Arrosa (landarea)

"Arrosa" terminoa latinezko rosa hitzetik dator zuzenean, hasieran a- itsatsiz, ezagutzen dugun esanahiarekin: "Arrosa" edo "arrosaren lorea"; aldez aurretiko "rodia" hitzetik dator [errodja], -antzeko aldaketaz: clausus eta Claudius-. Latinezko azken arkaismo hau, aldi berean, antzinako ρόй ον greziarraren "arrosa" edo "arrosaren lorea" edo rhodea hobea, "Arrosaren zurtoina" edo "lorearen sostengua" oskoaren bidez mailegatua da.

Antzinako grezieratik aurrera, rhódonek "eflubio usaintsua", "Usaintsua dena" edo "usaina ateratzen duena" bezala izan dezakeen esanahia aipatzen da, konposatutako hitz bezala sortua: ροːdon edo wrodion [bródion] bezala antzinako dialektoan, antzinako vereda edo v 'reda eta bere dialektoak: avestico warda Jatorri zaharrekoa, wurrd aramearra bezain zaharra, eta baita wurtinn asiriarra ere.^[2][3]

Oinarriari dagokionez, nukleoa vardh- [wardh], vradh- [wradh], "Hazi", "Tente", non wardh-as sanskritoan "ernamuin" esan nahi duen, eta wardhati, "Goratu (se)," Aurrera egin ".

Bestalde, grekolatindar erro vrad- baten deribatua izan daiteke, "Tolestu", "Malgutu". Eta hortik Rodanos, radarrak, eta bradinos eolikoa, "Biguna" edo "malgua". Argi-kolorea.2.

Rosa ere, hrod erroa duten zenbait izen germaniarrekin bat datorren hitz bat da, "Loria" esanahiarekin.

Arrosa landareak zuhaixkak edo igokariak dira (batzuetan zintzilikariak), oro har arantzatsuak, bi eta bost metro artekoak; batzuetan, 20 metrora ere irits daitezke, beste landare batzuen gainetik igota.

Zurtoin erdizurkarak dituzte, ia beti tenteak (batzuetan arrastariak), batzuk ehundura zimurtsu eta ezkatatsukoak. Formazio epidermiko iraunkor nabarmenak dituzte, ondo garatuak eta forma anitzekoak: arantzak.

Hostoak iraunkorrak edo erorkorrak izan daitezke, eta bost eta bederatzi bitarteko folio zerratuak eta estipula basalak izan ditzakete. Maiz agertzen dira erantsitako guruinak, odoriferoak izan ala ez, ertzetan.

Loreak, oro har usaintsuak, infloreszentziatan multzokatzen dira, korinboak osatuz. Lore osoak dira, hermafroditak, erregularrak, simetria erradiala dutenak (aktinomorfoak). Periantoa ondo garatuta dago.

Kaliza dialektala da, berde koloreko bost piezakoa. Sepaloak sinpleak izan daitezke, edo, batzuetan, konplexuak alboko lobulazio estilizatuekin. Korola dialektala, simetrikoa, bost petalo erregularrez (edo 5eko multiploz) osatua, batzuetan eskotatuak, eta kolore askotakoak, deigarriak edo soilik zuriak. Korola "bikoitza" edo "osoa" izaten da, estamineak petalo bihurtzen direlako, eta hori laboreetan gertatzen da gehienbat.

Androzeoa kiribilean jarritako estamine ugariz osatuta dago (zenbait bertikal), oro har, petaloen multiplo kopuruan (5x). Ginekeo apokarpikoa (zenbait pistilo bananduz osatua). Oraingo nektarioa, intsektuak erakartzen dituena entomofilo polenizazioa nagusiki errazteko. Perigina (obulutegi ertaina), karpelo uniobulatu ugari (karile bakoitzeko semen-primordio bat), horrela karpeta bakoitzak akenioa sortzen du.

Fruitua eskaramujo bezala ezagutzen da, zinorrodon izeneko infruteszentzia mota bati dagokiona. Fruitu lehor txiki edo akenio (poliakenioa) ugariz osatua dago, bananduak eta ontzi haragitsu batean sartuta (hipantioa) eta kolore gorrixka ikusgarrikoa heldua dagoenean.

Arrosa lorategiko landarea izanik, hibrido asko ditu. Hala ere, hona hemen espezie basati nagusiak:^[4]

• Rosa arvensis
• Rosa banksiae
• Rosa bracteata
• Rosa californica
• Rosa canina (= R. dumetorum)
• Rosa chinensis
• Rosa corymbifera
• Rosa escribanus
• Rosa foetida
• Rosa gallica
• Rosa gigantea (= R. x odorata gigantea)
• Rosa glauca (= R. rubrifolia)
• Rosa laevigata (= R. sinica)
• Rosa micrantha
• Rosa moschata
• Rosa moyesii
• Rosa multiflora
• Rosa pimpinellifolia
• Rosa pouzinii
• Rosa roxburghii
• Rosa rubiginosa (R. eglanteria)
• Rosa rugosa
• Rosa sempervirens
• Rosa sericea
• Rosa stellata
• Rosa virginiana (= R. lucida)
• Rosa wichuraiana

Arrosadiak etengabe loratzen dira urte osoan zehar udaberritik negu hasierara arte (edo gehiago klima beroetan). Hau gertatzeko arrosa zimelak moztu behar dira. Teknika herrikoi bat arrosa lehorraren zurtoina jarraitzea da, bost hostoko lehen adarra aurkitu eta gainetik berehala moztu arte. Gero, negua sartutakoan, inausketa erradikala egiten da, enbor nagusitik palmo bateko lauzpabost adar besterik uzten ez direlarik. Inausketa erdia ere egin daiteke denboraldiaren erdian, arrosa tamaina ertainean mantentzeko. Hori ez da beharrezkoa landarearen osasunerako, ezta gehiago loratzeko ere.

Ebaketak guraize zorrotzez egin behar dira, garbiak izan daitezen, hau da, mokokadarik gabe. Lerratu egin behar dira, ebaki zuzenak saihestuz, eta ez da zuntzik utzi behar haietan. Kanpoko gorringoaren gainetik zentimetro erdi bat moztu behar da, barrualderantz zeharka (inklinatuta), euria egiten duenean edo landarea ureztatzen denean urak korrika egin dezan eta gorringoan kontzentratu ez dadin, lore-hazkuntzari kalte eginez.

Zutik dagoen arrosari ardo-kopa forma eman beharko zaio, solairu osoan argia behar bezala sartu ahal izateko.

Arrosak inausi egin behar dira hostoak sortzen direnean.

Arrosalak lau modutan ugaldu daitezke udazkenean:^[5]

• Hazien bidez, kakalarritik aterata, uretan sartuta erein baino 12 ordu lehenago.

• Aldaxken arabera.

• Ukondoz.

• Txertaketa bidez.

Gehienak lorategiko beste solairu batzuetakoak izaten dira, eta eremu geografikoari lotuta daude.

Hona hemen horietako batzuk:

• Burdina falta, arrosaren leunketa (Macrosiphum rosae), inurriek aprobetxatzen duten melatu ugari sortzen dutenak, bi puntuko akaroa (edo armiarma gorria), euli zuria, zizare zuriak (lurrean), kukurutxa, hostoak ebakitzen dituen erlea, ^[6]arrosaren tortrixa, arrosaren eulia (Arge rosae), ^[7]

Izurriterako soluzio bat klorpirifos intsektizida gisa erabiltzea litzateke.

Antzinatik, arrosadien laborantza oso hedatua zegoen, landare apaingarri bezala zein bere propietate medizinal eta aromatikoen probetxurako (lurringintza eta kosmetika).

Bere apaindurazko erabileraren lehen datuak Kretan jaso ziren (K. a. XVII. mendean). Arrosa edertasunaren ikurtzat hartzen zuten babiloniarrek, siriarrek, egiptoarrek, erromatarrek eta greziarrek. Egipton eta Grezian garrantzi berezia izan zuen, eta askoz gehiago Erroman. Erromatarrek, arrosa biziki landu zuten, euren petaloak, apaindurarako erabiliak izan zirelarik, baita lorategietako landarea ere, Rosetum izeneko gune batean. Erdi Aroaren ondoren, non bere laborantza Monasterioetara mugatu zen, berriz ere Arrosadiaren laborantzarako grina agertzen da. Pasio honen adibide bat Josefina enperatriza izan zen, 1802tik aurrera bere Malmaison jauregian 650 arrosaz osatutako bilduma bat izatera iritsi zena. Ordutik, arrosa-bildumak ugaldu egin dira.

1700. urtearen amaieran, Europan sartu zen, rosa semperflorens, Bengalako arrosa bezala ezaguna, lore txikiak elkartuta zituena. 1800eko hasierarako, Europan sartu zen, rosa indica var. fragans, "Rosa de Té" izenarekin ezaguna, jatorriz Txinakoa (rosa chinensis ere deitua).

Arrosen aro modernoa 1867tik aurrera hasi zen, Guillot produktore frantsesak lehen te ale hibridoa sortu zuenean.^[8] Emaitza lore usaintsu bat izan zen, loratze luze batekin, ordura arte zeuden arrosak ez bezalakoak tamainan eta ezaugarrietan. Jatorrizko te arrosa, Guillot Frantziakoaren asmakuntzaren ondorengo hibridoak sortu aurrekoa, txikiagoa zen, ia usainik gabea, eta paleta kromatiko eskas batean sortzen zen: zuria, arrosa eta gorria.

XIX. mendean ekialdeko muturretik barietateak iristen hasi ziren, non bere laborantza ere oso garrantzitsua izan zen antzinako lorezain txinatarren aldetik (K. a. 3000 inguruko arrosadien laborantzari buruzko datuak daude).

Katolizismoan, arrosa, Arrosario Santuaren osagai sinboliko bat da; esaten denez, Angeliko dohatsuak, kalean arrosarioa errezatzen ari zela, Ama Birjina Santua ikusi zuen aingeru talde batekin, abestiak eta laudorioak eskaintzen ari zirenak arrosa-koroa bat osatzean. Ikusmenarekin harrituta, otoitza eten zuen eta aingeruak gelditu egin ziren; berriro otoitzean hasita, aingeruak arrosa-koroaz konposatzen ikusi zituen Mariari eskaintzeko.^[9]

Arrosak erabili dituzte beti poetek, eta mitologiei eta elezaharrei eskaini diete gaia; Salomonek arrosa bat ikusten zuen Cantar de los Cantares, Safo eta Anacreonteren emaztean, eta Malherbek konparazio delikatua egin zuen: "Arrosa bat izan zen eta arrosak bezala goiz bateko tartea bizi izan zuen".

Arrosaren nobelan, hau maitasunaren eta kemenaren saria da. Apuleyoren urrezko astoan, elbarria gizon bihurtzen da arrosak jatean, eta poetek Auroraren porfia arrosak banatzen dituen neska gazte bat bezala irudikatu dute. Indiar mitologian, arrosak, jada Eguzkia irudikatzen du, baita Aurora eta Crespúsculo Vespertinoa ere.

Hiru eskerrik beroenetako batek, Grezian, arrosa bat zeraman eskuan, eta arrosa Venusen oinetik jalgia zela esaten zen, arantza batekin egindako ziztada batetik odol tanta batzuk irtetean. Fabulak, arrosa, hasieran, zuria zela ere esaten zuen, eta, Adonisen odolarekin tindatzean, haragitu egin zela (egunsentiko argi zuriaren eta egunsentiko argi arrosaren arteko pasabidea). Venus eta Flora bezala, hauen estatuak arrosa-girlandez apainduak zeudelarik, lore hau Bakorena zen, eta bere ditirnoetako batean, Pindarok, Dionisosen omenez arrosaz koroatzera gonbidatzen du. Eslaviar herri askok, errusiar udaberriko jaiari, arrosen festa deitzen diote.

Italiar elezahar batzuetan, arrosa birjintasunaren sinboloa da. Erromako gortesauek, aldiz, apirilaren 23an ospatzen zuten festa, Venus Ericinari eskainia, eta arrosaz eta mirtoz apainduak zeuden; Bartzelonako San Jorge egunean, arrosak eta liburuak oparitzeko ohitura ere badago.^[10] Erromatar oturuntza handietan, gonbidatuak arrosaz koroatuak zihoazen, mozkortasunetik babesten zutela uste zutelarik. Beste herrialde batzuetan, arrosa hil ikur bat da, eta hortik, batzuen ustez, altzipresak eta arrosak landatzea zementuetan.^[11]

1. Arrosak maitasunaren eta edertasunaren sinbolo zaharrak dira. Arrosa, antzinako jainkosa kopuru handi batentzat sakratua zen, eta, sarri, Ama Birjinaren sinbolo bezala erabiltzen da. Arrosak hain dira garrantzitsuak, haietatik kolore arrosa edo gorria bezalako hitzak eratortzen direla hizkuntza ugaritan.
2. Arrosak kolore anitzetan datoz, bakoitzak esanahi sinboliko bat duela:
   • Urdina: mirariak eta aukera berriak adierazten ditu
   • Gorria: maitasuna, pasioa
   • Arrosa: tolerantzia, errespetua, sinpatia
   • Larruazal iluna: esker ona
   • Arrosa arina: mirespena, dolumina, samurtasuna.
   • Zuria: inozentzia, garbitasuna, pristinitatea, arima (ikus Rosa Blanca)
   • Horia: maitasuna desagertzen, inbidia, jelosia, harrotasuna, lotsa, desleialtasuna (adiskidetasuna ere adieraz dezakeen arren)
   • Laranja: pasio goratua
   • Borgoina: edertasuna eta dotorezia
   • Grisa: gaixotasuna edo zahartzaro
3. Arrosa, bi errege dinastia ingelesen ikurra ere bada: Lancaster etxea (arrosa gorria) eta Yorkeko etxea (arrosa zuria), Bi Arrosen Gerran aurrez aurre egon zirenak.
4. Ingalaterrako errugbi selekzioaren ikurra ere bada, "Arrosaren XV.
5. Arrosa gorria (eskuarki ezkerreko ukabilarekin lotua) sozialismo demokratikoaren ikurra da, Rosa de Luxemburgoren oroimenez, pentsamendu sozialistaren pentsalaria eta martiria. Ideologia honetako kolektibo gehienek erabiltzen dute, Espainiako Alderdi Sozialista Langileak kasu.
6. Bere ekoizle eta esportatzaile nagusia Ekuador da. Merkatu nagusiak: Ameriketako Estatu Batuak, Holanda (loreak inportatzen ditu, gero Europar Batasuneko beste herrialde batzuetara berriro esportatzeko), Italia, Alemania, Errusia, Kanada, Argentina, Espainia, Frantzia, Suitza eta Ukraina. Baita Txile, Txina eta Brasil ere. Landaketen azalera, guztira, 3300 ha-koa da, eta urteko 85 000 tona daude erabilgarri. Ekoizpenaren% 98 esportatu egiten da.