Γιώργος Ελληνούδης

Ο Γιώργος Ελληνούδης γεννήθηκε το 1909. Από μικρός εργάστηκε ως καπνεργάτης. Το 1924 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1928 μέλος του ΚΚΕ. Την ίδια περίοδο διώχτηκε από τη δικτατορία του Πάγκαλου. Τα επόμενα χρόνια διετέλεσε γραμματέας συνδικάτων καπνεργατών στην Καβάλα, Δράμα, Ξάνθη και Θεσσαλονίκη.^[1] Επίσης ήταν γραμματέας της παράνομης Ομοσπονδίας Καπνεργατών Ελλάδας και μέλος του Γραφείου Περιοχής Βόρειας Ελλάδας του ΚΚΕ. Το 1934-35 φοίτησε στις κομματικές σχολές ΚΟΥΤΒ στη Μόσχα.

Η μεταξική δικτατορία τον συνέλαβε και τον φυλάκισε στην Ακροναυπλία. Εκεί αρρώστησε βαριά από φυματίωση και μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία», απ’ όπου κατάφερε το 1940 να αποδράσει, με τη βοήθεια του Ν. Πλουπμίδη που ήταν επίσης έγκλειστος εκεί.^[1]

Την περίοδο εκείνη υπήρχαν δύο καθοδηγήσεις του ΚΚΕ. Η λεγόμενη Παλιά Κεντρική Επιτροπή υπό τους Πλουμπίδη-Παπαγιάννη και η ασφαλίτικη Προσωρινή Διοίκηση που αντάλλασσαν συνεχώς κατηγορίες μεταξύ τους για χαφιεδισμό.^[2] Ο Ελληνούδης εντάχθηκε στην ΠΔ. Όταν τον Ιούλιο του 1941 συγκροτήθηκε η Νέα Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, ο Ελληνούδης της παρέδωσε το παράνομο τυπογραφείο της ΚΟΑ που είχε υπό την επίβλεψή του.^[3]

Στην Κατοχή που ακολούθησε εντάχθηκε στο Εργατικό ΕΑΜ (ΕΕΑΜ) και έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του. Το 1942 του ανατέθηκε η συγκρότηση παράνομου τυπογραφείου στην περιοχή της Καλλιθέας. Το παράνομο τυπογραφείο εγκαταστάθηκε στο υπόγειο της οικίας στην οδό Σκρα 31 και ήταν το μεγαλύτερο αντιστασιακό τυπογραφείο. Εκατομμύρια προκηρύξεις, α��ίσες, κουπόνια και εφημερίδες τυπώθηκαν εκεί. Παρά τις επίμονες προσπάθειες των Γερμανών να αποκαλύψουν το παράνομο τυπογραφείο, αυτό δεν επιτεύχθηκε λόγω των αυστηρών συνωμοτικών μέτρων.^[1] Υπεύθυνος του τυπογραφείου αυτού που λειτούργησε όλη τη διάρκεια της Κατοχής μέχρι την απελευθέρωση ήταν ο Ελληνούδης, με βοηθό τη γυναίκα του Καλλιόπη. Το τυπογραφείο αυτό σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο Αντιστασιακού Τύπου.^[4]

Στον εμφύλιο που ακολούθησε, πρώτα έδρασε στην παρανομία στην Αθήνα και αργότερα εντάχθηκε στον ΔΣΕ. Με την ήττα του ΔΣΕ εγκαταστάθηκε ως πολιτικός πρόσφυγας σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Επαναπατρίσθηκε το 1987 και πέθανε στην Αθήνα το 1994, μέλος του ΚΚΕ ως τον θάνατό του.^[1]

Κόρη του ήταν η δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Αριστούλα Ελληνούδη και γαμπρός του ο ηθοποιός Τίμος Περλέγκας. Εγγονός του είναι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννος Περλέγκας.^[5]

1. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
2. Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015
3. Γρηγόρης Φαράκος "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004
4. Θανάσης Χατζής, "Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε", εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1996