Henry Taube

Taube asistiu a clases na escola de educación secundaria Luther College, de Regina, Saskatchewan. Recibiu o título de bacharelato e a gradación da Universidade de Saskatchaven en 1935 e 1937 respectivamente. En 1940 obtivo o doutoramento pola Universidade de Berkeley, California. Obtivo a cidadanía estadounidense. Desde 1961 deu clases de química nas universidades de Cornell e Chicago. Desde 1978 exerceu como director do departamento de química da Universidade Stanford en Palo Alto, California, cargo que abandonou en 1986, con 70 anos.

Faleceu na súa casa de Palo Alto, California o 16 de novembro de 2005, catorce días antes de celebrar o seu nonaxésimo aniversario (90 anos).

Os estudos que lle valeron o Premio Nobel trataban das reaccións nas que algunhas moléculas obteñen electróns doutras, coñecidas como redox, unha contracción de redución e oxidación. As reaccións redox danse na natureza na fotosíntese vexetal e na respiración animal, e en procesos industriais como a combustión. O seu traballo trataba especificamente dos compostos nos que un átomo de metal está rodeado de varios átomos doutras moléculas coñecidas como ligandos. Foi un dos primeiros químicos en usar isótopos para determinar mecanismos de reacción e en probar os mecanismos da química inorgánica. Expandiu en gran medida a química coñecida do rutenio e o osmio.

• Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1983 (en inglés)
• Autobiografía na páxina do Instituto Nobel 1983 (en inglés)
• Henry Taube en Biografías y vidas(en castelán)
• Perfil de Henry Taube en NNDB

• Obituario do New York Times
• P. C. Ford, E. I. Solomon, Angewandte Chemie International Edition, 2006, 45, 692–693. DOI: 10.1002/anie.200504564
• C. Creutz, P. C. Ford, T. J. Meyer "Henry Taube: Inorganic Chemist Extraordinaire" Inorganic Chemistry, 2006, volumen 45, pp 7059 – 7068. DOI: 10.1021/ic060669s