namównik
Jump to navigation
Jump to search
See also: namownik
Polish
[edit]Alternative forms
[edit]Etymology
[edit]From namówić + -nik. First attested in 1564.[1]
Pronunciation
[edit]- Rhymes: -uvɲik
- Syllabification: na‧mów‧nik
Noun
[edit]namównik m pers
Declension
[edit]Declension of namównik
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | namównik | namównicy/namówniki (deprecative) |
| genitive | namównika | namówników |
| dative | namównikowi | namównikom |
| accusative | namównika | namówników |
| instrumental | namównikiem | namównikami |
| locative | namówniku | namównikach |
| vocative | namówniku | namównicy |
Related terms
[edit]adjective
adverb
nouns
verbs
References
[edit]Further reading
[edit]- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “namównik”, in Słownik języka polskiego
- Aleksander Zdanowicz (1861) “namównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “namównik”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 105