Παύλος Ιωαννίδης

Ο Παύλος Ιωαννίδης γεννήθηκε στο Βερολίνο στις 22 Φεβρουαρίου 1924, από τον Ιωάννη, γιατρό, και τη Χρυσούλα, κόρη εργοστασιάρχη από το Βόλο, η οποία απεβίωσε έξι μήνες μετά τη γέννησή του.

Τις πρώτες ημέρες του 1943, σε ηλικία 18 ετών, έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση κατά της Γερμανο-Ιταλικής Κατοχής. Αρχικά εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ, στην ομάδα του “Νικηφόρου” και στη συνέχεια στην “Force 133”, μία βρεταννική μονάδα που δρούσε στα βουνά της Ελλάδας, και αποτελούσε σκέλος της British “Special Operation Executive” (SOE), βρεταννικής Ειδικής Μονάδας Επιχειρήσεων.^[1]

Τον Ιούνιο του 1944, κατόπιν εντολής του Συμμαχικού Αρχηγείου Μέσης Ανατολής, διέφυγε από την Ελλάδα μαζί με δύο Άγγλους αξιωματικούς (McIntyre και Bob Morton) και έφτασε στο Κάιρο.^[2]

Τιμήθηκε “επ’ ανδραγαθία” από τον Βασιλέα της Αγγλίας Γεώργιο VI με το μετάλλιο “King’s Medal for Courage” (Κ.Μ.C.) της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και του απενεμήθη Δίπλωμα Τιμής από τον Βρεταννό Στρατάρχη Lord Alexander. Τις διακρίσεις αυτές επέστρεψε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας και ως στερούμενες πλέον οιασδήποτε αξίας, στον Άγγλο Πρέσβη στην Αθήνα Charles Peake, στις 10 Μαΐου 1956, την ίδια μέρα που απαγχονίστηκαν στη Λευκωσία οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Καραολής και Δημητρίου.

Εκπαιδεύτηκε ως πιλότος καταδιωκτικών από την Αγγλική R.A.F. και εν συνεχεία εντάχθηκε στην Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1947. Προσελήφθη από την ελληνική αεροπορική εταιρεία Τ.Α.Ε., που μετονομάστηκε σε “Ολυμπιακή Αεροπορία”, όταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης ανέλαβε τις εθνικές αερομεταφορές το 1957. Διετέλεσε, διαδοχικά, Αρχιεκπαιδευτής, Αρχιχειριστής, Διευθυντής Πτητικής Εκμεταλλεύσεως και τελικά, Γενικός Διευθυντής μέχρι τον Δεκέμβριο του 1974, όταν η Ολυμπιακή παραδόθηκε στο ελληνικό δημόσιο.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης τον όρισε, με τη διαθήκη του, ισόβιο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.) του Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης που ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1975. Συνέχισε να πετάει με την Ολυμπιακή, μέχρι τη συνταξιοδότησή του, τον Φεβρουάριο του 1984. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του κατέγραψε στο ενεργητικό του περισσότερες από 22.500 ώρες πτήσεως.

Ανεκλήθη στην Πολεμική Αεροπορία με το βαθμό του Επισμηναγού και πετούσε επί 12 χρόνια την βασιλική οικογένεια, ως Κυβερνήτης, με αεροπλάνα της Ολυμπιακής και του σμήνους υψηλών προσώπων της Πολεμικής Αεροπορίας.

Από την αρχή της σταδιοδρομίας του ασχολήθηκε συστηματικά με τη βελτίωση του πλέον κρίσιμου τομέα της αεροπορίας, την “ασφάλεια των πτήσεων”. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ήταν γνωστό και επιβεβαιωμένο ότι “η Αδυναμία του Ανθρωπίνου Παράγοντος” οδηγεί στο “Ανθρώπινο Λάθος” το οποίο είναι η κύρια αιτία όλων των ατυχημάτων στον τομέα των μεταφορών (επιγείων, θαλασσίων, αεροπορικών), καθώς επίσης και σε κάθε άλλο τομέα δραστηριότητας που συμμετέχει ο άνθρωπος.^[3][4]

Η “αδυναμία” αυτή αντιμετωπίστηκε επιτυχώς στον τομέα των αεροπορικών συγκοινωνιών, μέσω της εφαρμογής: αυστηρής επαναληπτικής εκπαίδευσης, χρήσης εξομοιωτών πτήσεως και λιστών ελέγχου, σχολαστικής τήρησης των προβλεπόμενων διαδικασιών/κανονισμών, με πνεύμα ομαδικής και συντονισμένης εργασίας, ανάπτυξη σωστής νοοτροπίας και αυτοπειθαρχίας. Το ονομαζόμενο “Airline Concept”.

Έχοντας βαθιά γνώση της αεροπορικής φιλοσοφίας και μακροχρόνια εμπειρία στην εκπαίδευση, εφάρμοσε επιτυχώς το “Airline Concept” στο στόλο του Ιδρύματος Ωνάση το 1982, κατόπιν τετραετούς προετοιμασίας.

Έτσι, ο Όμιλος Ωνάση υπήρξε, παγκοσμίως, πρωτοπόρος στην προσπάθεια της περαιτέρω βελτίωσης της ασφάλειας του πλοίου, του πληρώματος, του φορτίου και της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

Στο διάστημα 1975-1984 ασχολήθηκε συγχρόνως και με τις εμπορικές δραστηριότητες του Ιδρύματος Ωνάση. Τελικά ανέλαβε τα καθήκοντα Εκτελεστικού Διευθυντή (CEO) των ναυτιλιακών και εμπορικών επιχειρήσεών του. Διετέλεσε Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. αμφοτέρων των Ιδρυμάτων – Εμπορικού και Κοινωφελούς – μέχρι το 2005.

Διετέλεσε Πρόεδρος όλων των εταιρειών της Χριστίνας Ωνάση, υπήρξε ένας από τους εκτελεστές της διαθήκης της και διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Διαχείρισης της περιουσίας της ανήλικης κόρης της Αθηνάς.

Εξακολουθούσε να υπηρετεί ως ισόβιο μέλος στο Δ.Σ. αμφοτέρων των Ιδρυμάτων Ωνάση. Έφερε τον τίτλο του Επίτιμου Αντιπροέδρου, σε αναγνώριση των υπηρεσιών που προσέφερε στον Όμιλο Ωνάση και στο Ίδρυμα για περισσότερο από 60 χρόνια.

Πρόσφερε κοινωνικό έργο για περισσότερο από 40χρόνια μέσω των δραστηριοτήτων του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης.

Το 1950, παντρεύτηκε την Σύλβια Αποστολίδου με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, την Ειρήνη και τον Γιάννη. Χώρισαν το 1989. Το 1991 παντρεύτηκε την Κάτια Κονιαβίτου, με την οποία έζησαν μαζί έως τον θάνατό του. Απεβίωσε τη Μεγάλη Παρασκευή του 2021, στην οικία του στη Νέα Ερυθραία, σε ηλικία 97 ετών. Κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

• Μέλος του Δ.Σ. της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ) 21 χρόνια (1979-2000). Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. 6 χρόνια και πρόεδρος της Επιτροπής Εκπαιδεύσεως 14 χρόνια. Του απενεμήθη ο τίτλος του Επίτιμου Μέλους.
• Μέλος του Δ.Σ. της HELMEPA (Ελληνική Ένωση Προστασίας Θαλασσίου Περιβάλλοντος), Πρόεδρος της Επιτροπής Εκπαίδευσης 9 χρόνια και Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. για ένα χρόνο. Του απενεμήθη το Αργυρό Μετάλλιο το 2002.
• Ισόβιο μέλος του Αμερικανικού Νηογνώμονα (“ABS”) από το 1990. Μέλος του Δ.Σ. για 10 χρόνια, Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής του ABS για 10 χρόνια. Του απενεμήθη ο τίτλος του Επίτιμου Συμβούλου το 2004.
• Μέλος του Βρεταννικού Ναυτιλιακού Ασφαλιστικού φορέα “UK P&I Club” για 8 χρόνια.
• Επίτιμο μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού από το 1995 για την πολύτιμη προσφορά του στη ναυτιλία.
• “Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών”/ 2002.
• “Σταυρός του Αγίου Μάρκου” από τον Πάπα-Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Αφρικής Θεόδωρο ΙΙ/ 2006.
• “Lifetime Achievement Award^[5]” από τον Βρεταννικό Ναυτιλιακό Οργανισμό “Seatrade International”, σε αναγνώριση του εξαιρετικού του έργου για την εφαρμογή του “Airline Concept” στον στόλο Ωνάση το 1982, καθώς και για τη στήριξη του έργου του Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης. Η τελετή έλαβε χώρα τον Απρίλιο 2011 στο Guildhall του Λονδίνου. Το βραβείο του επεδόθη από τη Πριγκίπισσα Άννα της Αγγλίας.
• “Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής” της Ελληνικής Δημοκρατίας, “για την εθνική και κοινωνική του προσφορά”, το 2012.
• Το 2013 τιμήθηκε από την Αεροπορική Ακαδημία της Ελλάδος για την εθνική και κοινωνική του προσφορά, καθώς και για την προσφορά του στην Πολιτική Αεροπορία, την οποία υπηρέτησε επί 37 χρόνια ως ιπτάμενος.
• Στις 24 Νοεμβρίου 2017 τιμήθηκε από την “Lloyds List/Propeller Club” με το βραβείο “Life Time Achievement Award”^[6], με το ακόλουθο σκεπτικό: “καταδρομέας, πιλότος, διαχειριστής πλοίων, συγγραφέας και δια βίου μέλος του Ιδρύματος Ωνάση. Εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά πιλότων πριν γίνει CEO των ναυτιλιακών και εμπορικών επιχειρήσεων του Ιδρύματος Ωνάση. Η κύρια, διαρκής συμβολή του στη ναυτιλία, ήταν η εφαρμογή μεθόδων εκπαίδευσης και κουλτούρας της αεροπορίας στη ναυτιλία για πρώτη φορά – όχι μόνο στον Ολυμπιακό στόλο, αλλά και μέσω της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών και της HELMEPA, τις οποίες υπηρέτησε ως μέλος των Δ.Σ. τους”.

Συνέγραψε τη βιογραφία του υπό τον ενδιαφέροντα τίτλο “Κι αν δεν είσαι ……. θα γίνεις” που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο 2007 από τις Εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη και μεταφράστηκε στα αγγλικά με τον τίτλο "Destiny Prevails: My life with Aristotle, Alexander, Chrsitina Onassis and her daughter". Το βιβλίο παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη στις 6 Νοεμβρίου 2013 και διατίθεται ως έντυπο βιβλίο από το amazon και από το kindle ως e-book. ^[7][8][9]

^[1][2][3][4]