and money, I need sounds loud and rough, Like the bee the honey my love, I can't get enough, Move you legs stamp your feet, The language of your body, Is right now all I need, To understand you're ready for love, I can't get enough, Burning lips the taste of life, High energy hot feelings, Heavy sounds to feel alright, And Rock 'n' Roll for Speed Kings my love, I can't get enough, We can't get enough...