Ουκρανικές διαδηλώσεις 2013

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της νύχτας της 21ης Νοεμβρίου 2013, όταν ξαφνικές ταραχές ξέσπασαν στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, Κίεβο, αφότου η κυβέρνηση της χώρας έβαλε τέλος στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση.^[9] Ύστερα από μερικές ημέρες διαδηλώσεων, σημαντικός αριθμός φοιτητών ήρθε να προστεθεί στις τάξεις των διαδηλωτών.^[10]

Παρά το ανικανοποίητο αίτημα για επανέναρξη των ενταξιακών συνομιλιών μεταξύ Ουκρανίας-ΕΕ, το Euromaidan χαρακτηρίστηκε επανειλημμένα ως ένα γεγονός μείζονος πολιτικού συμβολισμού για την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως λόγω του ότι πρόκειται για "τη μεγαλύτερη συγκέντρωση υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ιστορία",^[11] κάτι που θα βοηθούσε στο να "βελτιωθεί το πληγωμένο γόητρο της ΕΕ".^[12]

Οι διαδηλώσεις συνέχισαν, ανεπηρέαστες, να λαμβάνουν χώρα, παρά την ισχυρή παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων,^[13][14] τις συχνά χαμηλές θερμοκρασίες, καθώς και τις χιονοπτώσεις. Η κλιμακωτά αυξανόμενη βία κατά τον πρωινό της 30ης Νοεμβρίου από την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση της έντασης των κινητοποιήσεων και των διαδηλωτών, με πλήθος της τάξεως των 400.000–800.000 ατόμων να διαδηλώνει στο Κίεβο κατά τις εβδομάδες της 1ης^[15] και της 8ης Δεκεμβρίου.^[16] Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, η προσέλευση των διαδηλωτών εκτινάχθηκε από τις 50.000 στις 200.000, ιδιαίτερα κατά τις οργανωμένες συγκεντρώσεις.^[17][18] Βίαιες συγκρούσεις έγιναν κατά την 1η Δεκεμβρίου και το διάστημα 19-21 Ιανουαρίου, ως απάντηση για την υπέρμετρη χρήση βίας από την πλευρά της αστυνομίας και την πολιτική καταστολής που ακολούθησε η Κυβέρνηση. Οι διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις αυτές είχαν αποκλειστικά στόχο το υπάρχον κυβερνητικό καθεστώς, χωρίς να έχει υπάρξει η παραμικρή ζημιά σε ιδιωτική περιουσία στην πόλη του Κιέβου σε διάστημα δύο μηνών λαϊκών κινητοποιήσεων, σε αντίθεση με ανάλογες περιπτώσεις σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Γαλλία.^[19]

Πολλά ακροδεξιά κόμματα κατέβηκαν στις διαδηλώσεις με σκοπό να καπηλευτούν τις διαμαρτυρίες. Ο Δεξιός Τομέας αναδείχθηκε στη δύναμη που όρισε τους δρόμους του Κιέβου, οργανώνοντας τις ομάδες κρούσεις και λειτουργώντας ως ο στρατιωτικός βραχίονας του κόμματος Svoboda, της επίσημης Ουκρανικής ακροδεξιάς που σήμερα είναι τέταρτη δύναμη στο κοινοβούλιο της Ουκρανίας. Η ατζέντα του «Δεξιού Τομέα» είναι ξεκάθαρα αντι-ρωσική. Στις 7 Φεβρουαρίου, ο ηγέτης του Δεξιού Τομέα, Ντμίτρο Γιάρος, με συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ, δήλωνε ότι το κίνημά του προετοιμάζεται για ένοπλη εξέγερση.^[20][21]

Σε μια δημοσκόπηση που έγινε στις 7 και 8 Δεκεμβρίου, ποσοστό της τάξεως του 73% επί του συνόλου των διαδηλωτών ψήφισε υπέρ της συνέχισης των κινητοποιήσεων στο Κίεβο μέχρις ότου τα αιτήματά τους γίνουν αποδεκτά.^[6] Σύμφωνα με άλλη δημοσκόπηση που έγινε το διάστημα μεταξύ 4 και 9 Δεκεμβρίου 2013 από τη Research & Branding Group, ποσοστό 49% των Ουκρανών υποστήριζε το Euromaidan, ενώ 45% ήταν αντίθετοι στο κίνημα αυτό ^[22], ενώ σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε στα τέλη Δεκεμβρίου του 2013 από τον ίδιο οργανισμό, 50% των ερωτηθέντων απάντησε ότι υποστήριζαν το Euromaidan, ενώ ποσοστό της τάξεως του 45% όχι.^[23] Σε μια άλλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Kucheriv Democratic Initiatives Fund and Razumkov Center ποσοστό μεγαλύτερο του 50% των Ουκρανών απάντησε ότι ήσαν αλληλέγγυοι προς τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις του Euromaidan, ενώ ποσοστό της τάξεως του 42% δήλωσε αντίθετο.^[24] Η μεγαλύτερη συμπαράσταση προς τους διαδηλωτές προερχόταν από το Κίεβο (ποσοστό περίπου 75%) και τη Δυτική Ουκρανία (ποσοστό μεγαλύτερο του 80%).^[25][22]