Καλίνιν (καταδρομικό)

Το Καλίνιν (ρωσικά: Калинин‎‎) ήταν ένα από τα έξι καταδρομικά κλάσης Κίροφ του Κόκκινου Στόλου. Η ναυπήγησή του ξεκίνησε το 1938 στην Ρωσική Άπω Ανατολή και ολοκληρώθηκε εν μέσω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με τμήματα που μεταφέρθηκαν εκεί από την Ευρωπαϊκή Ρωσία. Το 1942 εντάχθηκε σε υπηρεσία με τον σοβιετικό Στόλο του Ειρηνικού αλλά δεν έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις στον Σοβιετοϊαπωνικό Πόλεμο του 1945. Παρέμεινε ενεργό τις πρώτες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου, σε ορισμένες περιπτώσεις και ως ναυαρχίδα. Το 1960 αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία και μετατράπηκε σε στρατώνα ενώ λίγα χρόνια αργότερα διαλύθηκε για σκραπ.

Το σχέδιο των καταδρομικών κλάσης Κιροφ βασιζόταν σε αυτό των ιταλικών καταδρομικών κλάσης Duca d'Aosta, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις ώστε να φέρουν ισχυρότερο οπλισμό.^[1] Τα δύο σκάφη της υποκλάσης Project 26bis2, δηλαδή το Καλίνιν και το αδελφό Καγκανόβιτς, είχαν ελαφρώς μεγαλύτερες διαστάσεις συγκριτικά με τα πλοία των προηγούμενων υποκλάσεων. Επίσης διέθεταν διαφορετικό αντιαεροπορικό οπλισμό. Το Καλίνιν είχε μ��κος 187 m στην γραμμή της ισάλου και 191,2 m ολικό. Το πλάτος του ήταν 17,66 m και το βύθισμά του 5,88-6,3 m. Το εκτόπισμά του ανερχόταν σε 8400 t (8267 LT) με κανονικό (standard) εκτόπισμα και 10040 t (9881 LT) με πλήρες. Την περίοδο του πολέμου το πλήρωμά του αποτελούνταν από 812 αξιωματικούς και ναύτες.^[2]

Το σύστημα πρόωσης μπορούσε να αποδώσει έως 110000 shp, με την προβλεπόμενη μέγιστη ταχύτητα πλεύσης να είναι 37 kn.^[3] Κατά την διάρκεια των δοκιμών το Καλίνιν έφθασε τους 36 kn, με το σύστημα πρόωσης να φθάνει όμως στο μέγιστο των δυνατοτήτων του αποδίδοντας 126900 shp. Το 1945, χωρίς να γίνεται οριακή χρήση του προωστικού συστήματος, το Καλίνιν κατάφερε να πλεύσει με μέγιστη ταχύτητα μόλις 32,5 kn. Η ακτίνα δράσης των καταδρομικών αυτής της κλάσης ανερχόταν σε 5590 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 18 kn.

Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από εννέα πυροβόλα των 180 mm τοποθετημένα ανά τρία σε τρεις πύργους, με τους δύο να βρίσκονται μπροστά από την υπερκατασκευή και τον τρίτο στην πρύμνη. Σε αντίθεση με τα καταδρομικά της κλάσης Κίροφ που ναυπηγήθηκαν στην Ευρώπη, ο δευτερεύων οπλισμός αποτελούνταν από οκτώ αντιαεροπορικά πυροβόλα των 76,2 m αντί για τα πυροβόλα των 100 mm. Τα όπλα των 76,2 m ήταν μία ενδιάμεση λύση μέχρι να καταστεί εφικτή η εγκατάσταση των πυροβόλων των 85 mm, με την αντικατάστασή τους να πραγματοποιείται τελικά τον Μάιο του 1943. Ο ελαφρύς αντιαεροπορικός οπλισμός αποτελούνταν αρχικά από έξι ημιαυτόματα πυροβόλα των 45 mm, δέκα πλήρως αυτόματα όπλα των 37 mm και έξι πολυβόλα των 12,7 mm. Κατά την διάρκεια της πορείας του πλοίου έγιναν αρκετές τροποποιήσεις στον ελαφρύ οπλισμό. Το 1945 όλα τα όπλα των 45 mm είχαν αντικατασταθεί από εννέα επιπλέον πυροβόλα των 37 mm. Το 1957 υπήρχαν μονάχα εννέα δίδυμα πυροβόλα των 37 mm, νεώτερου τύπου.^[4]

Το Καλίνιν διέθετε επίσης έξι τορπιλοσωλήνες των 533 mm. Αρχικά μπορούσε να μεταφέρει από 100 ως 164 νάρκες καθώς και πενήντα βόμβες βυθού^[5] όμως μέχρι το 1945 μπορούσε να μεταφέρει 100-106 νάρκες και 66 βόμβες βυθού.^[6] Η θωράκιση των σκαφών των δύο υποκλάσεων Project 26bis και Project 26bis2 ήταν πανομοιότυπη: η θωρακισμένη ζώνη στην ίσαλο και τους πύργους ήταν πάχους 70 mm, στο κατάστρωμα 50 mm και στη γέφυρα 150 mm.^[7]

Όταν ναυπηγήθηκε το Καλίνιν δεν διέθετε σόναρ, όμως μέσω του Lend-Lease απέκτησε μέχρι το 1945 τέτοιο σύστημα ξένης προέλευσης καθώς και το πειραματικό σοβιετικό σύστημα Μαρς-72.^[8] Επίσης δεν διέθετε ραντάρ, όμως μέχρι το 1944 είχαν εγκατασταθεί συστήματα αναζήτησης εναέριων απειλών και αντιαεροπορικής άμυνας βρετανικής και αμερικάνικης προέλευσης καθώς και σοβιετικής προέλευσης ραντάρ ελέγχου πυρός για τα κύρια πυροβόλα.^[8] Παρόλο που είχε προβλεφθεί η ύπαρξη καταπέλτη που θα επέτρεπε την απονήωση υδροπλάνων, αυτός τελικά δεν εγκαταστάθηκε διότι το Λένινγκραντ όπου κατασκευαζόταν ήταν πολιορκημένο τότε. Ο καταπέλτης εγκαταστάθηκε αργότερα και ήταν διαθέσιμος κατά τις θαλάσσιες δοκιμές του 1945. Παρόλα αυτά αφαιρέθηκε τον Οκτώβριο του 1947 διότι τα ραντάρ καθιστούσαν πλέον περιττή τη χρήση αεροσκάφους για την κατεύθυνση των πυρών του πλοίου.^[9]

Το Καλίνιν ναυπηγήθηκε στο Ναυπηγείο Νο. 199 στο Κομσομόλσκ επί του Αμούρ με τμήματα που είχαν κατασκευαστεί στο Ναυπηγείο Νο. 189 Λένινγκραντ. Οι εργασίες ξεκίνησαν στις 12 Αυγούστου 1938 και η καθέλκυσή του έλαβε χώρα στις 8 Μαΐου 1942. Στη συνέχεια ρυμουλκύθηκε μέσω του ποταμού Αμούρ στο Βλαδιβοστόκ όπου και ολοκληρώθηκε. Οι εργασίες ήταν παρατεταμένες εξαιτίας καθυστερήσεων στις παραδόσεις από την Ευρωπαϊκή Ρωσία και προβλημάτων με τις εγκαταστάσεις στο Ναυπηγείο Νο. 199. Για παράδειγμα οι έλικες έπρεπε να σταλούν από το πολιορκημένο Λένινγκραντ και οι άξονες τους από το Στάλινγκραντ πριν την καταστροφή του εργοστασίου από τους Γερμανούς.^[10]

Το Καλίνιν εντάχθηκε στον Στόλο του Ειρηνικού την 31η Δεκεμβρίου, έπειτα από την ολοκλήρωση των θαλάσσιων δοκιμών^[11] και εντάχθηκε σε υπηρεσία έναν χρόνο αργότερα^[12] ως η ναυαρχίδα των Ελαφρών Δυνάμεων του Στόλου. Συμμετείχε σε ασκήσεις στον κόλπο Ουσούρι μαζί με αντιτορπιλικά, τορπιλακάτους και ανθυποβρυχιακά πλοία και αεροσκάφη.^[13]

Στις 24 Απριλίου 1943 το Καλίνιν και το αντιτορπιλικό Ρέβνοστνι διατάχθηκαν να μεταφερθούν μέσω Αρκτικού Ωκεανού στον Βόρειο Στόλο. Ο απόπλους είχε προγραμματιστεί για την 25η Ιουνίου και τον Μάιο πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες προετοιμασίες για το ταξίδι. Την 1η Ιουνίου η εντολή αυτή ακυρώθηκε όμως οι τροποποιήσεις παρέμειναν μέχρι τον Μάιο του 1944. Το Καλίνιν, που δεν προοριζόταν να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις, βρισκόταν σε ναυπηγείο για επισκευές κατά την Σοβιετική εισβολή στη Μαντζουρία το 1945.^[13] Το επόμενο έτος, βάσει των επιδόσεων του κατά την εκπαίδευση, ανακηρύχθηκε ως το καλύτερο πλοίο του Στόλου του Ειρηνικού. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν και άλλες ναυτικές ασκήσεις μέχρι τον παροπλισμό του πλοίου στις 7 Μαΐου 1956. Επανεντάχτηκε σε υπηρεσία την 1η Δεκεμβρίου 1957 αλλά το 1960 αφοπλίστηκε και μετατράπηκε σε πλωτό στρατώνα. Διαγράφηκε οριστικά από την δύναμη του στόλου στις 12 Απριλίου 1963^[13][14] και διαλύθηκε για σκραπ τον Αύγουστο του 1960.^[12]

• Berezhnoy, Sergey (2002). Крейсера и миноносцы. Справочник [Guide to Cruisers and Destroyers] (στα Ρωσικά). Moscow: Voenizdat. ISBN 5-203-01780-8. 
• Chernyshev, Alexander· Kulagin, Konstantin (2007). От «Кирова» до «Кагановича». Советские крейсера Великой Отечественной [From Kirov to Kaganovich: Soviet Cruisers of the Great Patriotic War] (στα Ρωσικά). Moscow: Yauza/Eksmo. ISBN 5-699-19623-4. 
• Wright, Christopher C. (2008). «Cruisers of the Soviet Navy, Part II: Project 26 and Project 26bis—the Kirov Class». Warship International (International Naval Research Organization) XLV (4): 299–316. ISSN 0043-0374. 
• Wright, Christopher C. (2010). «Cruisers of the Soviet Navy, Part III: The Kirov Class Ships' Characteristics, Section I». Warship International XLVII (2): 127–152. ISSN 0043-0374. 
• Yakubov, Vladimir· Worth, Richard (2009). «The Soviet Light Cruisers of the Kirov Class». Στο: Jordan, John, επιμ. Warship 2009. London: Conway. σελίδες 82–95. ISBN 978-1-84486-089-0.