Rubem Fonseca

Rubem Fonseca
Bizitza
Jaiotza	Juiz de Fora, 1925eko maiatzaren 11
Herrialdea	Brasil
Heriotza	Rio de Janeiro, 2020ko apirilaren 15a (94 urte)
Heriotza modua	berezko heriotza: miokardio infartu akutua
Familia
Seme-alabak	ikusi José Henrique Fonseca (en)
Hezkuntza
Heziketa	Federal University of Rio de Janeiro Faculty of Law (en)
Hizkuntzak	brasildar portugesa portugesa
Jarduerak
Jarduerak	idazlea, gidoilaria, kazetaria, eleberrigilea eta ipuingilea
Lantokia(k)	Rio de Janeiro
Lan nabarmenak	ikusi The Seminarian (en) Q9588461 Q10338848 Q18239165 Q10322235 Q10281037 Q10338889
Jasotako sariak	ikusi Camões saria  (2003) Prêmio Jabuti  (1970, 1984, 1993) Machado de Assis saria  (2016, 2015) José María Arguedas Prize  (2005) Manuel Rojas Ibero-American Narrative Award  (2012) FIL Award  (2003) honorary doctorate of the National University of San Marcos [[]]  (2004)
educacao.globo.com…

Rubem Fonseca (Juiz de Fora, Minas Gerais, 1925eko maiatzaren 11 – Río de Janeiro, 2020ko apirilaren 15a) brasildar kronikaria eta eleberrigilea izan zen. Brasilgo hiri-neorrealismoaren idazle nagusietako bat izan zen.

Zuzenbide-ikasketak egin zituen Rio de Janeiroko Unibertsitatean (1948), eta administrazio-ikasketak, New York eta Bostongoetan. 1963an plazaratu zuen lehenengo literatura-lana, kontakizun-bilduma bat: Os Prisioneiros. Handik bi urtera, Pen Club saria irabazi zuen A Coleira do Cão ipuin-bildumagatik. Garai hartako beste lan aipagarriak El cobrador (1970), O Homem de Fevereiro ou Março (1973) eta Feliz año nuevo (1975) dira. Garai hartan, eleberriez gainera, zinema-gidoiak ere idatzi zituen: Relatório de um Homem Casado (1973) eta A Extorsão (1975), adibidez.

Fonsecaren eleberriek Estatu Batuetako polizia-eleberrien eragin nabarmena dute. Horien bidez, hirietako gizarte materialista, teknokrata, garatu gabe eta bortitzeko pertsonaiak erretratatzen eta parodiatzen ditu: O Caso Morel (1973), A Grande Arte (1983), Bufo & Spallanzani (1985). Agosto (1990), berriz, eleberriaren eta kronika politikoaren artean sailka daiteke: Brasilgo lehendakari Getúlio Vargasek bere buruaz beste egin aurreko gertaerak kontatzen ditu.

Beste eleberri batzuk: Do Meio do Mundo Prostituto Só Amores Guardei ao Meu Charuto (1997), O doente Molière (2000), Mandrake: A Bíblia e a Bengala (2005) eta O Seminarista (2010). Ipuin laburrak ere idatzi ditu, hala nola Feliz Ano Novo (1975), Contos Reunidos (1994), Histórias de Amor (1997), Secreções, Excreções e Desatinos (2001) eta Ela e Outras Mulheres (2006).