skinąć

From s- +‎ kinąć. First attested in c. 1500.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /skinɑ̃t͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /skinɑ̃t͡ɕ/

skinąć pf

1. (attested in Greater Poland) to beckon (to let know with a gesture)

   Synonyms: ponęknąć, skiwnąć

   • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490‎^[1], Lubiń, page 94:

     Nuere, id est annuere, promittere cum oculis skynacz

     [Nuere, id est annuere, promittere cum oculis skinąć]

• Polish: skinąć

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “skinąć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish skinąć.

• IPA^(key): /ˈski.nɔɲt͡ɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -inɔɲt͡ɕ
• Syllabification: ski‧nąć

skinąć pf

1. (intransitive) to motion, to beckon [with na (+ accusative) ‘to whom’]

   Synonym: kiwnąć

• skinąć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• skinąć in Polish dictionaries at PWN