| dbo:abstract
|
- Der Injunktiv ist in der indogermanischen Grundsprache der Basismodus des Verbs neben dem Indikativ, dem Konjunktiv, dem Optativ und dem Imperativ. Der Injunktiv weist keine formale Kennzeichnung auf und drückt nur die Zeitdauer einer Handlung (im Aorist: punktuelle Handlung mit Zeitdauer ‚absolut Null‘, im Präsens: Dauerhandlung oder wiederholte Handlung mit Zeitdauer ‚potentiell unendlich‘) aus, gibt aber nicht wieder, ob diese Handlung in der Vergangenheit, Gegenwart oder Zukunft stattfindet. Dem Indogermanisten Karl Hoffmann zufolge diente der Injunktiv ursprünglich dazu, ein Geschehen ohne jegliche zeitliche Zuordnung nur zu erwähnen, als sogenannter Memorativ. Er habe also keine Vergangenheitsbedeutung, obwohl er äußerlich wie eine augmentlose Vergangenheitsform aussehe. Während der Indikativ die Gültigkeit einer Aussage behaupte, setze sie der Injunktiv voraus. Erhalten ist der Injunktiv vor allem im Vedischen, wo er in Verbindung mit der Partikel mā́ zusätzlich als Prohibitiv, also als verneinter Imperativ im Sinne eines Verbots, gebraucht wird. Auch die augmentlosen Imperfektformen im homerischen Griechisch sind als ursprüngliche Injunktive zu deuten. (de)
- The injunctive mood is a grammatical mood in Sanskrit that was characterized by secondary endings but no augment, and usually looked like an augmentless aorist or imperfect. It typically stood in a main clause and had a subjunctive or imperative meaning; for example, it could indicate intention, e.g. índrasya nú vīryā̀ṇi prá vocam "Indra's heroic deeds will/shall I now declaim" (Beekes, Comparative Indo-European Linguistics, An Introduction. 1995, p.245). It was obligatory for use in prohibitions, where it follows mā́. In later Classical Sanskrit, only the use after mā remained (there are no accents in Classical Sanskrit). Ancient Greek has words that are formally similar to the Sanskrit injunctive mood, consisting of aorist and imperfect forms lacking the augment. However, in this case there is no difference in meaning between these forms and the normal augmented forms. These are normally used in Homer and other epic poetry (see Homeric Greek). It is generally assumed that the augment was originally a separate particle meaning something like "then", added to indicate the past time of a form that was once mostly aspectual, and neutral with respect to tense. Originally, its use appears to have been optional, added as necessary to clear up an otherwise ambiguous expression, similarly to time adverbs in Chinese. Gradually, it fused onto the verb form and became mandatory, but in the early stages of Greek and Sanskrit this change was not yet complete, and hence augmentless forms existed side-by-side with augmented forms. The modal semantics of the augmentless forms may then be a later development within Indo-Iranian or Indo-Aryan. It's also possible that the modal semantics developed in the parent language and later developments in Pre-Greek removed them and put back the basic meaning of the aorist and imperative, by analogy. (en)
- 指令法（しれいほう、英語: injunctive）は、インド・ヨーロッパ語の法のひとつ。主にインド・イラン語派の古代語にあらわれる。 (ja)
- De injunctief of iniunctivus is een wijs waarvan de betekenis min of meer overeenkomt met die van de conjunctief en de imperatief; er kan bijvoorbeeld een wil, wens of verbod mee worden uitgedrukt. Het verschil tussen de injunctief en deze andere vormen is dat de injunctief vrijwel uitsluitend in hoofdzinnen voorkomt. De injunctief kwam als aparte wijs in ieder geval voor in het klassieke Sanskriet. De vormen hadden hier over het algemeen geen augment dat als tempusmarkerend prefix dienstdeed, omdat de bedoelde tempus nagenoeg altijd al uit de context bleek. De injunctief kwam wellicht ook in andere vroege Indo-Europese talen voor, bijvoorbeeld het Proto-Indo-Europees en/of het Oudgrieks. In het Oudgrieks worden vormen van de aoristus en de onvoltooid verleden tijd zonder augment aangetroffen, die lijken op de Sanskriete injunctief. Er bestaat echter geen verschil in betekenis tussen deze vormen en de geaugmenteerde (geaspireerde) vormen die in het van Homerus en de Griekse epiek voorkomen. Het Griekse augment was dus wellicht ten tijde van Homerus nog een optioneel partikel, dat ongeveer "dan" betekende en in bepaalde gevallen aan de werkwoordsvorm werd toegevoegd. In latere tijden is het helemaal met de werkwoordsvorm zelf versmolten, zodat het er onder andere een tempusmarkerende functie bijkreeg. Vermoedelijk fungeerde de injunctief in het Proto-Indo-Europees als de ¨neutrale¨ werkwoordsvorm die niet gemarkeerd was voor tegenwoordige of verleden tijd. (nl)
- Инъюнкти́в — наклонение, например в древнеиндоевропейских языках, таких как санскрит, в котором присутствуют вторичные личные окончания, а формообразование обладает схожестью с глагольными временами — аористом и имперфектом. Тем не менее, у инъюнктива отсутствует аугмент, следовательно, он не имеет значения прошедшего времени. Обычно стоит в главном предложении. Функционально сравним с конъюнктивом (сослагательным наклонением) и императивом (повелительным наклонением). Например, он служит для выражения намерения: índrasya nú vīryā̀ṇi prá vocam «И расскажу я о подвигах Индры». В значении прохибитива после mā́ является обязательным (как и в случае латинского конъюнктива перфекта + ne). В позднем санскрите он стоит только после mā́. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- 指令法（しれいほう、英語: injunctive）は、インド・ヨーロッパ語の法のひとつ。主にインド・イラン語派の古代語にあらわれる。 (ja)
- Der Injunktiv ist in der indogermanischen Grundsprache der Basismodus des Verbs neben dem Indikativ, dem Konjunktiv, dem Optativ und dem Imperativ. Der Injunktiv weist keine formale Kennzeichnung auf und drückt nur die Zeitdauer einer Handlung (im Aorist: punktuelle Handlung mit Zeitdauer ‚absolut Null‘, im Präsens: Dauerhandlung oder wiederholte Handlung mit Zeitdauer ‚potentiell unendlich‘) aus, gibt aber nicht wieder, ob diese Handlung in der Vergangenheit, Gegenwart oder Zukunft stattfindet. (de)
- The injunctive mood is a grammatical mood in Sanskrit that was characterized by secondary endings but no augment, and usually looked like an augmentless aorist or imperfect. It typically stood in a main clause and had a subjunctive or imperative meaning; for example, it could indicate intention, e.g. índrasya nú vīryā̀ṇi prá vocam "Indra's heroic deeds will/shall I now declaim" (Beekes, Comparative Indo-European Linguistics, An Introduction. 1995, p.245). It was obligatory for use in prohibitions, where it follows mā́. In later Classical Sanskrit, only the use after mā remained (there are no accents in Classical Sanskrit). (en)
- De injunctief of iniunctivus is een wijs waarvan de betekenis min of meer overeenkomt met die van de conjunctief en de imperatief; er kan bijvoorbeeld een wil, wens of verbod mee worden uitgedrukt. Het verschil tussen de injunctief en deze andere vormen is dat de injunctief vrijwel uitsluitend in hoofdzinnen voorkomt. De injunctief kwam als aparte wijs in ieder geval voor in het klassieke Sanskriet. De vormen hadden hier over het algemeen geen augment dat als tempusmarkerend prefix dienstdeed, omdat de bedoelde tempus nagenoeg altijd al uit de context bleek. (nl)
- Инъюнкти́в — наклонение, например в древнеиндоевропейских языках, таких как санскрит, в котором присутствуют вторичные личные окончания, а формообразование обладает схожестью с глагольными временами — аористом и имперфектом. Тем не менее, у инъюнктива отсутствует аугмент, следовательно, он не имеет значения прошедшего времени. Обычно стоит в главном предложении. Функционально сравним с конъюнктивом (сослагательным наклонением) и императивом (повелительным наклонением). Например, он служит для выражения намерения: índrasya nú vīryā̀ṇi prá vocam «И расскажу я о подвигах Индры». (ru)
|
