Ντομίνιον του Πακιστάν

Ντομίνιον του Πακιστάν مملکتِ پاکستان‬ (ούρντου) পাকিস্তান অধিরাজ্য (βεγγαλικά)
Ντομίνιον
← 1947[2] – 1956[1] →   →
Σημαία Έμβλημα
Σύνθημα "Iman, Ittehad, Tanzeem" ایمان ، اتحاد ، تنظیم‬ ঈমান, ঐক্য, সুশৃঙ্খলা "Πίστη, Ενότητα, Πειθαρχία"
Ύμνος Κούμι Ταράνα
Το Πακιστάν το 1956
Πρωτεύουσα		Καράτσι
Πολιτική δομή		Ντομίνιον
Πρόεδρος		Μουχαμάντ Αλί Τζίνα (1947-1948)
		Χαουάτζα Ναζιμουντίν (1948-1951)
		Μαλίκ Γκουλάμ (1951-1955)
		Ισκαντέρ Μίρζα (1955-1956)
Ιστορική εποχή		20ός αιώνας
-	Σχηματισμός	14 Αυγούστου 1947
-	Ινδοπακιστανικός πόλεμος	22 Οκτωβρίου 1947
-	Υιοθέτηση συντάγματος	23 Μαρτίου 1956
Σήμερα		Πακιστάν ! Πακιστάν Μπανγκλαντές ! Μπανγκλαντές

Το Πακιστάν^[3] (βεγγαλικά: পাকিস্তান অধিরাজ্য‎‎ Pakistan Ôdhirajyô, ουρντού: مملکتِ پاکستان‬‎, Mumlikāt-ē Pākistān), επίσης γνωστό ως Ντομίνιον του Πακιστάν, ήταν ανεξάρτητο ομοσπονδιακό ντομίνιον στη Νότια Ασία, που ιδρύθηκε το 1947, ως αποτέλεσμα του Πακιστανικού κινήματος, ακολουθούμενου από την ταυτόχρονη διχοτόμηση της Βρετανικής Ινδίας για να δημιουργηθεί μια νέα χώρα που ονομάζεται Πακιστάν. Το ντομίνιον, που περιλάμβανε μεγάλο μέρος του σημερινού Πακιστάν και του Μπαγκλαντές, δημιουργήθηκε κάτω από την θεωρία δύο εθνών ως μια ανεξάρτητη χώρα που θα αποτελείται από τις Μουσουλμανικές περιοχές της πρώην Βρετανικής Ινδίας.

Αρχικά, δεν περιλάμβανε τα πριγκιπικά κράτη του Πακιστάν, που προσχώρησαν σιγά-σιγά μεταξύ του 1947 και του 1948. Το 1956, το Πακιστάν χωρίστηκε διοικητικά στη δυτική πτέρυγα που ονομάζεται Δυτικό Πακιστάν, ενώ η ανατολική πτέρυγα, η επαρχία της Ανατολικής Βεγγάλης μετονομάστηκε σε Ανατολικό Πακιστάν. Το 1971 το Ανατολικό Πακιστάν αποσχίστηκε από την ένωση και μετονομάστηκε σε Μπαγκλαντές.

Το 1ο τμήμα από τον Νόμο Ινδικής Ανεξαρτησίας του 1947 ανέφερε ότι: Από την δέκατη πέμπτη ημέρα του Αυγούστου, χίλια ενιακόσια και σαράντα επτά, δύο ανεξάρτητα Ντομίνιον πρέπει να δημιουργηθούν στην Ινδία, για να γίνουν γνωστά αντίστοιχα ως Ινδία και Πακιστάν. Το Ντομίνιον της Ινδίας θα κρατούσε το εβδομήντα πέντε τοις εκατό του εδάφους και το ογδόντα τοις εκατό του πληθυσμού της Βρετανικής Ινδίας και θα θεωρούταν από τα Ηνωμένα Έθνη ως το διάδοχο κράτος της πρώην Βρετανικής Ινδίας. Καθώς ήταν ήδη μέλος των Ηνωμένων Εθνών, η Ινδία συνέχισε να κατέχει την έδρα της εκεί και δεν έκανε αίτημα ένταξης. Ωστόσο, το Πακιστάν έπρεπε να υποβάλει αίτημα ένταξης για να προσχωρήσει. Έγινε δεκτό ως μέλος του ΟΗΕ στις 30 Σεπτεμβρίου 1947, λίγες εβδομάδες μετά την ανεξαρτησία του.^[4] Ο Βρετανός μονάρχης έγινε αρχηγός του κράτους του νέου ντομίνιον, με το Πακιστάν να μοιράζεται τον ίδιο βασιλιά με το Ηνωμένο Βασίλειο και τα υπόλοιπα ντομίνιον της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, αλλά οι συνταγματικοί ρόλοι του μονάρχη περνούσαν στον Γενικό Κυβερνήτη του Πακιστάν, και οι περισσότερες πραγματικές εξουσίες περνούσαν στην νέα κυβέρνηση με επικεφαλής τον Τζίνα.

Πριν από τον Αύγουστο του 1947, περίπου το μισό του σημερινού Πακιστάν ήταν μέρος των προεδρειών και των επαρχιών της Βρετανικής Ινδίας, στο οποίο οι πράκτορες του κυρίαρχου ως Αυτοκράτορα της Ινδίας είχαν πλήρη εξουσία, ενώ το υπόλοιπο αποτελούσε μέρος πριγκιπικών κρατών σε θυγατρικές συμμαχίες με τους Βρετανούς, απολαμβάνοντας εσωτερική αυτοκυβέρνηση. Οι Βρετανοί εγκατέλειψε τις συμμαχίες τον Αύγουστο του 1947, αφήνοντας τα κράτη αυτά εντελώς ανεξάρτητα. Μεταξύ του 1947 και το 1948 αυτά τα κράτη προσχώρησαν το Πακιστάν, διατηρώντας την εσωτερική αυτοδιοίκησή τους για αρκετά χρόνια.

Το ντομίνιον αρχικά ξεκίνησε ως μια ομοσπονδία πέντε επαρχιών: Ανατολική Βεγγάλη (αργότερα αποσχίστηκε και έγινε το σημερινό Μπαγκλαντές), Δυτικό Παντζάμπ, Μπαλουχιστάν, Σινδ, και Βορειοδυτική Μεθοριακή Επαρχία. Κάθε επαρχία είχε το δικό της κυβερνήτη, που διοριζόταν από τον Γενικό Κυβερνήτη του Πακιστάν. Επιπλέον, μέχρι το επόμενο έτος, τα πριγκιπικά κράτη του Πακιστάν, τα οποία κάλυπταν μια σημαντική περιοχή του Δυτικού Πακιστάν, προσχώρησαν στο Πακιστάν. Σε αυτά περιλαμβάνονταν τα Μπαχαουαλπούρ, Χαϊρπούρ, Σουάτ, Ντιρ, Χούνζα, Τσιτράλ, Μακράν και το Χανάτο του Καλάτ.

Η αμφιλεγόμενη επιδίκαση Ράντκλαϊφ, μη δημοσιευμένη μέχρι τις 17 Αυγούστου 1947 όριζε την ομώνυμη γραμμή που οριοθετούσε τα σύνορα μεταξύ των τμημάτων της Βρετανικής Ινδίας που διατίθονταν για την Ινδία και το Πακιστάν. Η Επιτροπή Συνόρων Ράντκλαϊφ ζήτησε τον χωρισμό των Μουσουλμανικών περιοχών στα ανατολικά και βορειοδυτικά από τις περιοχές με Ινδουιστική πλειονότητα. Αυτό συνεπάγεται με τη διαίρεση των δύο βρετανικών επαρχιών που δεν έχουν ομοιόμορφη πλειοψηφία, τη Βεγγάλη και το Παντζάμπ. Το δυτικό τμήμα του Παντζάμπ έγινε η Πακιστανική επαρχία του Πουντζάμπ και το ανατολικό τμήμα έγινε το Ινδικό κρατίδιο του Παντζάμπ. Ομοίως, η Βεγγάλη χωρίστηκε στην Ανατολική Βεγγάλη (δόθηκε στο Πακιστάν) και στη Δυτική Βεγγάλη (δόθηκε στην Ινδία).

Η επιτροπή Ράντκλαϊφ δεν είχε την εξουσία να διαιρέσει το έδαφος των πριγκιπικών κρατών της Ινδίας.

Κατά τη στέψη της Βασίλισσας Ελισάβετ το 1953, στέφθηκε Βασίλισσα των επτά ανεξάρτητων χωρών της Κοινοπολιτείας, συμπεριλαμβανομένου του Πακιστάν,^[5] το οποίο ήταν ακόμα ντομίνιον, ενώ η Ινδία δεν ήταν, καθώς το ντομίνιον της Ινδίας είχε γίνει δημοκρατία σύμφωνα με το νέο Ινδικό σύνταγμα του 1950.

Το Πακιστάν έπαψε να είναι ντομίνιον στις 23 Μαρτίου 1956 αφού εγκρίθηκε δημοκρατικό σύνταγμα.^[6] Ωστόσο, το Πακιστάν έγινε δημοκρατία εντός της Κοινοπολιτείας των Εθνών.

Η Βασίλισσα επισκέφθηκε το Πακιστάν ως Επικεφαλής της Κοινοπολιτείας το 1961 και το 1997, συνοδευόμενη από τον Πρίγκιπα Φίλιππο, Δούκα του Εδιμβούργου.

Το Πακιστάν αποχώρησε την Κοινοπολιτεία το 1972, για το ζήτημα της πρώην επαρχίας του Ανατολικού Πακιστάν και μετατράπηκε στο ανεξάρτητο Μπαγκλαντές. Επανεντάχθηκε το 1989, και από τότε ανεστάλη από την Κοινοπολιτεία δύο φορές: πρώτον, από τις 18 Οκτωβρίου 1999 έως τις 22 Μαΐου 2004 και δεύτερον, από τις 22 Νοεμβρίου 2007 έως τις 22 Μαΐου 2008.

Πορτρέτο	Όνομα	Γέννηση	Θάνατος	Μονάρχης Από	Μονάρχης Μέχρι	Σχέση με τον Προκάτοχό(-ους) του
	Γεώργιος ΣΤ΄	14 Δεκεμβρίου 1895	6 Φεβρουαρίου 1952	15 Αυγούστου 1947	6 Φεβρουαρίου 1952	Κανένας (θέση που δημιουργήθηε). Αυτοκράτορας της Ινδίας πριν από τη διαίρεσή της.
	Ελισάβετ Β΄	21 Απριλίου 1926		6 Φεβρουαρίου 1952	23 Μαρτίου 1956	Κόρη του Γεώργιου ΣΤ΄

• Chester, Lucy P. (2009) Borders and Conflict in South Asia: The Radcliffe Boundary Commission and the Partition of Punjab. Manchester: Manchester University Press.
• Read, A. and Fisher, D. (1997). The Proudest Day: India's Long Road to Independence. New York: Norton.