Sistema Interestatal de Autoestradas

O "Sistema Nacional de Autoestradas Interestatais e de Defensa Dwight D. Eisenhower", comunmente chamado "Interstate Highway System" (Rede de Autoestradas Interestatais dos Estados Unidos), é unha rede de autoestradas nos Estados Unidos. É parte doutro sistema máis grande, pero pouco coñecido, denominado "Sistema Viario Nacional" (National Highway System). A totalidade do Sistema de Autoestradas Interestatais tiña, en 2004, unha lonxitude total de 75.376 km.^[1] Non todo o quilometraxe proposto construír e algúns tramos urbanos están abandonados. Algunhas autoestradas xa existentes, sobre todo no nordeste do país, foron incorporadas ao sistema.

Aínda que as autoestradas interestatais constrúense cun 90% de financiamento federal, e son realizadas segundo os seus parámetros, a propiedade, construción e explotación realízase polos estados nos que se localizan. A única excepción é a ponte federal Woodrow Wilson no cinto periférico de Washington (Capital Beltway) (Interestatal 95/I-495).

O Sistema da servizo a todas as grandes cidades dos Estados Unidos. A diferenza de infraestruturas homólogas na maioría doutros países industrializados, moitas delas pasan polo interior das áreas metropolitanas. Isto axudou a facilitar, na época de posguerra, un modelo de desenvolvemento con preeminencia do transporte suburbano por estrada, un fenómeno tamén chamado urban sprawl ou expansión descontrolada da cidade.

O Sistema ten un papel destacado na vida diaria dos Estados Unidos. Virtualmente, a distribución de todos os bens e servizos realízase polas autoestradas interestatais. Os residentes nas cidades úsanas para ir aos seus lugares de traballo. A gran maioría das viaxes de longa distancia, xa sexa de vacacións ou negocios, utiliza a rede de estradas nacionais;^[2] desas viaxes, aproximadamente un terzo (do número total de millas percorridas no país en 2003) utilizan o Sistema de Autoestradas Interestatais.^[3]

A construción da Rede de Autoestradas Interestatais foi autorizada por Lei de Axuda Federal de Autoestradas de 1956, popularmente coñecida como Lei de Autoestradas Interestatais e de Defensa de 1956.

Foi unha petición dos maiores construtores de automóbiles dos Estados Unidos e promovida polo presidente Dwight D. Eisenhower - influído polas súas experiencias como novo soldado ao cruzar Estados Unidos en 1919 seguindo a ruta da Lincoln Highway e o coñecemento da rede de autoestradas alemás (Autobahnen) durante a segunda guerra mundial - como un necesario compoñente dun sistema de defensa nacional. Isto faría posible un mellor desprazamento por terra de tropas e subministracións militares.

O deseño dun sistema de novas superautoestradas empezou a finais dos anos trinta, ata antes de que un comité federal constituísese para construír o Sistema de Autoestradas Interestatais nos cincuenta. Nos anos vinte, algunhas estradas como as da zona de Nova York foron construídas como parte dos sistemas locais ou estatais. Como o tráfico de automóbiles incrementábase, viuse a necesidade dun sistema nacional interconectado que complementara ao existente, a Rede de Estradas Federais dos Estados Unidos. A publicación dos mapas da Localización do Sistema de Autoestradas Interestatais coñécese informalmente como o "Libro Amarelo" Yellow Book.^[4]

Aínda que a construción da rede continúa, foi oficialmente declarada acabada en 1991 (con todo 1,5 millas orixinalmente planificadas aínda non estaban construídas en 2005. O custo inicial estimado para a Rede foi de 25 millardos de dólares en 12 anos; o custo final foi de 114 e levou 35 anos completalo.

A colocación do último sinal de tráfico na I-90 en Wallace, Idaho, o 15 de setembro de 1991, considérase a finalización do sistema planeado. Con todo, debido á cancelación da Somerset Freeway, a I-95 non foi completada en Pensilvania e Nova Jersey. O último tramo da Rede inicialmente programada de 1947 ten prevista a súa realización (aínda que unhas poucas rutas, como a Interestatal 80 no norte de Ohio, foron cambiadas de lugar). Outras rutas teñen tramos que non son de calzadas separadas, pero considéranse que están completadas.

Missouri e Kansas proclamaron que a I-70 neses estados foi a primeira autoestrada interestatal (Missouri tamén indica que a I-44 é unha das primeiras). Os tres primeiros contratos de construción do programa de autoestradas interestatais foron asinados en Missouri o 2 de agosto de 1956. Kansas reclama que foi a primeira en comezar as obras de pavimentación logo da firma da Lei e que un tramo do I-70 nese estado foi o primeiro en acabarse completamente. Con todo, a planificación e construción desas autoestradas xa estaban en curso antes da promulgación da Lei. A Pennsylvania Turnpike, que foi posta en servizo o 1 de outubro de 1940, é a primeira autoestrada con limitación total de accesos e calzadas separadas dos Estados Unidos.^[5]

Arredor do 56%^[6] dos gastos de construción e mantemento son financiados a través de gravames ao usuario, principalmente impostos sobre a gasolina, recadados polos Estados e o Goberno Federal, e as peaxes en autoestradas e pontes. O resto dos gastos corren a cargo do Orzamento Federal. Na zona oriental dos Estados Unidos, grandes tramos das Autoestradas Interestatais proxectadas ou construídas antes de 1956 funcionan como autoestrada de peaxe. Os impostos dedicados á construción e mantemento das Interestatais son a miúdo criticado como un subsidio directo do goberno para promover e manter o desenvolvemento tal como coñecémolo hoxe.

Como os suburbios das cidades se expanden cara ao exterior, os gastos de mantemento de infraestrutura comezaron xestionarse con economía, deixando pouco financiamento para a construción de novas Autoestradas Interestatais.^[7] Isto levou á proliferación das autoestradas de peaxe (turnpike) como o novo método de construción de autoestradas de acceso limitado nas zonas suburbanas. Ademais, algunhas Autoestradas Interestatais mantéñense e xestionan de xeito privado na actualidade (VMS en Texas, I-35) co fin de reducir o aumento dos costos de mantemento e permitir que os Departamentos Estatais de Transporte céntrense en servir ás rexións de máis rápido crecemento nos seus respectivos Estados. O futuro da Rede de Autoestradas Interestatais tal e como a coñecemos está en revisión. É moi posible que parte da Rede teña que ser de peaxe no futuro para atender o mantemento e a expansión da demanda, como se fai nalgunhas cidades como San Diego, Minneapolis, Houston, Dallas, Atlanta e Washington, D.C.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Sistema Interestatal de Autoestradas

• Dwight D. Eisenhower
• National Highway System

• North American RoadGuides (en inglés)
• Interstate Highway information (en inglés)
• FHWA Route Log and Finder List (en inglés)