Kanthar0s

Δεν έμεινα ευχαριστημένος από την Ατλέτικο. Μας έχει συνηθίσει σε μεγαλύτερη ένταση. Αλλά είναι προφανές ότι ο Σιμεόνε ήθελε να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα. Για αυτό οι παίχτες έκαναν γιόμες στην περιοχή της Τσέλσι. Ήταν φανερό ότι δεν ήθελε να τεντώσει τις γραμμές του. Ακόμα και το γεγονός ότι έπαιζε με μοναδικό επιθετικό τον Ντιέγκο Κόστα φανέρωνε, εν πολλοίς, τις προθέσεις του. Ο Ντιέγκο Κόστα, χωρίς τον Βίγια να τον υποστηρίζει, έδειχνε χαμένος. Τολμώ, δε, να πω και φοβισμένος. Ίσως ήταν επηρεασμένος από τον πρόσφατο τραυματισμό του. Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι δεν έψαξε το γκολ -έστω και κάπως ανυπόμονα. Είχε την κατοχή, είχε την πρωτοβουλία, είχε την υπεροπλία, είχε ανοίξει το πλάτος, πατούσε περιοχή, αλλά έδειχνε να κρατάει αποθέματα ενέργειας περισσότερο για την άμυνα και λιγότερο για την επίθεση. Δεν τον κατηγορώ, φυσικά. Το 0-0, εξάλλου, είναι ικανοποιητικό σκορ. Και, κυρίως, ύπουλο για τον αντίπαλο. Έναν αντίπαλο που είχε στο μυαλό του αποκλειστικά στην άμυνα. Προσοχή, όμως! Η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Πολλές ομάδες έχουν το μυαλό τους στο να μην δεχτούν γκολ, αλλά υπάρχει και ένα υποτυπώδες επιθετικό πλάνο. Για παράδειγμα:

Το μυστικό, με άλλα λόγια, είναι να προσφέρεις μέτρα στον αντίπαλο και, μόλις αποκτήσεις κατοχή, να ξεχυθείς σαν εμετός στην αντεπίθεση, εκμεταλλευόμενος τους κενούς χώρους, μπας και ''κλέψεις'' το ματς. Να κάνεις κάτι, τέλος πάντων, όταν πάρεις την μπάλα. Και να δείξεις ότι ξέρεις τι να την κάνεις. Άσχετα αν οι προσπάθειές σου δεν ευδοκιμούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν υπήρχε επιθετικό πλάνο. Επ' ουδενί! Άμυνα υπέρ βωμών και εστιών. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Στην πρώτη ζώνη άμυνας οι Αθπιλικουέτα-Κέιχιλ-Τέρι-Κόουλ. Στην δεύτερη ζώνη άμυνας οι Ραμίρες-Μίκελ-Λουίζ-Γουίλιαν. Τρίτη ζώνη άμυνας με τον Λάμπαρντ σε ρόλο κόφτη. Και ο καημένος ο Τόρες να κάθεται μπροστά, σαν σημαδούρα, μπας και φτάσει η μπάλα σε αυτόν από καμιά κόντρα, τυχαία, και αρχίσει να τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση. 

Και φτάνουμε στο ρεζουμέ. Αν αγωνιστεί έτσι μια ιταλική ομάδα, ουρλιάζουμε για κατενάτσιο. Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι η μοναδική ιταλική ομάδα που έχω δει να αγωνίζεται έτσι είναι η Ίντερ του Μουρίνιο. Αν δούμε μια μικρομεσαία ομάδα, για παράδειγμα την Χετάφε, να αγωνίζεται με αυτόν τον τρόπο, θα πούμε ότι κυριαρχεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το αστείο είναι ότι ακόμα και η Χετάφε, έστω κι αν αγωνίζεται απέναντι στην Ρεάλ, την Μπάρτσα ή την Ατλέτικο, εντός ή εκτός έδρας, σκέφτεται και την επίθεση. Ναι, δεν κάνω πλάκα. Προσπαθεί να παίξει και λίγο ποδόσφαιρο. Κι αν δούμε τον Μουρίνιο, ο οποίος δεν έμαθε τίποτα από την θητεία του στην Ρεάλ Μαδρίτης, να στήνει καθαυτόν τον τρόπο τις ομάδες του, το ονομάζουμε τακτική. Με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι τακτική. Ονομάζεται αδυναμία. Και μέσω αυτών των so called ''τακτικών'' ομολογεί ότι δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά κάτι σαν ποδόσφαιρο. Για όσους αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα, να υπενθυμίσω ότι δεν μιλάμε πια για την Χετάφε. Ούτε καν για την Τότεναμ ή την Εθνική Ελλάδος (!!!) τις οποίες ο Μουρίνιο έχει κατηγορήσει ότι παρκάρουν ένα λεωφορείο μπροστά από την εστία τους -αλλά, παρόλα αυτά, ο ίδιος μπορεί να το κάνει όποτε θέλει, χωρίς να δέχεται την παραμικρή κριτική. Μιλάμε για μια ομάδα που αξίζει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Και για έναν προπονητή που σε όποια ομάδα κι αν βρεθεί, με εξαίρεση την Πόρτο, σπαταλά τεράστια ποσά για μεταγραφές. Κι όμως, αυτή η ομάδα, με αυτόν τον προπονητή, αγωνίζεται σαν ένας μικρός, πολύ μικρός σύλλογος της επαρχίας του Λονδίνου. Το να καταστρέφεις, βλέπετε, είναι πιο εύκολο από το να δημιουργείς. Και ο Μουρίνιο, για μία ακόμη φορά, δείχνει ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει και δεν μπορεί να διαχειριστεί σημαντικά ματς.

Τέλο��, ευτυχώς που η Τσέλσι δεν πέτυχε κανά περίεργο γκολ και δεν πήρε την νίκη. Ένας Ιμπραΐμοβιτς ξέρει τι θα ακούγαμε για ''μαθήματα προπονητικής'', ''φοβερό κοούτσάρισμα'' και ''αποθέωση τακτικής''. Όσο για το αν οι τραυματισμοί του Τσεχ και του Τέρι συνέβαλαν σε αυτήν την αθλιότητα, η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Οι προθέσεις του Μουρίνιο φάνηκαν από το πρώτο λεπτό και οι τραυματισμοί δεν πρόσφεραν καν αίσθημα απενοχοποίησης. Και για να κλείσω την ανάρτηση, είμαι σίγουρος ότι εφαρμόζει αυτά τα περίεργα mind games, όχι γιατί αποφορτίζει τους παίχτες του, όχι μόνο επειδή είναι ένας αλαζόνας, αλλά, κυρίως, για να ξεχνάει ο κόσμος αυτό το ποδοσφαιρικό σίχαμα που παρουσιάζει.

Υ.Γ.1 Για τον έτερο ημιτελικό του τσου λου, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν θα δούμε τα αίσχη του Μουρίνιο. Κι όταν το λέω αυτό, κυριολεκτώ! Καλώς ή κακώς, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα έχω μια κοινωνική υποχρέωση!

Υ.Γ.2 Οι οπαδοί της Μάντσεστερ έχουν στήσει πανηγύρι! Η απόλυση του Μόγιες ήχησε σαν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να τους προσφέρει η διοίκηση. Η αλήθεια είναι ότι ο Μόγιες έκανε αρκετά λάθη. Εκτροχιάστηκε -και μάλιστα από νωρίς. Έδιωξε τους συνεργάτες του Σερ Άλεξ, παρόπλισε ή άλλαξε ρόλο σε ορισμένους παίχτες, δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως πόλος έλξης για τους μεταγραφικούς στόχους και, όπως φημολογείται, τα αποδυτήρια ήταν άνω κάτω. Και το κυριότερο: ποτέ δεν φάνηκε στο χόρτο ότι μπορεί να φτιάξει κάτι καλό στο Μάντσεστερ.

Υ.Γ.3 Συνεχίζουμε με τους καταπληκτικούς Jethro Tull.

Κάποιες φορές κοιτώ το ημερολόγιο, ξανά και ξανά, για να βεβαιωθώ ότι δεν έχουμε Πρωταπριλιά. Για να σιγουρευτώ ότι δεν έχει μείνει στάσιμος ο χρόνος στη μέρα που ο κάθε Έλληνας, ασχέτως επαγγέλματος ή ιδιότητας, μετατρέπεται σε έναν χαριτωμένο ψευτάκο. Με αποκορύφωμα τους δημοσιογράφους. Βιάζονται, βλέπετε, να γράψουν μια ψεύτικη είδηση για να πιάσουν κότσους τους οπαδούς. Να τους κοροϊδέψουν. Το κάθε site, λοιπόν, (ανα)παράγει μια είδηση. Για παράδειγμα, ότι ο Μέσι θα πάρει μεταγραφή στην Μπάγερν Μονάχου. Αυτά, επαναλαμβάνω, γίνονται την Πρωταπριλιά. Ψέμματα, όμως, λέμε, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, χωρίς να εξετάζω τα κίνητρα, καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Όλοι μας. Μηδενός εξαιρουμένου. Σε σημείο που η Πρωταπριλιά θα έπρεπε να οριστεί με νόμο του κράτους, επίσημα, ως η μέρα της αλήθειας. Όποιος, δηλαδή, λέει ψέμματα να του περνάνε βραχιόλια και να τον παρατάνε στη μπουζού. Μπας και πούμε και καμιά αλήθεια. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι ορισμένοι άνθρωποι, όπως πολιτικοί ή δημοσιογράφοι, θα έπρεπε να μπουν οικειοθελώς στη φυλακή. Το να λέει ψέμματα, βλέπετε, ένας πολιτικός ή ένας δημοσιογράφος είναι στο D.N.A. του. Σαν τον Αλέξη τον Τσίπρα, ο οποίος, επειδή δεν έχει τι άλλο να δηλώσει, κάτι λογικό και αναμενόμενο, λέει συνεχώς το ίδιο πράγμα με διαφορετικές λέξεις. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άνθρωποι άλλων επαγγελμάτων που δηλώνουν περίτρανα, δίχως να το αντιλαμβάνονται, ανθρωπάκια. Ας μην ξεφεύγουμε, όμως.

Διαβάζεις, λοιπόν, την εξής είδηση: «Μία ακόμα μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα συνδέθηκε με τον Κώστα Μανωλά. Ιταλικά ρεπορτάζ εμφανίζουν την Μπάγερν Μονάχου να τον παρακολουθεί. Στη λίστα και οι Μονακό και Αθλέτικ Μπιλμπάο». Με το που φτάσεις στην τελεία, προσπαθείς να χωνέψεις αυτό που διάβασες. Μάταιος κόπος. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Ωστόσο, προβληματίζεσαι. Ξανακοιτάς το ημερολόγιο ότι δεν είναι Πρωταπριλιά. Προς μεγάλη σου λύπη, διαπιστώνεις ότι δεν είναι. Αρχίζεις και σκέφτεσαι. Είναι ποτέ δυνατόν να πάρει η Μπάγερν τον Μανωλά; Εξαιρετικά δύσκολο. Πιο πιθανό είναι να δεις τον Βενιζέλο αδύνατο. Η Μονακό; Ακούγεται πιο νορμάλ. Οι μάνατζερ, εξάλλου, κυριαρχούν. Αλλά και πάλι, εκεί υπάρχει ένας περίεργος Ρώσος που έχει βάλει σκοπό να φέρει στο Πριγκιπάτο τα πιο hot ονόματα. Και φτάνεις σε ένα είδος παράνοιας που ξεπερνάει το mental status της πιο κυκλοθυμικής γκόμενας. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να ενδιαφερθεί η Μπιλμπάο για τον Μανωλά; Όχι, δεν αναφέρομαι στην ποιότητα του ποδοσφαιριστή. Με τον Μανωλά να χαρακτηρίζεται επιπόλαιος, γκαφατζής και ανώριμος. Η Μπιλμπάο, όμως, έχει μια συγκεκριμένη εταιρική κουλτούρα. Αξιοθαύμαστη και γνήσια. Έχει το βίτσιο, ρε παιδί μου, να αγωνίζονται στις τάξεις της μόνο Βάσκοι (ποδοσφαιριστές). Μόνο, επαναλαμβάνω, Βάσκοι.

Βίτσιο, όμως, έχει κι ο Κλάους Αθανασιάδης. Μπορεί να κοντρολάρει την μπάλα με το καλάμι και να σουτάρει με το γόνατο, αλλά όταν πρέπει να μιλήσει και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους είναι αδίστακτος. Αποφασιστικός. Απηνής. Ο Κλάους, εξάλλου, είναι γνωστός για τη βαρβατίλα που αναδύει. Όπως δήλωσε κι ίδιος για τον επαναληπτικό της Τούμπας και τη νίκη επί του Ολυμπιακού: «Δεν έγινε κάτι φοβερό. Φανήκαμε πιο άντρες. Το ποδόσφαιρο είναι αντρικό άθλημα και παίζουν σε αυτό άντρες. Φανήκαμε πιο πολύ άντρες, το θέλαμε αυτό και γι' αυτό ίσως φάνηκε αυτή η εικόνα». Αυτά τα λόγια, φίλοι και φίλες, πρέπει να γίνουν το ευαγγέλιο κάθε ντεμέκ άντρα. Όποιος θέλει, επομένως, να φανεί άντρας, τι πρέπει να κάνει; Να ρίξει μπινελίκι, να σπάσει καρέκλες, να χώσει κανά μπουκέτο, έστω κλωτσιά, να πετάξει καμιά φωτοβολίδα, να δώσει φτερά σε ανυποψίαστες μπανάνες, να φυτέψει τις μαλαματίνες στο χόρτο για να φυτρώσει ρετσίνα και, τέλος, να διαφημίσει, πάντοτε αναφανδόν, την αντρίλα του. Ίσως για αυτό η Μπάγερν, η Μονακό και η Μπιλμπάο ενδιαφέρονται για τον Κώστα τον Μανωλά. Επειδή στα πρωταθλήματα της Ευρώπης σπανίζουν ο�� άντρες.

Υ.Γ.1 Εύχομαι σε όλον τον κόσμο καλή Ανάσταση. Να φάει, να πιει, να διασκεδάσει, να περάσει καλά και να προβληματιστεί. Κυκλοφορούν, βλέπετε, αρκετοί Βαραββάδες ανάμεσά μας. Α, τώρα που το θυμήθηκα, και να μην βιάζεται να καταλήξει σε βιαστικά συμπεράσματα. Πλεονασμός, το ξέρω, αλλά η βιασύνη συχνά, σχεδόν πάντα δηλαδή, μάς οδηγεί σε άστοχη και άδικη κριτική.

Υ.Γ.2 Ένα χρόνο μετά το ''Songs from the Wood'', που κυκλοφόρησε το 1977, οι υπέρτατοι Jethro Tull κυκλοφορούν το ''Heavy Horses''. Το ομώνυμο κομμάτι αποτελεί ένα από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια της μπάντας.

And one day when the oil barons have all dripped dry, And the nights are seen to draw colder, They'll beg for your strength, your gentle power, Your noble grace and your bearing, And you'll strain once again to the sound of the gulls, In the wake of the deep plough, sharing...

Την τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δυο αντίπαλοι, τα δεδομένα ήταν κάπως διαφορετικά. Για παράδειγμα, δεν αγωνιζόταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Είχε αυτό επίπτωση στο παιχνίδι της Ρεάλ; Όχι, δεν είχε. Η ροή του παιχνιδιού φρόντισε για αυτό. Αλλά, μισό λεπτό, για ποιο παιχνίδι μιλάμε; Η Μπαρτσελόνα είχε χτυπητές αδυναμίες. Με την Ρεάλ να τις εκμεταλλεύεται. Και πολύ καλά έκανε. Τι κάνεις όταν έχεις παίχτες που αρέσκονται να τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο (με την μπάλα στα πόδια); Τους αφήνεις να τρέχουν. Ειδικά όταν ο Μαρτίνο δεν προκρίνει το αμυντικό βάθος και ανεβάζει υπερβολικά τις γραμμές του. Με τον Αντσελότι να προβαίνει σε μεγάλο τακτικό λάθος και να δίνει εντολή για πίεση στο τερέν της Μπάρτσα. Κι όταν λέω τερέν, εννοώ την μεγάλη περιοχή του Πίντο! Γιατί αυτό είναι σφάλμα; Διότι αυτό σήμαινε ότι οι παίχτες της Ρεάλ θα έπρεπε να διανύσουν περισσότερα μέτρα για να επιστρέψουν στην άμυνα, την στιγμή που οι παίχτες της Μπαρτσελόνα έφταναν στο τερέν των γηπεδούχων με χαρακτηριστική ευκολία. Η κατοχή, βλέπετε, ας μην ξεγελιόμαστε, άνηκε στους φιλοξενούμενους. Κι όταν κάποια ομάδα έχει την κατοχή, έστω και ανούσια, αναγκάζει τον αντίπαλο σε τρέξιμο. Την πρωτοβουλία, βέβαια, την είχε η Ρεάλ. Έχουμε πει ότι το να έχει την πρωτοβουλία χωρίς μεγάλα ποσοστά κατοχής αποτελεί σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Σπάνιο, αλλά υπαρκτό. 

Οι Καταλανοί, λοιπόν, προσπαθούσαν να διασπάσουν την άμυνα των Μαδριλένων με οριζόντιες πασούλες και (πολλά) γεμίσματα στο δεύτερο δοκάρι. Το οπλοστάσιο του Μαρτίνο δεν περιλάμβανε κάτι άλλο. Κάθετο ποδόσφαιρο δεν είδαμε. Κάθετα σπριντ δεν είδαμε. Προσωπικές ενέργειες δεν είδαμε. Μόνο κάτι ατομιστίες από τον Νεϊμάρ και ένα μακρινό σουτ του Μπαρτρά. Ο Μέσι σκεφτόταν το Μουντιάλ. Ο Τσάβι περίμενε κάποια κίνηση από συμπαίχτη (που δεν γινόταν ποτέ). Ο Ινιέστα έδειχνε καλά κλεισμένος. Ο Μπούσκετς δεν μπορούσε να παίξει για τους υπόλοιπους. Τα χαφ, εν γένει, της Μπαρτσελόνα ήταν σε κακή, έστω μέτρια κατάσταση. Τα χαφ, ήτοι η δύναμη της Μπάρτσα, θυμίζω, σε άμυνα και επίθεση. Κι όταν κάτι πήγαινε να γίνει, τότε ο Πέπε κι ο Τσάμπι Αλόνσο, έστω κι αν ο Μόντριτς βρισκόταν σε μέτρια βραδιά, δήλωναν βροντερό παρών. Μοναδική φάση που θύμισε Μπαρτσελόνα ήταν το 89' λεπτό. Συνεργασία εντός ελάχιστων τετραγωνικών, με τον Νεϊμάρ να κάνει το κάθετο σπριντ, να υποδέχεται την κάθετη πάσα, αλλά η μυτόγκα που εξαπολύει να τραντάζει το κάθετο δοκάρι. Υποθέτω ότι δοκιμάζει να τελειώσει τη φάση με μύτο, διότι ο παίχτης θεωρεί ότι δεν έχει χρόνο για κου(ν)τεπιέ ή πλασέ. Αλλά το replay δείχνει ότι προλαβαίνει να τελειώσει τη φάση με ένα όμορφο πλασεδάκι. Τέλος πάντων. Ο πολυδιαφημισμένος Νεϊμάρ δεν έχει (απο)δείξει το λόγο που τον απέκτησε η Μπάρτσα και μάλλον δεν θα τον δείξει ποτέ, καθώς η μεταγραφή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν ανούσια και περιττή.

Αφού αναλύσαμε τεχνικά το τελείωμα του Νεϊμάρ στη φάση του δοκαριού, να πω δυο λόγια και για το πρώτο γκολ της Ρεάλ. Σε μια φονική αντεπίθεση, ο Τσάμπι Αλόνσο, με μια κάθετη που κόβει βούτυρο, βρίσκει τον Ίσκο, αυτός δίνει στον Μπενζεμά κι ο Γάλλος με τη σειρά του βρίσκει τον Ντι Μαρία που βρισκόταν εν κινήσει. Το κλειδί στην αντεπίθεση είναι η κάθετη του Τσάμπι Αλόνσο, πραγματικά υπέροχη, αλλά εκεί που έμεινα με το στόμα ανοιχτό είναι η διαγώνια πάσα του Μπενζεμά. Ο Γάλλος επιθετικός δεν έχει καλή ισορροπία, το σώμα του πέφτει προς τα πίσω, βρίσκεται υπό επιτήρηση κι όμως κατορθώνει να βγάλει μια εξαιρετικά δύσκολη πάσα ακριβείας προς τον επελαύνοντα Αργεντινό. Όμορφο γκολ. Πιο όμορφο από το γκολ του Μπέιλ, ο οποίος τι μας έδειξε στην φάση αυτή; Ότι είναι πιο γρήγορος από τον Μπαρτρά -το γνωρίζαμε-, ότι πρέπει να σηκώνει και κεφάλι για να δώσει πάσα κι ότι η Μπάρτσα θέλει τερματοφύλακα. Η ουσία είναι ότι η Ρεάλ βρισκόταν σε καλύτερη αγωνιστική ετοιμότητα, ήταν πιο γρήγορη από τον αντίπαλό της, ατομικά και ομαδικά, και, παρά το γεγονός ότι έχει προβλήματα στα άκρα της άμυνας, είχε την ευτυχία να αντιμετωπίσει μια Μπαρτσελόνα που άνοιξε το πλάτος σε ελάχιστα σημεία του παιχνιδιού. Ίσως η παρουσία των Πέδρο και Σάντσες να ήταν απαραίτητη από πιο νωρίς. Εξάλλου, ο Φάμπρεγας ήταν άφαντος. Είχαμε πει ότι αυτός ο παίχτης, ως ψευτοεννιάρι, ήταν αργός για το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας στις καλές μέρες των Καταλανών, πόσω μάλλον τώρα. 

Με αυτά και με αυτά, η Ρεάλ κατέκτησε δικαιότατα το κύπελλο Ισπανίας. Και -μαντέψτε!- πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν έπεσαν στο χόρτο ούτε ψάρια, ούτε φωτοβολίδες, ούτε μαλαματίνες, ούτε μπουκέτα. Μήτε μπούκαραν στο γήπεδο κάτι περίεργοι τύποι και περιφερόντουσαν σαν τις άδικες κατάρες. Στο Μεστάγια, στην έδρα της Βαλένθια, εκεί όπου πραγματοποιήθηκε ο τελικός του ισπανικού κυπέλλου, οι οπαδοί των δυο ομάδων καθόντουσαν μαζί, οι παίχτες των δυο ομάδων αγκαλιαζόντουσαν και η Μπαρτσελόνα έδινε δημόσια συγχαρητήρια στον μεγάλο αντίπαλό της. Το απόλυτο κοντράστ, δηλαδή.

Τι είδους προπονητής είναι ο Σιμεόνε (φώτο); Για να απαντήσει κάποιος, θα πρέπει να έχει παρακολουθήσει την ομάδα που προπονεί. Ποια είναι αυτή; Η Ατλέτικο Μαδρίτης. Λίγο ποδόσφαιρο να ξέρεις, λοιπόν, και καταλαβαίνεις αμέσως από τι έχει σφυρηλατηθεί αυτό το σύνολο. Ο ποδοσφαιρικό τσαμπουκάς, το πείσμα και το πάθος αυτής της ομάδας αποτελούν ανεξάντλητα στοιχεία. Τόσο ισχυρά, τόσο θυελλώδη που διαλύουν ακόμα και το κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στον αιώνιο εχθρό, την Ρεάλ Μαδρίτης, ή μετατρέπουν τον soft Τιάγκο σε οδοστρωτήρα! Προσοχή, όμως: δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένους αγώνες, ας μην πέσουμε σε μια τέτοια νοητική παγίδα, αλλά σε όλους τους αγώνες. Η συνέπεια της ομάδας είναι εκπληκτική. Το ίδιο και η αγωνιστική της πειθαρχία. Όχι, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί σύμπτωση. Ούτε καν κάποιο περίεργο τερτίπι της τύχης. Το αγωνιστικό στυλ της ομάδας θυμίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου που κάθεται στον πάγκο. Όποιος έχει παρακολουθήσει τον Σιμεόνε να φοράει κοντό παντελονάκι και να κλωτσάει ένα τόπι, καταλαβαίνει πλήρως τι εννοώ. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, λοιπόν.

Αλλά ακόμα, επί της ουσίας, δεν έχω απαντήσει στην ερώτηση. Για πάμε, λοιπόν. Ο Σιμεόνε, όπως κι ο Κλοπ ή ο Μπιέλσα, θεωρεί ότι με μια καλή τακτική μπορείς να επικρατήσεις έναντι ενός ανώτερου αντιπάλου. Το θέμα, εν προκειμένω, είναι ότι η ομάδα μοιάζει σαν να έχει εκπαιδευτεί σε κάθε λογής τακτική. Για παράδειγμα, η Ντόρμουντ και η Άρσεναλ συναντούν προβλήματα όταν πρέπει να παίξουν ποδόσφαιρο αναμονής. Η Μάντσεστερ του Μόγιες δεν μπορεί να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Η Ατλέτικο, όμως, τα κάνει όλα. Ή, τουλάχιστον, μάς δημιουργεί μια τέτοια ψευδαίσθηση.  Το βέβαιο είναι ότι παίζει ένα περίεργο ποδόσφαιρο αναμονής. Γιατί το λέω αυτό; Διότι καταρρίπτει την συμβατική σοφία που υποδηλώνει ότι για να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας χρειάζεσαι την κατοχή μπάλας. Πώς συμβαίνει αυτό; Στην πρώτη παράγραφο ήδη αναφέρθηκαν κάποια πνευματικά στοιχεία. Δεν αρκούν, φυσικά, μόνο αυτά. Κι ο Εργοτέλης, βλέπετε, του Ρουμπάκη, του Κορδονούρη και του Φραγκουλάκη ξεχείλιζε από πάθος. Χρειάζονται, επομένως, κι άλλα στοιχεία, εξίσου σημαντικά. Για παράδειγμα, φυσική κατάσταση. Ειδικά όταν συνδυάζεται με ποιοτικό τρέξιμο, δηλαδή τακτική.

Η ομάδα παίζει μια έξυπνη άμυνα, εμποτισμένη με την αρετή της υπομονής, καθώς οι παίχτες γνωρίζουν ότι ο αντίπαλος, κάποια στιγμή, θα υποκύψει στην λυσσαλέα πίεση, που μετουσιώνεται σε επιθετική άμυνα. Δεν είναι εύκολο να σε κυνηγούν επί ένα 90λεπτο -ούτε να κυνηγάς. Ή να νοιώθεις την καυτή ανάσα του αντιπάλου στο μισό μέτρο. Πρέπει να διαθέτεις ολύμπια ψυχραιμία για να μπορέσεις να διαχειριστείς τέτοια πίεση. Η Ατλέτικο, λοιπόν, (αλληλο)καλύπτει ιδανικά στο 4-4-2, με δυο ζώνες άμυνας, κλείνοντας τους χώρους κάθετα, διαγώνια, ακόμα και οριζόντια! Παράλληλα, το επιθετικό transition game κυμαίνεται σε άκρως ικανοποιητικά επίπεδα. Η ομάδα εξαπολύει αντεπιθέσεις και χτυπάει σαν κόμπρα. Τα ακραία μπακ παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, ο Κόκε παίζει, πάντοτε με ακρίβεια, κάθετα, ο Ντιέγκο Κόστα, αν και είναι μέτριος στο παιχνίδι με πλάτη, παίζει ιδανικά έναν ρόλο target man, υποδεχόμενος την μπάλα εν κινήσει ή με πρόσωπο στην εστία, ενώ, παράλληλα, ο Βίγια λειτουργεί υποστηρικτικά και συμπληρώνει τον Ντιέγκο Κόστα. Κι όλα αυτά με τις επιστροφές στην άμυνα να είναι ταχύτατες. Σχεδόν υπερηχητικές!

Όλα αυτά, όμως, δεν θα υπήρχαν χωρίς ομοιογένεια. Η Ατλέτικο, υπό τις οδηγίες του Σιμεόνε, είναι σαν οικογένεια. Πώς είναι η Ντόρτμουντ του Κλοπ; Κάτι παρόμοιο. Υποτιμημένο στοιχείο του ποδοσφαίρου η ομοιογένεια.  Πολλοί την εκθειάζουν, λίγοι την κατανοούν. Ο Σιμεόνε πάει ένα βήμα παραπέρα: κάνοντας πράξη την θεωρία, ποντάρει στην ομοιογένεια και δένει τους παίχτες του με αόρατα σχοινιά. Θέλει μια σφιχτή ομάδα και για αυτό επιμένει σε έναν σταθερό κορμό. Η Ατλέτικο, εξάλλου, δεν έχει τεράστιο βάθος. Κι ας τον λένε ορισμένοι, ίσως (και) δικαιολογημένα, συντηρητικό. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια εύκολα, θεωρητικά, ματς θα μπορούσε να κάνει rotation. Αλλά συχνά ξεχνάμε ότι το rotation δεν είναι για όλες τις ομάδες, κι ο Σιμεόνε μάλλον το γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Η μόνη κατηγορία που μπορώ να προσάψω στον Αργεντινό είναι ότι αργεί χαρακτηριστικά να προβεί σε αλλαγές. Αυτό σημαίνει πίστη στο σχέδιο και έξοχο στήσιμο, αλλά θυμάμαι περιπτώσεις που η αντικατάσταση κάποιου ποδοσφαιριστή ήτο επιτακτική ανάγκη. Όσο και να ντοπάρεις ψυχολογικά τους παίχτες, υπάρχουν στιγμές που χρειάζονται φρέσκα ποδάρια στο τερέν.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, οι περισσότεροι υποστήριζαν ότι η Ατλέτικο θα ξεφουσκώσει. Δεν θα αντέξει. Θα υποκύψει στην πίεση της πρώτης θέσης. Δεν θα μπορέσει να κρατήσει πολλά καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Κι όμως, η Ατλέτικο είναι ακόμα εδώ. Μπορεί να την έχουν πάρει χαμπάρι, να την έχουν αποκρυπτογραφήσει, αλλά η αρμάδα του Σιμεόνε, παραμένει ζωντανή. Συνεχίζει. Δεν ξέρω που θα φτάσει, αλλά λατρεύω να την βλέπω να προσπαθεί.

Υ.Γ.1 Το παρόν άρθρο έχει ετοιμαστεί πριν από την πρόκριση της Ατλέτικο επί της Μπάρτσα για το τσου λου. Μία Μπάρτσα που, έπειτα από την ήττα στην Γρανάδα, μάλλον βγήκε εκτός διεκδίκησης του τίτλου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι την τελευταία αγωνιστική που η Μπαρτσελόνα φιλοξενεί την Ατλέτικο, οι Καταλανοί θα προτιμήσουν να δώσουν το ματς στην ομάδα του Σιμεόνε. Έτσι, τουλάχιστον, υποστηρίζουν οι οπαδοί της Ρεάλ. Εγώ, πάλι, θεωρώ ότι πρέπει να περιμένουμε. Ας τελειώσει πρώτα η αγωνιστική, με την Ατλέτικο να φιλοξενείται από την Χετάφε, και, κατόπιν, κατασκευάζουμε όσα υποθετικά/ανυπόστατα σεν��ρια θέλετε.

Υ.Γ.2 Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, με αφορμή την αντικατάσταση του Σάντος, γράφει: «Επειδή ένα σωρό περίεργοι προτείνουν προπονητές, θυμίζω ότι για τον διάδοχό του Πορτογάλου ισχύουν οι εξής προϋποθέσεις: α) να είναι κάποιος που να καταλαβαίνει την αξία της άμυνας, ώστε να μην αλλάξει πολύ το στυλ της ομάδας β) να είναι ένας γνωστός επαγγελματίας που να κρατήσει τα αποδυτήρια, γιατί η ομάδα έχει πολλά ''κοκοράκια'' γ) να έχει πείρα εθνικών ομάδων, αν γίνεται δ) να παίρνει λιγότερα από τον Σάντος. Προπονητές που ζητάνε εκατομμύρια κτλ., κόβονται». Κάπως έτσι τα ιταλικά Μ.Μ.Ε. υποστηρίζουν ότι έρχεται ο Ταρντέλι. Κρίμα που δεν κάθεται η φάση με τον Μπιέλσα. Κρίμα για εμάς, ευτυχώς για τον ίδιο.

Υ.Γ.3 Δόξα και τιμή στην Ντόρτμουντ του Κλοπ! Δόξα και τιμή!

Υ.Γ.4 Ήθελα να το ποστάρω εδώ και καιρό, και πάντα το ξεχνούσα!

Τα πράγματα για τον Κλοπ, ελέω τραυματισμών, είναι δύσκολα από την αρχή της σεζόν. Δεν περίμενε, δηλαδή, το ματς στο Μπερναμπέου για να βρει λύσεις. Είναι υποχρεωμένος να λύνει τακτικά σταυρόλεξα ήδη από τον Σεπτέμβριο. Επομένως, η αποστολή της Ντόρτμουντ στην Ισπανία ήταν εκ προοιμίου δύσκολη. Και έγινε έτι δυσκολότερη με το γρήγορο γκολ που δέχτηκαν οι Γερμανοί. Έχω την αίσθηση ότι το γκολ του Μπέιλ (φώτο) αποσυντόνισε τους παίχτες του Κλοπ. Ήταν κάπως λογικό: επρόκειτο για χαζό γκολ. Και μια ομάδα που τρώει χαζά γκολ πάντα ξενερώνει. Η γεύση, βλέπετε, ενός τέτοιου γκολ, και μάλιστα απέναντι σε ομάδες τύπου Ρεάλ Μαδρίτης, είναι πικρή. Οι γηπεδούχοι, πάντως, δεν επαναπαύτηκαν/πτοήθηκαν: εξακολούθησαν να πιέζουν τον αντίπαλο, πρέσαραν ψηλά και πήραν την κατοχή. Θαρρώ και την πρωτοβουλία.

Η Ντορτμουντ, λοιπόν, δεν απεγκλώβιζε την μπάλα από την περιοχή της, αδυνατούσε να χαμηλώσει, ακόμα και να αυξήσει το τέμπο, αφού δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει την μπάλα, ενώ η επιθετική της γραμμή ήταν αρκετά οπισθοχωρημένη, πράγμα που οδηγούσε σε αναπόφευκτη συρρίκνωση στις υπόλοιπες γραμμές. Για μια ομάδα που θέλει να ισορροπήσει το ματς, κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο. Υπάρχει, όμως, εξήγηση: η επιθετική τριάδα των Γερμανών ήταν εκτός αγώνα, ενώ κι ο Σαχίν, ένας παίχτης με οργανωτικές ικανότητες, δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση. Συν τοις άλλοις, ο Κελ, ένας πραγματικός στρατιώτης της Ντόρτμουντ, μπορεί να αποδίδει ικανοποιητικά ως σύρτης μπροστά από τα σέντερ μπακ, αλλά δεν θεωρείται ιδανικός πασαδόρος και το βαρύ του κορμί δεν επιτρέπει συνεχή σπριντ στον άξονα. Γι αυτό και βλέπαμε τον Χούμελς να κουβαλάει συχνά την μπάλα. Η Ρεάλ, επομένως, πόνταρε στις εκλάμψεις/κούρσες του Μπέιλ και στην ικανότητά του στο ένας εναντίον ενός, καθώς ο Ντουρμ, ο αριστερός οπισθοφύλακας των Γερμανών, συνάντησε αρκετά προβλήματα και έδειχνε φοβισμένος. Πρόβλημα, όμως, υπήρχε και στο άλλο άκρο της άμυνας, έστω κι αν ο Κριστιάνο Ρονάλντο πιο πολύ γκρίνιαζε παρά έπαιζε. Εντούτοις, η επιθετική τριάδα της Ρεάλ άλλαζε συνεχώς θέσεις -μάλλον χωρίς αντίστοιχες εντολές από τον πάγκο-, έτρεχε με την μπάλα στα πόδια και δυσκόλευε ιδιαίτερα τις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις των φιλοξενουμένων.

Κάποια στιγμή, κάπου στο 60' λεπτό, και ενώ το σκορ βρισκόταν στο 3-0, η Ρεάλ φάνηκε να κατεβάζει ταχύτητα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν συνέβη το παραμικρό: να είναι καλά το σκορ ασφαλείας. Απλά οι παίχτες του Κλοπ θυμήθηκαν ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει και η επίθεση. Κι ο ίδιος ο Κλοπ θυμήθηκε ότι υπάρχει και το κοουτσάρισμα, με τις εσωτερικές και εξωτερικές αλλαγές να δίνουν πράγματι μια φρεσκάδα στην ομάδα. Η επιθετική τριάδα των Γερμανών εξακολουθούσε να βρίσκεται εκτός αγώνα, αλλά οι γραμμές ανέβηκαν, η πίεση εντάθηκε και η άμυνα της Ρεάλ άρχιζε να αλλάζει στρατηγική. Το ποδόσφαιρο κατοχής μετατράπηκε σε ποδόσφαιρο αναμονής, με τους Μπέιλ, Ρονάλντο και Μπενζεμά να παραμένουν ακροβολισμένοι ψηλά και να περιμένουν να χτυπήσουν σαν κόμπρες στην αντεπίθεση. Οι γηπεδούχοι, βέβαια, δεν διαθέτουν το ανάλογο υλικό για να παίξουν ποδόσφαιρο αναμονής, για αυτό και είδαμε τον Πέπε, έναν παίχτης της αμυντικής γραμμής, να πραγματοποιεί μεγάλη εμφάνιση. Επίσης, τα κεντρικά χαφ της Ρεάλ είναι soft παίχτες που δεν μαρκάρουν με πάθος και πείσμα. Μολαταύτα, οι Γερμανοί δεν σκόραραν.

Και δεν σκόραραν για τρεις λόγους. Πρώτον, μέχρι να συνέλθουν από το γκολ του Μπέιλ, έφαγαν άλλα δύο. Δεύτερον, η επιθετική τριάδα βρισκόταν σε πολύ κακή βραδιά. Ο μόνος που προσπαθούσε ήταν ο Ρόις, ο οποίος έβγαινε στην κορυφή της επίθεσης και πατούσε περιοχή, αλλά δεν τού έβγαιναν ούτε τα κοντρόλ, καταστρέφοντας, επί της ουσίας, κάθε υπόψια φάσης. Τρίτον, και σημαντικότερο, η Ντόρτμουντ είναι μια ομάδα που τρέχει ποιοτικά. Χθες, έτρεξε -πάντα τρέχει-, αλλά άσκοπα. Πολλές κινήσεις άνευ μπάλας (που) δεν είχαν αντίκρυσμα, κακές διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και άστοχη οπισθοχώρηση της επιθετικής γραμμής στο πρώτο μέρος. Για αυτό και έτρεξε αισθητά περισσότερο από τον αντίπαλο. Οι γηπεδούχοι, πάλι, διαχειρίστηκαν ιδανικά το γρήγορο γκολ του Μπέιλ, ανάγκασαν τον αντίπαλο να υποπέσει σε τακτικά λάθη και, παρά το γεγονός ότι στο δεύτερο μέρος έπρεπε να έχουν δεχτεί τουλάχιστον ένα γκολ, επικράτησαν με καθαρό σκορ. Ευτυχώς για τους ίδιους.

Υ.Γ.1 Δεν είδα το παιχνίδι της Μάντσεστερ με την Μπάγερν, καθώς προτίμησα να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου Ατλέτικο, αλλά μαθαίνω ότι οι παίχτες του Μόγιες παρουσιάστηκαν ανανεωμένοι. Αυτοί, πάντως, που δείχνουν να μην χρειάζονται ανανέωση είναι οι παίχτες του Σιμεόνε. Η ρεβάνς με την Μπάρτσα θα εί��αι επική. Και είθε να περάσει ο καλύτερος!

Υ.Γ.2 Λευτεριά στον Παστόρε!

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να καταλάβω την λαχτάρα ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν είναι και λίγοι, να βιαστούν να σε βαφτίσουν τραυματισμένο, κουρασμένο ή άρρωστο για να πάρουν οι ίδιοι χαρά. Ειλικρινά αδυνατώ να αντιληφθώ πως και γιατί πυροδοτείται μια τέτοια συμπεριφορά εκ μέρους τους. Εμπάθεια; Ζήλεια; Ουδείς ξέρει.

Υ.Γ.4 Κομματάρα!