Aurelio Milani

Aurelio Milani

Biografía
Nacemento	14 de maio de 1934 Desio, Italia
Morte	25 de novembro de 2014 (80 anos) Milán, Italia
Altura	182 cm
Peso	80 kg
Actividade
Ocupación	futbolista
Período de actividade	1952 - 1967
Nacionalidade deportiva	Italia
Deporte	fútbol
Posición de xogo	Dianteiro
Traxectoria   Equipo 1952–1953 Atalanta BC 0 (0) 1953–1955 ASD Fanfulla 40 (6) 1955–1957 AC Monza 64 (37) 1957–1958 U.S. Triestina Calcio 1918 30 (17) 1958–1960 UC Sampdoria 44 (14) 1960–1961 Calcio Padova 33 (18) 1961–1963   ACF Fiorentina 51 (23) 1963–1965   Inter de Milán 29 (7) 1966–1967 A.S.D.C. Verbania 8 (1)   Selección nacional 1964–1964   Italia 1 (0)

Aurelio Milani, nado en Desio, Milán, o 14 de maio de 1934, e finado en Milán o 25 de novembro de 2014, foi un futbolista italiano que xogaba como dianteiro. Militou en varios equipos da Serie A e da Serie B, gañando o premio ao máximo goleador en ambas as divisións. Disputou un total de 157 partidos na Serie A, marcando 62 goles, e 100 partidos na Serie B, con 54 goles. É lembrado sobre todo polas súas dúas tempadas co Grande Inter de Helenio Herrera, co que gañou unha liga, dúas Copas de Europa e unha Copa Intercontinental.^[1] Foi internacional coa selección italiana nunha ocasión.^[2]

Xogador poderoso, Milani era un dianteiro centro tradicional, rápido, forte e traballador. Destacou no xogo aéreo pola súa precisión de cabeza, e tamén posuía un disparo potente e preciso, o que lle permitiu ser un prolífico goleador ao longo da súa carreira. Tamén era un xogador de equipo xeneroso, capaz de xogar de costas á portería, aguantar o balón e darllo aos compañeiros, repartindo asistencias.^[1][3][4][5]

Comezou a súa carreira no equipo xuvenil do Aurora Desio a principios da década de 1950, antes de ser fichado polo Atalanta, que o cedeu ao Fanfulla durante as tempadas 1953/54 e 1954/55. Posteriormente pasou ao Simmenthal-Monza, co que marcou 37 goles en dúas tempadas na Serie B, sendo o máximo goleador da liga na campaña 1955/56. Na tempada 1957/58 xogou co Triestina na Serie B e marcou 17 goles en 30 partidos.^[1]

Na tempada seguinte debutou na Serie A coa camisola da Sampdoria. Fíxoo o 21 de setembro de 1958 nunha derrota por 1-0 contra a Lazio, en Roma. Formou un destacado trío ofensivo con Mora e Cucchiaroni ao longo da súa primeira tempada, na que marcou 13 goles. Durante a campaña seguinte, con todo, lesionouse nun partido contra o Bologna, o que mantivo afastado dos terreos de xogo durante meses.^[4]

En 1960 Nereo Rocco levouno ao Padova, onde formou parella atacante con Crippa, marcando 18 goles. No verán de 1961, o presidente da Fiorentina, Longinotti, adquiriuno para reforzar a súa liña ofensiva, que contaba con futbolistas como Gianfranco Petris e Hamrin. O 24 de setembro de 1961 marcoulle dous goles a Dino Zoff, no día no que este debutaba co Udinese. Con 22 goles, Milani rematou a campaña da Serie A como máximo goleador xunto con José Altafini, axudando á Fiorentina a conseguir o terceiro posto da liga. Ademais o equipo alcanzou a final da Recopa de Europa, onde foi derrotado polo Atlético de Madrid.^[1][4][5] Milani foi autor de 5 goles durante a competición europea, tres deles anotados nun mesmo partido ante o Rapid Viena.

Despois dunha mala tempada 1962/63 coa Fiorentina, na que só logrou marcar un gol en 18 partidos, Milani foi comprado polo Inter de Milán, converténdose nun membro do que máis tarde sería coñecido como o "Grande Inter" de Helenio Herrera. Na súa primeira tempada no club lombardo, conseguiu 7 goles en 18 partidos da Serie A, contribuíndo ao subcampionato do Inter, que acabou segundo tras empatar a puntos co Bologna e perder o partido de desempate. Ademais conquistou ese ano a Copa de Europa e marcou un dos tres goles do seu equipo na final contra o Real Madrid no Praterstadion de Viena. En setembro de 1964 gañou a Copa Intercontinental contra o Independiente arxentino.

Con todo, durante o inverno de 1964, resultou gravemente lesionado nun partido da Copa de Europa contra o Dinamo de Bucarest, despois de levar un golpe nas costas. Como consecuencia do choque, unha das súas vértebras quedou desprazada, o que puxo fin á súa carreira de xeito prematuro. Só puido disputar 11 partidos esa tempada, na que o Inter se proclamou esta campión de liga, revalidou o título da Copa de Europa e chegou á final da Copa de Italia.^[1][4]

Tentou regresar ao fútbol durante a tempada 1966/67, xogando co Verbania na Serie C, onde marcou 1 gol en 8 partidos, antes de retirarse definitivamente.^[1]

Foi unha vez internacional coa selección de Italia, o 10 de maio de 1964, nunha derrota por 3-1 ante Suíza nun amigable internacional en Lausana.^[2][5][6]

Morreu en Milán o 25 de novembro de 2014, aos 80 anos de idade.^[4][5]

Triestina

• Serie B (2): 1957/58.

Inter de Milán

• Serie A (2): 1964/65.
• Copa de Europa (2): 1963/64, 1964/65.
• Copa Intercontinental (1): 1964.

Individual

• Máximo goleador da Serie A (1): 1961/62.
• Máximo goleador da Serie B (1): 1955/56.