Σάββας Παπάζογλου

Σάββας Παπάζογλου

Σάββας Παπάζογλου, 2014
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης	20 Ιουνίου 1934 (1934-06-20) (90 ετών)
Τόπος γέννησης	Γκάζι, Αθήνα, Ελλάδα
Θέση	Μέσος Επιθετικός
Ομάδες νέων
0000-1951	Διναμό Προσφυγικών Αιγάλεω
Επαγγελματική καριέρα*
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1951-1953	Α.Ο. Αιγάλεω
1953-1960[1]	Απόλλων Σμύρνης	19	(4)
1960-1961	Παναιγιάλειος	16	(7)
1961-1964	Ολυμπιακός Πειραιώς	19	(4)
1964-1965	Απόλλων Σμύρνης	15	(4)
1965-1966	Ολυμπιακός Χαλκίδας
Εθνική ομάδα
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1957	Ελλάδα	5	(0)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Σάββας Παπάζογλου (Γκάζι Αθηνών, 20 Ιουνίου 1934) είναι Έλληνας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου. Ως παίκτης, χρίστηκε 5 φορές διεθνής με την Ελλάδα, ενώ αγωνίστηκε στους ΑΟ Αιγάλεω, Απόλλωνα Αθηνών, Παναιγιάλειο, Ολυμπιακό Πειραιώς και Ολυμπιακό Χαλκίδος.

Γεννήθηκε το 1934 στη συνοικία Γκάζι της Αθήνας και με τους γονείς και τα 4 αδέλφια του το 1939 μετακόμισαν στα Προσφυγικά του Αιγάλεω.

Από το 1961 εργάστηκε στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, με τον ίδιο να έχει δηλώσει ότι η πρόσληψη αποτέλεσε δέλεαρ, μεταξύ άλλων, για την επιλογή του Ολυμπιακού Πειραιώς αντί του Παναθηναϊκού ως επόμενο σταθμό της ποδοσφαιρικής του πορείας (γεγονός ενδεικτικό της τότε κατάστασης στο βιοπορισμό των ποδοσφαιριστών, καθώς και στον ελληνικό αθλητισμό γενικά). Κάποιο διάστημα επί Δικτατορίας, απολύθηκε από τη ΔΕΗ εξαιτίας των αριστερών πολιτικών του πεποιθήσεων.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Μέσω του εργασιακού του χώρου αλλά και ως προπονητής, αναμείχθηκε πολύ ενεργά με την οργάνωση εθελοντικών αιμοδοσιών, μία κοινωνική δραστηριότητα που συνέχισε έπειτα από τη συνταξιοδότηση και έως σήμερα, παρότι δεν μπορεί πλέον να προσφέρει αίμα, όντας μεγάλης ηλικίας. Αυτή δεν τον εμποδίζει να λαμβάνει επίσης μέρος, από κοινού με άλλους παλαίμαχους και ενεργούς του ποδοσφαίρου, στις εκδηλώσεις της ελληνικής αθλητικής-καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας ανθρωπισμού «Hasta La VICTORIA SIEMPRE».^[2] Το 1981 προώθησε σε πρώην συμπαίκτες του την ιδέα για τη δημιουργία του Συνδέσμου Βετεράνων Ποδοσφαιριστών Ολυμπιακού Πειραιώς με χαρακτήρα κοινωνικής βοήθειας, η οποία επίσημα υλοποιήθηκε το 1989 με πρώτο πρόεδρο τον Αλέκο Χατζησταυρίδη και τον ίδιο να έχει διατελέσει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου.^[3]

Ξεκίνησε το άθλημα στη Διναμό Προσφυγικών, ομάδα της γειτονιάς του στο Αιγάλεω. Αγωνιζόταν αρχικά ως ακραίος επιθετικός, ακολούθως μεσοεπιθετικός (ντεμί-κυνηγός) στο σύστημα τακτικής 2-3-5 της εποχής του και αργότερα μέσος στο 3-2-5. Υπήρξε δεινός εκτελεστής κτυπημάτων πέναλτι και με τον τρόπο αυτό πέτυχε τα 6 στα συνολικά 19 του τέρματα από την καθιέρωση της Α' εθνικής κατηγορίας το 1959. Ένα ακόμη προήλθε μέσω απευθείας εκτέλεσης φάουλ και 5 (ή σύμφωνα με άλλη πηγή 4) με κεφαλιά.

Δελτίο αθλητή απέκτησε το 1951 με τον ΑΟ Αιγάλεω, στον οποίον παρέμεινε για δύο χρονιές μετέχοντας στην Α2 κατηγορία της ΕΠΣ Αθηνών, δεύτερο ιεραρχικό επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου τη δεκαετία του '50.

Το 1953 δοκιμάστηκε με δική του πρωτοβουλία και άρχισε προπονήσεις στην ΑΕΚ. Οι βοηθοί προπονητή Νταϊσπάγγος και Νεγρεπόντης ικανοποιήθηκαν ιδιαίτερα από τα προσόντα του και εισηγήθηκαν στη διοίκηση άμεση απόκτηση, εκείνος όμως απαίτησε 5.000 δραχμές και η μετακίνηση ματαιώθηκε οριστικά.

Συμφώνησε τελικά στο οικονομικό με τον Απόλλωνα Αθηνών, όπου εντάχθηκε με διετή αποκλεισμό από επίσημες συναντήσεις κατά τους τότε κανονισμούς, εξαιτίας της μη συναίνεσης του προηγούμενου σωματείου του στη μεταγραφή. Ένα χρόνο αργότερα η ποινή άρθηκε, έπειτα την καταβολή 10.000 δραχμών στον ΑΟ Αιγάλεω. Την ερχόμενη 6ετία αγωνίστηκε στην επίθεση της ισχυρής Ελαφράς Ταξιαρχίας που κατέκτησε το πρωτάθλημα ΕΠΣ Αθηνών την περίοδο 1957-58, μετείχε σε τέσσερις τελικές φάσεις του Πανελληνίου πρωταθλήματος καταλαμβάνοντας δύο φορές την 3η θέση (δεύτερη καλύτερη στην ιστορία του συλλόγου μετά του δευτεραθλητή 1938 και 1948) και προκρίθηκε τρεις φορές έως τα ημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδας. Ο ίδιος πραγματοποίησε πολύ καλές, κατά διαστήματα, εμφανίσεις και το 1957 είχε 5 συμμετοχές στην Εθνική ομάδα, προκαλώντας το ενδιαφέρον άλλων σωματείων.

Η πρόθεση του Ολυμπιακού Πειραιώς να τον αποκτήσει το 1960, συνάντησε την άρνηση του Απόλλωνα -τώρα- για παραχώρηση σε σύλλογο του ΠΟΚ χωρίς ανταλλάγματα. Συναίνεσε αντίθετα σε μετακίνηση, υπό την προϋπόθεση να μην ακολουθήσει άμεσα και δεύτερη, στον Παναιγιάλειο, με τον πρόεδρο όμως του οποίου Αστέριο Μπέλλα να δεσμεύεται στον Παπάζογλου ότι το καλοκαίρι θα μείνει ελεύθερος (η περίφημη "υποσχετική"). Αποτέλεσμα ήταν αυτός να ξενιτευτεί για λίγους μήνες αγώνων σε ομογενειακό σωματείο του Καναδά, ώστε να εκμεταλλευτεί διάταξη της ΕΠΟ που επέτρεπε σε ομογενείς, αλλά και γηγενείς αθλητές ερχόμενους από το εξωτερικό, να μεταγράφονται στην Ελλάδα χωρίς περιορισμό. Προηγουμένως, μετείχε με τους Αιγιώτες στον α' γύρο της περιόδου 1960-61.

Η ένταξη στους ερυθρόλευκους επισημοποιήθηκε την επόμενη και ολοκληρώθηκε χωρίς να λάβει αμοιβή μεταγραφής, παρότι ο επίσης έντονα ενδιαφερόμενος Παναθηναϊκός του πρόσφερε σοβαρό χρηματικό ποσό. Οι λόγοι της επιλογής του Παπάζογλου ήταν αφενός η πρότερη συνεργασία του στον Απόλλωνα με τον Τζίνα Σιμονόφσκι από τα Σκόπια, τότε προπονητή των Πειραιωτών, και αφετέρου η δέσμευσή τους περί επαγγελματικής του αποκατάστασης μέσω πρόσληψης στη ΔΕΗ. Αποτέλεσε παίκτη του Ολυμπιακού μεταξύ 1961 και 1964, από την αρχή όμως αντιμετώπισε προβλήματα εξαιτίας της αριστερής ιδεολογίας του σε μία εποχή που η Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ, νυν ΕΥΠ) επενέβαινε, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, στα εσωτερικά του συλλόγου. Αν και την τρίτη του χρονιά τέθηκε πλήρως στο αγωνιστικό περιθώριο, τις δύο πρώτες είχε σημειώσει ένα περιορισμένο αριθμό επίσημων εμφανίσεων:

• 19 πετυχαίνοντας 4 τέρματα για το πρωτάθλημα^[4]
• 08 με 1 τέρμα για το κύπελλο^[5]
• 02 για το κύπελλο Κυπελλούχων^[6]
• 05 για το Βαλκανικό κύπελλο^[7]

και υπήρξε μέλος της επίθεσης και κυρίως του κέντρου στην ομάδα που με διαφορά μηνών κατέκτησε τα κύπελλα Ελλάδας 1962-63 και Βαλκανικό 1961-63.

Για ένα έτος επέστρεψε στον Απόλλωνα και ένα ακόμη αγωνίστηκε στη Β' κατηγορία με τον Ολυμπιακό Χαλκίδος. Αποσύρθηκε το καλοκαίρι του 1966 από την ενεργό δράση στα 32 του και έχοντας διαγράψει στα γήπεδα μία πορεία 15 χρόνων, 12 από τα οποία στο ανώτατο επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Χρίστηκε για πρώτη φορά διεθνής με την ομάδα Ανδρών στις 13 Μαρτίου 1957 κατά τη νίκη 2-0 επί της Β' Ισπανίας στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας για τα πλαίσια του Γ' Μεσογειακού κυπέλλου, ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, με τους αήττητους Ισπανούς να έχουν ήδη ανακηρυχθεί νικητές της διοργάνωσης. Μετείχε σε 5 από τις 6 συναντήσεις της Ελλάδας τη διάρκεια του 1957 (και 5 στις 7 της θητείας του Ιταλού τεχνικού Ρίνο Μαρτίνι),^[8] εκ των οποίων τρεις για τα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου της Ελβετίας -εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και της Ρουμανίας- και μία νίκη που επίσης προκάλεσε αίσθηση, το φιλικό 2-1 επί της Β' Γαλλίας. Σε όλες αγωνίστηκε από θέσεις της επίθεσης, ενώ θεωρεί πως η διακοπή της περαιτέρω κλήσης του στην ηλικία των 23 ετών οφειλόταν, όπως και ο μετέπειτα παραγκωνισμός του στον Ολυμπιακό, σε πολιτικά κίνητρα και συνέβη εξαιτίας τυχαίου γεγονότος. Ως μέλος της Εθνικής στην αναμέτρηση του Βουκουρεστίου, εκφράστηκε θετικά για το διαστημικό πρόγραμμα των Σοβιετικών και την επιτυχία τους εκείνη την ημέρα να θέσουν για πρώτη φορά έναν έμβιο οργανισμό -τη σκυλίτσα Λάικα- σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ισχυρίστηκε σε συζήτηση στο ξενοδοχείο ότι κάτι τέτοιο θα διευρύνει τις δυνατότητες του ανθρώπινου είδους, με το περιστατικό να γνωστοποιείται στην Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών ΚΥΠ, τη σημερινή ΕΥΠ.

Ο Σάββας Παπάζογλου κατέχει ενδεχομένως το ρεκόρ περισσότερων τερμάτων σε αγώνα του κυπέλλου Ελλάδας. Στον α' προκριματικό γύρο της περιφέρειας Αθηνών για τη διοργάνωση 1959-60 και στις 23 Σεπτεμβρίου 1959,^[9] ο Απόλλωνας επικράτησε με 23-0 του ΠΑΟ Νέας Μελανδίας (πρόγονος του σημερινού ΑΣ "Πετράλωνα"), χάρις σε 10 τέρματα δικά του, 8 του Χολέβα, από 2 των Γ. Καμάρα και Σανιόγλου και 1 του Μαστρακούλη.^[10] Εφόσον το ρεκόρ όντως ισχύει, δεδομένου ότι πηγή της εποχής του πιστώνει μόνο 5 γκολ εκείνη την ημέρα,^[11] τότε τη συγκεκριμένη περίοδο αναδείχθηκε και αρχισκόρερ στο κύπελλο.^[12]

Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 05/12/2014.

Ως προπονητής ξεκίνησε την καριέρα του από την Ολυμπιάδα Αιγάλεω, την οποία προβίβασε στην Α’ τοπική κατηγορία Αθηνών. Ακολούθησαν η Κηφισιά και στη Β' εθνική οι ΑΟ Χανιά, Καλαμάτα και Ατρόμητος Περιστερίου, που υπό τις οδηγίες του πέτυχε την άνοδο στην Α' κατηγορία. Ακολούθως εργάστηκε με τους Ορφέα Αιγάλεω, Ιωνικό Νικαίας, Προοδευτική, Πανελευσινιακό, Ηλυσιακό, ΑΟ Χαλκίς, Ολυμπιακό Λιοσίων^[13] και Βύζαντα Μεγάρων.

Είναι απόφοιτος της Σχολής Ελλήνων Προπονητών Ποδοσφαίρου το 1966 και της αντίστοιχης στην Ουγγαρία το 1974. Έλαβε μέρος σε διεθνή συμπόσια Ευρωπαίων προπονητών στις Αγγλία, Γαλλία και Τουρκία (Σμύρνη, Κουσάντασι), ενώ παρακολούθησε περίπου 20 σεμινάρια προπονητικής στην Ελλάδα. Διετέλεσε αντιπρόεδρος στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Προπονητών Ποδοσφαίρου ΠΣΠΠ, καθώς και στέλεχος στην Επιτροπή Ανάπτυξης Ποδοσφαίρου της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου διακρίθηκε για τις εισηγήσεις του.

• 1 Βαλκανικό κύπελλο συλλόγων:

1961-63 (δεν αγωνίστηκε κατά τον επαναληπτικό τελικό στην ουδέτερη Κωνσταντινούπολη, αντίθετα με τον διπλό σε Πειραιά και Σόφια)^[7]

• 1 κύπελλο Ελλάδας:

1962-63 (δεν αγωνίστηκε στον τελικό, αντίθετα με του 1962 που διεκόπη και τον ίδιο να έχει αποβληθεί στο 5' μαζί με τον αντίπαλο Παπαεμμανουήλ)

• 1 πρωτάθλημα ΕΠΣ Αθηνών:

1957-58

• Πρώτος σκόρερ κυπέλλου Ελλάδας:

1959-60 ^[14][12]

Πύλη Ποδόσφαιρο

• Συνέντευξη του Σάββα Παπάζογλου στο Νίκο Δημ. Νικολαΐδη.
• Συνέντευξη στον Παναγιώτη Γιαλό, koinoniki.gr
• "Το έπος της Α' Εθνικής", Γιώργος Ν. Παγιωτέλης, σειρά αφιερωμάτων αθλητικού περιοδικού «Οι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ» (τεύχη 8-12), Αθήνα Αύγ. 1994-Δεκ. 1994
• Σάββας Παπάζογλου, βάση δεδομένων εθνικών ομάδων Ευρώπης eu-football.info