See also: disputí

Catalan

edit

Verb

edit

disputi

  1. inflection of disputar:
    1. first/third-person singular present subjunctive
    2. third-person singular imperative

Esperanto

edit

Etymology

edit

From French disputer, Italian disputare, Spanish disputar, and English dispute, all ultimately from Latin disputō.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): [disˈputi]
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -uti
  • Hyphenation: dis‧pu‧ti

Verb

edit

disputi (present disputas, past disputis, future disputos, conditional disputus, volitive disputu)

  1. to argue; to dispute

Conjugation

edit
Conjugation of disputi
  present past future
singular plural singular plural singular plural
tense disputas disputis disputos
active participle disputanta disputantaj disputinta disputintaj disputonta disputontaj
acc. disputantan disputantajn disputintan disputintajn disputontan disputontajn
passive participle disputata disputataj disputita disputitaj disputota disputotaj
acc. disputatan disputatajn disputitan disputitajn disputotan disputotajn
nominal active participle disputanto disputantoj disputinto disputintoj disputonto disputontoj
acc. disputanton disputantojn disputinton disputintojn disputonton disputontojn
nominal passive participle disputato disputatoj disputito disputitoj disputoto disputotoj
acc. disputaton disputatojn disputiton disputitojn disputoton disputotojn
adverbial active participle disputante disputinte disputonte
adverbial passive participle disputate disputite disputote
infinitive disputi imperative disputu conditional disputus

Italian

edit

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /ˈdi.spu.ti/
  • Rhymes: -isputi
  • Hyphenation: dì‧spu‧ti

Verb

edit

disputi

  1. inflection of disputare:
    1. second-person singular present indicative
    2. first/second/third-person singular present subjunctive
    3. third-person singular imperative

Anagrams

edit