omówca

From omówić +‎ -ca. First attested in the beginning of the 15th century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔmɔːft͡sa/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔmoft͡sa/

omówca m animacy unattested

1. (attested in Lesser Poland) badmouther, slanderer

   Synonyms: obmawiacz, obmówca

   • Beginning of the 15th century, Łukasz z Wielkiego Koźmina, Kazania gnieźnieńskie‎^[1], Krakow, page 175a:

     Aby thy tesze ne byl pothfarczø, pochlebnikem, lychefnikem, omofczø

     [Aby ty teże nie był potwarcą, pochlebnikiem, lichewnikiem, omowcą]

• Polish: omówca

• Bańkowski, Andrzej (2000) “omówca”, in Etymologiczny słownik języka polskiego (in Polish)
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “omówca”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish omówca. By surface analysis, omówic +‎ -ca.

• Rhymes: -uft͡sa
• Syllabification: o‧mów‧ca

omówca m pers

1. (obsolete) badmouther, slanderer

   Synonym: oszczerca

2. (obsolete) critic, judge

• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “omowca”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “omówca”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “omówca”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “omówca”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 11