Κόμης της Τρίπολης

Η κομητεία της Τρίπολης ιδρύθηκε από τον Ραϋμόνδο Δ΄ της Τουλούζης (1102) στη διάρκεια του πολέμου με τον Εμίρη της Τρίπολης Μπανού Αμμάρ που ήταν υποτελής στο Χαλιφάτο των Φατιμιδών, η κομητεία επεκτάθηκε σύντομα και οι Σταυροφόροι πολιόρκησαν τον Εμίρη μέσα στην Τρίπολη. Ο Ραϋμόνδο Δ΄ πέθανε (1105), άφησε διάδοχο τον ανήλικο γιο του Αλφόνσο Ιορδάνη με αντιβασιλιά και κηδεμόνα τον ξάδελφο του Γουλιέλμο Ιορδάνη. Ο Γουλιέλμος Ιορδάνης συνέχισε την πολιορκία της Τρίπολης μέχρι το 1109 που ήρθε στην Ανατολή ο μεγαλύτερος γιος του Ραϋμόνδου Δ΄ Βερτράνδος, ο Αλφόνσος Ιορδάνης επέστρεψε στη Γαλλία με τη μητέρα του και κυβέρνησε την Κομητεία της Τουλούζης.^[2] Ο Βερτράνδος και ο Γουλιέλμος Ιορδάνης με τη διαιτησία του Βαλδουίνου Α΄ της Ιερουσαλήμ συμφώνησαν να διατηρεί ο καθένας για λογαριασμό του τις περιοχές που θα κατακτούσε.^[3] Ο Βερτράνδος κατέλαβε την ίδια χρονιά την Τρίπολη, ο Γουλιέλμος Ιορδάνης πέθανε σε λίγους μήνες αφήνοντας τον Βερτράνδο μοναδικό κληρονόμο. Η Κομητεία της Τρίπολης συνέχισε να υπάρχει σαν υποτελές κρατίδιο στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ.

Ο Ραϋμόνδος Γ΄ της Τρίπολης που κυβέρνησε την Κομητεία την περίοδο 1152 - 1187 ήταν εξέχουσα φυσιογνωμία, η μητέρα του Οδιέρνα της Ιερουσαλήμ ήταν κόρη του Βαλδουίνου Β΄ της Ιερουσαλήμ και ο ίδιος έγινε πρίγκιπας της Γαλιλαίας χάρη στα δικαιώματα της συζύγου του. Διετέλεσε δύο φορές αντιβασιλιάς και κηδεμόνα της Ιερουσαλήμ επί Βαλδουίνου Δ΄ (1174 - 1177) και επί Βαλδουίνου Ε΄ (1185 - 1186). Ο Ραϋμόνδος Γ΄ της Τρίπολης ήταν επίσης αρχηγός της αριστοκρατίας που αντιτάχθηκε στους συγγενείς της μητέρας του Βαλδουίνου Δ΄ από τον Οίκο του Κουρτεναί, στους Ναΐτες Ιππότες, τον Γκυ των Λουζινιάν και τον Ραϋνάλδο του Σατιγιόν. Προσπάθησε ανεπιτυχώς να κλείσει ειρήνη με τον Σαλαντίν ο οποίος στη συνέχεια πολιόρκησε την Τιβεριάδα, οι Σταυροφόροι κινήθηκαν προς τη Γαλιλαία αλλά συνετρίβησαν από τον Σαλαντίν στη μάχη του Χαττίν. Ο Ραϋμόνδος Γ΄ επέζησε από τη μάχη αλλά πέθανε αμέσως μετά.

Η κομητεία της Τρίπολης διασώθηκε παρά τους ασταμάτητους θριάμβους του Σαλαντίν, τον Ραϋμόνδο Γ΄ διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του Βοημούνδου Γ΄ της Αντιόχειας Ραϊμόνδος Δ΄ της Τρίπολης (1187), σε δύο χρόνια τον αντικατέστησε ο μικρότερος αδελφός του Βοημούνδος Δ΄ της Αντιόχειας (1189). Με τον θάνατο του Βοημούνδου Γ΄ η Κομητεία της Τρίπολης ενώθηκε με το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας, παρέμειναν ενωμένες μέχρι την πτώση της Αντιόχειας με εξαίρεση την τριετία 1216 - 1219. Οι Μαμελούκοι κατέλαβαν την Αντιόχεια (1168), η Τρίπολη μπόρεσε να παραμείνει χριστιανική μερικά χρόνια ακόμα.

Όταν πέθανε ο μισητός Βοημούνδος Ζ΄ της Τρίπολης (1287) ξέσπασαν συγκρούσεις διαδοχής ανάμεσα στην αδελφή του Λουκία της Τρίπολης και τους κατοίκους της πόλης που υποστήριζαν τη Δημοκρατία της Γένοβας. Η Λουκία υπέγραψε τελικά ειρήνη με τη Γένοβα και τους κατοίκους κάτι που δυσαρέστησε έντονα τη Δημοκρατία της Βενετίας. Ο Γενοβέζος δήμαρχος της πόλης Βαρθολομαίος Εμπριάκο κάλεσε σε βοήθεια τον Μαμελούκο Σουλτάνο Καλαγούν που κατέλαβε την Τρίπολη και κατέλυσε οριστικά την κομητεία (1289).^[4]

• Albert of Aix (RHC), Liber XI, Cap. IV
• Steven Runciman, (1951, 1952 and 1954) "A History of the Crusades", Τόμοι. 1-3 (Penguin Books, 1978), Τόμος. 3