Βιρζίλ Σνεντέρ

Βιρζίλ Σνεντέρ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Virgile Schneider (Γαλλικά)
Γέννηση
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[1] και Grave of Schneider
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Γαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Οικογένεια	Schneider family
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	αντιστράτηγος
Πόλεμοι/μάχες	Πόλεμος του Δ΄ Συνασπισμού, Guerres de la Révolution et de l'Empire, Εκατοντάδες Χιλιάδες Υιοί του Αγίου Λουδοβίκου και Εκστρατεία του Μωριά
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	βουλευτής της Μοζέλ (1834–1848) Υπουργός Πολέμου (1839–1840) d:Q61610368
Βραβεύσεις	Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής[3] Ονόματα χαραγμένα στην Αψίδα του Θριάμβου Ανώτερος Ταξιάρχης του Σωτήρος Ταξιάρχης του Τάγματος του Λεοπόλδου Chevalier de l'Empire
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αντουάν Βιρζίλ Σνεντέρ (γαλλικά: Antoine Virgile Schneider, το όνομα προφέρεται παραδοσιακά στα γαλλικά Σνεντρ) ήταν Γάλλος Στρατηγός και πολιτικός. Γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1779 στην κοινότητα Σαργκεμίν (Μοζέλ) και πέθανε στις 11 Ιουλίου 1847 στο Παρίσι.^[4][5]

Υιός γιατρού και πρώτος ξάδερφος των Άντολφ Σνάιντερ και Εζέν Σνάιντερ, γνωστών κύριων σιδηρουργών που ήταν εγκατεστημένοι στην πόλη Λε Κρεζό,^{[Ν 1]} ο βίρτζιλ Σνάιντερ παρακολούθησε μαθήματα στη Πολυτεχνική σχολή του Παρισιού το 1799.^[4]

Ένα απομνημόνευμα που έγραψε για την Κέρκυρα απευθυνόμενο στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη του έδωσε τον τίτλο του "υπεράριθμου του Μηχανικού". Υπολοχαγός κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ναπολέοντας στην Πολωνία, Λοχαγός κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου (1808), πήρε μέρος στις πολιορκίες της Σαραγόσα (1808-1809) και της Φιγέρες (1811). Τιμήθηκε με τον τίτλο του Ιππότη της Αυτοκρατορίας στις 23 Φεβρουαρίου 1811, έγινε Υπασπιστής του Στρατηγού Κλαρκ (général Clarke). Στη συνέχεια μιας αποστολής στα Ιόνια Νησιά, συμμετείχε στην εκστρατεία στη Ρωσία και φυλακίστηκε στο Ντάντσιχ το 1813 με τον Στρατηγό Ράππ (général Rapp). Διορίστηκε Συνταγματάρχης το 1815. Αιχμάλωτος πολέμου κατά την συνθηκολόγηση της Γαλλίας, επέστρεψε στη Γαλλία όταν η ειρήνη υπογράφηκε. Kατά τη διάρκεια της στιγμιαίας επιστροφής του Ναπολέοντα στην εξουσία, των "Εκατό ημερών", ήταν επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου του Στρατηγού Ράππ, ο οποίος διέταξε το 5ο Σώμα, για την προστασία του Ρήνου.^[4]

Είχε τεθεί αρχικά σε αναγκαστική συνταξιοδότηση κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της Παλινόρθωσης των Βουρβόνων, όμως ανεκλήθη στην υπηρεσία το 1819 και πήρε μέρος στην Εκστρατεία της Ισπανίας (1823) και ιδιαίτερα στην πολιορκία της Παμπλόνα ως Συνταγματάρχης του 20ου Τάγματος του Ελαφρού Πεζικού. Διορίστηκε Αντιστράτηγος (Maréchal de camp) στις 22 Μαΐου 1825 και συμμετείχε στην Εκστρατεία του Μοριά (1828) στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, όπου διεύθυνε υπό τη διεύθυνση του Στρατάρχη Μαιζώνος, την τρίτη μοίρα, του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος με δύναμη 14 με 16 χιλιάδες άνδρες, με το Σπηλιάδη να αναφέρει 18 χιλιάδες (με τους 6.000 σε εφεδρεία στην Τουλόν), με εντολή να κατευθυνθεί στη Πελοπόννησο, με σκοπό να αναγκάσει τα αιγυπτιακά στρατεύματα σε άμεση αναχώρηση από εκεί. Ο Σνάιντερ έφθασε και αποβιβάσθηκε στο Ναβαρίνο στις 2 Σεπτεμβρίου.

Η άφιξη γαλλικών στρατευμάτων στη Πελοπόννησο εξέπληξε τον Ιμπραήμ Πασά, που μετά την υπογραφή της συνθήκης Αλεξάνδρειας μερικές εβδομάδες πριν, ήταν έτοιμος να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια.

Ωστόσο ο Μαιζών διαβεβαίωσε τον Ιμπραήμ για τα φιλικά αισθήματα της γαλλικής κυβέρνησης.

Στη συνέχεια όμως, δεν επέτρεψε στους αιχμαλώτους να επιστρέψουν στην Αίγυπτο και απαίτησε από τον Ιμπραήμ να παραδώσει στα γαλλικά στρατεύματα τα εδάφη που κατείχε στη Πελοπόννησο.

Ο Ιμπραήμ επικαλούμενος όρο της συνθήκης αρνήθηκε το αίτημα του Μαιζών.

Τότε ο Μαιζών, διέταξε τη τρίτη μοίρα του Σνάιντερ, να προχωρήσει προς των Τούρκων του Νεοκάστρου (Ναβαρίνου). Ο Ιμπραήμ μετά από τις ενέργειες του γαλλικού στρατού αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη Πελοπόννησο. Η αποχώρηση του αιγυπτιακού στρατού έγινε σε τρείς φάσεις. Στις 2 Οκτωβρίου έφυγε και ο ίδιος ο Ιμπραήμ με τα τελευταία στρατεύματά.^[6]

Απελευθέρωσε την πόλη της Πάτρας (5 Οκτωβρίου 1828) και πήρε το «Καστέλι του Μοριά» της Πάτρας (30 Οκτωβρίου 1828) από τις τουρκικές-αιγυπτιακές κατοχικές δυνάμεις του Ιμπραήμ Πασά.^[7] Μετά την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον αιγυπτιακό κατακτητή, διορίστηκε αρχηγός των στρατευμάτων κατοχής για να αντικαταστήσει τον Στρατάρχη Μαιζώνος, και όταν κλήθηκε πίσω στη Γαλλία τον Ιούλιο 1831, έλαβε ένα σπαθί Τιμής από την Ελληνική Κυβέρνηση.^[4]

Προήχθη στον βαθμό Στρατηγού στις 12 Αυγούστου 1831 και διορισμένος Διευθυντής του Επιτελείου στο Υπουργείο Πολέμου στις 20 Νοέμβριου 1832, εκλέχτηκε Βουλευτή του νομού Μοζέλ (κοινότητα Σαργκεμίν)^{[Ν 2]} στις 21 Ιουνίου 1834, και επανεξελέγη στις 4 Νοέμβριου 1837^{[Ν 3]} και στις 2 Μαρτίου 1839.^{[Ν 4]}

Διορίστηκε Υπουργός Πολέμου στη δεύτερη Κυβέρνηση του Στρατάρχη Σουλτ στις 12 Μαΐου 1839 και έπρεπε να θέσει υποψηφιότητα ενώπιον των ψηφοφόρων του που επιβεβαίωσαν την θητεία του στις 8 Ιουνίου 1839.^{[Ν 5]} Διατήρησε το χαρτοφυλάκιο του μέχρι την 1η Μαρτίου 1840. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Κυβέρνηση, βελτίωσε τις συνθήκες των αξιωματικών και αναδιοργάνωσε το Γενικό Επιτελείο.^[4]

Στις 28 Νοεμβρίου 1840 ο στρατηγός Σνάιντερ έλαβε εντ��λή από τα στρατεύματα του εξωτερικού τμήματος του Παρισιού που συνεργάστηκαν στο έργο των οχυρώσεων της πρωτεύουσας και στις 17 Ιουλίου 1841 έγινε Πρόεδρος της Επιτροπής του Πεζικού. Επανεκλέχθηκε αναπληρωτής στις 9 Ιουλίου 1842^{[Ν 6]} και στις 1  Αυγούστου 1846.^{[Ν 7]}

• Όνομα χαραγμένο κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου (Βόρειο πυλώνας, Στήλη 7)
• Ανώτερος Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής στις 22 Φεβρουαρίου 1829
• Μεγαλόσταυρος του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής στις 14 Απριλίου 1844
• Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα) (Βασιλικό και Εθνικό Αλμανάκ 1835)
• Ταξιάρχης του Βασιλικού Τάγματος του Λεοπόλντ (Βέλγιο) (Βασιλικό και Εθνικό Αλμανάκ 1835)

• Βιρζίλ Σνεντέρ, Ιστορία και περιγραφή των Ιονίων Νήσων, Dondey-Dupré, Παρίσι, 1823.
• Βιρζίλ Σνεντέρ, Σύνοψη των εξουσιών και καθηκόντων του ελαφρού πεζικού στον τομέα, Dondey-Dupré, Παρίσι, 1823.

Συνεργάστηκε στον στρατιωτικό θεατή.

• (Γαλλικά) «Βιρζίλ Σνεντέρ», in Adolphe Robert & Gaston Cougny, Dictionnaire des parlementaires français (1789-1891), Edgar Bourloton, Παρίσι, 1889-1891

Λεπτομέρειες έκδοσης Βικηθήκη

• « Βιρζίλ Σνεντέρ », στο Charles Mullié, Biographie des célébrités militaires des armées de terre et de mer de 1789 à 1850, 1852

• Βασιλικό και Εθνικό Αλμανάκ 1835
• Ο Jean-Louis Beaucarnot, Οι Schneider, μια δυναστεία, Hachette Littérature, 1986
• Elvire de Brissac, δέκατη ένατη!, Grasset, δοίεη Femina essay, 2001
• Elvire de Brissac, Μια φορά κι έναν καιρό οι Schneiders, Grasset, 2007
• Dominique Schneidre, Les Schneider, Le Creusot, Fayard, 1995
• Dominique Schneidre, τύχη της μητέρας, Fayard, 2001
• Οι Schneiders, Le Creusot, οικογένεια, εταιρεία, πόλη, 1836-1960, κατάλογος της έκθεσης

• Πόροι που σχετίζονται με τη δημόσια ζωή : Base Léonore ; Base Sycomore :
  • «Σημείωση LH/2484/6». Base Léonore, Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού.  (Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής)
  • «Κατάλογος των κοινοβουλευτικών θητειών του Αντουάν Βιρζίλ Σνεντέρ (1779 - 1847)», Base Sycomore, Γαλλική Εθνοσυνέλευση.

• Εκστρατεία του Μοριά
• Κατάλογος των μελών της εκστρατείας του Μοριά (1828-1833)