Iris Apfel

Iris Barrel naceu en Astoria, Queens, Nova York, o 29 de agosto de 1921. É a única filla de Samuel Barrel, cuxa familia posuía unha empresa de vidro e espellos, e a súa dona Sadye, de orixe rusa, quen rexentaba unha boutique.^[1][2] Tanto a nai como o pai eran xudeus.^[3] Malia ser criada nunha granxa polos seus pais e avós, viaxaba acotío no metro para explorar Manhattan, onde ficou prendada de Greenwich Village.^[4] Xa mercaba en tendas de antigüidades sendo aínda unha nena, e así comezou a coleccionar xoias extraordinarias todo o mundo.^[1]

Estudou historia da arte na Universidade de Nova York e asistiu á escola de artes da Universidade de Wisconsin-Madison.^[5]

De moza, Apfel traballou como redactora para a revista Women's Wear Daily por 15$ á semana, e para o deseñador de interiores Elinor Johnson, ^{[Cómpre referencia]} decorando pisos para revender e perfeccionando o seu talento para conseguir artigos pouco comúns.^[4] Tamén foi axudante do ilustrador Robert Goodman.^[2]

O 22 de febreiro de 1948 casou con Carl Apfel (4 de agosto de 1914 – 1 de agosto de 2015).^[6] En 1950 fundaron a empresa téxtil Old World Weavers, que dirixiron até xubilárense en 1992. O matrimonio, especializado en reproducir tecidos dos séculos XVII, XVIII e XIX, viaxaba a Europa dúas veces ao ano na procura de tecidos que non había nos EUA.^[7] O seu estabelecemento en Nova York estaba situado no número 115 da East 57th Street en Manhattan.^[7] Durante a súa carreira, Iris Apfel participou en diferentes proxectos de restauración. Chegou a traballar na Casa Branca para nove presidentes: Harry S. Truman, Dwight D. Eisenhower, John F. Kennedy, Lyndon B. Johnson, Richard Nixon, Gerald Ford, Jimmy Carter, Ronald Reagan e Bill Clinton.^[7] Consideraba que os traballos na Casa Branca estaban entre as encomendas máis sinxelas da da empresa, pois, polo xeral, solicitaban réplicas.^[4] A única excepción foi Jacqueline Kennedy. Apfel dixera:

“[Jacqueline Kennedy] Contratou un deseñador parisiense moi famoso para decorar a casa e transformala ao máis puro estilo «Frenchie», e os deseñadores todos tolearon. Houbo que tirar con todo e volver comezar. Porén, si que gostei da señora Nixon, era encantadora.”^[4]

Durante os anos que tiveron a empresa, viaxaron por todo o mundo. Iris Apfel mercaba roupa artesanal de países non occidentais que vestía nas festas da súa clientela da alta sociedade.^[2]

En 2016 apareceu nun anuncio televisivo para o modelo DS 3 de Citroën, e foi a imaxe de marca de roupa australiana Blue Illusion.^[8][9] En marzo de 2016, Apfel anunciou unha colaboración coa startup de tecnoloxía WiseWear cunha liña de xoiaría intelixente.^[10] En 2018 publicou unha biografía coa editora HarperCollins titulada Iris Apfel: Accidental Icon.^[11] En 2019, con 97 anos, asinou un contrato como modelo coa axencia IMG.^[11] Ao ver que tiña propostas decote pola súa imaxe, Tommy Hilfiger animouna a asinar cunha representación formal.

O 13 de setembro de 2005, o The Costume Institute do Metropolitan Museum of Art de Nova York estreou unha exposición sobre o estilismo de Iris Apfel: Rara Avis (Rare Bird): The Irreverent Iris Apfel. Foi a primeira exposición do museo sobre roupa e accesorios dunha persoa viva que non era deseñadora.^[11] O éxito da exposición, comisariada por Stéphane Houy-Towner, tivo como consecuencia unha versión itinerante da mesma no Norton Museum of Art en West Palm Beach (Florida), o Nassau County Museum of Art en Roslyn Harbor (Nova York) e no Peabody Essex Museum en Salem, Massachusetts.^[12][13]

O Museum of Lifestyle & Fashion History de Boynton Beach, Florida, deseñou un edificio cunha galería dedicada a roupa, accesorios e mobiliario de Apfel.

En 2012, con 90 anos, Apfel foi profesora visitante na University of Texas at Austin, no Departamento de Téxtil e Vestimenta.^[14]

Tamén dá conferencias sobre estilo e outros temas de moda. En 2013 foi incluída na lista das "50 persoas mellor vestidas maiores de 50 anos" do xornal The Guardian.^[15]

Apfel é a personaxe principal de Iris, un documental de Albert Maysles.^{[16][17][18][19]} Estreouse no Festival de Cinema de Nova York en outubro de 2014. En 2015 foi adquirido por Magnolia Pictures para ser proxectado nos cinemas dos Estados Unidos.^[20]

Apfel tamén apareceu no documental If You're Not in the Obit, Eat Breakfast, un telefilme estreado en 2017.^[21][22]

En 2018, Mattel creou unha boneca Barbie de Apfel. É, así, a persoa máis vella cunha Barbie coa súa imaxe e en recibir a maior condecoración de dita marca.^[23] A boneca, lanzada xunto co libro de Apfel, non estaba á venda. Con todo, Mattel comercializou dúas Barbies “estilo Iris Apfel".^[7]

O 7 de xuño de 2016, Iris Apfel recibiu o Women Together Special Award of the Year, na 12ª Gala Anual de Women Together celebrada na sede central da ONU en Nova York. Canda ela, tamén recibiron galardóns, entre outros, a actriz de Hollywood Rosario Dawson, a Fundación Punta Cana e a Fundación Loewe. Apfel recibiu o premio de mans de Malu Edwards Hurley, membro da directiva de Women Together e mestre de cerimonias do evento xunto con Carlos Jiménez, representante de España na sede central da ONU en Bruxelas.

En novembro de 2016, Apfel recibiu o Pioneer Award da Women's Entrepreneurship Day polo seu traballo no eido da moda na sede da ONU en Nova York.^[24]

Tamén foi homenaxeada pola The New Jewish Home na gala de 2017 como unha das "Eight over Eighty", que conmemora oito persoas motivadoras e exemplares maiores de 80 anos.

O matrimonio Apfel non tivo fillos, en parte debido á cantidade de viaxes que requiría o seu traballo. Iris non quería ter fillos para que fosen criados por unha neneira.^[4] Apfel e o seu home Carl tiñan en común un perfume favorito: Yatagan de Caron.^[25]

Despois de 67 anos de matrimonio, Carl finou o 1 de agosto de 2015, con 100 anos.^[26] Iris celebrou o seu centenario o 29 de agosto de 2021.^[27]