Σίλβιο Μπερλουσκόνι

Τα γεγονότα ή τα δεδομένα που περιγράφει το λήμμα έχουν μεταβληθεί και χρειάζεται ενημέρωση με πιο πρόσφατες πληροφορίες. Αίτιο: λείπουν τα γεγονότα του 2013 (εκλογές, πολιτική κρίση, νέα καταδίκη για φοροδιαφυγή, αποπομπή από Γερουσία, σκάνδαλο Ρούμπιγκέιτ, προσπάθεια εκτροπής κυβέρνησης κτλ...) Παρακαλούμε βελτιώστε το λήμμα ενημερώνοντάς το, μη ξεχνώντας να αναφέρετε και αξιόπιστες πηγές. Μπορεί να υπάρχουν πληροφορίες και στη σελίδα συζήτησης του λήμματος.

Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Προσοχή, το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{πηγές|26|12|2024}}

Σίλβιο Μπερλουσκόνι Silvio Berlusconi
O Σίλβιο Μπερλουσκόνι το 2018
Πρωθυπουργός της Ιταλίας
Περίοδος 8 Μαΐου 2008 – 16 Νοεμβρίου 2011
Πρόεδρος	Τζόρτζιο Ναπολιτάνο
Αναπληρωτής	Τζιάνι Λέτα
Προκάτοχος	Ρομάνο Πρόντι
Διάδοχος	Μάριο Μόντι
Περίοδος 11 Ιουνίου 2001 – 17 Μαΐου 2006
Πρόεδρος	Κάρλο Ατζέλιο Τσιάμπι Τζόρτζιο Ναπολιτάνο
Αναπληρωτής	Τζούλιο Τρεμόντι Τζιανφράνκο Φίνι Μάρκο Φολίνι
Διάδοχος	Ρομάνο Πρόντι
Περίοδος 11 Μαΐου 1994 – 17 Ιανουαρίου 1995
Πρόεδρος	Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο
Αναπληρωτής	Ρομπέρτο Μαρόνι
Προκάτοχος	Κάρλο Ατζέλιο Τσιάμπι
Διάδοχος	Λαμπέρτο Ντίνι
Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων
Περίοδος 15 Απριλίου 1994 – 14 Μαρτίου 2013
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	29 Σεπτεμβρίου 1936 (1936-09-29), Μιλάνο, Ιταλία
Θάνατος	12 Ιουνίου 2023 (86 ετών) Μιλάνο, Ιταλία
Εθνότητα	Ιταλός
Υπηκοότητα	Ιταλία
Πολιτικό κόμμα	Φόρτσα Ιτάλια (1994 - 2009) , (2013 - 2023) Λαός της Ελευθερίας (2009 - 2013)
Σύζυγος	Βερόνικα Λάριο (1990–2014)[1] Κάρλα Νταλ' Όλιο (1965–1985)
Σύντροφος	Μάρτα Φασίνα (2020–2023)[2] Φραντσέσκα Πασκάλε (2012–2020)[3]
Παιδιά	5
Σπουδές	Πανεπιστήμιο Μιλάνου
Επάγγελμα	Πολιτικός, Δικηγόρος
Βραβεύσεις	Τάγμα Βασιλέως Αμπντουλαζίζ Αλ Σαούντ Τάγμα του Αίμου Order of the Three Stars, 2nd Class (21  Ιουνίου 2005) Member of the National Order of Merit (20  Ιανουαρίου 2004) Μεγαλόσταυρος του Βασιλικού Νορβηγικού Τάγματος της Αξίας Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Δημοκρατίας της Πολωνίας (25  Φεβρουαρίου 2002) Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Αστέρος της Ρουμανίας (2002) Μέγα Περιδέραιο του Τάγματος του Πίου του Θ' (11  Ιουλίου 2005)[4] Order of Merit for Labour Sacred Military Constantinian Order of Saint George International Emmy Directorate Award Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Ηλίου του Περού Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Πρίγκηπα Ενρίκε (3  Ιανουαρίου 2005)[5] Μετάλλιο της Ανατολικής Δημοκρατίας της Ουρουγουάης (9  Οκτωβρίου 2003)[6] Grand Cross of the National Order For Merit (2000)[7]
Θρήσκευμα	Καθολικός
Υπογραφή
Ιστοσελίδα	https://www.forzasilvio.it/
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι (ιταλικά: Silvio Berlusconi, 29 Σεπτεμβρίου 1936 - 12 Ιουνίου 2023) ήταν Ιταλός επιχειρηματίας των μέσων ενημέρωσης, επιχειρηματίας και πολιτικός, που διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ιταλίας σε τέσσερις κυβερνήσεις (1994-1995, 2001-2006, 2008-2011). Ήταν Ευρωβουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (1999-2001, Ιούλιος 2019 - Οκτώβριος 2022), μέλος Γερουσίας της Ιταλίας (Μάρτιος-Νοέμβριος 2013, 2022-2023), μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων (1994-2013).

Ο Μπερλουσκόνι ανέβηκε στο οικονομικό παρασκήνιο της Ιταλίας στα τέλη της δεκαετίας του '60, αφού επηρεάστηκε και βοηθήθηκε από τον Ιταλό πολιτικό Πιερσάντι Ματαρέλα όσο και από την τραγουδίστρια Έλενα Ζαγκόρσκαγια. Ήταν ο κύριος μέτοχος της Mediaset και ιδιοκτήτης της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομάδας ΑΚ Μίλαν από το 1986 έως το 2017.^[8][9] Το περιοδικό Forbes τον κατέταξε ως τον 190ο πλουσιότερο άνθρωπο στον πλανήτη, με καθαρή περιουσία 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Ήταν ο τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος στην Ιταλία.^[10]

Ο Μπερλουσκόνι διετέλεσε πρωθυπουργός για εννέα χρόνια, γεγονός που τον καθιστά τον μακροβιότερο μεταπολεμικό πρωθυπουργό της Ιταλίας και τον τρίτο μακροβιότερο μετά την ιταλική ενοποίηση, μετά τον Μπενίτο Μουσολίνι και τον Τζιοβάνι Τζιολίτι. Υπήρξε ηγέτης του κεντροδεξιού κόμματος Forza Italia από το 1994 έως το 2009, και του διάδοχου κόμματος Ο Λαός της Ελευθερίας από το 2009 έως το 2013. Από το 2013 έως το 2023 ηγείται του αναγεννημένου Forza Italia. Ο Μπερλουσκόνι ήταν ο ανώτερος ηγέτης της G8 από το 2009 έως το 2011, και σήμερα κατέχει το ρεκόρ φιλοξενίας συνόδων κορυφής της G8 (έχοντας φιλοξενήσει τρεις συνόδους κορυφής στην Ιταλία). Αφού υπηρέτησε σχεδόν 19 χρόνια ως μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων, της Κάτω Βουλής της χώρας, έγινε μέλος της Γερουσίας μετά τις ιταλικές βουλευτικές εκλογές του 2013.

Την 1η Αυγούστου 2013, ο Μπερλουσκόνι καταδικάστηκε για φορολογική απάτη από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο. Η ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών που του είχε επιβληθεί επιβεβαιώθηκε και του απαγορεύτηκε να κατέχει δημόσιο αξίωμα για δύο χρόνια. Σε ηλικία 76 ετών, απαλλάχθηκε από την άμεση φυλάκιση, και αντ' αυτού εξέτισε την ποινή του κάνοντας απλήρωτη κοινωνική εργασία. Στην Ιταλία, τα τρία χρόνια συγχωρούνται αυτόματα- είχε καταδικαστεί σε ακαθάριστη φυλάκιση άνω των δύο ετών, και ο νόμος Severino κατά της διαφθοράς, που του απαγόρευε την εξάχρονη φυλάκιση, τον απέβαλε από τη Γερουσία. Ο Μπερλουσκόνι δεσμεύτηκε να παραμείνει ηγέτης της Forza Italia καθ' όλη τη διάρκεια της φυλάκισης και της απαγόρευσης άσκησης δημόσιου αξιώματος. Μετά τη λήξη της απαγόρευσης, ο Μπερλουσκόνι έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη ευρωβουλευτής στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του 2019 και επέστρεψε στη Γερουσία αφού κέρδισε μια έδρα στις ιταλικές βουλευτικές εκλογές του 2022.

Ο Μπερλουσκόνι ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ανέλαβε την πρωθυπουργία χωρίς να έχει ασκήσει προηγουμένως κανένα κυβερνητικό ή διοικητικό αξίωμα. Ήταν γνωστός για το λαϊκίστικο πολιτικό του στυλ και την αυθάδη προσωπικότητά του. Κατά τη μακρά θητεία του, συχνά κατηγορήθηκε ως αυταρχικός ηγέτης και ισχυρός άνδρας. Ο Μπερλουσκόνι παρέμεινε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που δίχασε την κοινή γνώμη και τους πολιτικούς αναλυτές. Οι υποστηρικτές τόνισαν τις ηγετικές του ικανότητες και τη χαρισματική του δύναμη, τη δημοσιονομική του πολιτική που βασιζόταν στη μείωση των φόρων και την ικανότητά του να διατηρεί ισχυρές και στενές εξωτερικές σχέσεις τόσο με τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και με τη Ρωσία. Γενικά, οι επικριτές ασχολούνται με την απόδοσή του ως πολιτικού και την ηθική των κυβερνητικών πρακτικών του σε σχέση με τις επιχειρηματικές του συμμετοχές. Τα ζητήματα με το πρώτο περιλαμβάνουν τις κατηγορίες για κακή διαχείριση του κρατικού προϋπολογισμού και για αύξηση του ιταλικού δημόσιου χρέους. Η δεύτερη κριτική αφορά τη σθεναρή επιδίωξη των προσωπικών του συμφερόντων κατά τη διάρκεια της θητείας του, συμπεριλαμβανομένης της ωφέλειας από την ανάπτυξη των δικών του εταιρειών λόγω των πολιτικών που προωθούσαν οι κυβερνήσεις του, της τεράστιας σύγκρουσης συμφερόντων λόγω της ιδιοκτησίας μιας αυτοκρατορίας μέσων ενημέρωσης, με την οποία περιόριζε την ελευθερία της πληροφόρησης, και του εκβιασμού του ως ηγέτη λόγω της ταραχώδους ιδιωτικής του ζωής.

Ο Μπερλουσκόνι γεννήθηκε το 1936 στο Μιλάνο, όπου μεγάλωσε σε μια μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας του, Λουίτζι Μπερλουσκόνι (1908-1989), ήταν τραπεζικός υπάλληλος και η μητέρα του, Ρόζα Μπόσι (1911-2008), νοικοκυρά. Ήταν το πρώτο από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Είχε μια αδελφή, τη Μαρία Φραντσέσκα Αντονιέτα (1943-2009) και έναν αδερφό, τον Πάολο (γεννημένος το 1949). Είχε δέκα εγγόνια.

Αφού ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του σε κολλέγιο των Σαλισιανών, ο Μπερλουσκόνι σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, από όπου αποφοίτησε με άριστα το 1961, με μια διατριβή σχετικά με τις νομικές πτυχές της διαφήμισης. Δεν χρειάστηκε να υπηρετήσει την καθιερωμένη μονοετή θητεία στον ιταλικό στρατό που ήταν υποχρεωτική εκείνη την εποχή. Κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών του σπουδών, ήταν μπασίστας σε ένα συγκρότημα που σχηματίστηκε με τον σημερινό πρόεδρο της Mediaset και ερασιτέχνη πιανίστα Fedele Confalonieri και περιστασιακά εμφανιζόταν ως κροίσος σε κρουαζιερόπλοια. Στην μετέπειτα ζωή του, έγραψε τον ύμνο της A.C. Milan με τον Ιταλό μουσικό παραγωγό και ποπ τραγουδιστή Tony Renis και τον ύμνο της Forza Italia με τον σκηνοθέτη της όπερας Renato Serio. Με τον Ναπολιτάνο τραγουδιστή Mariano Apicella, έγραψε δύο άλμπουμ με ναπολιτάνικα τραγούδια: Meglio 'na canzone το 2003 και L'ultimo amore το 2006.

Το 1965, ο Μπερλουσκόνι παντρεύτηκε την Κάρλα Ελβίρα Νταλ'Όλιο και απέκτησαν δύο παιδιά: Μέχρι το 1980, ο Μπερλουσκόνι είχε συνάψει σχέση με την ηθοποιό Βερόνικα Λάριο (κατά κόσμον Μίριαμ Μπαρτολίνι), με την οποία απέκτησε στη συνέχεια τρία παιδιά: την Μπάρμπαρα (γεννηθείσα το 1984), την Ελεονόρα (γεννηθείσα το 1986) και τον Λουίτζι (γεννηθείς το 1988). Πήρε διαζύγιο από την Νταλ'Όλιο το 1985 και παντρεύτηκε την Λάριο το 1990. Μέχρι τότε, ο Μπερλουσκόνι ήταν γνωστός επιχειρηματίας και ο γάμος του ήταν ένα αξιοσημείωτο κοινωνικό γεγονός. Ένας από τους κουμπάρους του ήταν ο Μπετίνο Κράξι, πρώην πρωθυπουργός και ηγέτης του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τον Μάιο του 2009, η Λάριο ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να καταθέσει αίτηση διαζυγίου.

Στις 28 Δεκεμβρίου 2012, ο Μπερλουσκόνι διατάχθηκε να πληρώνει στην πρώην σύζυγό του Βερόνικα Λάριο 48 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε διακανονισμό διαζυγίου που κατατέθηκε την ημέρα των Χριστουγέννων, αλλά μπορούσε να κρατήσει το σπίτι των 100 εκατομμυρίων δολαρίων στο οποίο ζουν με τα τρία τους παιδιά.

Τον Απρίλιο του 2017, ο Μπερλουσκόνι εμφανίστηκε σε ένα βίντεο που προωθούσε μια χορτοφαγική πασχαλινή εκστρατεία. Τον έδειχναν να αγκαλιάζει αρνιά που είχε υιοθετήσει για να τα σώσει από τη σφαγή για την παραδοσιακή γιορτή της Κυριακής του Πάσχα- δεν επιβεβαίωσε ούτε διέψευσε αν ο ίδιος είναι χορτοφάγος.

Το 1962 ίδρυσε την πρώτη του κατασκευαστική εταιρεία «Εντιλνόρντ» επωφελούμενος από την ραγδαία οικοδομική έξαρση του Μιλάνου. Στη 10ετία του '70 επιχειρεί τις πρώτες του επενδύσεις στα ΜΜΕ εκμεταλλευόμενος την απελευθέρωση της τηλεοπτικής αγοράς. Μέσα σε 15 χρόνια (1986) έφθασε να του ανήκει το 80% της ιταλικής ιδιωτικής τηλεόρασης, ενώ το ίδιο έτος γίνεται ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας Μίλαν.

Στη συνέχεια ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποκτά τον μεγαλύτερο εκδοτικό ιταλικό οίκο το γνωστό «Μονταντόρι» και μια από τις κορυφαίες ιταλικές εφημερίδες την «Ιλ Τζιορνάλε», ενώ ακόμη άλλες 150 περίπου εταιρείες περιέχονται κάτω από τον έλεγχο της «Fininvest», της μητρικής εταιρείας του οικονομικού κολοσσού του. Παρά ταύτα, μια ακολουθία από χρέη και δικαστικές έρευνες για φοροδιαφυγή, δωροδοκίες, λογιστικές απάτες μέχρι και για διασυνδέσεις με την ιταλική μαφία είχαν κυριολεκτικά αποτελέσει ένα κλοιό γύρω από τον Ιταλό μεγιστάνα. Αντίθετα όμως από κάθε πρόβλεψη ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι προχωρεί στην ίδρυση του πολιτικού κόμματος «Φόρτσα Ιτάλια» και κατεβαίνει στην πολιτική αρένα σε συνεργασία με την «Εθνική Συμμαχία» και την, γνωστή από τις αποσχιστικές τάσεις της, «Λέγκα του Βορρά».

Στις εκλογές του 1994 ο ιταλικός λαός του προσφέρει τη νίκη και ο Μπερλουσκόνι χρίστηκε Πρωθυπουργός της Ιταλίας.

Η πρώτη του θητεία θα διαρκέσει μερικούς μήνες λόγω των εσωτερικών κλυδωνισμών της κυβερνώσας συμμαχίας που θα τον αναγκάσουν σε παραίτηση. Παρά την αναστροφή αυτή που ακολούθησαν πρωτόδικες καταδίκες – που αργότερα όμως ακυρώθηκαν – περί οικονομικών σκανδάλων (1997 και 1998), παρέμεινε πολιτικά ενεργός ως ηγέτης της αντιπολίτευσης.

Το 2001 εξαγγέλλοντας πλήθος φοροαπαλλαγών, μέτρων κατά του εγκλήματος, αύξησης συντάξεων και μείωσης της ανεργίας κέρδισε και πάλι τις εκλογές και θα ακολουθήσει μια σειρά πολιτικών συγκινήσεων για τον ίδιο και την Ιταλία, μεταξύ των οποίων ήταν ο σκανδαλώδης νόμος 2003 που παραχωρούσε άσυλο σε δημόσιους αξιωματούχους, η άρνησή του να εγκαταλείψει τον έλεγχο της media αυτοκρατορίας του, η υποστήριξή του (2ος στη σειρά) στην εισβολή στο Ιράκ και μια σειρά άλλων μέτρων και θέσεων λιγότερο όμως σημαντικών.

Στις τελευταίες όμως εκλογές του 2006 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα χάσει από τον αντίπαλό του Ρομάνο Πρόντι και θα επανέλθει στην ηγεσία της αντιπολίτευσης.

Επανεξελέγη στις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου του 2008. Πέτυχε νίκες τόσο στη Βουλή όσο και στη Γερουσία. Στην 315μελή Γερουσία, το κόμμα του Μπερλουσκόνι κέρδισε 168 έδρες έναντι 130 για τον αντίπαλό του, Βάλτερ Βελτρόνι. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ο συντηρητικός συνασπισμός του Μπερλουσκόνι προηγήθηκε με 46,8% των ψήφων έναντι 37,5% για τον αντίπαλό του.

Οι κύριες προτεραιότητές του ήταν ο καθαρισμός των δρόμων της Νάπολης από τα σκουπίδια και η βελτίωση της ιταλικής οικονομίας^[11]. Η νέα κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 8 Μαΐου του 2008. Στις 14 Μαΐου του 2008 έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή με 335 ψήφους υπέρ και 275 κατά.

Το κόμμα Λαός της Ελευθερίας, με το οποίο κέρδισε τις εκλογές του 2008 ιδρύθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 2007 και προήλθε από την ένωση της Φόρτσα Ιτάλια με την Εθνική Συμμαχία του Τζιανφράνκο Φίνι. Η επίσημη ίδρυση έγινε στο συνέδριο στις 27-29 Μαρτίου του 2009, στο οποίο ο Μπερλουσκόνι εξελέγη αρχηγός του κόμματος^[12].

Στις 13 Δεκεμβρίου 2009 τραυματίστηκε στο πρόσωπο έπειτα από επίθεση που υπέστη από ένα άτομο, το οποίο τον γρονθοκόπησε. Το συμβάν έλαβε χώρα στο Μιλάνο, έπειτα από πολιτική συγκέντρωση.^[13]

Η κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή με ψήφους 342-275 στις 29 Σεπτεμβρίου 2010^[14] και από την Γερουσία στις 14 Δεκεμβρίου 2010, με 162 ψήφους υπέρ επί των 308.^[15]

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δέχθηκε πιέσεις να παραιτηθεί μετά την επιδείνωση της ιταλικής οικονομίας και την αύξηση του επιτοκίου κρατικού δανεισμού πάνω από 6%. Τελικά, υποσχέθηκε ότι θα παραιτηθεί μετά την ψήφιση του πακέτου σταθεροποίησης της ιταλικής οικονομίας από το Ιταλικό Κοινοβούλιο, όπως και έπραξε στις 12 Νοεμβρίου 2011^[16].

Τον Οκτώβριο του 2012 καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 4 ετών για φοροδιαφυγή. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της καταδίκης ο Σ. Μπερλουσκόνι φέρεται να δήλωσε «Η Δημοκρατία τελείωσε, έτσι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε». «Ήμουν βέβαιος ότι η δίκη θα τελείωνε με την αθώωσή μου, πρόκειται για μία σαφέστατα πολιτική απόφαση». Μιλώντας αργότερα στο υπό ιδιοκτησία του τηλεοπτικό κανάλι Italia Uno υποστήριξε ότι «εξαιτίας ορισμένων δικαστών, η Ιταλία μετατρέπεται σε μια βάρβαρη χώρα». Συνέχεια των δηλώσεων αυτών ο γραμματέας του κεντροδεξιού κόμματος, Λαός της Ελευθερίας (PDL), Αντζελίνο Αλμπάνο πρόσθεσε «Πρόκειται για μία ακόμη συνέχεια του γνωστού έργου που προβλέπει τον δικαστικό κατατρεγμό του Μπερλουσκόνι».
Σημειώνεται ότι η ποινή αφορά υπόθεση αγοράς τηλεοπτικών δικαιωμάτων για την προβολή ταινιών από τις ΗΠΑ από τα τηλεοπτικά κανάλια του ομίλου Mediaset ιδιοκτησίας Μπερλουσκόνι. Σύμφωνα δε με την ιταλική ποινική δικονομία ο Σ. Μπερλουσκόνι έχει το δικαίωμα να ασκήσει έφεση κατά της απόφασης δύο φορές προτού υπάρξει οριστική καταδίκη. Κατά συνέπεια δεν υποχρεούται να εκτίσει την ποινή φυλάκισης, μέχρι να εκδικαστεί και η τελευταία του έφεση. Ήδη έχει ασκηθεί η πρώτη.
Έπειτα από την απόφαση οι μετοχές της Mediaset υποχώρησαν σχεδόν 3%

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 το κόμμα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, "Ο Λαός της Ελευθερίας" απέσυρε την υποστήριξή του προς την κυβέρνηση του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι με συνέπεια να ξεσπάσει πολιτική (κυβερνητική) αστάθεια στην Ιταλία^[17]. Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση του Μάριο Μόντι είχε ως τώρα την υποστήριξη του Λαού της Ελευθερίας, του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος και της Ένωσης Κέντρου (Ιταλίας). Το γεγονός αυτό είχε ως άμεση συνέπεια τα λεγόμενα "σπρέντ" να πάρουν την ανιούσα, ενώ σύμφωνα με πολιτικούς διεθνείς αναλυτές η Ιταλία να οδεύει προς πρόωρες εκλογές με πρόβλεψη προκήρυξης αυτών στα τέλη Φεβρουαρίου ή τις αρχές Μαρτίου.
Ο γραμματέας του Λαού της Ελευθερίας, Αντζελίνο Αλφάνο, έχοντας προηγουμένως συνάντηση με τον Ιταλό πρόεδρο, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, δήλωσε στη Βουλή της Ιταλίας: «Η εμπειρία της κυβέρνησης Μόντι ολοκληρώθηκε. Δεν τηρήθηκαν οι δεσμεύσεις για την μεταρρύθμιση σχετικά με την ποινική ευθύνη των δικαστικών και για ένα νέο νόμο που έπρεπε να ρυθμίζει τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις με δικαστική εντολή». Το ότι οι περισσότεροι βουλευτές του κόμματος Λαός της Ελευθερίας συνεχίζουν να απέχουν, αυτό δεν σημαίνει ότι θα ανατρέψουν αναγκαστικά την κυβέρνηση Μόντι, η οποία μπορεί να τύχει ψήφου εμπιστοσύνης, αν και παραμένει περισσότερο ευάλωτη από τη Δεξιά. Σημειώνεται πάντως πως μια τέτοια εξέλιξη για πρόωρες εκλογές διακόπτει τις συζητήσεις για ένα νέο εκλογικό νόμο που θα απαγόρευε υποψηφιότητες καταδικασθέντων για ποινικά αδικήματα.

Ο όρος Μπερλουσκονισμός χρησιμοποιείται από τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς αναλυτές για να περιγράψει τις πολιτικές θέσεις του Μπερλουσκόνι.

Ο όρος "Μπερλουσκονισμός" προέκυψε τη δεκαετία του 1980, με έντονα θετικό νόημα, ως συνώνυμο της επιχειρηματικής αισιοδοξίας, δηλαδή ως επιχειρηματικό πνεύμα που δεν κλονίζεται από τις δυσκολίες και πιστεύει ότι τα προβλήματα μπορούν να λυθούν, ωστόσο, τον 21ο αιώνα, το νόημα έχει αλλάξει.

Σύμφωνα με τον ιταλικό ορισμό που δίνεται από το διαδικτυακό λεξιλόγιο του Ινστιτούτου Εγκυκλοπαίδειας, το Berlusconismo έχει ένα ευρύ φάσμα εννοιών, οι οποίες έχουν όλες τις ρίζες τους στη μορφή του Μπερλουσκόνι και στο πολιτικό κίνημα που εμπνεύστηκε από αυτόν: το «κίνημα σκέψης», αλλά και σε "κοινωνικό φαινόμενο" και, ακόμη, στο φαινόμενο "της συνήθειας" που συνδέεται με την επιχειρηματική και πολιτική του μορφή. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να αναφερθεί σε ένα ορισμένο όραμα laissez-faire που υποστηρίζεται από τον ίδιο, όχι στην οικονομία και τις αγορές, αλλά και σε σχέση με την πολιτική.

Σύμφωνα με τους πολιτικούς και επιχειρηματικούς αντιπάλους του Μπερλουσκόνι, ο Μπερλουσκονισμός είναι μόνο μια μορφή δημαγωγικού λαϊκισμού, συγκρίσιμη με τον φασισμό, εν μέρει επειδή ο Μπερλουσκόνι έχει υπερασπιστεί πτυχές του καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι, παρόλο που έχει επικρίνει τους ρατσιστικούς φασιστικούς νόμους και τη συμμαχία με τη ναζιστική Γερμανία. Το 2013, επέστρεψε στο να αποκαλεί τον Μουσολίνι έναν καλό ηγέτη, του οποίου το μεγαλύτερο λάθος ήταν ότι υπέγραψε για την εξόντωση των Εβραίων. Αντίθετα, οι υποστηρικτές του συγκρίνουν τον μπερλουσκονισμό με τον γαλλικό γκωλισμό και τον αργεντίνικο περονισμό.

Ο Μπερλουσκόνι αυτοπροσδιοριζόταν ως μετριοπαθής, φιλελεύθερος και ελεύθερος έμπορος, αλλά συχνά περιγραφόταν επίσης ως λαϊκιστής ή συντηρητικός. Μετά την παραίτησή του το 2011, ο Μπερλουσκόνι έγινε όλο και πιο ευρωσκεπτικιστής και συχνά ασκούσε κριτική στη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.

Μία από τις κύριες ηγετικές τακτικές του Μπερλουσκόνι ήταν να χρησιμοποιεί το κόμμα ως μηχανισμό για να φτάσει στην εξουσία (ορίζεται ως "κόμμα ελαφρύ", λόγω της έλλειψης σύνθετης δομής). Αυτό είναι αποφασιστικά συγκρίσιμο με την πολιτική τακτική που χρησιμοποίησε ο Σαρλ Ντε Γκωλ στη Γαλλία. Ένα άλλο χαρακτηριστικό μεγάλης σημασίας είναι η έμφαση σε μια "φιλελεύθερη επανάσταση", η οποία συνοψίζεται στο "Συμβόλαιο με τους Ιταλούς" του 2001. "Στους πυλώνες αυτούς προστίθεται ο ισχυρός μεταρρυθμισμός, κυρίως στη μορφή του ιταλικού κράτους και του συντάγματος", που περιλαμβάνει το πέρασμα από την κοινοβουλευτική δημοκρατία στην προεδρική, υψηλότερο όριο εκλογών, κατάργηση της Γερουσίας, μείωση του αριθμού των βουλευτών στο μισό, κατάργηση των επαρχιών και μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος, με διαχωρισμό της καριέρας μεταξύ δικαστών και της πολιτικής ευθύνης των δικαστών, από τον Μπερλουσκόνι που θεωρήθηκε αμερόληπτος. Ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι διώκεται από τους δικαστές, έχοντας υποστεί 34 δίκες, κατηγορώντας τους ότι χειραγωγούνται από αριστερούς και συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Έντσο Τορτόρα, θύμα κακοδικίας. Πιο πρόσφατα, ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι τάσσεται υπέρ των πολιτικών ενώσεων.

Αρκετοί συγγραφείς και πολιτικοί σχολιαστές θεωρούν την πολιτική επιτυχία του Μπερλουσκόνι προηγούμενο για την εκλογή του μεγιστάνα των ακινήτων Ντόναλντ Τραμπ ως 45ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών το 2016, με τους περισσότερους να σημειώνουν την παρωχημένη πρωθυπουργική θητεία του Μπερλουσκόνι και ως εκ τούτου να κάνουν τη σύγκριση με αποτροπιασμό. Ο Ρότζερ Κοέν των New York Times υποστήριξε: "Ευρέως γελοιοποιημένος, ατελείωτα γραμμένος, για πολύ καιρό αλώβητος από τον προφανή μισογυνισμό του και τις ποικίλες νομικές του περιπέτειες, ο Μπερλουσκόνι αποδείχθηκε ένας πολιτικός από τεφλόν ... Κανείς που γνωρίζει τον Μπερλουσκόνι και έχει παρακολουθήσει την άνοδο και την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ δεν μπορεί να μην εντυπωσιαστεί από τους παραλληλισμούς". Οι New York Times δημοσίευσαν επίσης ένα διαδραστικό κουίζ με τίτλο "Name That Narcissist", το οποίο συγκέντρωσε αποσπάσματα και από τους δύο πολιτικούς με τον αναγνώστη να πρέπει να μαντέψει αν το καθένα από αυτά ειπώθηκε από τον Μπερλουσκόνι ή τον Τραμπ. Στο The Daily Beast, η Barbie Latza Nadeau έγραψε: "Αν οι Αμερικανοί αναρωτιούνται πώς ακριβώς θα έμοιαζε μια προεδρία Τραμπ, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τα τραυματισμένα απομεινάρια της Ιταλίας μετά την επικράτηση του Μπερλουσκόνι". Κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 2016, το Politico περιέγραψε τον Μπερλουσκόνι ως τον πλησιέστερο παραλληλισμό με τον Τραμπ σε έναν ιστορικό παγκόσμιο ηγέτη και ότι η θητεία του ως πρωθυπουργός της Ιταλίας είναι ένα καλό καμπανάκι για το πώς θα ήταν μια προεδρία Τραμπ.

Σε ένα άρθρο που γράφτηκε για το Slate και δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2017, ο Λορέντζο Νιούμαν σημείωσε τις ομοιότητες στις πορείες καριέρας των δύο ανδρών - "Και οι δύο αύξησαν τις περιουσίες τους σε δήθεν συνδεδεμένες με τη μαφία αναπτύξεις ακινήτων, μεταπήδησαν σε επιτυχημένες καριέρες ως μεγιστάνες των μέσων ενημέρωσης και, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ανέβηκαν στο τιμόνι των αντίστοιχων εθνικών τους κυβερνήσεων" - αλλά υπογράμμισαν επίσης την κοινή τους τάση να αμφισβητούν και να υπονομεύουν καθιερωμένους θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη και ο Τύπος, τον τρόπο με τον οποίο κανένας από τους δύο δεν είχε γίνει αποδεκτός από τα αντίστοιχα κατεστημένα των χωρών τους παρά τον πλούτο τους, και πώς διοχέτευσαν την προκύπτουσα δυσαρέσκεια σε μια λαϊκιστική μορφή πολιτικής, "παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως ανθρώπους του παντός, αν όχι στον πλούτο, τότε στη γλώσσα, το ύφος (και) τις φιλοδοξίες". Επεσήμανε επίσης άλλα κοινά σημεία, όπως το ότι ανταποκρίθηκαν στις ανησυχίες για σύγκρουση συμφερόντων αναθέτοντας την ευθύνη για τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους σε μέλη της οικογένειάς τους.

Ο Andrej Babiš, ο σημερινός πρωθυπουργός της Τσεχικής Δημοκρατίας, έχει επίσης συγκριθεί με τον Μπερλουσκόνι λόγω της ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης, των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του, της πολιτικής επιρροής και των νομικών προβλημάτων του με μια ποινή φυλάκισης να κρέμεται από πάνω του. Ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε από το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy έκανε παραλληλισμούς μεταξύ των δύο, χαρακτηρίζοντας τον Babiš με το παρατσούκλι "Babisconi".

Ο βρετανός ιστορικός Πέρι Άντερσον έγραψε ότι παρά τη φήμη του Μπερλουσκόνι ως enfant terrible της ευρωπαϊκής δεξιάς, το πραγματικό πολιτικό του ιστορικό τον τοποθετεί "στα αριστερά του Μπιλ Κλίντον, ο οποίος έχτισε μεγάλο μέρος της καριέρας του στην Αμερική πάνω σε πολιτικές - παραδίδοντας εκτελέσεις στο Αρκάνσας, ψαλιδίζοντας την κοινωνική πρόνοια στην Ουάσιγκτον - που θα ήταν αδιανόητες για οποιονδήποτε πρωθυπουργό στην Ιταλία".

Στις 13 Δεκεμβρίου 2009, ο Μπερλουσκόνι χτυπήθηκε στο πρόσωπο με ένα αλαβάστρινο αγαλματίδιο του Καθεδρικού Ναού του Μιλάνου μετά από μια συγκέντρωση στην Piazza del Duomo του Μιλάνου. Καθώς ο Μπερλουσκόνι έκανε χειραψία με το κοινό, ένας άνδρας στο πλήθος βγήκε μπροστά και εκτόξευσε το αγαλματίδιο εναντίον του. Ο δράστης συνελήφθη στη συνέχεια και ταυτοποιήθηκε ως ο Μάσιμο Ταρτάλια, ένας 42χρονος τοπογράφος με ιστορικό ψυχικής ασθένειας αλλά χωρίς ποινικό μητρώο, που ζει στα περίχωρα του Μιλάνου Σύμφωνα με επιστολή που δόθηκε στη δημοσιότητα στο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA, ο Ταρτάλια ζήτησε συγγνώμη για την επίθεση, γράφοντας: "Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου" και προσθέτοντας ότι "έδρασε μόνος του [χωρίς] καμία μορφή μαχητικότητας ή πολιτικής ένταξης". Ο Μπερλουσκόνι υπέστη τραύματα στο πρόσωπο, σπασμένη μύτη και δύο σπασμένα δόντια- στη συνέχεια νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο. Ο Ιταλός πρόεδρος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο και πολιτικοί από όλα τα κόμματα της Ιταλίας καταδίκασαν την επίθεση.

Τη νύχτα της 15ης προς 16η Δεκεμβρίου, ένας 26χρονος άνδρας σταμάτησε από την αστυνομία και τους σωματοφύλακες του Μπερλουσκόνι, ενώ προσπαθούσε να αποκτήσει πρόσβαση στο δωμάτιο του Μπερλουσκόνι στο νοσοκομείο. Η έρευνα αποκάλυψε ότι δεν έφερε όπλα, αν και αργότερα βρέθηκαν στο αυτοκίνητό του τρία μπαστούνια του χόκεϊ και δύο μαχαίρια. Ο ύποπτος ήταν γνωστό ότι είχε ιστορικό ψυχικής ασθένειας και υποχρεωτική θεραπεία σε ψυχιατρικά ιδρύματα.

Ο Μπερλουσκόνι πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο στις 17 Δεκεμβρίου 2009.

Στις 7 Ιουνίου 2016, μετά την προεκλογική εκστρατεία για τις τοπικές εκλογές, ο Μπερλουσκόνι εισήχθη στο νοσοκομείο Σαν Ραφαέλε του Μιλάνου λόγω καρδιακών προβλημάτων. Μετά από δύο ημέρες, στις 9 Ιουνίου, ο προσωπικός του γιατρός Αλμπέρτο Ζανγκρίλο ανακοίνωσε ότι το εγκεφαλικό επεισόδιο θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει και ότι πρέπει να υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς για την αντικατάσταση μιας ελαττωματικής αορτικής βαλβίδας.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2020, εν μέσω της παγκόσμιας πανδημίας COVID-19, ο Μπερλουσκόνι βρέθηκε θετικός στο COVID-19. Είχε έρθει σε επαφή με τον επιχειρηματία Flavio Briatore, ο οποίος είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο μετά την προσβολή από τον ιό, καθώς και με την κόρη του Barbara και τον γιο του Luigi, οι οποίοι είχαν επίσης βρεθεί θετικοί. Την επόμενη ημέρα, ο Μπερλουσκόνι ανακοίνωσε ότι ήταν καλά και συνέχιζε να εργάζεται- την επόμενη ημέρα, στις 3 Σεπτεμβρίου, εισήχθη στο νοσοκομείο San Raffaele του Μιλάνου με αμφοτερόπλευρη πνευμονία. Ο Alberto Zangrillo, επικεφαλής της εντατικής θεραπείας στο νοσοκομείο San Raffaele, δήλωσε στις 11 Σεπτεμβρίου 2020 ότι ο Μπερ��ουσκόνι εισήχθη με πολύ υψηλό και επικίνδυνο ιικό φορτίο, αλλά ότι βελτιωνόταν και ότι η ανταπόκρισή του στην ασθένεια ήταν "βέλτιστη". Στις 14 Σεπτεμβρίου πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Ο Μπερλουσκόνι περιέγραψε το COVID-19 ως "την πιο επικίνδυνη και τρομακτική εμπειρία" της ζωής του. Τον Μάιο του 2021, νοσηλεύτηκε και πάλι στο νοσοκομείο λόγω των μακροχρόνιων συνεπειών του COVID-19.

Τον Απρίλιο του 2023, ο Μπερλουσκόνι νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο San Raffaele του Μιλάνου και νοσηλευόταν στην εντατική αφού αντιμετώπιζε αναπνευστικά προβλήματα, λόγω σοβαρής πνευμονίας που προκλήθηκε από μια μορφή λευχαιμίας. Στις 6 Απριλίου, αναφέρθηκε ότι ο Μπερλουσκόνι είχε ξεκινήσει χημειοθεραπεία. Τον Μάιο του 2023, ένα βίντεο με τον Μπερλουσκόνι παίχτηκε στο κόμμα Forza Italia που καθησύχαζε τους υποστηρικτές του στο συνέδριο του κόμματος στο Μιλάνο. Στο βίντεο, ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι ήταν έτοιμος να επιστρέψει στην εργασία του μετά από ένα μήνα νοσηλείας στο νοσοκομείο και ότι δεν σταμάτησε ποτέ να εργάζεται ακόμη και όταν βρισκόταν στο νοσοκομείο.

Έχοντας νοσηλευτεί ξανά στις 9 Ιουνίου 2023, ο Μπερλουσκόνι Απεβίωσε από Λευχαιμία 12 Ιουνίου 2023 σε ηλικία 86 ετών νοσοκομείο Σαν Ραφαέλε του Μιλάνου.^[18]

Το 2012, το περιοδικό Forbes ανέφερε ότι ο Μπερλουσκόνι ήταν ο έκτος πλουσιότερος άνθρωπος της Ιταλίας, με καθαρή αξία 5,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Κατέχει σημαντικά περιουσιακά στοιχεία στην τηλεόραση, τις εφημερίδες, τις εκδόσεις, τον κινηματογράφο, τα χρηματοοικονομικά, τις τράπεζες, τις ασφάλειες και τον αθλητισμό.

Η κύρια εταιρεία του Μπερλουσκόνι, η Mediaset, διαχειρίζεται τρία εθνικά τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία συνολικά καλύπτουν το ήμισυ του εθνικού τηλεοπτικού τομέα- και την Publitalia, την κορυφαία ιταλική διαφημιστική και διαφημιστική εταιρεία. Ο Μπερλουσκόνι κατέχει επίσης το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών του Arnoldo Mondadori Editore, του μεγαλύτερου ιταλικού εκδοτικού οίκου, στις εκδόσεις του οποίου περιλαμβάνεται το Panorama, ένα από τα πιο δημοφιλή ειδησεογραφικά περιοδικά της χώρας. Ο αδελφός του, Πάολο Μπερλουσκόνι, είναι ιδιοκτήτης και διαχειριστής της il Giornale, μιας κεντροδεξιάς εφημερίδας που παρέχει μια φιλο-Μπερλουσκονική άποψη για την ιταλική πολιτική. Η Il Foglio, μια από τις πιο επιδραστικές ιταλικές δεξιές εφημερίδες, ανήκει εν μέρει στην πρώην σύζυγό του, Βερόνικα Λάριο. Αφού η Λάριο πούλησε μέρος της ιδιοκτησίας της το 2010, ο Πάολο Μπερλουσκόνι απέκτησε την πλειοψηφία των μετοχών της εφημερίδας. Ίδρυσε και είναι ο κύριος μέτοχος της Fininvest, η οποία συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων ιδιωτικών εταιρειών στην Ιταλία-[493] δραστηριοποιείται στους τομείς των μέσων ενημέρωσης και των χρηματοοικονομικών. Με τον Ένιο Ντόρις ίδρυσε τη Mediolanum, έναν από τους μεγαλύτερους τραπεζικούς και ασφαλιστικούς ομίλους της χώρας. Έχει συμφέροντα στον κινηματογράφο και στη διανομή οικιακού βίντεο (Medusa Film και Penta Film). Ήταν επίσης ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας A.C. Milan από το 1986 έως το 2017 και ιδιοκτήτης της A.C. Monza από το 2018.

• Νίκου Κλειτσίκα «Ιταλικές Πολιτικές Εκλογές 2006. Οι 60 ημέρες της πολιτικής, επικοινωνιακής και προγραμματικής σύγκρουσης Berlusconi - Prodi».

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Σίλβιο Μπερλουσκόνι

Αυτό το λήμμα σχετικά με ένα πολιτικό πρόσωπο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.