Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα Νικολάγιεβνα της Ρωσίας

Αυτοκρατορική Υψηλότητα Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα της Ρωσίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Великая Княжна Татьяна Николаевна (Ρωσικά)
Γέννηση	10  Ιουνίου 1897[1][2] Πετεργκόφ
Θάνατος	17 Ιουλίου 1918 (21 ετών) Ipatiev House
Αιτία θανάτου	τραύμα από πυροβολισμό
Συνθήκες θανάτου	ανθρωποκτονία
Τόπος ταφής	St. Catherine's Chapel
Κατοικία	Παλάτι του Αλεξάνδρου Τσάρσκογιε Σέλο[3]
Παρατσούκλι	Tanya, Tatya, Tatianochka, Tanushka, The Governess, Tanechka, Tan'ka, Sister Romanova the Second, The Big Pair και OTMA
Χώρα πολιτογράφησης	Ρωσική Αυτοκρατορία
Θρησκεία	Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία
Eορτασμός αγίου	17 Ιουλίου
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ρωσικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Ρωσικά[4][3] Αγγλικά[4][3] Γαλλικά[3] Γερμανικά[3]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αριστοκράτης νοσηλεύτρια πρόεδρος
Οικογένεια
Γονείς	Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας και Αλεξάνδρα Φιόντροβνα[5]
Αδέλφια	Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Νικολάγιεβνα της Ρωσίας (μεγαλύτερη αδερφή) Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Νικολάγιεβνα της Ρωσίας (νεότερη αδελφή) Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία Νικολάγιεβνα της Ρωσίας (νεότερη αδελφή) Αλεξέι Νικολάγιεβιτς, Τσάρεβιτς της Ρωσίας (νεότερος αδερφός)
Οικογένεια	Holstein-Gottorp-Romanov
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Τάγμα της Αγίας Αικατερίνης
Υπογραφή
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα Νικολάγιεβνα της Ρωσίας (10 Ιουνίου 1897 - 17 Ιουλίου 1918) ήταν η δεύτερη κόρη του Τσάρου Νικολάου Β΄ της Ρωσίας, του τελευταίου μονάρχη της Ρωσίας, και της Τσαρίνας Αλεξάνδρας της Έσσης. Γεννήθηκε στο Πέτερχοφ της Αγίας Πετρούπολης.

Ήταν η πιο γνωστή από τις τρεις αδελφές της κατά τη διάρκεια της ζωής της και επικεφαλής των επιτροπών του Ερυθρού Σταυρού κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως η μεγαλύτερη αδελφή της, η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Νικολάγιεβνα της Ρωσίας, βοηθούσαν τραυματίες στρατιώτες σε στρατιωτικό νοσοκομείο από το 1914 έως το 1917, μετά την πρώτη ρωσική επανάσταση του 1917.

Η εκτέλεση της από τους κομμουνιστές επαναστάτες στις 17 Ιουλίου 1918 οδήγησε στην αγιοποίησή της από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ήταν μια μικρότερη αδελφή της Μεγάλης Δούκισσας Όλγας και μια μεγαλύτερη αδερφή της Μεγάλης Δούκισσας Μαρίας, της Μεγάλης Δούκισσας Αναστασίας και του Αλεξέι Νικολάγιεβιτς, Τσάρεβιτς της Ρωσίας. Όλες οι αδελφές φημολογήθηκαν ψευδώς ότι επέζησαν της εκτέλεσης και δεκάδες απατεώνισσες ισχυρίστηκαν ότι επέμεναν ότι ήταν οι επιζώντες Ρομάνοφ. Ο συγγραφέας Michael Occleshaw σκέφτηκε ότι μια γυναίκα με την ονομασία Λαρίσα Τυδώρ θα μπορούσε να ήταν η Τατιάνα. Ωστόσο, όλοι οι Ρομάνοφ, όπως η Όλγα, η Τατιάνα, η Μαρία και η Αναστασία, σκοτώθηκαν από τους Μπολσεβίκους.

Τα αδέλφια της Μεγάλης Δούκισσας Τατιάνας ήταν οι Μεγάλες Δούκισσες Όλγα, Μαρία, Αναστασία και ο Τσαρέβιτς Αλεξέι της Ρωσίας. Όλα τα παιδιά ήταν κοντά το ένα στο άλλο και στους γονείς τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Η Τατιάνα χαρακτηρίστηκε ως ψηλή και λεπτή, με σκούρα καστανά μαλλιά και σκούρα μπλε-γκρίζα μάτια, ωραία, χαραγμένα χαρακτηριστικά και μία εκλεπτυσμένη κομψή συμπεριφορά που ταιριάζει στην κόρη ενός αυτοκράτορα. Θεωρήθηκε η πιο όμορφη από τις τέσσερις Μεγάλες Δούκισσες από πολλές από τις αυλικούς.^[6][7][8] Από όλες τις αδελφές της, η Τατιάνα έμοιαζε περισσότερο με τη μητέρα τους.

Οι φίλοι της, η οικογένεια και οι οικιακοί υπηρέτες την αποκαλούσαν γενικά με το όνομα και το πατρώνυμό της, δηλαδή "Τατιάνα Νικολάγιεβνα"^[9] ή με τα ρωσικά ψευδώνυμα «Τάνια», «Τάτια», «Τατιάνοτσκα» ή «Τάνιουσκα».^[10][11]

Όπως και τα άλλα παιδιά των Ρομάνοφ, η Τατιάνα ανατράφηκε με κάποια λιτότητα. Αυτή και τα αδέρφια της κοιμόντουσαν σε κρεβάτια στρατόπεδων χωρίς μαξιλάρια, έκαναν κρύα λουτρά το πρωί^[12] και ασχολούταν με σχέδια κεντήματος ή πλεξίματος κατά τον ελεύθερο χρόνο τους. Η δουλειά τους δινόταν ως δώρα ή πωλούταν σε φιλανθρωπικά παζάρια.^[13]

Η Τατιάνα και η μεγαλύτερη αδερφή της, Όλγα, ήταν γνωστές ως «το μεγάλο ζευγάρι».^[9] Σύμφωνα με μια εισήγηση ημερολογίου 29 Μαΐου 1897 που γράφτηκε από τον μακρινό ξάδερφο του πατέρα της, τον Μεγάλο Δούκα Κωνσταντίνο Κωνσταντίνοβιτς της Ρωσίας, της δόθηκε το όνομα "Τατιάνα" ως φόρο τιμής στην ηρωίδα του μυθιστορήματος του Αλεξάντρ Πούσκιν στον στίχο Ευγένιο Ονγίν. Στον πατέρα της άρεσε ιδέα να έχει κόρες που ονομάζονται Όλγα και Τατιάνα, όπως και οι αδελφές στο διάσημο ποίημα.^[14] Όπως και οι δύο νεότερες αδελφές τους, τα δύο μεγαλύτερα κορίτσια μοιράζονταν μια κρεβατοκάμαρα και ήταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο από την παιδική ηλικία. Την άνοιξη του 1901, η Όλγα αρρώστησε από τυφοειδή πυρετό και περιορίστηκε για αρκετές εβδομάδες μακριά από τις νεότερες αδελφές της. Όταν άρχισε να ανακάμπτει, επιτράπηκε στην Τατιάνα να δει την μεγαλύτερη αδελφή της για πέντε λεπτά, αλλά δεν την αναγνώρισε. Όταν η νταντά της, Μαργαρίτα Έγκαρ, της είπε ότι το άρρωστο παιδί που είχε κουβεντιάσει ήταν η Όλγα, η Τατιάνα άρχισε να φωνάζει πικρά και διαμαρτυρήθηκε ότι δεν μπορούσε να λατρέψει σαν τη μεγαλύτερη αδερφή της αυτό το χλωμό, λεπτό παιδί. Η Έγκαρ δυσκολευόταν να πείσει την Τατιάνα ότι είχε ανακάμψει η Όλγα.^[15] Ο γάλλος δάσκαλος Πιερ Γκιλλιάρ έγραψε ότι οι δύο αδελφές ήταν «αφοσιωμένη η μια στην άλλη».^[16]

Η Τατιάνα ήταν πρακτική και είχε φυσικό ταλέντο στην ηγεσία.^[9] Οι αδελφές της έδωσαν το ψευδώνυμο "η Γκουβερνάντα". Αν και ήταν δεκαοκτώ μήνες μεγαλύτερη από την Τατιάνα, η Όλγα δεν είχε καμία αντίρρηση όταν η Τατιάνα αποφάσιζε να αναλάβει μια κατάσταση.^[9] Ήταν επίσης πιο κοντά στη μητέρα της από οποιαδήποτε από τις αδελφές της και θεωρήθηκε από πολλούς που την γνώριζαν ότι ήταν η αγαπημένη κόρη της Τσαρίνας.^[8] Η Αλεξάνδρα έγραψε τον Νικόλαο 13 Μαρτίου 1916, ότι η Τατιάνα ήταν η μόνη από τις τέσσερις κόρες της που «την κατάλαβαν» όταν εξήγησε τον τρόπο της να κοιτάζει τα πράγματα.^[17]

Ο Γκιλλιάρ έγραψε ότι η Τατιάνα ήταν επιφυλακτική και "καλά ισορροπημένη" αλλά λιγότερο ανοικτή και αυθόρμητη από την Όλγα. Ήταν επίσης λιγότερο ταλαντούχα από την Όλγα, αλλά εργάστηκε σκληρότερα και ήταν πιο αφοσιωμένη στο να δει τα έργα μέχρι την ολοκλήρωσή τους από την μεγαλύτερη αδελφή της.^[16]

Η Τατιάνα, όπως και όλη η οικογένειά της, λάτρευε τον πολυαναμενόμενο κληρονόμο Τσαρέβιτς Αλεξέι ή "Μωρό", που υπέστη συχνές επιπλοκές της αιμοφιλίας και παραλίγο να πεθάνει αρκετές φορές. Η μητέρα της βασιζόταν στη συμβουλή του Γκριγκόρι Ρασπούτιν, ενός Ρώσου χωρικού και περιπλανώμενου γέροντα ή "άγιου ανθρώπου" και πίστευε τις προσευχές του για την σωτηρία του Αλεξέι σε πολλές περιπτώσεις. Η Τατιάνα και τα αδέλφια της διδάσκονταν επίσης να βλέπουν τον Ρασπούτιν ως "τον φίλο μας" και να τον εμπιστεύονται. Το φθινόπωρο του 1907, η θεία της Τατιάνας, Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας συνοδεύτηκε από τον Τσάρο για να συναντηθεί με τον Ρασπούτιν. Η Τατιάνα, οι αδελφές της και ο Αλεξέι φορούσαν όλα τα μακριά λευκά νυχτικά. "Όλα τα παιδιά φάνηκαν να τον συμπαθούν", θυμόταν η Όλγα Αλεξάντροβνα. "Ήταν εντελώς άνετα μαζί του."^[18] Το Φεβρουάριο του 1909, ο Ρασπούτιν έστειλε στα αυτοκρατορικά παιδιά ένα τηλεγράφημα, συμβουλεύοντάς τα να «αγαπήσουν ολόκληρη τη φύση του Θεού, ολόκληρη τη δημιουργία Του ειδικά αυτή τη γη. Η Μητέρα του Θεού πάντα ασχολούταν με λουλούδια και κεντήματα».^[19]

Μια από τις γκουβερνάντες των κοριτσιών, η Σοφία Ιβανόβα Τυούτσεβα, τρομοκρατήθηκε το 1910, επειδή ο Ρασπούτιν είχε πρόσβαση στο παιδικό δωμάτιο όταν τα τέσσερα κορίτσια ήταν στα νυχτικά τους. Η Τυούτσεβα ήθελε να απαγορευτεί στον Ρασπούτιν η είσοδος στο δωμάτιο. Σε απάντηση των καταγγελιών της Τυούτσεβα, ο Νικόλαος ζήτησε από τον Ρασπούτιν να σταματήσει τις επισκέψεις του. "Φοβάμαι πολύ ότι η Σοφία Ιβάνοβνα μπορεί να πει... κάτι κακό για τον φίλο μας", έγραψε στη μητέρα της η δωδεκάχρονη Τατιάνα, στις 8 Μαρτίου 1910, αφού ζήτησε από την Αλεξάνδρα να της συγχωρήσει για κάτι δεν της άρεσε. «Ελπίζω ότι η γκουβερνάντα μας θα είναι καλή με τον φίλο μας τώρα».^[20] Η Αλεξάνδρα τελικά απέλησε την Τυούτσεβα.^[21]

Μια άλλη γκουβερνάντα ισχυρίστηκε την άνοιξη του 1910 ότι βιάστηκε από τον Ρασπούτιν. Η Μαρία Ιβανόβνα Βισνιάκοβα ήταν αρχικά λάτρης του Ρασπούτιν, αλλά αργότερα απογοητεύτηκε. Η αυτοκράτειρα αρνήθηκε να πιστέψει τη Βισνιάκοβα και είπε "Ότι κάνει ο Ρασπούτιν είναι άγιο". Η Βισνιάκοβα απολύθηκε από τη θέση της το 1913.^[20]

Φημολογούταν στην κοινωνία ότι ο Ρασπούτιν είχε αποπλανήσει όχι μόνο την Τσαρίνα αλλά και τις τέσσερις μεγάλες δούκισσες.^[22] Ο Νικόλαος διέταξε τον Ρασπούτιν να εγκαταλείψει την Αγία Πετρούπολη για κάποιο χρονικό διάστημα, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Αλεξάνδρας και ο Ρασπούτιν πήγε σε προσκύνημα στην Παλαιστίνη^[23]. Παρά το σκάνδαλο, η φιλία της αυτοκρατορικής οικογένειας με τον Ρασπούτιν συνεχίστηκε μέχρι να δολοφονηθεί ο Ρασπούτιν στις 17 Δεκεμβρίου 1916. Η Τατιάνα παρακολούθησε την κηδεία του στις 21 Δεκεμβρίου 1916 και η οικογένειά της σχεδίαζε να χτίσει μια εκκλησία πάνω από τον τάφο του.^[24]

Η Τατιάνα αργότερα κρατούσε ένα σημειωματάριο στο οποίο κατέγραψε τα λόγια του Ρασπούτιν: «Η αγάπη είναι το φως και δεν έχει τέλος. Η αγάπη είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Δεν μπορείς να φας, δεν μπορείς να κοιμηθείς. Αναμιγνύεται με την αμαρτία σε ίσα μέρη. Στην αγάπη μπορεί κανείς να μπερδευτεί, και μέσα από ταλαιπωρία ο ίδιος εκδιώκει για τα λάθη του. Εάν η αγάπη είναι ισχυρή - οι εραστές θα ζήσουν ευτυχισμένοι. Η φύση κι ο ίδιος και ο Κύριος τους δίνουν ευτυχία. Πρέπει κανείς να ζητήσει από τον Κύριο να διδάξει να αγαπάει το φωτεινό, , έτσι ώστε η αγάπη να μην είναι μαρτύριο, αλλά χαρά, αγάπη καθαρή, αγάπη φωτεινή είναι ο Ήλιος, ο Ήλιος μας κάνει ζεστός και η αγάπη χαϊδεύει, όλα είναι στην αγάπη και ακόμη και μια σφαίρα δεν μπορεί να χτυπήσει την Αγάπη».^[25]

Η Τατιάνα, όπως και η μητέρα της, ήταν βαθιά θρησκευόμενη και διάβαζε συχνά τη Βίβλο της. Μελέτησε επίσης θεολογία και αγωνίστηκε με την έννοια του "καλού και κακού, της λύπης και της συγχώρεσης, και του πεπρωμένου του ανθρώπου στη γη". Αποφάσισε ότι "πρέπει κανείς να αγωνιστεί πολύ επειδή η επιστροφή για το καλό είναι κακό, και το κακό βασιλεύει."^[26] Ο Α.Α. Μοσόλοφ, δικαστικός υπάλληλος, θεώρησε ότι η επιφυλακτική φύση της Τατιάνας της έδωσε έναν «δύσκολο» χαρακτήρα, αλλά έναν με πιο πνευματικό βάθος από αυτός της αδερφής της, Όλγας^[27]. Ο δάσκαλος των Αγγλικών, Σίντνεϊ Γκίμπς, που αργότερα έγινε ρώσος ορθόδοξος ιερέας, διαφώνησε και θεώρησε ότι η θρησκεία για την Τατιάνα ήταν ένα καθήκον και όχι κάτι που αισθάνθηκε με την καρδιά της.^[28]

Ως νεαρή έφηβη, δόθηκε στην Τατιάνα ένα σύνταγμα στρατιωτών κι έλαβε το βαθμό του επίτιμου συνταγματάρχη^[29]. Αυτή και η Όλγα, η οποία έλαβε επίσης το δικό της σύνταγμα, θα έβγαινε και θα έλεγχε τους στρατιώτες τακτικά, μια ευκαιρία που απολάμβαναν πολύ.^[30] Όταν ήταν σχεδόν δεκατεσσάρων ετών, η άρρωστη Τατιάνα ικέτευσε τη μητέρα της να της επιτρέψει να βγει από το κρεβάτι εγκαίρως για να μεταβεί σε μια αναθεώρηση, ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει έναν στρατιώτη τον οποίο είχε ερωτευτεί. "Θα ήθελα τόσο πολύ να πάω στην αναθεώρηση του δεύτερου τμήματος καθώς είμαι η δεύτερη κόρη και η Όλγα ήταν στην πρώτη, έτσι τώρα είναι η σειρά μου", έγραψε στην Αλεξάνδρα στις 20 Απριλίου 1911. "Ναι, μαμά, και στο δεύτερο τμήμα θα δω αυτόν που πρέπει να δω ... ξέρεις ποιον ... "^[31]

Παρ' όλο που απολάμβανε την επιθεώρηση των στρατιωτών, η νεαρή Τατιάνα βρήκε μερικές φορές τη συμπεριφορά τους συγκλονιστική. Μια ομάδα αξιωματικών επί των αυτοκρατορικών σκαφών έδωσε στην μεγαλύτερη αδελφή της Όλγα ένα πορτρέτο του γυμνού Δαβίδ του Μικελάντζελο, που κόπηκε από μια εφημερίδα, ως δώρο για την ονομαστική της εορτή στις 11 Ιουλίου 1911. "Η Όλγα γέλασε πολύ και σκληρά", έγραψε η αγανακτισμένη Τατιάνα στη θεία της Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας. "Και κανένας από τους αξιωματικούς δεν θέλει να ομολογήσει ότι το έχει κάνει, όπως τα γουρούνια, έτσι δεν είναι;"^[32]

Η δεκατετράχρονη Τατιάνα βίωσε την πρώτη της επαφή με τη βία όταν είδε τη δολοφονία του κυβερνητικού υπουργού Πιοτρ Στολίπιν κατά τη διάρκεια μιας παράστασης στην Όπερα του Κιέβου. Ο πατέρας της έγραψε αργότερα στη μητέρα του, Μαρία Φεοντόροβνα, στις 10 Σεπτεμβρίου 1911, ότι το γεγονός είχε αναστατώσει και τα δύο κορίτσια. Η Τατιάνα έκλαιγε και οι δυο τους είχαν πρόβλημα να κοιμηθούν εκείνη τη νύχτα.^[33]

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Τατιάνα έγινε νοσοκόμα Ερυθρού Σταυρού με τη μητέρα της και την Όλγα. Φρόντιζαν τους τραυματισμένους στρατιώτες σε ιδιωτικό νοσοκομείο στο έδαφος του Tsarskoye Selo. Τον Σεπτέμβριο του 1914, ονομάστηκε προστάτιδα μιας επιτροπής βοήθειας πολέμου γνωστής απλά ως η επιτροπή της Τατιάνας^[34]. Η Τατιάνα ήταν έντονα πατριώτισσα και ζήτησε συγγνώμη σε επιστολή της στις 29 Οκτωβρίου του 1914 επειδή είπε κάτι αρνητικό για τους Γερμανούς με παρουσία της μητέρας της. Εξήγησε ότι ξέχασε ότι η μητέρα της γεννήθηκε στη Γερμανία επειδή ένιωθε ότι η Αλεξάνδρα είναι μόνο Ρωσίδα. Η Αλεξάνδρα απάντησε ότι αισθανόταν εντελώς Ρωσίδα και ότι η Τατιάνα δεν είχε βλάψει τα συναισθήματά της με τα αιχμηρά της λόγια, αλλά πληγώθηκε από τις πράξεις των πρώην συμπατριωτών της και από τα κουτσομπολιά που άκουγε για τις δικές της γερμανικές σχέσεις.

Στις 15 Αυγούστου 1915, η Τατιάνα έγραψε στη μητέρα της μια άλλη επιστολή που εξέφραζε την επιθυμία της να την βοηθήσει να σηκώσει τα βάρη που έφερε ο πόλεμος: «Απλά δεν μπορώ να σου πω πόσο τρομερά λυπάμαι για σένα, αγαπημένη μου. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να σε βοηθήσω ή να γίνω χρήσιμη. Σε τέτοιες στιγμές, λυπάμαι που δεν είμαι άντρας».^[35] Στα απομνημονεύματά τους, τόσο η φίλη της μητέρας της, Βυρούμποβα, όσο και η κυρία επί των τιμών, Λίλι Ντεν, έλεγαν ότι η Τατιάνα, η πιο κοινωνική των αδελφών, λαχταρούσε φίλους της ηλικίας της, αλλά η κοινωνική της ζωή περιοριζόταν από την τάξη της και την αγανάκτησή της για την κοινωνία. Είχε επίσης μια πιο ενδοσκοπική πλευρά, γνωστή μόνο στους πλησιέστερους φίλους και την οικογένειά της. "Μαζί της, όπως και με τη μητέρα της, η ντροπή θεωρείτο υπερηφάνεια, αλλά μόλις τη γνώριζες και κέρδιζες την αγάπη της, αυτό εξαφανιζόταν και η πραγματική Τατιάνα γινόταν εμφανής", έγραψε η Ντεν. "Ήταν ένα ποιητικό πλάσμα, πάντα λαχταρούσε για το ιδανικό, και ονειρευόταν τις μεγάλες φιλίες που μπορούσαν να είναι δικές της."^[7]

Η Τσεμποτάρεβα, η οποία αγάπησε τη "γλυκιά" Τατιάνα σχεδόν σαν κόρη της, περιέγραψε πώς η ντροπαλή μεγάλη δούκισσα κάποτε έσφιξε το χέρι της όταν η Τατιάνα ένιωσε νευρικά επειδή περπάτησε μπροστά σε μια μεγάλη ομάδα νοσοκόμων.^[36] Η αυταπάρνηση της Τατιάνας εντυπωσίασε επίσης τον γιο της Τσεμποτάρεβα, Γκριγκόρι. Η Τατιάνα κάποτε τηλεφώνησε στην Τσεμποτάρεβα στο σπίτι της και μίλησε πρώτα στον 16χρονο γιο της. Ο Γκριγκόρι ενοχλήθηκε όταν η Μεγάλη Δούκισσα τον αποκάλεσε με το υποκοριστικό του, "Γκρίσα". Την ρώτησε ποια είναι και εκείνη απάντησε: "Τατιάνα Νικολάγιεβνα". Όταν την ρώτησε ξανά, μην μπορώντας να πιστέψει ότι μιλούσε σε μια Ρομανόφ, η Τατιάνα δεν κατάφερε και πάλι να πει τον αυτοκρατορικό τίτλο της Μεγάλης Δούκισσας και απάντησε ότι ήταν «η δεύτερη αδερφή Ρομάνοβνα^[37].»

Σε μια άλλη περίσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν η κυρία επί των τιμών που συνήθως τις έπαιρνε από το νοσοκομείο έστειλε μια άμαξα χωρίς βοηθό, η Τατιάνα και η αδελφή της Όλγα αποφάσισαν να πάνε για ψώνια για πρώτη φορά. Διέταξαν τη μεταφορά να σταματήσει έξω από κάποια καταστήματα και πήγε σε ένα από τα καταστήματα, όπου δεν αναγνωρίστηκαν λόγω των νοσηλευτικών στολών τους. Επέστρεψαν χωρίς να αγοράσουν τίποτα όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν χρήματα μαζί τους και, αν είχαν, δεν θα ήξεραν πώς να τα χρησιμοποιήσουν. Την επόμενη μέρα ρώτησαν την Τσεμποτάρεβα πώς χρησιμοποιούν τα χρήματα.^[37]

Η Τατιάνα ερωτεύτηκε τουλάχιστον μία φορά. Σε ένα άρθρο στην έκδοση του περιοδικού δικαιωμάτων του Δεκεμβρίου του 2004 "Royalty Digest: A Journal of Record", ο Πέτερ ντε Μάλαμα έγραψε ότι ο ξάδερφός του, Ντμίτρι Μάλαμα, ένας αξιωματικός στο Αυτοκρατορικό Ρωσικό Ιππικού, συναντήθηκε με την Τατιάνα όταν τραυματίστηκε το 1914 και ένα ειδύλλιο αργότερα αναπτύχθηκε μεταξύ της Τατιάνα και του νεαρού άνδρα, όταν διορίστηκε εξωφρενικό στο δικαστήριο του τσάρου στο Τσαρσόεϊ Σέλο^[38]. Ο Ντμίτρι Μάλαμα έδωσε στην Τατιάνα ένα γαλλικό μπουλντόγκ που ονομαζόταν «Όρτιπο» το Σεπτέμβριο του 1914. «Συγχωρέστε με για το μικρό σκυλί», έγραψε η Τατιάνα στη μητέρα της, στις 30 Σεπτεμβρίου 1914. «Για να πω την αλήθεια, όταν ρώτησε αν μου αρέσει και αν θέλω να το πάρω, είπα αμέσως ναι: Θυμάσαι, πάντα ήθελα να έχω ένα, και μόνο μετά, όταν ήμασταν σπίτι, σκέφτηκα ότι ξαφνικά ίσως δεν θα ήθελα να έχω. Αλλά ήμουν τόσο ευχαριστημένη με την ιδέα που το ξέχασα."^[39] Ο σκύλος πέθανε, αλλά ο Μάλαμα της έδωσε ένα κουτάβι για να το αντικαταστήσει. Η Τατιάνα το πήρε μαζί της στο Αικατερίνμπουργκ, όπου πέθανε με την υπόλοιπη οικογένεια^[40]. Σύμφωνα με τον Πέτερ ντε Μάλαμα, ο Ντμίτρι σκοτώθηκε τον Αύγουστο του 1919 ενώ ήταν επικεφαλής μιας μονάδας των Λευκών Ρώσων που πολεμούσαν τον εμφύλιο πόλεμο εναντίον των μπολσεβίκων στην Ουκρανία.^[41]

Η Τατιάνα λάτρευε επίσης έναν αξιωματικό που ονομάζεται Βλαντιμίρ Κικνάτζε, τον οποίο πρόσεχε όταν τραυματίστηκε το 1915 και πάλι το 1916, σύμφωνα με το ημερολόγιο της Βαλεντίνα Ιβάνοβνα Τσεμποτάρεβα, μιας νοσοκόμας που συνεργάστηκε με την Τατιάνα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η Τσεμποτσάρεβα περιέγραψε πως η Τατιάνα καθόταν μερικές φορές δίπλα στον "Βολόντια" στο πιάνο, καθώς έπαιζε μια μελωδία με ένα δάχτυλο και της μιλούσε με χαμηλή φωνή, φορώντας μια μυστηριώδη έκφραση στο πρόσωπό του. Η Τσεμποτάρεβα περιέγραψε επίσης πως η Τατιάνα και η αδελφή της Όλγα έλεγαν δικαιολογίες για να έρθουν στο νοσοκομείο για να δουν τον Βολόντια.^[42] Η Τσεμποτάρεβα φοβόταν ότι τα φλερτ μεταξύ των μεγάλων δουκισσών και των τραυματισμένων αξιωματικών θα μπορούσαν να προκαλέσουν κουτσομπολιά και να βλάψουν τη φήμη των κοριτσιών^[37]

Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ο Σέρβος βασιλιάς Πέτρος Α΄ ήθελε την Τατιάνα νύφη για τον μικρότερο γιο του, τον πρίγκιπα Αλέξανδρο. Τον Ιανουάριο του 1914, ο πρωθυπουργός της Σερβίας Νικόλα Πασίτς έστειλε επιστολή στον Τσάρο Νικόλαο, στον οποίο ο βασιλιάς Πέτρος εξέφραζε την επιθυμία του γιου του να παντρευτεί μια από τις Μεγάλες Δούκισσες^[43][44] Ο Νικόλαος απάντησε ότι θα επιτρέψει στις κόρες του να αποφασίσουν ποιον θα παντρευτούν, αλλά παρατήρησε ότι ο πρίγκιπας Αλέξανδρος συχνά κοίταξε την Τατιάνα κατά τη διάρκεια οικογενειακού δείπνου. Οι διαπραγματεύσεις γάμου τερματίστηκαν λόγω του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Τατιάνα αλληλογραφούσε με τον Αλέξανδρο κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ο Αλέξανδρος κατέρρευσε όταν έμαθε για το θάνατό της.

Η οικογένεια συνελήφθη κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 και φυλακίστηκε πρώτα στο Τσάρκογιε Σέλο και αργότερα σε ιδιωτικές κατοικίες στο Τομπόλσκ και το Αικατερίνμπουργκ της Σιβηρίας. Ο δάσκαλος της Τατιάνας, Σίντνεϊ Γκίμπς, είπε ότι η Τατιάνα είχε γίνει πολύ λεπτή στην αιχμαλωσία και φαινόταν «πιο υπεροπτική» από ποτέ.^[45] Τον Απρίλιο του 1918 οι μπολσεβίκοι μετέφεραν τον Νικόλαο, την Αλεξάνδρα και τη Μαρία στο Αικατερίνμπουργκ. Τα υπόλοιπα παιδιά παρέμειναν πίσω στο Tobolsk επειδή ο Αλεξέι, ο οποίος είχε υποστεί μια κρίση αιμορροφιλίας, δεν μπορούσε να κινηθεί. Ήταν η Τατιάνα που έπεισε τη μητέρα της να «σταματήσει να βασανίζεται» και να αποφασίσει να πάει μαζί με τον πατέρα της και να αφήσει τον Αλεξέι πίσω. Η Αλεξάνδρα αποφάσισε ότι η Τατιάνα πρέπει να μείνει πίσω για να διαχειριστεί το νοικοκυριό και να φροντίσει τον Αλεξέι.^[46]

Κατά τη διάρκεια του μήνα που έμειναν χωρισμένες από τους γονείς και την αδελφή τους, η Τατιάνα, η Όλγα, η Αναστασία και οι κυρίες της συνοδείας τους έσπευσαν να ράψουν πολύτιμες πέτρες και κοσμήματα στα ρούχα τους, ελπίζοντας να τα κρύψουν από τους ανθρώπους που τις είχαν αιχμαλωτίσει, καθώς η Αλεξάνδρα είχε γράψει ότι ο Νικόλαος και η Μαρία ψάχτηκαν κατά την άφιξή τους στο Εκατερίνεμπουργκ, και τα πράγματά τους κατασχέθηκαν. Μια επιστολή από την Ντεμίντοβα έδωσε τις οδηγίες σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης των «φαρμάκων», ενός προκαθορισμένου κωδικού ονόματος για τα κοσμήματα.^[47] Οι προσπάθειές τους ήταν επιτυχείς, καθώς οι Μπολσεβίκοι ποτέ δεν γνώριζαν για τα κοσμήματα μέχρι μετά την εκτέλεσή τους^[48].

Ο Πιερ Γκιλλιάρ θυμόταν την τελευταία φορά που είδε τα παιδιά στο Αικατερίνμπουργκ: «Ο ναύτης Ναγκόρνυ, που φρόντιζε τον Αλεξέι Νικολάγιεβιτς, πέρασε από το παράθυρό μου μεταφέροντας το άρρωστο αγόρι στα χέρια του και πίσω του ακολουθούσαν οι Μεγάλες Δούκισσες φορτωμένες με βαλίτσες και μικρά προσωπικά αντικείμενα. Προσπάθησα να βγω έξω, αλλά ο φρουρός με έσπρωξε βίαια πίσω στο βαγόνι. Επέστρεψα στο παράθυρο. Η Τατιάνα Νικολάγιεβνα ήρθε τελευταία, μεταφέροντας το μικρό σκυλάκι της και παλεύοντας να σύρει μια βαριά καφέ βαλίτσα. Έβρεχε και τα πόδια της βυθίζονταν με κάθε βήμα στη λάσπη. Ο Ναγκόρνυ προσπάθησε να τη βοηθήσει, μα τον έσπρωξε βίαια πίσω ένας από τους κομισάριους...»^[49].

Στις 14 Ιουλίου 1918, οι τοπικοί ιερείς στο Εκατερινγκμπουργκ τέλεσαν ιδιωτική λειτουργία για την οικογένεια και ανέφεραν ότι η Τατιάνα και η οικογένειά της, αντίθετα από το έθιμο, έπεσαν στα γόνατά τους κατά την προσευχή για τους νεκρούς. Η τελική είσοδος στο τελικό σημειωματάριο της Τατιάνα στο Αικατερίνγκμπουργκ ήταν ένα ρητό που είχε αντιγράψει από τα λόγια ενός γνωστού ρωσικού ορθόδοξου ιερέα, πατέρα Ιωάννου του Κρόνσταντ: «Η θλίψη σου είναι απερίγραπτη, η θλίψη του Σωτήρα στους κήπους της Γεθσημανής για τον κόσμο και τις αμαρτίες είναι ανυπολόγιστη, ενώνονται τη θλίψη σου, σε αυτό θα βρεις παρηγοριά ».^[50] Την επόμενη μέρα, στις 15 Ιουλίου, η Τατιάνα και οι αδελφές της εμφανίστηκαν σε καλή διάθεση καθώς αστειεύονταν μεταξύ τους. Πήραν στα χέρια και στα γόνατά τους για να βοηθήσουν τις γυναίκες και τους ψιθύρισαν όταν οι φρουροί δεν κοίταζαν. Και οι τέσσερις νέες γυναίκες φορούσαν μακριές μαύρες φούστες και λευκές μπλούζες από μετάξι, τα ίδια ρούχα που φορούσαν την προηγούμενη μέρα. Τα κοντά μαλλιά τους ήταν "μπερδεμένα και απείθαρχα". Είπαν στις γυναίκες πόσο απολάμβαναν τη σωματική άσκηση και ήθελαν να υπάρχουν περισσότερα πράγματα να κάνουν στο σπίτι του Ιπάτιεφ^[51]. Το απόγευμα της 16ης Ιουλίου 1918, την τελευταία ολόκληρη μέρα της ζωής της, η Τατιάνα καθόταν με τη μητέρα της και διάβαζε από τη Βίβλο τα βιβλία του Αμώς και του Αβδιού, ενώ η Αλεξάνδρα έγραφε στο ημερολόγιό της. Αργότερα, η μητέρα και η κόρη κάθισαν και μίλησαν.^[52] Καθώς η οικογένεια έτρωγε δείπνο εκείνο το βράδυ, ο Γιακώβ Γιουρόφσκι, ο επικεφαλής της διμοιρίας, μπήκε και ανακοίνωσε ότι ο φίλος του Αλεξέι, ο 14χρονος Λεονίντ Σεντνέφ, πρέπει να μαζέψει τα πράγματά του και να πάει σε ένα μέλος της οικογένειας. Το αγόρι είχε πράγματι σταλεί σε ένα ξενοδοχείο απέναντι επειδή οι φρουροί δεν ήθελαν να το σκοτώσουν μαζί με το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό των Ρομάνοφ. Η οικογένεια, αγνοώντας το σχέδιο της εκτέλεσής τους, αναστατώθηκε από την απουσία του Σεντνέφ. Η Τατιάνα πήγε εκείνο το βράδυ στο γραφείο του Γιούροφσκι για να ζητήσει την επιστροφή του αγοριού που διασκέδαζε τον Αλεξέι κατά τη διάρκεια των μεγάλων ωρών αιχμαλωσίας. Ο Γιούροφσκι της είπε ότι το αγόρι θα επέστρεφε σύντομα, αλλά η οικογένεια δεν πείστηκε.^[53]

Αργά τη νύχτα, τη νύχτα της 16ης Ιουλίο��, η οικογένεια ξύπνησε και τους είπαν να κατέβουν στο υπόγειο του σπιτιού γιατί υπήρχαν αναταραχές στην πόλη και θα έπρεπε να μετακινηθούν για τη δική τους ασφάλεια. Ο Νικόλαος είπε στους υπηρέτες και την οικογένειά του: "Λοιπόν, θα φύγουμε από αυτό το μέρος." Ρώτησαν τους φρουρούς αλλά δεν φάνηκαν να υποψιάζονται ότι επρόκειτο να σκοτωθούν. Αφέθηκαν περίπου μισή ώρα ενώ έγιναν περαιτέρω παρασκευές. Η Αλεξάνδρα ψιθύρισε στα κορίτσια στα αγγλικά, παραβιάζοντας τους κανόνες της φρουράς ότι πρέπει να μιλούν στα ρωσικά. Ο Γιούροφσκι ήρθε, τους διέταξε να σταθούν και να διαβάσουν την ποινή εκτέλεσης. Η Τατιάνα και η οικογένειά της είχαν χρόνο μόνο για να αρθρώσουν μερικούς ήχους έκπληξης ή διαμαρτυρίας προτού να αρχίσεί να πυροβολεί το εκτελεστικό απόσπασμα υπό την εντολή του Γιούροφσκι. Ήταν οι πρώτες ώρες της 17ης Ιουλίου του 1918^[54].

Αρχικά εκτέλεσαν μόνο τον αυτοκράτορα, την αυτοκράτειρα και δύο υπηρέτες, τραυμάτισαν τη Μεγάλη Δούκισσα Μαρία, τον Δρ Μπότκιν και την υπηρέτρια της αυτοκράτειρας Άννα Ντεμίντοβα. Στο σημείο αυτό, οι ένοπλοι έπρεπε να εγκαταλείψουν το δωμάτιο λόγω καπνού και τοξικών αναθυμιάσεων από τα όπλα τους. Αφού μετά από αρκετά λεπτά καθάρισε η θολή ατμόσφαιρα, οι ένοπλοι επέστρεψαν. Εκτελέστηκε ο Δρ Μπότκιν και ένας στρατιώτης που ονομαζόταν Ερμακόφ προσπάθησε επανειλημμένα να πυροβολήσει τον Τσαρέβιτς Αλεξέι, αλλά απέτυχε επειδή τον προστάτευσαν τα κοσμήματα που ήταν ραμμένα στα ρούχα του αγοριού. Ο Ερμακόφ προσπάθησε να μαχαιρώσει τον Αλεξέι με ξιφολόγχη, αλλά απέτυχε πάλι και τελικά ο Γιούροφσκι έριξε δύο σφαίρες στο κεφάλι του αγοριού. Ο Γιούροφσκι και ο Ερμακόφ πλησίασαν την Όλγα και την Τατιάνα, οι οποίες συγκρατιόντουσαν στον πίσω τοίχο του δωματίου, προσκολλημένες η μια στην άλλη και ουρλιάζοντας για τη μητέρα τους. Ο Ερμακόφ τραυμάτισε και τις δύο νεαρές γυναίκες με την ξιφολόγχη των 8 ιντσών, αλλά δυσκολεύτηκε να τρυπήσει τα σώματά τους λόγω των κοσμημάτων που είχαν ραμμένα στα ρούχα τους. Οι αδελφές προσπάθησαν να σταθούν, αλλά η Τατιάνα σκοτώθηκε αμέσως όταν ο Γιούροφσκι την πυροβόλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Πολύ λίγο αργότερα, η Όλγα πέθανε όταν ο Ερμακόφ την πυροβόλησε στο κεφάλι.^[55][56]

Ο συγγραφέας Michael Occleshaw ισχυρίστηκε στο βιβλίο του το 1995: "The Romanov Conspiracies: The Romanovs and the House of Windsor" ότι η Τατιάνα μπορεί να έχει σωθεί και μεταφέρθηκε στην Αγγλία, όπου παντρεύτηκε έναν βρετανό αξιωματικό και έζησε με το όνομα Λαρίσα Τυδώρ. Ο Occleshaw βασίστηκε σε αυτό το αίτημα στη μελέτη των ημερολογίων του βρετανικού πράκτορα Richard Meinertzhagen, ο οποίος μιλούσε για την επιτυχή απελευθέρωση μιας Μεγάλης Δούκισσας, όπως ισχυρίζεται, της Τατιάνας^[57][58]. Ωστόσο, οι ιστορικοί το αποκλείουν. Οι ιστορίες επιβίωσης παραμένουν επειδή δύο σώματα έλειπαν από τον μαζικό τάφο που βρέθηκε στο δάσος έξω από το Αικατερίνμπουργκ και τάφηκαντο 1991. Αυτά τα σώματα αναγνωρίστηκαν ως Τσαρέβιτς Αλεξέι και μία από τις τέσσερις μεγάλες δούκισσες, που γενικά οι Ρώσοι θεωρούσαν ως Μεγάλη Δούκισσα Μαρία και οι Αμερικανοί Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία. Οι περισσότεροι ιστορικοί πιστεύουν ότι όλοι οι Ρομάνοφ, όπως και η Τατιάνα, δολοφονήθηκαν στο Αικατερίνμπουργκ.^[59]

Ωστόσο, στις 23 Αυγούστου 2007, ένας Ρώσος αρχαιολόγος ανακοίνωσε την ανακάλυψη δύο καμένων σκελετών σε μια περιοχή κοντά στο Αικατεριμπούργκ, που φάνηκε να ταιριάζει με τον τόπο που περιγράφεται στα απομνημονεύματα του Γιούροφσκι. Οι αρχαιολόγοι δήλωσαν ότι τα οστά προέρχονταν από ένα αγόρι που ήταν κατά προσέγγιση μεταξύ των δεκατριών και δεκαεπτά ετών κατά τη στιγμή του θανάτου του και μιας νεαρής γυναίκας που ήταν περίπου μεταξύ των δεκαοκτώ και των είκοσι τριών ετών. Η Μαρία ήταν δεκαεννέα ετών κι ενός μηνών κατά τη διάρκεια των δολοφονιών, ενώ η αδελφή της Αναστασία ήταν δεκαεπτά ετών κι ενός μηνών και ο αδελφός της Αλεξέι ήταν δυο εβδομάδες πριν τα δεκατέσσερα γενέθλιά του. Οι μεγαλύτερες αδελφές της Μαρίας, Όλγα και Τατιάνα, ήταν εικοσιδύο και είκοσι ενός ετών κατά τη διάρκεια των δολοφονιών. Μαζί με τα ερείπια των δύο σωμάτων, οι αρχαιολόγοι βρήκαν «κομμάτια δοχείου θειικού οξέος, καρφιά, μεταλλικές ταινίες από ξύλινο κουτί και σφαίρες διαφόρων διαμετρήματος». Τα οστά βρέθηκαν χρησιμοποιώντας ανιχνευτές μετάλλων και μεταλλικές ράβδους ως ανιχνευτές^[60].

Προκαταρκτικές δοκιμές έδειξαν "υψηλό βαθμό πιθανότητας" ότι τα υπολείμματα ανήκουν στον Τσαρέβιτς Αλεξέι και σε μία από τις αδελφές του, οι ρώσοι εγκληματολόγοι ανακοίνωσαν στις 22 Ιανουαρίου 2008. Οι δοκιμές ξεκίνησαν στα τέλη Δεκεμβρίου 2007. Στις 30 Απριλίου 2008, Οι εγκληματολογικοί επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι οι δοκιμές DNA αποδεικνύουν ότι τα υπολείμματα ανήκουν στον Τσαρέβιτς Αλεξέι και σε μια νέα γυναίκα που οι Ρώσοι εξακολουθούν να αναγνωρίζουν ως τη Μαρία. Ο Έντουαρντ Ρόσσελ, κυβερνήτης της περιοχής, 900 μίλια ανατολικά της Μόσχας, δήλωσε ότι οι δοκιμές που διενεργήθηκαν από ένα αμερικανικό εργαστήριο είχαν εντοπίσει τα θραύσματα όπως αυτά του Αλεξέι και της Μαρίας. Τον Μάρτιο του 2009 δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα των δοκιμών DNA, επιβεβαιώνοντας ότι τα δύο σώματα που ανακαλύφθηκαν το 2007 ήταν αυτά του Τσάρεβιτς Αλεξέι και μιας από τις τέσσερις Μεγάλες Δούκισσες.^[61]

Το 2000, η Τατιάνα και η οικογένειά της ονομάστηκαν μάρτυρες από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Τα σώματα του Τσάρου Νικολάου Β', της Τσαρίνας Αλεξάνδρας και τριών από τις κόρες τους θάφτηκαν τελικά στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη στις 17 Ιουλίου 1998, ογδόντα χρόνια μετά τη εκτέλεση τους.^[62]

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα Νικολάγιεβνα της Ρωσίας

• Azar, Helen & Nicholson, Nicholas B.A.; "Tatiana Romanov, Daughter of the Last Tsar: Diaries and Letters, 1913–1918." Westholme Publishing, 2015. (ISBN 978-1594162367)
• Bokhanov, Alexander and Dr. Knodt, Manfred and Oustimenko, Vladimir and Peregudova, Zinaida and Tyutyunnik, Lyubov; Xenofontova, Lyudmila (translator); The Romanovs: Love, Power, and Tragedy. Leppi Publications, 1993. (ISBN 0-9521644-0-X)
• Christopher, Peter, Kurth, Peter, and Radzinsky, Edvard. Tsar: The Lost World of Nicholas and Alexandra (ISBN 0-316-50787-3)
• Dehn, Lili. The Real Tsaritsa. 1922.
• De Malama, Peter. The Romanovs: The Forgotten Romance in Royalty Digest. December 2004, p. 184.
• Eagar, Margaret. Six Years at the Russian Court, 1906.
• Fuhrmann, Joseph T. The Complete Wartime Correspondence of Nicholas and Alexandra: April 1914 – March 1917. Greenwood Press, 1999.
• Gilliard, Pierre. Thirteen Years at the Russian Court. (ISBN 0-405-03029-0)
• King, Greg and Wilson, Penny. The Fate of the Romanovs, 2003. (ISBN 0-471-20768-3)
• Kurth, Peter, Anastasia: The Riddle of Anna Anderson, Back Bay Books, 1983, (ISBN 0-316-50717-2)
• Livadia.org
• Mager, Hugo. Elizabeth: Grand Duchess of Russia. Carroll and Graf Publishers, Inc., 1998, (ISBN 0-7867-0678-3)
• Massie, Robert K. Nicholas and Alexandra. 1967. (ISBN 0-575-40006-4)
• Massie, Robert K. The Romanovs: The Final Chapter. 1995. (ISBN 0-679-43572-7)
• Maylunas, Andrei and Mironenko, Sergei, Galy (editors); Darya (translator). A Lifelong Passion: Nicholas and Alexandra: Their Own Story. 1997, Doubleday, (ISBN 0-385-48673-1).
• Occleshaw, Michael, The Romanov Conspiracies: The Romanovs and the House of Windsor, Orion, 1993, (ISBN 1-85592-518-4)
• Rappaport, Helen. The Last Days of the Romanovs. 2008. St. Martin's Griffin. 2008. (ISBN 978-0-312-60347-2).
• Radzinsky, Edvard. The Rasputin File. Doubleday. 2000, (ISBN 0-385-48909-9)
• Shevchenko, Maxim. "The Glorification of the Royal Family," a 31 May 2000 article in the Nezavisemaya Gazeta.
• Tschebotarioff, Gregory P., Russia: My Native Land: A U.S. engineer reminisces and looks at the present, McGraw-Hill Book Company, 1964, ASIN B00005XTZJ
• Vorres, Ian. The Last Grand Duchess. 1965. (ISBN 1-55263-302-0)
• Vyrubova, Anna. Memories of the Russian Court.
• Zeepvat, Charlotte. The Camera and the Tsars: A Romanov Family Album. 2004. (ISBN 0-7509-3049-7)

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Grand Duchess Tatiana Nikolaevna of Russia της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).