Cesare De Titta

Cesare De Titta

Biografía
Nacemento	27 de xaneiro de 1862 Sant'Eusanio del Sangro, Italia (pt)
Morte	14 de febreiro de 1933 (71 anos) Sant'Eusanio del Sangro, Italia (pt)
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Ocupación	poeta, tradutor, latinista, mestre

Cesare De Titta, nado en Sant'Eusanio del Sangro o 27 de xaneiro de 1862 e finado o 14 de febreiro de 1933, foi un poeta italiano que compuxo en italiano, latín e abrucés.

Fillo do notario Vincenzo e de Sofia Loreto, quedou ao pouco orfo de pai e, á idade de dezaseis anos, entrou no seminario de Lanciano para se converter en sacerdote. Instruíu linguas clásicas no seminario de Venosa desde 1881 ata 1889, foi tamén o seu reitor, neste o seu período lucano publicou Saggi di traduzione de Catulo (1890), esta obra valeulle un diploma honoris causa de ensinante de letras do Ministerio de Instrución Pública, que lle permitiu en 1891 obter a cátedra de grego. Escribiu tamén Grammatica della lingua viva e Grammatica della lingua latina.

En 1926 deixou o ensino, retirándose a unha casa que tiña na súa comarca natal para se dedicar enteiramente á produción literaria, basicamente en abrucés, nun estilo clásico con abondosos arcaísmos pero á vez musical e mitificante da natureza local ^[1] Canzoni abruzzesi (1919), Nuove canzoni abruzzesi (1923), Gente d'Abruzzo (1923), Terra d'oro (1925) e Acqua, foco, vento (1925), tamén escribiu teatro recollidos en catro volumes. A súa obra en italiano recolleuna no volume Poesia e en latín deixou tres volumes de Carmina aínda que só un publicou en vida, en 1922. Traduciu ao abrucés La figlia di Jorio (1923) e ao latín as Elegie romane (1905) de Gabriele D'Annunzio.

• Cesare De Titta (en italiano)