پرش به محتوا

تام یورک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تام یورک
Yorke on stage
یورک در ۲۰۱۸
اطلاعات پس‌زمینه
نام تولدتامس ادوارد یورک
نام(های) دیگر
  • Sisi Bakbak[۱]
  • Tchock[۲]
  • The White Chocolate Farm
  • Zachariah Wildwood
  • Thmx
زاده۷ اکتبر ۱۹۶۸ ‏(۵۶ سال)
ولینگ‌بورو، نورث‌همپتون‌شر، انگلستان
ژانر
پیشه(ها)
  • خواننده
  • ترانه‌نویس
  • آهنگساز
ساز(ها)
  • آواز
  • گیتار
  • ساز شستی‌دار
  • باس
سال‌های فعالیت۱۹۸۵–اکنون
ناشر(ان)ایکس‌ال
عضو کنونیِ
عضو پیشینِاتمز فور پیس
همسر(ها)
  • ریچل اوون (ا. ۲۰۰۳–۲۰۱۵)
  • دیجانا رونسیونه (ا. ۲۰۲۰)

توماس ادوارد یورک (انگلیسی: Thomas Edward Yorke؛ زادهٔ ۷ اکتبر ۱۹۶۸) موسیقی‌دان انگلیسی است که خوانندگی و ترانه‌نویسی گروه راک ریدیوهد را به عهده دارد. او گیتار، باس، ساز شستی‌دار و سازهای دیگر نیز می‌نوازد و به خاطر صدای فالستوی خود مشهور است. رولینگ استون او را یکی از بزرگ‌ترین و تاثیرگذارترین خوانندگان نسل خود توصیف کرد.

یورک گروه ریدیوهد را با همکلاسی‌های مدرسه‌ای خود در آکسفوردشر بنیان گذاشت. نخستین تک‌آهنگ آن‌ها در سال ۱۹۹۲، «چندش»، یورک را به شهرت رساند و ریدیوهد به تحسین و فروش بیش از ۳۰ میلیون نسخه آلبوم دست یافت. الهامات اولیه یورک شامل اجرای موسیقی هنرمندان آلترناتیو راک مانند پیکسیز و آر.ئی.ام. با چهارمین آلبوم ریدیوهد، کید ای (۲۰۰۰) به سوی موسیقی الکترونیک رفت و تحت تأثیر هنرمندان وارپ مانند افکس توئین بود. او در بخش عمدهٔ دوران کاری خود با تهیه‌کننده نایجل گادرک و هنرمند گرافیک استنلی داونوود کار کرده است.

کار تک‌خوان یورک عمدتاً دربرگیرندهٔ موسیقی الکترونیک است. نخستین آلبوم انفرادی او، پاک‌کن، در سال ۲۰۰۶ منتشر شد. او برای اجرای زنده آن، گروه جدیدی به نام اتمز فور پیس را به‌همراه نوازندگانی از جمله گادرک و نوازنده بیس رد هات چیلی پپرز یعنی فلی تشکیل داد. آن‌ها در سال ۲۰۱۳ آلبومی به نام Amok منتشر کردند. دومین آلبوم تک‌خوان یورک به نام Tomorrow's Modern Boxes در سال ۲۰۱۴ و پس از آن آنیما در سال ۲۰۱۹ منتشر شد. یورک در سال ۲۰۲۱ با همراهی گیتاریست ریدیوهد، جانی گرینوود و درامر تام اسکینر، گروه جدید د اسمایل را تشکیل داد.

یورک فعال حقوق بشر، حقوق حیوانات، محیط زیست‌ و اهداف ضد جنگ است و اشعارش مضامین سیاسی دارند. او از صنعت موسیقی، به ویژه از لیبل‌های بزرگ و سرویس‌های پخش استریمینگ مانند اسپاتیفای انتقاد وارد کرده و برای پخش آثار ریدیوهد و کارهای انفرادی‌اش، از پلتفرم‌های پخش جایگزینی مانند پی-وات-یو-وانت و بیت‌تورنت استفاده کرده است. او در سال ۲۰۱۹ به‌عنوان عضو ریدیوهد به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافت.

اوایل زندگی

[ویرایش]

یورک در ۷ اکتبر ۱۹۶۸ در ولینگ‌بورو به دنیا آمد. او برای رفع نقص مادرزادی چشم چپش، تا شش سالگی پنج بار تحت عمل جراحی قرار گرفت که به گفتهٔ خود او، عمل جراحی آخر باعث افتادگی پلک چشم او شد.[۵][۶] او تصمیم گرفت دیگر از جراحی خودداری کند و گفت «از آن زمان تا به حال آن را دوست دارم. و وقتی مردم چیزهایی می‌گویند، به نوعی فکر می‌کردم که این نشان افتخار است، و هنوزم همین فکر را دارم.»[۷]

خانوادهٔ او اغلب مکان زندگی خود را تغییر می‌دادند. اندکی پس از تولد یورک، پدرش که فیزیک‌دان هسته‌ای و بعداً فروشنده تجهیزات شیمیایی بود، به‌وسیلهٔ یک شرکت در اسکاتلند استخدام شد. خانواده تا هفت سالگی یورک در لاندین لینکس[۸][۹] زندگی می‌کردند و او از یک مدرسه به مدرسه دیگری می‌رفت.[۱۰] خانواده او در سال ۱۹۷۸ در آکسفوردشر مستقر شدند،[۱۰] جایی که یورک به مدرسه ابتدایی واقع در استندلیک رفت.[۱۱]

یورک گفته که در هشت سالگی پس از دیدن گیتاریست کوئین یعنی برایان می در تلویزیون، می‌دانست ستاره راک خواهد شد.[۱۲] او در ابتدا ترجیح می‌داد گیتاریست باشد تا خواننده، اما شروع به خواندن کرد زیرا کسی را نداشت که ترانه‌های نوشته‌شده‌اش را بخواند.[۱۳] او در کودکی صاحب اولین گیتار خود شد.[۶][۱۴] در ۱۰ سالگی، او گیتار خود را با الهام از گیتار دست‌ساز سرخ ویژهٔ متعلق به برایان می‌ساخت.[۱۵] تا ۱۱ سالگی، او به نخستین گروه خود پیوست و نخستین ترانه‌اش را نوشت.[۱۶] تماشای سوزی سو در کنسرت سال ۱۹۸۵ به او الهام بخشید تا خوانندگی کند. به گفتهٔ یورک، هرگز کسی را ندیده است که «مخاطب را مانند او مجذوب خود کند».[۱۷]

یورک در مدرسه عمومی پسرانهٔ ابینگدن در آکسفوردشر شرکت کرد. او احساس غریبگی داشت[۱۸] و با دیگر دانش‌آموزان وارد درگیری فیزیکی شد.[۱۲] او خلوتگاهی در بخش موسیقی و هنر مدرسه یافت[۱۸] و برای نمایش مدرسه‌ای رؤیای شب نیمه تابستان موسیقی نوشت.[۱۹] در مدرسه، او رسیتالی از قطعهٔ فرانتس شوبرت را اجرا کرد. این اجرا به او کمک کرد اعتماد به نفس لازم برای خواننده شدن را پیدا کند.[۱۳] ترنس گیلمور-جیمز، مدیر موسیقی ابینگدن، یورک را به دلیل ظاهر غیرمعمولش تنها و کمی منزوی، اما پرحرف و متعصب یاد کرد. او گفت که یورک برخلاف هم‌گروهی آینده‌اش جانی گرینوود، «موسیقی‌دان بزرگی نبود، بلکه یک «متفکر و تجربه‌گر» بود.[۱۸] یورک بعداً پشتیبانی گیلمور-جیمز و رئیس بخش هنری مدرسه را عامل موفقیتش دانست.[۷]

ردیوهد

[ویرایش]

در واقع ردیوهد با تک‌آهنگ «مور مور شدن»(به انگلیسی: Creep) که یورک در زمان تحصیل در توالت مردانهٔ دانشگاه اکستر نوشته بود، به شهرت رسید. این آهنگ به همراه چند آهنگ دیگر در اولین آلبوم گروه به نام پابلو هانی منتشر شد. «مور مور شدن» به نوعی سایر آهنگ‌های این آلبوم را تحت شعاع قرار داد و همین باعث خشم یورک و موضوع آهنگ «ریه آهنی من»(به انگلیسی: My Iron Lung) از آلبوم بعدی به نام خمیدگی‌ها(به انگلیسی: The Bends) شد. آلبوم بعدی گروه اوکی کامپیوتر(به انگلیسی: OK Computer) نام داشت که در سال ۱۹۹۷ منتشر شد. بعد از انتشار این آلبوم و علی‌رغم موفقیت آن، گروه اعلام کرد که در سبک آلبوم‌های بعدی تغییراتی ایجاد خواهدکرد. ردیوهد در بعضی از آهنگ‌های دو آلبوم بعدی از جاز استفاده کرد. در سال ۲۰۰۳، گروه آلبوم خوشامدگویی به دزد(به انگلیسی: Hail to the Thief) که آمیخته‌ای از راک و الکترونیک بود را منتشر کرد. آلبوم هفتم ردیوهد با نام در رنگین‌کمان‌ها(به انگلیسی: In Rainbows) در اکتبر ۲۰۰۷ منتشر شد. تعدادی از آهنگ‌های این آلبوم، قبل از انتشار به رایگان قابل دانلود بود.[۲۰]

آثار

[ویرایش]

تام یورک در ژوئیه ۲۰۰۶ یک آلبوم انفرادی با نام پاک کن(به انگلیسی: The Eraser) منتشر کرد[۲۱] که نامزد دریافت جایزهٔ گرمی شد. یورک در مصاحبه‌ای اعلام کرد که انتشار این آلبوم به معنی ترک ردیوهد نیست.

سال ۲۰۱۴ یورک دومین آلبوم خودش را با نام Tomorrow's Modern Boxes ارائه‌کرد.

در ۲۶ ژون ۲۰۱۹ تام یورک سومین آلبوم شخصی خود را به نام انیما منتشرکرد.

پانویس

[ویرایش]
  1. Pelly, John (2 September 2014). "Thom Yorke Confirms That He Was Sisi BakBak, Mysterious SBTRKT Remixer". Pitchfork. Retrieved 9 September 2014.
  2. McLean, Craig (18 June 2006). "All messed up". London: guardian.co.uk. Retrieved 9 July 2009.
  3. "Review: ANIMA". AllMusic. Retrieved 3 December 2023.
  4. Leahey, Andrew (September 2007). "Book reviews: Dead Children Playing: A Picture Book". CMJ. Vol. 64, no. 151. p. 62.
  5. Randall, p. 19
  6. ۶٫۰ ۶٫۱ McLean, Craig (18 June 2006). "All messed up". The Observer. London. Archived from the original on 23 July 2008. Retrieved 26 March 2007.
  7. ۷٫۰ ۷٫۱ "Ten things we learned from Thom Yorke's Desert Island Discs" (به انگلیسی). BBC. 2009. Retrieved 23 September 2019.
  8. "Music Radiohead, Caird Hall, Dundee". HeraldScotland (به انگلیسی). 8 September 1997. Retrieved 2021-01-14.
  9. Alexander, Michael (17 November 2017). "Radiohead drummer Philip Selway bringing solo work to Fife". The Courier (به انگلیسی). Retrieved 2021-01-14.
  10. ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Randall, p. 21
  11. Rose, Phil (2015). Radiohead and the Global Movement for Change "Pragmatism Not Idealism". Madison, New Jersey: Fairleigh Dickinson University Press. p. 68. ISBN 978-1-61147-861-7.
  12. ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Fricke, David (2 August 2001). "Radiohead: Making Music That Matters". Rolling Stone (به انگلیسی). Retrieved 6 January 2019.
  13. ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Gordon, Jason Thomas (2023-09-08). "The songs that make Thom Yorke cry". Rolling Stone (به انگلیسی). Retrieved 2023-09-08.
  14. "Thom Yorke reveals Brian May inspiration, Kraftwerk banned from China, Bieber blows out Frank Ocean ... Music News Daily". Q Magazine. 2 April 2013. Archived from the original on 6 June 2013. Retrieved 27 September 2013.
  15. "Here's The Thing with Alec Baldwin: interview with Thom Yorke". WNYC. Archived from the original on 21 June 2015. Retrieved 22 June 2015.
  16. Randall, p. 23
  17. Everitt, Matt (11 June 2017). "The First Time With... Thom Yorke". BBC Sounds. Event occurs at 6:14. Retrieved 2 February 2021. I didn't really think that until I saw Siouxsie and the Banshees at the Apollo [...] That one completely blew my mind [...] I'd never seen anyone manage to captivate an audience like she did. [...] They were amazing to watch. [...] It was an amazing show.
  18. ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ ۱۸٫۲ "What were today's celebrities like as children?". The Guardian (به انگلیسی). 13 September 2008. ISSN 0261-3077. Retrieved 14 April 2019.
  19. Marzorati, Gerald (1 October 2000). "The post-rock band". The New York Times (به انگلیسی). ISSN 0362-4331. Retrieved 28 July 2008.
  20. سایت imdb
  21. «سایت Rolling Stone». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۹ فوریه ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۲۹ اکتبر ۲۰۰۸.

منابع

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]