Ալեքսանոր առագաստաթիթեռ

Խոշոր չափի թիթեռ է, որին բնորոշ է սեռական երկձևություն։ Էգերի թևերի ընդհանուր գուներանգը բաց դեղին է, արուներինը՝ օքրադեղնավուն։ 35-58 մմ երկարությամբ առջևի թևերի վրա կան ծայրային և 2 լայնակի սև զոլեր, ինչպես նաև սկավառակային (դիսկալ) և կենտրոնական (մեդիալ) գծեր։ Հետին թևերն ունեն վերևից դեղին և երկնագույն թեփուկներով ծածկված լայն արտաքին լայնակի և նեղ հիմնային զոլեր, իսկ նեղ և երկար ելուստներով եզրը բնահատուկ կտրտված է^[1]։

Տարածված է Հարավային Եվրոպայում, Փոքր և Միջին Ասիայում, Իրանում, Աֆղանստանում և Հայաստանում (Արագած, Հատիս և Արայի լեռների հարավային լանջեր, «Խոսրովի անտառ» պետական արգելոց), Կոտայքի (Արզական, Գառնի, Գեղադիր, Ջրվեժ), Վայոց ձորի (Վայք, Գնիշիկ) և Սյունիքի (Մեղրի) մարզերի մի շարք վայրեր^[1]։

Ապրում է ծովի մակարդակից 1000-2000 մ բարձրություններում, կիսաանապատներում, քսերոֆիտներում և անտառի վերին եզրի քարքարոտ հատվածներում, հանդիպում՝ մայիսի կեսից մինչև հուլիսի կեսը^[1]։

Տարվա ընթացքում տալիս են մեկ սերունդ։ Ձվադրում են Ferula orientalis, F․ rigidula բույսերի կոկոնների և ծաղիկների վրա։ Բարձր հասակի թրթուրները սնվում են հիմնականում գիշերը, իսկ ցերեկը թաքնվում են բույսի տերևանութային կամ ստորին մասերում։ Ձմեռում են հարսնյակները։

Բնության պահպանության միջազգային միության Կարմիր ցուցակի չափորոշիչներով գնահատվում է որպես խոցելի տեսակ։ Ընդգրկված է Բեռնի կոնվենցիայի 2-րդ հավելվածում։

Թվաքանակը բավական բարձր է, իսկ վիճակը մարդու գործունեությամբ չվնասված վայրերում բավականաչափ բարվոք է։ Կերաբույսի վեգետացիոն շրջանի տևողությամբ պայմանավորված նկատվում են թվաքանակի խիստ տատանումներ։

Սպառնացող վտանգներից է անասունների գերարածեցմամբ պայմանավորված էկոհամակարգերի դեգրադացումը։

Պահպանվում է Խոսրովի անտառ պետական արգելոցում և Արևիք ազգային պարկում^[1]։