Kanthar0s

Δεν θα γράψω πολλά. Δεν έχουμε, άλλωστε, χρόνους για βερμπαλισμούς. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο θρύλος του Άρη και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, διαθέτει ένα σύνολο με μέτριους και άγουρους παίχτες που έχουν γίνει συνώνυμο της προσπάθειας. Δεν παίζουν άμυνα, δεν πηδάνε για ριμπάουντ, δεν τρέχουν στον αιφνιδιασμό, δεν εφαρμόζουν επιθετικά συστήματα. Επί της ουσίας, παίζουν ένα παντελώς άναρχο μπάσκετ, φανερώνουν μία γενική αταξία και παρουσιάζουν ισχυρά ψήγματα απειθαρχίας. Σαν να είναι όλοι πάνω σε μια βάρκα και, αντί να κωπηλατούν όλοι μαζί, συγχρονικά και αρμονικά, τα κουπιά χτυπάνε μεταξύ τους μέχρι να φθαρούν ολοκληρωτικά.

Φέρει ευθύνη ο εκάστοτε προπονητής για μια τέτοια εικόνα; Μα, φυσικά! Είναι δυνατόν οι άνθρωποι που βρίσκονται στον πάγκο να μην ευθύνονται για το αγωνιστικό κομμάτι; Εν προκειμένω, όμως, θα πρέπει να σημειώσουμε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο μια βαρύγδουπη και λίαν απαραίτητη παρατήρηση: ο Γιαννάκης φέτος, όσο και να θέλει, δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν κανονικός προπονητής. Αυτό δεν συνιστά δικαιολογία, αλλά γεγονός.

Δεν διαθέτει κανένα απολύτως εφόδιο που να του επιτρέπει να εργαστεί  στην αγαπημένη του ομάδα και να δείξει έργο. Το ονομαστικό μπάτζετ που είχε να διαχειριστεί βρισκόταν μόνο στα χαρτιά, κάτι που επιφέρει τρομακτική ανασφάλεια σε όλο τον οργανισμό. Οι αλλαγές στο ρόστερ συνεχόμενες και διαρκείς. Η γκρίνια και η κριτική από την κερκίδα λαμβάνουν μέρος non stop. Και ο Λάσκαρης κυριολεκτικά εξαφανισμένος.

Πολλοί λένε ότι ο Γιαννάκης ήρθε στον Άρη επειδή τον έπεισε ο Λάσκαρης. Εγώ, πάλι, εκτιμώ το ακριβώς αντίθετο: ήρθε ακριβώς επειδή δεν κατάφερε να τον πείσει. Ο Γιαννάκης ισχυρίζεται ότι ήρθε για να τσαλακωθεί και προσωπικά τον πιστεύω χωρίς ίχνος αμφισβήτησης. Ο Λάσκαρης, εν τέλει, τι ήρθε να κάνει; Πού βρίσκεται; Τι σκέφτεται; Του αρέσει μια τέτοια κατάσταση; Δεν καταλαβαίνει ότι το καλύτερο και για τον ίδιο είναι να αποχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα;

Πολλοί λένε ότι ο Γιαννάκης λειτουργεί σαν ασπίδα στον Λάσκαρη για το διοικητικό κι ο Λάσκαρης στον Γιαννάκη για το αγωνιστικό. Τρίχες κατσαρές. Για ποιο αγωνιστικό μιλάμε όταν βάζεις το χέρι στην τσέπη και πιάνεις το παπούτσι; Για ποιο αγωνιστικό μιλάμε όταν η Κ.Α.Ε. Άρης δηλώνει με κάθε τρόπο απούσα από καθετί που απασχολεί την ομάδα; Για ποιο αγωνιστικό μιλάμε όταν η διοίκηση αντί να σαρποτάρει την ομάδα τής βάζει τρικλοποδιές;

Κατόπιν και της έντονης αντίδρασης από τον κόσμο στο ματς με τον Κολοσσό -πρέπει να σημειώσουμε ότι οι οργανωμένοι για κάποιο περίεργο λόγο άργησαν χαρακτηριστικά να εκδηλώσουν αντίδραση-, το μέλλον του Λάσκαρη συμβαδίζει με το οριστικό παρελθόν του από την ομάδα. Άλλη λύση δεν υπάρχει.

Ο Xρόνος είναι αμείλικτος. Απηνής. Δίχως έλεος. Δεν σταματά πουθενά, δεν τον σταματά κανείς, δεν σταματά ποτέ. Εκτός από τα παραπάνω, όμως, ο χρόνος αντιπροσωπεύει και έναν μεγάλο συγγραφέα που καταγράφει και δεν (πρέπει να) ξεχνάει όλα τα σημαντικά γεγονότα και πρόσωπα.

Το πλήρωμα του χρόνου, λοιπόν, έφτασε για έναν από τους πιο αγαπημένους μου παίχτες. Για έναν παίχτη υψηλής ποδοσφαιρικής ευφυίας που μπορούσε να εκσφενδονίζει «τορπίλες» με τα δυο πόδια ή να βγάζει κάθετες και διαγώνιες πάσες που έκοβαν την αντίπαλη άμυνα κυριολεκτικά στην μέση.

Κι ο Xρόνος είναι υποχρεωμένος να θυμάται και να μας θυμίζει αυτόν τον θρύλο, αυτόν τον παιχταρά, που αποφάσισε συνειδητά να περάσει μια ολόκληρη ζωή στον οργανισμό που λατρεύει και τον λατρεύουν.

Δεν θα σας κουράσω με βερμπαλισμούς και φλυαρίες. Απλά ήθελα να σας υπενθυμίσω πόσο σημαντικό είναι να πιστεύετε στον εαυτόν σας. Πιστέψτε, και θα διαπιστώσετε με χαρά ότι θα πιστέψουν κι άλλοι σε εσάς. Και μην ξεχνάτε, να φερόμαστε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Μην περιμένετε να αλλάξει ο κόσμος γύρω σας αν πρώτα δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Ο άγγελος της αλλαγής ταυτίζεται με τον ίδιο μας τον εαυτό. Καλή και δημιουργική χρονιά!

I am the way, I am the light, I am the dark inside the night, I hear your hopes, I feel your dreams, And in the dark I hear your screams, Don't turn away, Just take my hand, And when you make your final stand, I'll be right there, I'll never leave, All I ask of you, Believe...

Υ.Γ.1 Όπως είχαμε αναφέρει σε ανύποπτη στιγμή, το μεγαλύτερο όφελος της Λίβερπουλ, και ειδικά των υποστηρικτών της, είναι ο ενθουσιασμός που πηγάζει από την έλευση του πρώην τεχνικού της Ντόρτμουντ (κλισέ). Μην υποτιμήσετε ποτέ ένα τέτοιο είδος ενθουσιασμού.

Υ.Γ.2 Με το που μπήκε ο Σεπτέμβριος, καθώς τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, η ροή της πληροφορίας είναι καταιγιστική. Τα θέματα που τίθενται επί τάπητος αρκετά και αναφερόμενα σε πολλαπλά ταμπλό. Με την κριτική κάπου το χάνουμε. Τα παραδείγματα, δυστυχώς, πολλά.

Υ.Γ.3 Πρώτη εκτέλεση με τον αγαπημένο Tim ''Ripper'' Owens. Δεύτερη εκτέλεση με Matt Barlow. Εξαιρετικό, πάντως, κομμάτι.