Grand opéra

A grand opéra é un xénero operístico que dominou a escena francesa entre os anos vinte e os oitenta do século XIX, substituíndo a tragédie lyrique moi popular nos séculos XVII e XVIII. Os primeiros exemplos completados de grand ópera foron La muette de Portici (1828) de Daniel Auber e Guillaume Tell (1829) de Gioachino Rossini.

O autor máis representativo do xénero é Giacomo Meyerbeer (1791-1864), compositor alemán que se trasladou a París a partir de 1827, que acadou o éxito grazas a algunhas valiosas obras como Robert le diable de 1831, Les Huguenots de 1836, Il profeta de 1849 e L'Africaine, representada postumamente en 1865. Eugène Scribe (normalmente emparellado con outros libretistas), un dos dramaturgos franceses máis importantes do século XIX, foi contratado como libretista destas creacións.

Outros exemplos relevantes de grand opéra son: La Favorite e Les martyrs (1840) e Dom Sébastien (1843) de Gaetano Donizetti; Jérusalem (1847), Les vêpres siciliennes (1855), Don Carlos (1867) de Giuseppe Verdi e I diavoli di Loudun (1969) de Krzysztof Penderecki.

Os trazos esenciais da grand opéra de Meyerbeer-Scribe conflúen coas adquisicións do teatro francés xa atopadas na opéra-comique e na tragédie lyrique dos primeiros vinte anos do século XIX. Os libretos céntranse en temas de traxectoria histórica, con fortes contrastes apaixonados, cambios bruscos de situación e reviravoltas (o público francés da época tiña especial interese en tramas convincentes e de forte impacto emocional). Na grand ópera cobran especial importancia as escenas espectaculares, caracterizadas polo uso de numerosos figurantes, procesións, desfiles e ballets.^[1]

Como xa ocorreu na ópera francesa das dúas primeiras décadas do século XIX, utilízanse temas musicais e motivos recorrentes que rexorden durante a representación e que se vinculan a determinados personaxes, estados de ánimo ou atmosferas. A obra divídese xeralmente en cinco actos. O seu público pertence principalmente ás clases medias altas da burguesía urbana.