Moco

No aparato respiratorio, o mucus axuda a protexer os pulmóns ao atrapar as partículas estrañas que entran nel, en particular, a través das fosas nasais, durante a respiración normal. "Flegma" é un termo que se refire só ao moco do tracto respiratorio, e para as secrecións das fosas nasais úsase "moco nasal".

O moco nasal prodúcese na mucosa nasal; e tamén segregan mucosidade o revestimento mucoso das vías respiratorias (traquea, bronquios, bronquíolos), que se produce nas células caliciformes e glándulas submucosas. Pequenas partículas como o po, contaminantes particulados, e alérxenos, xunto con axentes infecciosos como bacterias quedan atrapadas no moco nasal ou no das vías respiratorias e iso impide que entren no sistema. Isto, xunto co continuo movemento da capa de mucus respiratorio cara á orofarinxe, axudan a impedir que entren obxectos alleos nos pulmóns durante a respiración. Isto explica por que os fumadores a miúdo teñen tose para expulsar as partículas que inhalan ao fumaren. A reacción natural do corpo neses casos é incrementar a produción de mucus. Ademais, o mucus axuda a humedecer o aire inhalado e impide a morte dos tecidos dos fosas nasais e do epitelio das vías respiratorias.^[3] O moco nasal e das vías respiratorias prodúcese de forma continua, e a maioría del trágase inconscientemente, mesmo o moco seco.^[4]

O incremento da produción de moco no tracto respiratorio é un síntoma de moitas enfermidades comúns, como a arrefriado común e a gripe. A hipersecreción de moco pode ocorrer en enfermidades respiratorias inflamatorias como as alerxias respiratorias, asma, e bronquite crónica.^[3] A presenza de moco nas fosas nasais e gorxa é normal, pero o incremento da súa cantidade pode impedir unha respiración cómoda e debe ser retirado soándose o nariz ou expectorando as flegmas da gorxa.

En xeral, o moco nasal é claro e pouco espeso, e serve para filtrar o aire durantre a inhalación. Durante unha infección o moco pode cambiar de cor a amarelo ou verde como resultado das bacterias que quedan atrapadas nel^[5] ou debido á reacción do corpo ás infeccións víricas.^[6] A cor verde do moco débese ao grupo hemo do encima mieloperoxidase segregado polos glóbulos brancos como unha defensa citotóxica durante a explosión respiratoria.

En caso de infección bacteriana, a bacteria queda atrapada nos xa conxestionados seos nasais, multiplicándose nese ambiente rico en nutrientes e húmido. A sinusite é unha condición que pode incluír a conxestión por moco. Unha infección bacteriana na sinusite causa un moco descolorido e responde ao tratamento con antibióticos; as infeccións víricas xeralmente se resolve sen tratamento.^[7] Case todas as infeccións na sinusite son virais e os antibióticos non son efectivos e non están recomendados para o tratamento dos casos típicos.^[8]

En caso dunha infección viral como o arrefriado común ou a gripe, no primeiro e no último dos estadios da infección orixinan a produción dun moco claro e pouco espeso no nariz ou na gorxa. A medida que o corpo empeza a reaccionar contra o virus (xeralmente en dun a tres días), o moco faise máis mesto e pode poñerse amarelo ou verde. O tratamento é xeralmente sintomático, e a miúdo é de abondo deixar que o sistema inmunitario combata o virus.^[9]

A fibrose quística é unha enfermidade herdada que afecta a todo o corpo, pero os síntomas empezan principalmente nos pulmóns nos que hai unha produción extremadamente viscosa de mucus que é difícil de expulsar.

O incremento da produción de moco no tracto respiratorio superior é un síntoma de moitas doenzas comúns, como o arrefriado común. O moco nasal pode eliminarse soándose o nariz ou por irrigación nasal. O exceso de moco nasal, como ocorre no arrefriado ou nas alerxias, pode ser tratado con medicacións desconxestionantes. O exceso de produción de moco nos bronquios e bronquíolos, como pode ocorrer na asma, bronquite ou gripe, pode ser tratado con medicacións antiinflamatorias como medio para reducir a inflamación das vías aéreas, o cal activa a sobreprodución de moco. O espesamento do moco como un efecto "rebote" despois dun exceso de uso de desconxestionantes pode producir problemas de drenaxe nasal ou dos seos nasais e circunstancias que promoven a infección.

Durante os días fríos, os cilios, que normalmente varren o mucus cara ás aberturas nasais e cara á parte de artás da gorxa (ver epitelio respiratorio), fanse moi lentos ou deixan de funcionar de vez. Isto fai que o moco baixe e gotee polo nariz (rinorrea). O moco tamén se espesa durante os días de tempo frío.

No aparato dixestivo, o mucus utilízase como lubricante para os materiais que deben pasar sobre as membranas mucosas, por exemplo, a comida que baixa polo esófago. Unha capa de mucus ao longo das paredes internas do estómago é vital para protexer os revestimentos celulares dese órgano do ambiente moi ácido do seu interior.^[10] O mucus non se dixire no tracto intestinal porque as súas proteínas son resistentes aos encimas dixestivos (ver mucina). O mucus segrégase tamén no intestino groso.

No aparato reprodutor feminino o moco cervical impide a infección. A consistencia do moco cervical varía dependendo da fase do ciclo menstrual da muller. Na ovulación o moco cervical é claro, fluído, o que facilita o paso dos espermatozoides; na postovulación, o moco faise máis espeso e é máis probable que bloquee os espermatozoides.^[11]

No aparato reprodutor masculino, as vesículas seminais contribúen coa maior parte do volume do seme, o cal contén mucus, aminoácidos, prostaglandinas, vitamina C, e frutosa.^[12]

• Moco cervical
• Célula caliciforme
• Mucina
• Baba do caracol