Monneron

Esta familia era orixinaria da vila de Empurany, departamento de Arnéche, na rexión francesa de Auvernia-Ródano-Alpes, aínda que se estableceu en Chanas, Isère, despois de 1550. Antoine Monneron (1703-1791), un comerciante de sal nado nesta última vila, e a súa esposa, Barbe Catherine Arnault (1718-1792), tiveron unha vintena de fillos, dos que polo menos oito morreron nos primeiros anos. Antoine, que era membro da Loxa da Verdadeira Virtude, chegou a ser avogado no Parlamento de Antibes, nos Alpes Marítimos, e Controlador Xeral de Granxas do Rei.^[1][5][6][7]

Estes son os fillos de Antoine Monneron e Barbe Catherine Arnault dos que se coñecen datos:^[6][7][8]

• Charles Claude Ange (1735-1799). Político e comerciante.
• Antoine Joseph (1736-1815). Político e comerciante.
• Jean Antoine Monneron (1737-?). Militar.
• Gaspard François (1741-1825). Cóengo.
• Jean Louis (1742-1805). Político e comerciante.
• Jean Marie (1746-1811). Cóengo.
• Pierre Antoine (1747-1797). Político e comerciante.
• Paul Mérault (1748-1788). Enxeñeiro militar.
• Joseph François Augustin (1756-1826). Político e comerciante.

Varios dos irmáns ligaron o seu destino á incipiente República Francesa e á súa historia política, financeira e comercial.^[8]

O máis vello, Charles, membro como o seu pai da Loxa da Verdadeira Virtude, foi o primeiro intendente xeral da Compañía Francesa das Illas Orientais. Logo da proclamación dos Estados Xerais, o reino entrou en dificultades orzamentarias e os tres irmáns máis vellos amosaron as súas intencións de xogar un papel político como representantes dos intereses económicos de Francia en ultramar.^[8]

Convertidos en membros da burguesía mercantil e colonial, Charles Claude, Pierre Antoine e Jean Louis foron elixidos representantes, en abril de 1789, na asemblea que se debía reunir para os Estados Xerais. Representaban respectivamente, para o Terceiro Estado, as xuridicións de Annonay, a colonia de Illa de Francia e as Indias Orientais, e foron confirmados nos seus postos o 9 de xullo tras a constitución da Asemblea Nacional Constituínte. En 1792 presentaron a súa dimisión como consecuencia dunha operación financeira.^[8]

Os tres deputados monneron asociáronse para constituíren unha compañía con sede en París, que denominaron Monneron Frères Negociants, coñecida tamén como Banque Monneron, coa que fixeron contratos coa Convención, e estableceron sucursais polas principais vilas de Francia. Esta compañía xogou un importante papel nas finanzas francesas da época e os tres irmáns chegaron a fundar unha institución bancaria, a Caisse des Comptes Courants, que acabou por se fusionar co Banco de Francia en 1800.^[9]

Porén, unha serie de operacións sen éxito deu cos negocios dos Monnerón na ruína, en marzo de 1792, e coa fuxida de Pierre Antoine.^[1]

Os irmáns Monneron encargaron a Matthew Boulton a fabricación en Inglaterra de moedas con valores de dous e de cinco soldos (sols) no seu taller de Soho, en Birmingham, en 1791, aproveitando as posibilidades que outorgaba a nova máquina de vapor de James Watt. O deseño das moedas de cinco soldos e o gravado dos seus cuños correu a cargo de Augustin Dupré, e o das de dous soldos a cargo de Ponton, en tanto que do proceso de cuñaxe se ocupou Jean Pierre Droz.^[4][10]

Estas moedas de necesidade tiñan como misión suplir a escaseza de circulante de valores baixos en cobre que reinaba na Francia da época, e a súa calidade tanto técnica como estética superou con moito as mediocres cuñaxes oficiais.^[4]

Mediante unha comisión, os irmáns Monneron propuñan cambiar as súas moedas (que denominaban "moedas de confianza") contra assignats (o papel moeda emitido pola Asemblea Nacional durante a Revolución) consonte un baremo invariable de 50 libras tornesas^[11]. Mais o seu exceso de confianza nas emisións de assignats revolucionarios e a súa rápida desvalorización deixounos cun enorme stock de assignats, en tanto que a poboación acumulaba as moedas, á medida que o cobre ía escaseando. Os Monneron cuñaran unha tiraxe de varios millóns de exemplares en Inglaterra, para o que tiveran que desembolsar importantes cantidades de diñeiro efectivo en ouro e en prata, o que trouxo consigo unhas perdas de tal envergadura que acabaron por provocar a creba.^[4]

Tras a bancarrota de marzo de 1792 e a conseguinte fuxida de Pierre Antoine, o seu irmán Augustin intentou retomar estas emisións, mais unha lei do 3 de maio dese mesmo ano prohibiu a circulación de calquera tipo de moeda privada, o que se viu confirmado despois cun decreto do 3 de setembro que impedía a circulación de moedas de confianza. Nesta conxuntura, os monneron acabaron a súa circulación na fin de 1793.^[4][12][13]

Á parte das sinaladas nas seguintes táboas, existen pequenas variantes de cuño e ensaios destas mesmas moedas noutros metais, así como probas doutros deseños, mesmo con valor dun soldo, algunhas delas supostamente de época posterior. Ningunha desas probas e ensaios chegou a fabricarse en serie nin, xa que logo, a circular.^[14]

As moedas de dinco soldos teñen un diámetro de 40 mm e un peso que oscila entre 30 g e 33 g. O diámetro das de dous soldos é de 32 mm e o seu peso entre 17 e 18 g.^[14]

• Napoleón I de Francia
• Moeda de necesidade
• Augustin Dupré
• Jean Pierre Droz
• Ceca de Soho

• Bergeron, L. (1999). Banquiers, négociants, et manufacturiers parisiens du Directoire à l'Empire. École des hautes études en sciences sociales. ISBN 9782713212857
• Bouchary, J. (1939). Les Manieurs d'argent à Paris à la fin du XVIII siècle. Librairie des sciences politiques et sociales, M. Rivière et cie.
• Bouchet, F. (2010). Les Monnerons histoire d'un monnayage. Éd. Les Chevau-Léger. ISBN 978-2916996240
• Reynaud, M. (2016). Monnaies de confiance. 1791-1792, Éd. Monnaies d'Antan.