Ռոխելիո Ֆրիխերիո

Ռոխելիո Ֆրիխերիո;
Ծնվել է	նոյեմբերի 2, 1914
Ծննդավայր	Բուենոս Այրես, Արգենտինա
Մահացել է	սեպտեմբերի 14, 2006 (91 տարեկան)
Մահվան վայր	Բուենոս Այրես, Արգենտինա
Գերեզման	Ռեկոլետա գերեզմանատուն
Քաղաքացիություն	Արգենտինա
Կրթություն	Բուենոս Այրեսի համալսարան
Մասնագիտություն	տնտեսագետ, լրագրող և քաղաքական գործիչ
Կուսակցություն	Intransigent Radical Civic Union?
Պարգևներ և ; մրցանակներ	Կոնեքս մրցանակ
Երեխաներ	Octavio Frigerio?
	Rogelio Frigerio Վիքիպահեստում

Ռոխելիո Խուլիո Ֆրիխերիո (իսպ.՝ Rogelio Julio Frigerio, նոյեմբերի 2, 1914(1914-11-02)^[1], Բուենոս Այրես, Արգենտինա - սեպտեմբերի 14, 2006(2006-09-14)^[1], Բուենոս Այրես, Արգենտինա), արգենտինացի տնտեսագետ, լրագրող և քաղաքական գործիչ։

Պատմություն և վաղ կարիերա

Ռոխելիո Ֆրիխերիոն ծնվել է Բուենոս Այրեսում 1914 թվականին իտալացի ներգաղթյալ Ջերոնիմո Ֆրիխերիոյի և նրա կնոջ՝ Կարմեն Գուանզիրոլիի ընտանիքում։ Որպես ընտանիքի միակ տղան՝ 8 զավակներից, նա մեծացել է Վիլլա դել Պարկեի հանգիստ բնակելի թաղամասում և ընդունվել Բուենոս Այրեսի հեղինակավոր համալսարան։

Բարձրագույն կրթություն ստանալով համալսարանի տնտեսագիտության դպրոցում, նա օգնեց հիմնել Insurrexit մարքսիստական ուսանողական ասոցիացիան։ 1935 թվականին համալսարանն ավարտելուց հետո նա հեռացավ արգենտինական ձախից՝ համարելով, այն վերնախավ։

1940 թվականին նա հիմնեց մեծածախ բաշխման ընկերություն, որը տարբեր հետաքրքրություններ ուներ փայտանյութի, տեքստիլի, կաշվի և միներալների ոլորտներում։ Նույն թվականին նա ամուսնացավ Նոեմի Բլանկոյի հետ, որի հետ հետագայում ունեցավ հինգ ընդհանուր երեխա։ Այնուամենայնիվ, տաղանդավոր գործարար Ֆրիխերիոն մնաց ��աղաքականապես ակտիվ՝ ներգրավվելով հասարակության ինտելեկտուալ շրջանակներում՝ 1946 թվականին հրատարակելով Qué pasó en siete dias («Ինչ եղավ յոթ օրում» հասարակական-քաղաքական շաբաթաթերթը)։ Այնուամենայնիվ, Ֆրիխերիոն, որը խորթացել էր Խուան Դոմինգո Պերոնի նոր պոպուլիստական վարչակազմի դեմ ամսագրի համառ ընդդիմությունից, լքեց ամսագրի խմբագրական խորհուրդը Պերոնի կողմից այն փակելուց կարճ ժամանակ առաջ՝ 1947 թվականին։

Թեև Ֆրիխերիոն Պերոնի վարչակազմի օրոք չէր ձգտում պետական պաշտոնի, նա դարձավ արագացված արդյունաբերական աճի և սոցիալական առաջընթացի նշանավոր ջատագով։

Զարգացում և Արթուրո Ֆրոնդիզի

1956 թվականին Ֆրիխերիոն գաղտնի հանդիպում կազմակերպեց Պերոնի և այդ ժամանակվա նրա ամենամոտ խորհրդական Ջոն Ուիլյամ Կուկի հետ, որը նախկին կոմունիստ էր, որը բանտում էր գտնվում Պերոնի կառավարությունում իր բարձր պաշտոնի համար։ Հանդիպման ժամանակ Կուկը նոր էր փախել Պատագոնիայի իր հեռավոր բանտախցից^[2]։

Բազմաթիվ մահափորձերի ենթարկվելով և Արգենտինայի նոր ռեժիմի հրամանով աքսորվելով Վենեսուելա՝ Պերոնը շարունակեց զգալի քաղաքական ազդեցություն ունենալ իր հայրենիքում։ Արգենտինացի ընտրողները պատրաստ էին 1958 թվականի ընտրություններին, իսկ վտարված առաջնորդի հուստիսիալիստական կուսակցությանն արգելվեց թեկնածություններ առաջադրել նույնիսկ տեղական ընտրություններում։ Պերոնի անունը պարզապես հիշատակելը անօրինական էր։ Կարակասում գաղտնի հանդիպումից հետո Պերոնը օգնեց Արթուրո Ֆրոնդիզիին` հրահանգելով իր կողմնակիցներին քվեարկել իրենց նախկին հակառակորդի օգտին և հրաժարվել ձեռնպահ մնալ քվեարկությունից, չնայած այն հանգամանքին, որ մեծամասնությունը ցանկանում էր օգտվել այս իրավունքից։ Պարտություն կրելով քաղաքացիական արմատական միության առաջադրումից հետո՝ Ֆրոնդիզին միացավ համախոհների փոքր խմբին, որին նա անվանեց անզիջում արմատական քաղաքացիական միություն (UCRI): Պերոնի աջակցությամբ UCRI-ի թեկնածու Ֆրոնդիզին հեշտությամբ հաղթեց UCR-ի թեկնածու Ռիկարդո Բալբինին՝ հավաքելով 9 միլիոն հնարավոր ձայներից 1,5 միլիոնը^[2]։

1958 թվականի մայիսի 1-ին Արթուրո Ֆրոնդիզին ընտրվեց Արգենտինայի նախագահ։ Նա Ֆրիխերիոյին նշանակեց սոցիալական և տնտեսական հարցերի քարտուղար։ Այս պաշտոնը էկոնոմիկայի նախարարությունում աննշան էր։ Արգենտինայի զինվորականների և ԱՄՆ դեսպանատան կոշտ ընդդիմության պատճառով նոր նախագահը ստիպված եղավ պաշտոնի նշանակել Ֆրիխերիոյին։ Երկու կազմակերպություններն էլ Ֆրիխերիոյին ընկալում էին որպես քողարկված մարքսիստ՝ երիտասարդության տարիներին նրա գործունեության պատճառով^[3]։

Ֆրոնդիզին և Ֆրիխերիոն ժառանգել են երկրի ծանր տնտեսական իրավիճակը. 1946-48 թվականների բումի արդյունքում երկրի ՀՆԱ-ն մեկ տասնամյակի ընթացքում աճեց տարեկան 3 տոկոսով։ Ավելին, արտահանման նվազումը և թանկարժեք մեքենաների, և վառելիքի աճող պահանջարկը Արգենտինային ստիպեց վերջին տասը տարուց յոթում ունենալ առևտրի հաշվեկշռի դեֆիցիտ։ Չկարողանալով ֆինանսավորել՝ Ֆրոնդիզիի երկու նախորդները՝ Պերոնը և Պեդրո Եվգենիո Արամբուրուն, սկսեցին փող «տպել»՝ ծածկելու երկրի ընթացիկ հաշվեկշռի բաց դեֆիցիտը։ Այս գործողությունների արդյունքում գները բարձրացան մոտ 6 անգամ։ Ֆրիխերիոն, որին ԱՄՆ քաղաքական գործիչները կասկածում էին Արգենտինայում կոմունիստ լինելու մեջ, կարծում էր, որ միակ կայուն միջոցը Արգենտինա օտարերկրյա ուղղակի ներդրումներ ներգրավելն է, հատկապես էներգետիկայի և արդյունաբերության ոլորտներում, որոնք կազմում են երկրի առևտրային դեֆիցիտի մեծ մասը^[4]։ Իր նշանակումից գրեթե անմիջապես հետո Ֆրիխերիոն մշակեց օրենք օտարերկրյա ներդրումների մասին, որն անմիջապես ստորագրվեց նախագահի կողմից։ Այս օրինագիծը ֆինանսական և հարկային արտոնություններ էր տալիս ինչպես տեղական, այնպես էլ արտասահմանյան կորպորացիաներին, որոնք ձգտում էին զարգացնել Արգենտինայի էներգետիկ և արդյունաբերական ոլորտները։ Ֆրիխերիոն ստեղծեց օտարերկրյա ներդրումների դեպարտամենտ և հանձնաժողով, որը նախատեսված էր օտարերկրյա ներդրողներին ավելի իրավական պաշտպանություն տրամադրելու համար։ Ֆրիխերիոյի ծրագրերը շատ հավակնոտ էին, որոնք պահանջում էին ավելի շատ պետական վարկեր տրամադրել բնակարանային և տեղական արդյունաբերությանը, ինչպես նաև ներդրումներ կատարել հասարակական աշխատանքների մեջ։

Ֆրիխերիոն նաև նավթային հանքավայրերի հետախուզման և հորատման խոշոր պայմանագրեր է կնքել արտասահմանյան նավթային ընկերությունների հետ։ Սա շահագրգիռ մասնակիցներին տվեց շահույթի մեծ բաժին՝ պայմանով, որ այս գործունեությունն իրականացվեր Արգենտինայի նավթային պետական կոնցեռնի՝ YPF-ի հետ համատեղ։ Արդյունքում, հաջորդ չորս տարիների ընթացքում կատարված ներդրումները օգնեցին հեղափոխել Արգենտինայի տնտեսության մի շարք ոլորտների նկարագիրը 1960-ականների սկզբին^[2]^[5]․

նավթի արդյունահանումը, որը 1950-ականներին ծածկում էր Արգենտինայի նավթամթերքի կարիքների կեսից պակասը, եռապատկվեց՝ հասնելով 16 միլիոն խորանարդ մետրի։ Այս փաստը գործնականում բացառեց ներմուծման անհրաժեշտությունը՝ ավելի քան կրկնապատկելով վերամշակման ծավալները և հնգապատկելով սինթետիկ կաուչուկի արտադրությունը։
Արգենտինայի մեքենաների արտադրությունը, որը տարեկան արտադրում էր 40 000 նոր մեքենա, 1961 թվականին աճեց մինչև 136 000 մեքենայի։ Ինչը նաև բացառեց ներմուծման անհրաժեշտությունը՝ հաշվի չառնելով լյուքս դասի մեքենաները։ Տրակտորների արտադրությունը կրկնապատկվեց ավելի քան 2 անգամ։
պողպատի և ցեմենտի արտադրությունը, որը նախկինում գրեթե ամբողջությամբ պետք է ներմուծվեր, աճեց մինչև մեկ միլիոն տոն��ա պողպատի տարեկան արտադրություն (այն ժամանակվա շուկայի կեսը) և հինգ միլիոն տոննա ցեմենտի (ամբողջ շուկան)։
էլեկտրաէներգիան, որի արտադրությունը թեև աճում էր, բայց այնքան սակավ, որ արդյունաբերական արտադրության մեծ մասը կախված էր գեներատորներից, գրեթե կրկնապատկվեց։
ներքին խողովակաշարով ջրի հասանելիությունը, որը, չնայած Պերոնի առավելագույն ջանքերին, ընդգրկում էր բոլոր տնային տնտեսությունների միայն կեսը, մի քանի տարվա ընթացքումն աճեց երկու երրորդով։
չորս տարվա ընթացքում ոչ ավելի, քան 10 կմ (6000 մղոն) ասֆալտապատ ճանապարհների երկարությունը կրկնապատկվեց։ Այս ընթացքում բացվեցին տասը տարածաշրջանային օդանավակայաններ։

Սպառողական երկարաժամկետ ապրանքների առկայությունը, ինչպիսիք են լվացքի մեքենաները, սառնարանները, վառարանները, կենցաղային տեխնիկան և հեռուստացույցը, նույնպես կտրուկ աճեցին, քանի որ տեղական և օտարերկրյա ներդրողները ֆինանսավորում են այս և այլ ապրանքներ արտադրող գործարանները։ 1912-ից 1975 թվականներին Արգենտինայում օտարերկրյա ուղղակի ներդրումների մեկ քառորդը կատարվել է Ֆրոնդիզիի տարիներին, իսկ երկրի առևտրի հաշվեկշռի դեֆիցիտը վերացել է մինչև 1963 թվականը^[4]։ Մասամբ վատ ժամանակի զոհ դարձած այս քաղաքականությունը չկարողացավ արժանանալ ոչ Ֆրոնդիզիին, ոչ էլ Ֆրիխերիոյին Արգենտինայի օրվա ամենահզոր հաստատության՝ Զինված ուժերի նախարարության հարգանքին։ Դեկտեմբերին Ֆրոնդիզին ստիպված եղավ հեռացնել Ֆրիխերիոյին իր պաշտոնից։ Դրա հետևում կանգնած քաղաքական գործիչներից մեկը պաշտպանության նախարարության համեմատաբար անհայտ ներկայացուցիչ Ալվարո Ալսոգարայն էր։ Ֆրոնդիզին ստիպված եղավ իրագործել իր խնայողության ծրագիրը, ինչը հանգեցրեց սպառողական գների հանկարծակի կրկնապատկմանը և արդյունքում ՀՆԱ-ի անկմանը, ինչպես նաև զանգվածային բողոքի ցույցերի։ Ալսոգարայը հաճախ էր հայտնվում հեռուստատեսությամբ՝ հայտարարելով իր ծրագրի մասին. Դրանցից առաջինի ժամանակ նա հայտարարեց, որ արգենտինացիները «պետք է գոյատևեն ձմռանը»^[6]։

Ֆրիխերիոն միացավ նախագահի ոչ պաշտոնական խորհրդականին և դեմ արտահայտվեց Ալսոգարայի խնայողության ծրագրին, որը կորցնում էր իր ժողովրդականությունը։ Ալսոգարայի ազդեցությունը արագորեն թուլանում էր, և 1961 թվականի սկզբին նա հրաժարական տվեց։ Նա շարունակեց ազդել տնտեսության վրա՝ արդեն լինելով ոչ ֆորմալ դերում։ Ֆրիխերիոյի սերտ աշխատանքային հարաբերությունները նախագահի հետ շարունակվեցին այնքան ժամանակ, մինչև 1962 թվականի մարտի 28-ին գահընկեց արվեց Արթուրո Ֆրոնդիզին։ Այս պատմական իրադարձությունը տեղի ունեցավ, երբ Ֆրոնդիզին մասնակցում էր Ուրուգվայի, Մոնտեվիդեոյի արևմտյան կիսագնդի գագաթնաժողովին, որտեղ նա փորձում էր միջնորդել ԱՄՆ-ի և Կուբայի առաջնորդ Ֆիդել Կաստրոյի միջև հակամարտությանը^[2]։ Ձերբակալվելով հաջորդ առավոտյան իր նստավայր «Վարդագույն տուն» վերադառնալուն պես՝ Ֆրոնդիզին հանդուգնորեն հայտարարեց, որ «հրաժարական չի տա, ինքնասպանություն չի գործի և չի հեռանա երկրից»։ Նախագահը ձերբակալվեց, իսկ Ֆրիխերիոն աքսորվեց Ուրուգվայ։

Ֆրիխերիոն և քաղաքականությունը

1963 թվականին Ֆրիխերիոն վերադարձավ Բուենոս Այրես և վերամիավորվեց Արթուրո Ֆրոնդիզիի հետ, ով այդ ժամանակ ազատ էր արձակվել։ Հավատալով, որ իրենց անցյալի քաղաքական ձեռքբերումները կօգնեն իրենց վերադառնալ քաղաքականություն, երկու ընկերները հիմնեցին ինտեգրման և զարգացման շարժումը (MID): Շարժումը կասեցվեց 1963 թվականի ընտրություններից ռազմական ընդդիմության և ռազմավարության շուրջ լուրջ տարաձայնությունների պատճառով, ինչը հանգեցրեց բացահայտ թշնամանքի UCRI-ի թեկնածու Օսկար Ալյենդեի (Բուենոս Այրես պրովինցիայի առաջադեմ նախկին նահանգապետ, Ֆրոնդիզիի դաշնակիցը) և MID-ի միջև, որոնք կոչ էին անում իրենց կողմնակիցներին դատարկ քվեաթերթիկները նետել քվեատուփերի մեջ^[7]։ Սակայն Ֆրիխերիոյի նախաձեռնած շատ նախագծեր վերականգնվեցին նորընտիր նախագահ Արթուրո Իլիայի կողմից։ Այնուամենայնիվ, Ֆրոնդիզիի ժամանակաշրջանի նավթային պայմանագրերի շուրջ քաղաքական տարաձայնությունները, որոնք Իլիան չեղարկեց, ԱԳՆ-ին դրդեցին ակտիվորեն ընդդիմանալ նրան։ Նրանց քաղաքականության մեծ մասը փոխվեց 1966 թվականի հեղաշրջումից հետո, հատկապես Ալդո Ֆերերի՝ 1970-71 թվականներին էկոնոմիկայի նախարարի պաշտոնավարման ժամանակ։ Ֆրիխերիոն դարձավ արգենտինական ամենամեծ օրաթերթի՝ Clarín-ի բաժնետերը՝ 1971 թվականին թերթի սեփականատեր Էրնեստինա Հերերա դե Նոբլի հետ կնքված գործարքից հետո։ Նրա հանգուցյալ ամուսինը՝ Ռոբերտո Նոբլը, աջակցում էր Ֆրոնդիզիին։ MID-ը որոշեց աջակցել 1973 թվականի ընտրություններում Պերոնին, ով աքսորից վերադարձել էր քաղաքականություն։ Շարժումը կարծում էր, որ ծերացող առաջնորդը իրենց կշիռ կտա երկրի տնտեսական քաղաքականության մեջ^[8]։

Ֆրիխերիոն ի սկզբանե աջակցել է 1976-ի հեղաշրջմանը Պերոնի իրավահաջորդի (նրա այրու՝ Իսաբել Մարտինես դե Պերոնի) դեմ՝ հաշվի առնելով նոր կառավարության փոքր ազդեցությունը, որի քաղաքականությունը պոպուլիզմից տեղափոխվել էր ճգնաժամային կառավարման անկայուն միջոցառումներ։ Այնուամենայնիվ, ընթացքը նման չէր վերջին ռազմական ռեժիմին, համենայն դեպս նրանով, որ բռնատիրությունը շատ ավելի վատ քաղաքականություն էր վարում, քան Ֆրիխերիոյի քաղաքականությունը։ Աշխատավարձերի երկարաժամկետ սառեցումները, ֆինանսական շուկաների ապակարգավորումը և արտաքին պարտքի և ներմուծման ավելացման խթանները ստիպեցին հրաժարվել այն ամենից, ինչ ձեռք էին բերել Ֆրոնդամին ու Ֆրիխերիոն քսան տարի առաջ։ Եվ չնայաց Ֆրիխերիոն և նրա համախոհները չէին թիրախավորում ձախակողմյան այլախոհներին, MID-ի ընդդիմությունը ռեժիմի գլխավոր տնտեսագետ Խոսե Ալֆրեդո Մարտինես դե Խոզեին և նրա քաղաքականությանը հարուցել են մի շարք սպառնալիքներ՝ կուսակցության պաշտոնյաների կողմից, ինչպես նաև հարկադիր կերպով աքսորել^[2]։

1983 թվականի ընտրություններից հետո բռնապետության ռեժիմը Արգենտինային թողեց անվճարունակ, բիզնեսի նկատմամբ վստահությունն անկում ապրեց, իսկ երկրի միջազգային հեղինակությունը խարխլվեց 1982 թվականի Ֆոլկլենդյան պատերազմով, որին Ֆրիխերիոն դեմ էր։ Բարձրաստիճան պաշտոնի համար պայքարի իր առաջին արշավում Ֆրիխերիոն առաջադրվեց MID-ի համար, սակայն, հրաժարվելով դատապարտել ռեժիմի գործողությունները մարդու իրավունքների ոլորտում, չկարողացավ ստանալ անհրաժեշտ աջակցություն 1983 թվականի ընտրություններում։ Ռոխելիոն ձախողվեց ընտրություններում 1983 թվականի հոկտեմբերի 30-ի գիշերը, և UCR-ի ղեկավար Ռաուլ Ալֆոնսինը, ով ընտրվեց մեծ տարբերությամբ, Ֆրիխերիոյին դուրս թողեց տնտեսական քաղաքականության վերաբերյալ քննարկումներից, որոնք նա անցկացրեց նախքան պաշտոնը ստանձնելը դեկտեմբերի 10-ին։ 1986 թվականին Ֆրիխերիոն փոխարինեց Ֆրոնդիզիին MID-ի նախագահի պաշտոնում։

Առանց Կոնգրեսի ներկայացուցչի, MID-ը պահպանեց զգալի հետևորդներ Արգենտինայի մի շարք նահանգներում։ Ֆորմոսա նահանգում, որտեղ ընտրողները մեծ հավատարմություն ցուցաբերեցին Ֆրոնդիզիի վարչակազմի ավելի վաղ զարգացման նախագծերին, Ֆրիխերիոն օգտագործեց այդ ազդեցությունը Հուստիսիալիստական կուսակցության նահանգապետ Ֆլորո Բոգադոյի հետ համաձայնության գալով MID-ի կոնգրեսի թեկնածուի զարգացման քաղաքականությանը աջակցելու համար՝ MID-ի դաշինքի դիմաց, իրենց կուսակցության հետ։ Դաշինքը Ֆորմոսայում և հարևան Միսիոնես նահանգում պետք է օգներ Պերոնի կողմնակիցներին վերահսկել UCR-ի նահանգապետ Միսիոնեսի գրասենյակը 1987 թվականին։ Ֆրիխերիոն համանման սցենարի նման զարգացման մասին, համաձայնեցրեց երկրի մյուս ծայրում՝ Սանտա Կրուս պրովինցիայում. Ռիո Գալյեգոսի քաղաքային խորհրդի երկու կին MID անդամների ընտրելուց հետո Ֆրիխերիոն խորհուրդ տվեց նրանց աջակցել պերոնիստ թեկնածուներին։ Այս երկու քաղաքային թաղամասերը վճռորոշ դեր խաղացին քաղաքապետի թեկնածու Նեստոր Կիրշների պայքարում 1987 թվականին։ Քաղաքապետ Կիրշները հետագայում դարձավ Արգենտինայի նահանգապետը, իսկ 2003 թվականին՝ նախագահը։

Գրելով երեսուն գիրք և բազմաթիվ հոդվածներ Արգենտինայի տնտեսության վերաբերյալ՝ Ֆրիխերիոն շրջանցվեց Ալֆոնսինի վարչակազմի կողմից։ Նրա քաղաքականությունը միայն մասամբ ընդունվեց Կառլոս Մենեմի վարչակազմի և էկոնոմիկայի նախարար Դոմինգո Կավալոյի կողմից, որոնց բարեփոխումները ներգրավեցին օտարերկրյա ներդրումներ և օգնեցին հանգեցնել Արգենտինայի արդյունաբերության խիստ անհրաժեշտ արդիականացմանը։ Այնուամենայնիվ, Մենեմի դարաշրջանի սեփականաշնորհումը տարբեր արդյունքներ տվեց, և արտադրողականության կրճատման և աճի խառնուրդը հանգեցրեց գործազրկության աճին 1992 թվականին։ Ֆրիխերիոն հեռացավ MID-ի ղեկավարությունից, թեև նա շարունակում էր իր ներդրումն ունենալ որպես մեկնաբան (հատկապես Clarín-ում, Արգենտինայի առաջատար լրատվականում)։ 1995 թվականին Ֆրիխերիոն կորցրեց իր ընկերոջը՝ Արթուրո Ֆրոնդիզիին, ով մահացավ Պարկինսոնի հիվանդությունից։ Հետագայում նրա առողջական վիճակը վատացել է։ Նրա գաղափարներից շատերը դարձան ազգային քաղաքականություն խորը տնտեսական ճգնաժամից հետո, որը գագաթնակետին հասավ 2002 թվականին^[9]։

Լինելով ընկերասեր, համեստ անձնավորություն՝ Ֆրիխերիոն հայտնի էր վիսկիի և բրոկկոլիի հանդեպ իր սիրով։ Նրան սիրալիրորեն «գետակինճեր» էին անվանում իր ամուր կազմվածքի համար։ 2006 թվականի օգոստոսի 31-ին Բուենոս Այրեսի քաղաքային օրենսդիր մարմինը քվեարկեց նրան քաղաքի պատվավոր քաղաքացի դարձնելու օգտին՝ ազգային զարգացման, հանրային քննարկումների և ընդհանուր գործի մեջ ունեցած ավանդի համար։ 2006 թվականի սեպտեմբերի 13-ին Ռոխելիո Ֆրիխերիոն մահացավ Բելգրանոյի իր տանը իննսունմեկ տարեկան հասակում։ Հաջորդ օրը նրա այրին Նոեմին և որդի Օկտավիոն ընդունեցին խոստովանությունը։ Հայտնի տնտեսագետի մարմինը հանգչում է քաղաքի օրենսդիր մարմնի տարածքում։

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Munzinger Personen (գերմ.)
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Rock, David Argentina: 1516–1982.. — University of California Press, 1987.
↑ «Relaciones Exteriores». www.argentina-rree.com. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ նոյեմբերի 1-ին. Վերցված է 2019 թ․ հոկտեմբերի 22-ին.
↑ ^4,0 ^4,1 Lewis, Paul The Crisis of Argentine Capitalism. — University of North Carolina Press, 1990.
↑ «Cámara de Diputados de la Nación: Homenage a Arturo Frondizi (in Spanish)». 15/05/2007. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 26-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 4-ին.
↑ «Presidencia de Frondizi (1958 - 1962)». www.todo-argentina.net. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հունիսի 12-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 7-ին.
↑ «Libro electrnico "25 aos en la historia de nuestro pueblo"». www.pi.org.ar. Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ հուլիսի 9-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 12-ին.
↑ «Grupo Clarín S.A. History». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ հունվարի 22-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 14-ին.
↑ «Murió el economista Rogelio Frigerio». Արխիվացված օրիգինալից 2009 թ․ ապրիլի 8-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 16-ին.

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ռոխելիո Ֆրիխերիո» հոդվածին։

[_5efb806346749346-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Munzinger Personen (գերմ.)

[:0-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Rock, David Argentina: 1516–1982.. — University of California Press, 1987.

[3] «Relaciones Exteriores». www.argentina-rree.com. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ նոյեմբերի 1-ին. Վերցված է 2019 թ․ հոկտեմբերի 22-ին.

[:1-4] 4,0 ^4,1 Lewis, Paul The Crisis of Argentine Capitalism. — University of North Carolina Press, 1990.

[5] «Cámara de Diputados de la Nación: Homenage a Arturo Frondizi (in Spanish)». 15/05/2007. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 26-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 4-ին.

[6] «Presidencia de Frondizi (1958 - 1962)». www.todo-argentina.net. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հունիսի 12-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 7-ին.

[7] «Libro electrnico "25 aos en la historia de nuestro pueblo"». www.pi.org.ar. Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ հուլիսի 9-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 12-ին.

[8] «Grupo Clarín S.A. History». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ հունվարի 22-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 14-ին.

[9] «Murió el economista Rogelio Frigerio». Արխիվացված օրիգինալից 2009 թ․ ապրիլի 8-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 16-ին.

[1]