Κορράδος του Μομφερράτου

Κορράδος
Απεικόνιση του γάμου του Κορράδου με την Ισαβέλλα, του 13ου αιώνα.
Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ με την Ισαβέλλα Α΄
Περίοδος	1192
Προκάτοχος	Γκυ των Λουζινιάν και Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ
Διάδοχος	Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ και Ερρίκος Β΄ της Καμπανίας
Μαρκήσιος του Μομφερράτου
Περίοδος	1191 - 1192
Προκάτοχος	Γουλιέλμος Ε΄ του Μομφερράτου
Διάδοχος	Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός
Γέννηση	1140 Μομφερράτο
Θάνατος	28 Απριλίου 1192 (52 ετών) Άκρα
Σύζυγος	Θεοδώρα Αγγελίνα Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ
Επίγονοι	Μαρία του Μομφερράτου
Οίκος	Οίκος των Αλεράμιτσι
Πατέρας	Γουλιέλμος Ε΄ του Μομφερράτου
Μητέρα	Ιουδήθ του Μπάμπενμπερκ
Θρησκεία	Καθολική Εκκλησία
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Κορράδος (Iταλ.: Corrado del Monferrato, 1140 - 28 Απριλίου 1192) από τον Οίκο των Αλεράμιτσι ήταν Ιταλός ευγενής, 8ος μαρκήσιος του Μομφερράτου (1191-1192). Έγινε αρχηγός στη Γ΄ Σταυροφορία και βασιλιάς της Ιερουσαλήμ (1192) ως σύζυγος της Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ. Ο Κορράδος του Μομφερράτου ήταν δεύτερος γιος του Γουλιέλμου Ε΄ μαρκησίου του Μομφερράτου και της Ιουδήθ του Μπάμπενμπερκ, κόρης του Λεοπόλδου Γ΄ δούκα της Αυστρίας. Εξαδέλφια ήταν: ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα, ο Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας και ο Λεοπόλδος Ε΄ της Αυστρίας.

Ο Κορράδος γεννήθηκε στη Μαρκιωνία του Μομφερράτου στο Πεδεμόντιο, αλλά η ακριβής θέση δεν είναι γνωστή. Αναφέρεται σε διάταγμα (1160) ότι βρισκόταν στην Αυλή του θείου του Κορράδου επισκόπου του Πάσσαου και αργότερα αρχιεπισκόπου του Ζάλτσμπουργκ. Το όνομά του το πήρε από τον ετεροθαλή αδελφό της μητέρας του Κορράδο Γ΄ της Γερμανίας.

Η «Σύντομη Ιστορία της κατοχής και απώλειας των Αγίων Τόπων» τον περιγράφει ως «ωραίο άνδρα με μεγάλο θάρρος και εξυπνάδα». Ο Κορράδος ήταν επιδέξιος στα όπλα, με μεγάλες διανοητικές ικανότητες στη μάθηση, φιλικός χαρακτήρας με ανθρωπιστικές ιδέες και καθήλωνε αστραπιαία τους εχθρούς του. Η μοναδική κατηγορία εναντίον του ήταν ότι απήγαγε βίαια τη γυναίκα του από τον πρώτο της σύζυγο Χάμφρεϋ Δ΄ του Τορόν και την ανάγκασε να τον παντρευτεί^[1]. Είχε ισχυρές πολιτικές ικανότητες από 20 ετών και έγινε γενναίος στρατηγός σε εκστρατείες με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του στη Λομβαρδική Λίγκα. Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο (πριν το 1179) μια άγνωστη γυναίκα, που απεβίωσε στα τέλη του 1186 χωρίς να αποκτήσουν παιδιά.

Η οικογένειά του συμμάχησε με τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ Κομνηνό (1179) και ο Κορράδος ξεκίνησε εκστρατείες εναντίον του Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα και κατόπιν του Καγκελαρίου του αρχιεπισκόπου Χριστιανού του Μάιντς, νίκησε τον Χριστιανό στο Καμερίνο και τον συνέλαβε αιχμάλωτο. Ο Κορράδος άφησε τον Καγκελάριο στη φροντίδα του αδελφού του Βονιφάτιου και πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να πάρει αμοιβή από τον Αυτοκράτορα, επέστρεψε στην Ιταλία αμέσως μετά τον θάνατο του Μανουήλ (1180)^[2][3]. Σε ηλικία 40 ετών έκανε εντυπωσιακή αίσθηση στη Ρωμαϊκή Αυλή, ο Νικήτας Χωνιάτης τον περιγράφει «εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση με θάρρος και εξυπνάδα σαν να βρίσκεται στο άνθος της ηλικίας του^[3].

Τον χειμώνα του 1186 - 1187 ο Ισαάκιος Β΄ Άγγελος πρόσφερε την αδελφή του Θεοδώρα νύφη στον Βονιφάτιο μικρότερο αδελφό του Κορράδου για να ανανεώσει τη συμμαχία του αλλά ο Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός ήταν παντρεμένος. Ο Κορράδος πρόσφατα χήρος είχε προορισμό να ενωθεί σε Σταυροφορία με τον πατέρα του για το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ αλλά δέχτηκε την πρόταση του Ισαάκ και την άνοιξη του 1187 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Με τον γάμο του πήρε τον τίτλο του Καίσαρα αλλά έπρεπε να βοηθήσει τον Αυτοκράτορα απέναντι στον στασιαστή Αλέξιο Βρανά. Ο Κορράδος σύμφωνα με τον Χωνιάτη έδωσε θάρρος στον αδύναμο Αυτοκράτορα και πολέμησε ηρωικά στη μάχη που σκοτώθηκε ο Αλέξιος Βρανάς, ο Κορράδος τραυματίστηκε ελαφρά αλλά ο Βρανάς χωρίς άλογο σκοτώθηκε και αποκεφαλίστηκε από τους σωματοφύλακες του^[4].

Ο Κορράδος είχε την αίσθηση ότι δεν είχε επιβραβευτεί για τις υπηρεσίες του, φοβόταν το αντί-Λατινικό αίσθημα των Ρωμαίων, αφού ο μικρότερος αδελφός του Ρενιέ του Μομφερράτου δηλητηριάστηκε (1882) και την εκδίκηση της οικογένειας του Βρανά, έφυγε τον Ιούλιο του 1187 για τα Ιεροσόλυμα με Γενοβέζικο πλοίο. Οι περισσότεροι συγγραφείς γράφουν ότι δραπέτευσε για να αποφύγει την εκδίκηση για κάποιον ιδιωτικό φόνο πιθανότατα του Βρανά, σύμφωνα με τον Ρογήρο του Χάουντεν "είχε διαπράξει ανθρωποκτονία" και «είχε σκοτώσει κάποιον εξέχοντα ευγενή».

Ο Κορράδος είχε στόχο να ενωθεί με τον πατέρα του στο κάστρο του Σαιν Ελιάς, έφτασε στην Άκρα που έπεσε πρόσφατα στον Σαλαντίν, από εκεί εξέπλευσε για την Τύρο με τους υπόλοιπους Σταυροφόρους^[5]. Μετά τη νίκη του στη μάχη του Χαττίν ο Σαλαντίν βάδισε βόρεια και κυρίευσε την Άκρα, τη Σιδώνα και τη Βηρυτό. Ο Ραϋμόνδος Γ΄ της Τρίπολης και οι θετοί του γιοι, ο Ρέτζιναλντ της Σιδώνας και άλλοι ευγενείς δραπέτευσαν στην Τύρο και δήλωσαν ανίκανοι να υπερασπιστούν τις πατρίδες τους. Ο Γουλιέλμος της Τύρου αναφέρει ότι όταν έφτασε ο Κορράδος ο Ρέτζιναλντ και οι υπόλοιποι ευγενείς βρίσκονταν σε διαπραγματεύσεις με τον Σαλαντίν για την παράδοση της πόλης. Ο Κορράδος έριξε τα σύμβολα του Σαλαντίν από το κάστρο και διέταξε τους υπερασπιστές να του ορκιστούν πίστη, η άνοδος του έγινε με έντονα δραματικό τρόπο. Ο Ρετζινάλντ επέστρεψε στην οχύρωση του κάστρου του Μπελφόρ στον ποταμό Λιτανί. Με υποστήριξη Ιταλών μισθοφόρων ο Κορράδος ενίσχυσε την άμυνα της Τύρου με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσε στους Ιταλικούς πολέμους.

Ο Σαλαντίν βρήκε την πόλη καλά οχυρωμένη, ο ιστορικός Ίμπν-αλ-Αθίρ γράφει : "Είχε διαβολικές ικανότητες στη διακυβέρνηση και υπεράσπιζε την πόλη με μεγάλο θάρρος". Η Τύρος αντιστάθηκε επιτυχώς και ο Σαλαντίν διέφυγε βόρεια στην Καισάρεια, την Απολλωνία-Αρσούφ και τη Γιάφα. Ο Κορράδος έστειλε τον αρχιεπίσκοπο της Τύρου στη δύση για να ζητήσει επιπλέον ενισχύσεις και βοήθεια. Οι Άραβες ιστορικοί γράφουν ότι ο Κορράδος έδειχνε προπαγανδιστικές φωτογραφίες στους στρατιώτες του για να τους φανατίσει όπως ένα άλογο του Σαλαντίν να ουρεί στον Πανάγιο Τάφο και έναν Σαρακηνό να χαστουκίζει το πρόσωπο του Ιησού.

Ο Σαλαντίν επέστρεψε τον Νοέμβριο του 1187 στη δεύτερη πολιορκία της Τύρου, ο Κορράδος είχε εξοπλίσει σημαντικά την πόλη με αμέτρητους χριστιανούς που είχαν έρθει από τα βόρεια του βασιλείου. Ο Σαλαντίν έκανε διπλή επίθεση από ξηρά και θάλασσα προσπαθώντας να αποκλείσει το λιμάνι. Σύμφωνα με δυο Χρονικά ο Σαλαντίν παρουσίασε στον Κορράδο τον ηλικιωμένο αιχμάλωτο πατέρα του Γουλιέλμο και του υποσχέθηκε να τον απελευθερώσει με πλούσια δώρα εάν του παραδώσει την πόλη. Ο Γουλιέλμος Ε΄ ζήτησε από τον γιο του να συνεχίσει να αντιστέκεται σκληρά ακόμα και όταν οι Αιγύπτιοι απειλούσαν να τον σκοτώσουν με ένα βέλος.^[6] Ο Κορράδος είπε στον Σαλαντίν ότι ο πατέρας του είχε ζήσει πολλά χρόνια, περίμενε τον θάνατο και θα ήταν πολύ τιμητικό να πεθάνει με αυτόν τον τρόπο. Ο Σαλαντίν έπεσε στην παγίδα του Κορράδου, απελευθέρωσε τον ηλικιωμένο πατέρα του σώο (1181) που επέστρεψε στον γιο του. Ο Κορράδος έκανε νέα επίθεση στις 30 Δεκεμβρίου στα Αιγυπτιακά πλοία συλλαμβάνοντας πολλούς αιχμαλώτους, όσοι απέμειναν προσπάθησαν να δραπετεύσουν στη Βηρυτό αλλά τα πλοία της Τύρου τους κυνήγησαν. Ο Σαλαντίν όταν είδε ότι οι Τύριοι ήταν απασχολημένοι με το ναυτικό έκανε πεζή επίθεση στα τείχη αλλά ο Κορράδος με τον στρατό του επέστρεψε σύντομα και έλυσε επιτυχώς την πολιορκία, ο Ούγος της Τιβεριάδας διακρίθηκε στη μάχη. Ο Σαλαντίν οπισθοχώρησε και άρχισε να καίει τα πλοία του για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών.

Το καλοκαίρι του 1188 ο Σαλαντίν ελευθέρωσε τον Γκυ των Λουζινιάν τον σύζυγο της βασίλισσας Σιβύλλας, την επόμενη χρονιά ο Γκυ και ο αδελφός του Γοδεφρείδος Α΄ των Λουζινιάν ζήτησαν από τον Κορράδο να τους παραδώσει τα κλειδιά της Τύρου. Ο Κορράδος αρνήθηκε και δήλωσε στον Γκυ ότι μετά την ήττα του στη μάχη του Χαττίμ έχει χάσει όλα τα βασιλικά δικαιώματα, του υπενθύμισε επίσης ότι καταπάτησε τους όρους της συμφωνίας για τη διαδοχή του νεαρού βασιλιά Βαλδουίνου Ε΄ της Ιερουσαλήμ. Ο Γκυ είχε συμφωνήσει ότι θα τον διαδεχόταν μια αντιβασιλεία με τον πάπα, τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα και τους βασιλείς της Αγγλίας και της Γαλλίας που θα όριζαν τον νέο μονάρχη αλλά ο Γκυ και η σύζυγος του Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ πήραν παράνομα τον θρόνο. Ο Κορράδος απαγόρευσε στον Γκυ και τη Σιβύλλα να μπουν στην πόλη αλλά τους άφησε να στρατοπεδεύσουν έξω από τα τείχη.

Ο Κορράδος πείστηκε από τον ξάδελφο του Λουδοβίκο Γ΄ Λαντγκράβο της Θουριγγίας να ενωθεί με τον Γκυ στην πολιορκία της Άκρας (1189), η πολιορκία κράτησε περισσότερο από δυο χρόνια. Το καλοκαίρι του 1190 ο Κορράδος ταξίδευσε βόρεια στην Αντιόχεια να οδηγήσει με ασφάλεια στην Άκρα τον νεαρό ευγενή Φρειδερίκο ΣΤ΄ της Σουαβίας με τα υπολείμματα του Αυτοκρατορικού στρατού του Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα.

Η Σιβύλλα και οι δυο κόρες της πέθαναν αργότερα την ίδια χρόνια, ο Γκυ δεν είχε δικαιώματα να παραμείνει στον θρόνο αλλά αρνήθηκε να τον εγκαταλείψει, διάδοχος θα έπρεπε να είναι η ετεροθαλής αδελφή της Σιβύλλας Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ που είχε παντρευτεί τον Χάμφρεϋ Δ΄ του Τορόν. Ο Κορράδος είχε τη στήριξη της μητέρας της Ισαβέλλας Μαρίας Κομνηνής, του θετού της πατέρα Μπαλιάν του Ιμπελέν, του Ρέτζιναλντ της Σιδώνας και άλλων ευγενών από την Ουτρεμέρ. Οι ευγενείς ζήτησαν διαζύγιο της Ισαβέλλας με τον Χάμφρεϋ οπαδό του Γκυ με το σκεπτικό ότι η Ισαβέλλα ήταν ανήλικη όταν παντρεύτηκε και δεν μπορούσε να δώσει τη συγκατάθεση της. Ο Κορράδος παντρεύτηκε την Ισαβέλλα σε δεύτερο γάμο της παρά τις φήμες που είχαν ξεσπάσει για σκάνδαλο ότι ήταν δίγαμος και η πρώτη του σύζυγος Θεοδώρα Αγγελίνα ήταν ακόμα ζωντανή. Ο Χωνιάτης ιδιαίτερα σκληρός σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αναφέρει το περιστατικό, μάλλον είχε πάρει διαζύγιο με τη Θεοδώρα πριν το 1190. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι ο αδελφός του Κορράδου είχε παντρευτεί μια ετεροθαλή αδελφή της Ισαβέλλας κάτι που θα μπορούσε να είναι μια μορφή αιμομιξίας. Ο παπικός απεσταλμένος Ουμπάλντο Λανφραντσί δέχτηκε ωστόσο να νομιμοποιήσει τον γάμο, οι αντίπαλοι του τον κατηγόρησαν ότι δωροδοκήθηκε. Τον γάμο τέλεσε ο επίσκοπος Φίλιππος του Ντρε γιος του ξαδέλφου του Κορράδου Ροβέρτου Α΄ του Ντρε (24 Νοεμβρίου 1190). Ο Κορράδος του Μομφερράτου στέφτηκε με τη σύζυγο του Ισαβέλλα Α΄ συμβασιλέας των Ιεροσολύμων αλλά επειδή είχε τραυματιστεί σε μάχη πριν από εννιά μέρες επέστρεψε στην Τύρο να γιατρευτεί. Την άνοιξη επέστρεψε στην πολιορκία και έκανε μια ανεπιτυχή αντεπίθεση στον Πύργο του Φλάι στην είσοδο του λιμανιού.

Ο Γκυ ως υποτελής του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου στο Πουατού είχε τη στήριξη του, τον Κορράδο αντίστοιχα στήριζαν ο ξάδελφος του Λεοπόλδος Ε΄ της Αυστρίας και ο ξάδελφος του Λεοπόλδου Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας. Ο Κορράδος πολιόρκησε την Άκρα και αφαίρεσε τα βασιλικά σύμβολα από την πόλη. Σε συνέλευση που ακολούθησε ο Φίλιππος Αύγουστος και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος αποφάσισαν να παραμείνει ο Γκυ βασιλιάς των Ιεροσολύμων μέχρι το τέλος της ζωής του ενώ ο Κορράδος θα κυβερνούσε την Τύρο, τη Βηρυτό και τη Σιδώνα, μετά τον θάνατο του Γκυ το βασίλειο θα περνούσε στον Κορράδο, την Ισαβέλλα και τους απογόνους τους. Ο Φίλιππος Αύγουστος έφυγε σε τρεις μέρες για τη Γαλλία αλλά πριν φύγει άφησε τον θησαυρό που λεηλάτησε από την Άκρα στον Κορράδο μαζί με όλους τους μουσουλμάνους ομήρους. Ο Ριχάρδος ζήτησε από τον Κορράδο να του παραδώσει τους ομήρους αλλά εκείνος το αρνήθηκε, ο Ριχάρδος τους θανάτωσε. Ο Κορράδος αρνήθηκε να ακολουθήσει τον Ριχάρδο στην εκστρατεία του στον νότο, προτίμησε να παραμείνει στην Τύρο με την Ισαβέλλα με την πρόφαση ότι κινδυνεύει η ζωή του, την ίδια εποχή πέθανε ο ηλικιωμένος πατέρας του. Τον χειμώνα ο Κορράδος ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Σαλαντίν με υποψίες ότι ο Ριχάρδος έχει στόχο να κυριεύσει την Τύρο και να την παραδώσει στον Γκυ, ο βασικός του στόχος ήταν να αναγνωριστεί βασιλιάς του βορρά. Ο Ριχάρδος από την άλλη είχε ήδη ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Σαλαντίν και πρότεινε να παντρέψει τη χήρα αδελφή του Ιωάννα της Αγγλίας με τον αδελφό του Σαλαντίν Αλ-Αντίλ. Η κατάσταση έφτασε σε κρίσιμο σημείο όταν o απεσταλμένος του Ριχάρδου και πρώτος σύζυγος της Ισαβέλλας Χάμφρεϋ Δ΄ του Τορόν στιγμάτισε τον απεσταλμένο του Κορράδου Ρέτζιναλντ της Σιδώνας για τη συνάντηση του με τον Αλ-Αντίλ. Οι διαπραγματεύσεις του Ριχάρδου δεν κατέληξαν σε συμφωνία επειδή η Ιωάννα αρνήθηκε να παντρευτεί μουσουλμάνο.

Τον Απρίλιο του 1192 ο Ριχάρδος αναγκάστηκε υπό την πίεση των βαρόνων και των ιερέων να ορίσει τον νέο βασιλιά με ψηφοφορία, εξελέγη ομόφωνα ο Κορράδος, Ο Ριχάρδος παραχώρησε στον Γκυ των Λουζινιάν το Βασίλειο της Κύπρου σαν αποζημίωση. Έστειλε τον ανιψιό του Ερρίκο Β΄ της Καμπανίας στην Τύρο να πληροφορήσει τον Κορράδο για το αποτέλεσμα, έφτασε στην πόλη τέσσερις μέρες αργότερα, ο Ριχάρδος δεν ήθελε επιστροφή του Γκυ στο Πουατού επειδή η οικογένεια του είχε κακή παράδοση στις επαναστάσεις. Η στέψη του Κορράδου όμως δεν έγινε ποτέ επειδή την πρόλαβε η δολοφονία. Ο Κορράδος πεινασμένος τη νύχτα της 28ης Απριλίου πήγε για δείπνο με τον Φίλιππο του Ντρε αλλά όταν έφτασε στο σπίτι του ο επίσκοπος είχε ολοκληρώσει το γεύμα του. Οι δυο άντρες έπεσαν σε παγίδα στην επιστροφή σε έναν στενό δρόμο και θανατώθηκαν, οι δολοφόνοι ήταν Ασασίνοι και τους σκότωσαν με εντολή του Ρασίντ Αντ-Ντιν Σινάν.

Δεν είναι γνωστό πότε πέθανε ο Κορράδος, σύμφωνα με μερικές πηγές πέθανε τη στιγμή της επίθεσης και με άλλες επέζησε και πέθανε λίγο αργότερα από τα τραύματα του. Οι χρονικογράφοι του Ριχάρδου γράφουν ότι μεταφέρθηκε στη σύζυγο του που της έδωσε τις τελευταίες οδηγίες : να μην ορίσει κανέναν άλλο διάδοχο στον θρόνο παρά μόνο τον βασιλιά Ριχάρδο ή τον αντιπρόσωπο του, η πληροφορία αμφισβητείται. Τάφηκε στην εκκλησία των Ιωαννιτών Ιπποτών στην Τύρο. Μια επιγραφή γράφει "Ο Φράγκος μαρκήσιος, ο κυβερνήτης της Τύρου, ο σατανικότερος όλων των Φράγκων Κορράδος ο Μομφερρατικός σκοτώθηκε από τον ίδιο τον θεό". Ο θάνατος ενός τόσο ικανού βασιλιά ήταν μεγάλο πλήγμα για το βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Το αίνιγμα της δολοφονίας του παραμένει άλυτο, οι Ασασίνοι που επέζησαν ύστερα από βασανιστήρια δήλωσαν ότι πίσω από τη δολοφονία ήταν ο ίδιος ο Ριχάρδος κάτι που δεν αποδείχτηκε ποτέ. Ο πρώτος σύζυγος της Ισαβέλλας Χάμφρεϋ Δ' του Τορόν ήταν άλλος ένας ύποπτος, ένας τρίτος ήταν ο Σαλαντίν αλλά θεωρείται απίθανο επειδή δεν είχε καλές σχέσεις με τους Ασασίνους. Ο συγγραφέας Πάτρικ Ουίλιαμς (1970) αναφέρει την εμπλοκή του Ερρίκου της Καμπανίας, αυτό θεωρείται αδύνατο χωρίς την έγκριση του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου.

Ο Ριχάρδος ο Λεοπόλδος επιστρέφοντας πέρασε από την Αυστρία μεταμφιεσμένος, ο Μάινχαρτ Β΄ της Γκορίτσια τον αναγνώρισε από το δακτυλίδι, τον συνέλαβε και τον μετέφερε στον ξάδελφο του Λεοπόλδο Ε΄ της Αυστρίας που τον αιχμαλώτισε με κατηγορία τη δολοφονία του Κορράδου. Ο Ριχάρδος υπερασπίστηκε τον εαυτό του δηλώνοντας ότι οι Ασασίνοι τον δολοφόνησαν με δική τους πρωτοβουλία, παρουσίασε μια επιστολή που απευθυνόταν στον αρχηγό τους Ρασίντ Αντ-Ντιν Σινάν (1130 - 1193). Η επιστολή έγραφε ότι ο Κορράδος είχε συλλάβει ένα πλοίο Ασασίνων που είχε καταφύγει στην Τύρο, σκότωσε τον καπετάνιο, φυλάκισε ολόκληρο το πλήρωμα και λεηλάτησε τους θησαυρούς του, ο Ρασίντ έμαθε για την τύχη του πλοίου και διέταξε τους Ασασίνους να δολοφονήσουν τον Κορράδο. Η επιστολή πολύ πιθανό να είναι πλαστή επειδή ο Ρασίντ δεν ζούσε και οι Ασασίνοι δεν είχαν καλές σχέσεις με τη ναυτιλία. Η εγκυμοσύνη της Ισαβέλας την ίδια εποχή και ο τρίτος γάμος της επτά μέρες αργότερα με τον ανιψιό του Ριχάρδου Ερρίκο της Καμπανίας ενισχύουν τις πιθανότητες εμπλοκής του Άγγλου βασιλιά.

Ο αδελφός του Κορράδου Βονιφάτιος ήταν ένας από τους ηγέτες στην Δ΄ Σταυροφορία, προστάτης των γραμμάτων, των τεχνών και τροβαδούρος όπως και η αδελφή τους Αζαλαίς του Σαλούτσο. Ο μικρότερος αδελφός τους Ρενιέ του Μομφερράτου ήταν γαμπρός του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ Κομνηνού και ο μεγαλύτερος αδελφός του Γουλιέλμος του Μομφερράτου ήταν πρώτος σύζυγος της Σιβύλλας και πατέρας του Βαλδουίνου Ε΄. Ο Κορράδος έγινε σύντομα μαρκήσιος του Μομφερράτου μετά τον θάνατο του πατέρα του (1191) και τον διαδέχθηκε ο Βονιφάτιος. Η μεταθανάτια κόρη του Μαρία του Μομφερράτου έγινε βασίλισσα της Ιερουσαλήμ, παντρεύτηκε τον Ιωάννη του Μπριέν αλλά πέθανε πρόωρα στη γέννα. Η πρώτη σύζυγος του Κορράδου Θεοδώρα Αγγελίνα ζούσε στα μέσα της δεκαετίας του 1190 και είχε αποσυρθεί σε μια μονή στη Δαλματία.

Η Μομφερρατική αυλή μιλούσε την Οξιτανική γλώσσα και έβγαλε πολλούς τροβαδούρους, o Μπερτράντ του Μπόρν και ο Πειρόλ αναφέρουν τον Κορράδο σε τραγούδια στην Γ΄ Σταυροφορία, εμφανίζεται σαν ηρωική μορφή και υπερασπιστής της Τύρου. Η μυθοποίηση στην Αγγλική λογοτεχνία του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου σαν εθνικού ήρωα και η αντιπαλότητα του με τον Κορράδο έφερε αρνητικά αποτελέσματα στην υστεροφημία του Κορράδου με μοναδική εξαίρεση το ποίημα της Έλενορ Αν Πόρντεν (1795 - 1825) "Η καρδιά του λιονταριού" που τον παρουσιάζει σαν τραγικό ήρωα. Μια φανταστική αρνητική εμφάνιση για τον Κορράδο υπάρχει στο έργο του Γουόλτερ Σκοτ "Το φυλαχτό", περιγράφεται σαν "σκιουροπιθηκός" και "παπαγάλος". Ο συγγραφέας Μορίς Χιούλετ (1861 - 1923) στο έργο του "Η ζωή και ο θάνατος του Ριχάρδου" (1900) τον περιγράφει σαν "φαύλο". Άλλες αρνητικές εμφανίσεις του βρίσκονται στο έργο του συγγραφέα Ρόναλντ Ουέλτς (1909 - 1982) "Σταυροφόρος Ιππότης" (1954) και στο έργο του σκηνοθέτη Σέσιλ Ντε Μιλ "Οι Σταυροφορίες". Το αποκορύφωμα των αρνητικών εμφανίσεων για τον Κορράδο παρουσιάζεται στο έργο του Γκράχαμ Σέλμπι (1939 - 2016) "Οι βασιλιάδες της μάταιης πρόθεσης" (1970), δαιμονοποιείται σαν φυσιογνωμία που χτυπά και βιάζει την Ισαβέλλα. Σε αντίθεση με τους παραπάνω συγγραφείς ο Ρώσος συγγραφέας Γαλλικής καταγωγής Ζόε Όλντεμπουργκ του δίνει θετική εμφάνιση όπως τον περιγράφει ο Χωνιάτης. Άλλες θετικές εμφανίσεις του παρουσιάζονται στο μυθιστόρημα του Λουίτζι Γκαμπόττο "Κορράδος ο Μομφερρατικός" (1968) και στο μυθιστόρημα του Άλαν Γκόρντον (γεν. το 1959) "Το παράθυρο της Ιερουσαλήμ" που διερευνά τη δολοφονία του.

Στο έργο του σκηνοθέτη Σέσιλ Ντε Μιλ οι "Σταυροφορίες" (1935) παρουσιάζεται σαν κακοποιός που σχεδιάζει τη δολοφονία του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου με τον αδελφό του Ιωάννη τον Ακτήμονα ενώ την ίδια στιγμή υπερασπίζεται την Τύρο. Στην τηλεοπτική σειρά "Ο βασιλιάς Ριχάρδος και οι Σταυροφόροι" με τον ηθοποιό Μίχαελ Πάτε (1920 - 2008) παρουσιάζεται επίσης σαν κακοποιός. Εμφανίζεται επίσης στη Βρετανική τηλεοπτική σειρά "Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος" (1962) με τον ηθοποιό Μίχαελ Πεκε και στη σειρά του "BBC" "Οι Τάλισμαν" με τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Μόραντ (1945 - 2011). Στη σκιτσογραφία παρουσιάζεται σε ένα χειρόγραφο στα Χρονικά της Γένοβας να ταξιδεύει με ένα πλοίο για την Τύρο. O ζωγράφος Φρανσουά-Εντουάρ Πικό (1786 - 1868) σε ένα έργο που βρίσκεται στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών τον απεικονίζει σαν έναν ωραίο σκεπτόμενο άντρα σε ηλικία περίπου 40 ετών με ένα φανταχτερό μεσαιωνικό κουστούμι, μαύρα μαλλιά και γενειάδα ενώ είναι γνωστό ότι τόσο ο πατέρας του όσο και τα αδέλφια του ήταν ξανθοί.

• Brand, Charles M. Byzantium Confronts the West, 1968.
• Brevis Historia Occupationis et Amissionis Terræ Sanctæ, in Die Chronik des Propstes Burchard von Ursberg, ed. Oswald Holder-Egger & Bernhard von Simson, Monumenta Germaniæ Historica: Scriptores in Usum Scholarum, (Hannover & Leipzig, 1916), pp. 59–64
• Magoulias, Harry J., επιμ. (1984). O City of Byzantium: Annals of Niketas Choniatēs. Detroit: Wayne State University Press. ISBN 978-0-8143-1764-8. 
• Edbury, Peter W. (ed.) The Conquest of Jerusalem and the Third Crusade, 1998.
• Gabrieli, Francesco. (ed.) Arab Historians of the Crusades, English translation 1969.
• Gilchrist, M. M. "Character-assassination: Conrad de Montferrat in English-language fiction & popular histories", Bollettino del Marchesato. Circolo Culturale I Marchesi del Monferrato, Alessandria, no. 6 (Nov. 2005), pp.5–13. (external link)
• Gilchrist, M. M. "Getting Away With Murder: Runciman and Conrad of Montferrat’s Career in Constantinople", The Mediæval Journal. St Andrews Institute of Mediæval Studies, vol 2, no. 1 (2012), pp. 15–36.
• Haberstumpf, Walter. Dinastie europee nel Mediterraneo orientale. I Monferrato e i Savoia nei secoli XII–XV, 1995 ).
• Ilgen, Theodor. Konrad, Markgraf von Montferrat, 1880
• Nicholson, Helen J. (ed.) The Chronicle of the Third Crusade: The Itinerarium Peregrinorum et Gesta Regis Ricardi, 1997.
• Riley-Smith, Jonathan. "Corrado di Monferrato", Dizionario Biografico degli Italiani, vol. XXIX, Rome 1983, pp. 381–387
• Runciman, Steven. A History of the Crusades, 1951–54, vols. 2–3.
• Usseglio, Leopoldo. I Marchesi di Monferrato in Italia ed in Oriente durante i secoli XII e XIII, 1926.
• William of Tyre, French continuation of. Historia rerum in partibus transmarinis gestarum (external link to text in medieval French).
• Williams, Patrick A. "The Assassination of Conrad of Montferrat: Another Suspect?", Traditio, vol. XXVI, 1970.

Κορράδος του Μομφερράτου Οίκος των Αλεράμιτσι Γέννηση: 1140 Θάνατος: 28 Απριλίου 1192
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος Θρόνος κενός 1190 - 1192 Προηγούμενη κάτοχος ː Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ 1186 - 1190 Mε τον σύζυγό της Γκυ των Λουζινιάν	Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ 1192 Με τη σύζυγό του: Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ	Διάδοχος Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ 1192 - 1197 με τον 3ο σύζυγό της Ερρίκο Β΄ της Καμπανίας
Προκάτοχος Γουλιέλμος Ε΄	Μαρκήσιος του Μομφερράτου 1191 - 1192	Διάδοχος Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός