The Economist

The Economist foi fundado por James Wilson, banqueiro e empresario escocés, co obxectivo de esixir a derrogación do arancel á importación de grans (Corn Laws) e defender o libre comercio.

O 5 de agosto de 1843, Wilson publicou un prospecto en que se rexistraba o nome da cabeceira, o formato de semanario publicado cada domingo e unha liña editorial liberal que cubriría a actualidade informativa, non só no ámbito económico senón tamén en asuntos de interese xeral. Como lema propuña defender a existencia dese medio "para facer parte na contenda entre a intelixencia, que fai presión cara a adiante, e a indigna e tímida ignorancia que obstrúe o progreso".^[13]

O naturalista Herbert Spencer foi o subdirector desde 1848 ata 1853. Pola súa parte, entre 1861 e 1877 o redactor xefe foi Walter Bagehot, xenro de Wilson. Neses anos, The Economist especializouse en actualidade política e económica, aumentando a súa influencia nos círculos de poder de Londres. Non obstante, a súa tiraxe estaba limitada a 10 000 exemplares na capital británica, algo que se mantivo ata comezos do século XX.^[14]

The Economist non adquiriu un papel relevante no estranxeiro ata a segunda guerra mundial. Geoffrey Crowther, redactor xefe entre 1938 e 1956, apostou entón pola actualidade internacional e estableceu unha sección exclusiva sobre os Estados Unidos. Desde eses anos, a publicación reforzou a difusión e cobertura informativa nos cinco continentes; así, a circulación de exemplares creceu dos 100 000 semanais en 1970 a máis de 500 000 en 1992, e superou o millón na década de 2000.^[14]

Cando se fundou The Economist no século XIX, a palabra "economista" era empregada para definir o liberalismo económico. Hoxe en día, considérase unha publicación de filosofía liberal que apoia o libre comercio, a globalización, a libre circulación de persoas, o liberalismo cultural e a liberdade individual. Ademais, propón que o goberno deba manterse o máis afastado posible dos individuos e da empresa privada. De acordo con Bill Emmott, editor entre 1993 e 2006, "The Economist sempre foi liberal e non conservador",^[15] e non está adscrito a ningunha corrente política, o que lle permite unha liña editorial flexible; nalgunhas ocasións defendeu políticas keynesianas, sempre e cando as mesmas sexan "razoables" para o contexto en que se aplican, e mesmo avogaron por un imposto sobre o carbono para combater o quecemento global.^[16]

Karl Marx era lector da cabeceira, que definía como "o órgano da aristocracia financeira".^[17]

En certos casos, The Economist criticou personaxes públicas por corrupción e falta de honradez. Entre os cargos públicos así denunciados estiveron o expresidente do Banco Mundial Paul Wolfowitz; o primeiro ministro italiano Silvio Berlusconi, que os alcumou "The Ecommunist";^[18] o presidente de Zimbabue Robert Mugabe; a expresidenta arxentina Cristina Fernández de Kirchner,^[19] o presidente venezolano Nicolás Maduro,^[20] e o candidato republicano á presidencia dos Estados Unidos Donald Trump.^[21] The Economist tamén defendeu o xuízo político a Bill Clinton polo escándalo Lewinsky, así como a dimisión de Donald Rumsfeld tras desvelarse as torturas en Abu Ghraib.^[22]

The Economist dedica a maioría das súas páxinas a cubrir a actualidade política, económica e internacional. As cinco seccións principais son Countries and Regions (Países e rexións), Business (Negocios), Finance and Economics (Finanzas e economía), Science and Technology (Ciencia e tecnoloxía) e Other (Outros), en que se inclúen recensións de libros e necrolóxicas. Ademais, dentro de cada sección hai columnas de opinión.

Na epígrafe económica, está especializada en táboas estatísticas e índices propios con reputación a nivel internacional. O máis coñecido é o índice Big Mac, publicado por primeira vez en 1986, que compara o poder adquisitivo de distintos países a través do prezo dun Big Mac, a hamburguesa máis emblemática de McDonald's.^[23]

Existe unha sección de cartas ao director, téndose en conta as opinións de personalidades influentes ou afectadas por un artigo de números anteriores. Por exemplo, un informe sobre a responsabilidade social corporativa publicado en 2005 provocou a protesta de diversas organizacións, entre elas Oxfam, o Programa Mundial de Alimentos e o presidente de BT Group, que atoparon nesta sección o seu dereito a réplica.^[24] De igual modo, Amnistía Internacional contestou en 2007 unha reportaxe da publicación en que criticaban o seu labor.^[25] As cartas ao director sempre van asinadas.

Por tradición, The Economist non asina os seus artigos, xa que o consello editorial se fai responsable colectivamente da información.^[8] Se unha reportaxe foi elaborada por máis dun autor, aclárase en que cidades se recolleron datos.

A publicación presupón que os seus lectores están familiarizados cos conceptos básicos da economía e cos seus actores máis coñecidos a nivel internacional. Moitos dos seus artigos están escritos cun estilo agudo e sentido do humor, especialmente notable nas portadas (con fotomontaxes e xogos de palabras) e nos pés de foto das imaxes.

• Arrese, Angel (1995), La identidad de The Economist, Pamplona: Eunsa. ISBN 978-84-313-1373-9
• Edwards, Ruth Dudley (1993), The Pursuit of Reason: The Economist 1843–1993, Londres: Hamish Hamilton, ISBN 978-0-241-12939-5
• Tungate, Mark (2004). "The Economist". Media Monoliths. Kogan Page Publishers. pp. 194–206. ISBN 978-0-7494-4108-1. 

• Páxina web (en inglés)