Νίκος Καρράς

Ξεκίνησε από το φοιτητικό κίνημα και έπειτα αφιερώθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα. Στην αντίσταση κατά των κατακτητών πήρε ενεργό μέρος, στην αρχή σαν στέλεχος της ΟΚΝΕ, μετά στην ΕΠΟΝ και αργότερα στον ΕΛΑΣ σαν καπετάνιος Συντάγματος (με το ψευδώνυμο Νικηφόρος). Το 1948 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από Έκτακτο Στρατοδικείο σε θάνατο στην υπόθεση των "Επονιτών". Αποφυλακίζεται μετά από 10 χρόνια το 1958, και μετέχει στην καθοδήγηση της οργανωτικής δουλειάς της ΕΔΑ. Συλλαμβάνεται τον ίδιο χρόνο και στέλνεται εξορία στον Αϊ-Στράτη, όπου παραμένει μέχρι τη διάλυση του στρατοπέδου,τέλη του 1962.
Στο συνέδριο του ΚΚΕ το 1961 εκλέγεται τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του,πράγμα που πληροφορείται 6 μήνες μετά την απόλυση του από την εξορία. Στο συνέδριο της ΕΔΑ του 1963 εκλέγεται μέλος της ηγεσίας της, και αναλαμβάνει υπεύθυνος της οργανωτικής και μαζικής δουλειάς, ενώ αργότερα μετατίθεται στη διαφώτιση της ΕΔΑ. Το 1964 σαν μέλος του "Γραφείου Εσωτερικού" της Κ.Ε του παράνομου ΚΚΕ, συγκρούεται με την ηγεσία του ΚΚΕ, υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να μετεξελιχθεί η ΕΔΑ σε κομμουνιστικό κόμμα, ξεπερνώντας, έτσι, την απαγόρευση λειτουργίας του ΚΚΕ. Με τη δικτατορία διαφεύγει τη σύλληψη και μετέχει στην οργάνωση της Αντίστασης κατά του στρατοκρατικού καθεστώτος. Υπήρξε από τους πρωταγωνιστές στην παρανομία, της στροφής του 1968 στο ΚΚΕ, που οδήγησε στη ρήξη και στη δημιουργία αργότερα του κόμματος που έμεινε με το όνομα Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Από την παράνομη δουλειά στην Ελλάδα βγαίνει στα τέλη του 1969 στο εξωτερικό, όπου σαν μέλος της ηγεσίας του Κόμματος και αναπληρωτής, από το 1971, του φυλακισμένου γραμματέα Μπάμπη Δρακόπουλου, αναλαμβάνει την οργάνωση της υποστήριξης του Αντιστασιακού αγώνα στο χώρο της Δυτικής Ευρώπης. Επανέρχεται το 1973 για ένα ολιγόμηνο διάστημα παράνομος στην Αθήνα, και μετά την έξοδό του στο εξωτερικό παραιτείται από την ηγεσία του Κόμματος, διαφωνώντας ριζικά με τη λογική των εξελίξεων που είχαν επιβληθεί στο Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Παραμένει για ένα διάστημα μέλος του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού, συνεχίζει να επιβεβαιώνει την ουσιαστική αντίθεση του με την πολιτική και τη φυσιογνωμία που διαμορφώνει το Κόμμα του, την οποία θεωρεί απεμπόληση της επαναστατικής διαδικασίας που είχε αρχίσει το 1968, και γρήγορα περιθωριοποιείται παραμένοντας οπαδός στο χώρο αυτό, αλλά και συνεχίζοντας από καιρό σε καιρό να διατυπώνει τις διαφωνίες του με επιστολές και άρθρα.^[2] Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνέντευξη του το 1988 στο περιοδικό "Σχολιαστής" όπου για τη διαφωνία του με τη στάση της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού στο θέμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου λέει (απόσπασμα): «Μέχρι τώρα δεν έχω βγει να μιλήσω δημόσια γι' αυτό το θέμα, όπως και για άλλα, κηδόμενος του χώρου αυτού από τον οποίο προήλθα και στον οποίο πρωτοστάτησα. Το θεωρώ, όμως, το μεγαλύτερο στίγμα του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού, αληθινή προδοσία στην επανάσταση, που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του κόμματος. Η στάση στο Πολυτεχνείο φανερώνει τον τύπο του διαλόγου που επιλέχθηκε να γίνει με τις μάζες. Ένα διάλογο που αφορούσε μόνο τα καθυστερημένα κομμάτια τους και όχι τα πρωτοπόρα και επαναστατικά». «Μόλις έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτοί (η τότε ηγετική ομάδα του ΚΚΕ εσωτ.) την αναθεμάτισαν με την απόφασή τους, τα περίφημα "Μαθήματα του Νοέμβρη". Τους έστειλα τότε ένα γράμμα, υβριστικότατο, παρόλο που ήμουν παραιτημένος, αναφέροντας ότι αυτές οι θέσεις ήταν κατάπτυστες». Μια βδομάδα μετά το Πολυτεχνείο, ο Ν. Καρράς έγραψε ένα άρθρο στην «Ελεύθερη Ελλάδα» με τίτλο «Οι ματοβαμμένες σημαίες μας μηνούν τη νίκη», το οποίο θεωρήθηκε από την ηγεσία του κόμματος «πισώπλατο χτύπημα του Νίκου Καρρά, στο απόγειο της ανηθικότητάς του, επειδή πίστεψε ότι ο Ιωαννίδης θα μας έπιανε και επί των πτωμάτων μας θα αναλάμβανε ξανά την ηγεσία με την παλιά γραμμή». «Πολλά από τα στελέχη που σήμερα πρωτοστατούν στις παρελάσεις με τις σημαίες, τότε έκλαιγαν γιατί "το Πολυτεχνείο μάς πήγε δέκα χρόνια πίσω"».^[3][4]

Μετά την αποφυλάκισή του το 1962 και παράλληλα με την πολιτική του δράση, ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία από την εφημερίδα Η Αυγή ως συντάκτης στο εξωτερικό δελτίο, και με την πτώση της δικτατορίας το 1974 επανήλθε στην Αθήνα, και εργάστηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις (εφημερίδα) και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

«Ο Νίκος Καρράς υπήρξε σε ολόκληρη τη ζωή του ενεργός πολίτης, συνεπής αγωνιστής της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με ήθος και αίσθημα ευθύνης», αναφέρει σε συλλυπητήρια δήλωσή του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Θεόδωρος Ρουσόπουλος.^[5]

«Ο Νίκος Καρράς ήταν ένας πρωτοπόρος αγωνιστής.Από τα νεανικά του χρόνια βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης και στους αγώνες του λαού μας για δημοκρατία και ελευθερία. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε γι΄αυτό. Συνεπής, σεμνός και ακούραστος σ΄ολόκληρη τη ζωή του, με ανοιχτό πνεύμα και αγωνία για την πορεία του προοδευτικού χώρου, έδινε το δικό του ξεχωριστό παρόν στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Θα τον θυμόμαστε πάντα», δήλωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Α. Παπανδρέου.^[6]

«Με βαθιά θλίψη πληροφορηθήκαμε το θάνατο του Νίκου Καρρά», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει «υπήρξε ιστορικό στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος αλλά και της ανανεωτικής Αριστεράς. Ως νεολαίος υπήρξε μέλος του Κ.Σ. της ΕΠΟΝ και της οργάνωσης Αθήνας. Ηγήθηκε του 6ου συντάγματος με το ψευδώνυμο Νικηφόρος. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου συνελήφθη και καταδικάστηκε σε εκτέλεση. Εκτέλεση η οποία δεν έγινε ποτέ λόγω της κινητοποίησης της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Νεολαίας. Με την αποφυλάκισή του εντάσσεται στην ΕΔΑ. Εξορίστηκε στον Άη Στράτη. Μετά το 8ο συνέδριο του ΚΚΕ συμμετέχει στην Κεντρική Επιτροπή. Υπήρξε μέλος του γραφείου του Εσωτερικού και αντικαταστάτης του Μπ. Δρακόπουλου μετά τη σύλληψη του. Συμμετείχε ενεργά στη συγκρότηση του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι το 1973».^[7]

Το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ, με ανακοίνωσή του, «συλλυπείται τη σύζυγό του Μαρία, την κόρη του και συνάδελφο Ελένη και "αποχαιρετά τον εξαίρετο συνάδελφο, ο οποίος διακρίθηκε σε όλη του τη ζωή για τους κοινωνικούς του αγώνες ενώ παράλληλα υπηρέτησε την ελληνική δημοσιογραφία με ευθύνη, ήθος και αγωνιστικότητα».^[8][9]