Կամերային բալետ

• Կասյան Գոլեյզովսկու «Մոսկվայի կամերային բալետը» սեփական պրոֆեսիոնալ բալետային ստուդիա է, որը կազմակերպվել է Կ. Գոլեյզովսկու կողմից, 1916 թվականին, որտեղ ընկալելով հարակից արվեստների փորձը, Այսեդորա Դունկանի, Մ. Ֆոկինի բարեփոխումները, նա ստեղծել է իր սեփական գեղագիտական ծրագիրը։ 1918 թվականից թատերախմբի մեջ են մտել նաև Մեծ թատրոնի դերասանները։
• «Սանկտ Պետերբուրգի փոքր բալետը» առաջին պետերբուրգյան մասնավոր բալետային թատերախումբն է, որը ղեկավարել է Անդրեյ Կուզնեցովը 1991-1995 թվականներին, և որտեղ բեմադրվել են «Կնճիթավոր ճպուռ» (1992), «Երեք երազանք» (1993), «Կարմիր գլխարկի իսկական պատմությունը» (1995) ներկայացումները։

«Ինտիմ թատրոնը» հիմնադրվել է 1910 թվականին, Վսևոլոդ Մեյերխոլդի և Նիկոլայ Կուլբինի կողմից, որտեղ Կասյան Գոլեյզովսկին բեմադրել է բալետային «Հարսնացուի ընտրությունը» և «Այծի ոտքը» ներկայացումները, նա նաև ներկայացումներ է բեմադրել կամերային փոքր Մամոնտի մանրապատումների թատրոնում։

1908 թվականին Նիկիտա Բալիևն ստեղծել է «Չղջիկ» թատրոն-կաբարեն, որը նա վերստեղծել է 1919 թվականին, արդեն արտագաղթի ժամանակ։ Թատերական ռեժիսոր Գրիգորի Գուրվիչը 1988 թվականին ստեղծել է «Չղջիկ» պրոֆեսիոնալ թատրոնը, որը գտնվում է Գնեզդիկովսկի նրբանցքում։ Թատրոնում խաղում և երգում էին շնորհալի դերասաններ, սակայն Գուրվիչը վաղ է հեռ��ցել կյանքից^[5][6]։

Սանկտ-Պետերբուրգում 1906-1931 թվականներին ներկայացումներ էր բեմադրում «Ծուռ հայելի» փոքր թատրոնը` պարոդիայի ժանրով։

Ալեքսանդր Թաիրովի կողմից հիմնվել է կամերային թատրոն, որտեղ առաջին ներկայացումը` «Սակունտալան», ցուցադրվել է 1914 թվականի դեկտեմբերի 12-ին։

Բորիս Պորկովսկու կամերային երաժշտական թատրոնը, որը նա ղեկավարում էր մինչև կյանքի վերջը, հիմնադրվել է 1972 թվականին, գտնվում է Նիկոլյան փողոցում։

Լիտեյնի փողոցում գտնվող թատրոնը նախկինում անվանել են «Ծուռ Ջիմմի»։ Մոսկովյան «Ծուռ Ջիմմի» (1924 թվականից` «Սատիրայի թատրոն») թատրոնի համար, որը ղեկավարել է կոնֆերանսիե Ա. Ալեքսեևը, Կասյան Գոլեյզովսկին բեմադրել է պլաստիկ ինտերմեդիա` «Բուռլակներ», Ռեպինի նկարի թեմայով, որը «կենդանացել է» «Эй, ухнем!» երգի տակ։ «Ծուռ Ջիմմի» թատրոնում բեմադրվել են «Ֆոքս-Տրոտ», «Աղմկում է գիշերային Մարսելը», «Մահվան պարը», «Նոր էքսցենտրիկ պար», «Հունգարական պար», «Պայանցի սերը», «Հումորեսկ», «En Orange» և այլ ներկայացումներ։

Սոլոմոն Միխոելսի կամերային թատրոնը 1925-1950 թվականներին կոչվել է Մոսկվայի պետական հրեական թատրոն։ Հրեական երաժշտական կամերային թատրոնն ունեցել է իր ստեղծագործական կյանքը 1977-1985 թվականներին^[7]` Յուրի Շերլինգի ջանքերի շնորհիվ^[8]։

• Կամերային թատրոնը, որտեղ կարող է ներկայացվել կամերային բալետ, տարբերվում է մանրապատումների թատրոնից^[9], որտեղ ներկայացումները լակոնիկ են, ստեղծվել են փոքր ձևերի վրա աշխատող արվեստագետների կողմից, ըստ պիեսների, որոնք նախատեսված են փոքր լսարանների համար^[10]։ Կամերային բալետը կարող է լինել նաև լիարժեք ներկայացում, ինչպիսին է «Ժիզելը», կրճատված կորդեբալետով և նվագախմբով։ Միևնույն ժամանակ, «մանրապատումների թատրոն» և «ինտիմ թատրոն» հասկացությունները վերաբերվում են կամերային թատրոնի ձևին, քանի որ նրանք ձևով փոքր են։