| dbo:abstract
|
- El cor, a les arts escèniques, és un grup d'intèrprets que representa un personatge col·lectiu i anònim, més que personatges molt individualitzats, en oposició a l'actor o al solista, per exemple. De vegades es pot dividir en dos semicors o estar acompanyat d'un cor secundari. Pot interactuar amb un o diversos actors o amb el públic, trencant la quarta paret si cal, com un personatge més. De vegades pot representar als espectadors, posant-los a l'escena, altres funcions poden ser les de destacar o magnificar algun esdeveniment, o la interpretació d'un solista, fer de contrapunt, fer "comentaris" -en forma d'actituds, d'emocions, d'accions, de gestos, de moviment, ballant, actuant, parlant o cantant, per exemple- o afegir detalls i sofisticació, entre moltes altres coses. Els cors tenien un important paper al teatre de l'Antiga Grècia, on hi va aparéixer el corifeu, i posteriorment al llarg de la història, amb diferents estils, han anat estant presents a obres de Shakespeare, Alfred de Musset, T. S. Eliot i de Michel Tremblay, per exemple, a més d'algunes posades en escena de teatre actual. (ca)
- Der Chor (altgriechisch χορός chorós) war in der griechischen Antike zunächst die Bezeichnung für einen umgrenzten Tanzplatz. Später bedeutete das Wort den Rund- und Reigentanz selbst, insbesondere den mit Gesang verbundenen, bei festlichen Gelegenheiten zu Ehren einer Gottheit ausgeführten Reigen. Schließlich ging die Bezeichnung auf die Gruppe der Tanzenden und Singenden über, die im Drama als Begleiter der Handlung mitwirkten. (de)
- A Greek chorus, or simply chorus (Greek: χορός, translit. chorós), in the context of ancient Greek tragedy, comedy, satyr plays, and modern works inspired by them, is a homogeneous, non-individualised group of performers, who comment with a collective voice on the dramatic action. The chorus consisted of between 12 and 50 players, who variously danced, sang or spoke their lines in unison, and sometimes wore masks. (en)
- En las obras de teatro de la Grecia Antigua, el coro (χορός, khoros; choros) probablemente proviene de los ditirambos y de los dramas satíricos. Presenta el contexto y resume las situaciones para ayudar al público a seguir los sucesos, con comentarios sobre los temas principales de la obra y enseña cómo se supone que un público ideal reacciona ante la representación. Representa a menudo a la gente en la obra. El coro se expresa generalmente por el canto, pero también en ocasiones por el lenguaje hablado. Es el autor el que se encarga de la coreografía del coro. En las tragedias más antiguas, todos los papeles estaban representados por un solo actor; como el actor debía frecuentemente abandonar la escena para cambiar de personaje, el coro tenía un papel dominante. Se piensa que sobre el 508 a. C., contaba con alrededor de 50 bailarines y cantantes (choreutai). La tragedia llega a ser una serie de episodios separados por las odas corales. En estas odas, los coreutas cantaban al unísono para dar la impresión de ser una sola entidad en lugar de un grupo de individuos. En la segunda generación de tragedias atenienses, el coro tenía con frecuencia un papel central en la obra. En Las bacantes de Eurípides, por ejemplo, el coro, que representa a las sirvientes fanáticas de Dioniso, se convierte en uno de los personajes principales. Aunque Esquilo había reducido a 12 el número de coreutas, el coro guarda una gran importancia en sus obras. Tiene el papel clave del protagonista en Las suplicantes, y el de antagonista en Las euménides. Sófocles aumenta a veces el número de coreutas a 15, aunque las odas corales están poco unidas a la intriga. Divide el coro en dos subcoros (hemichoria) y el director, corifeo, (koryphaios); aumenta igualmente el número de actores de dos a tres. El coro es igualmente utilizado en las obras posteriores a las tragedias griegas, como en Romeo y Julieta, Troilo y Crésida, Enrique V y Enrique VIII de William Shakespeare. Y posteriormente se ve en los dramas versados de T. S. Eliot, como Asesinato en la catedral. (es)
- Khoros (Yunani: χορός) adalah kelompok penghibur yang homogen dan terdiri dari sekitar 12 hingga 50 pemain yang menari, bernyanyi, atau membacakan kalimat mereka secara bersamaan, dan kadang-kadang mereka juga mengenakan topeng. (in)
- Le chœur (grec : χορός, translit. chorós), dans le contexte de la tragédie grecque antique, de la comédie, des pièces de satyre et des œuvres modernes qui s'en inspirent, est un groupe homogène et non individualisé d'interprètes, qui commente d'une voix collective l'action dramatique. Le chœur était composé d’un groupe d’acteurs (qui pouvait être important en nombre), qui dansaient, chantaient ou disaient leur texte à l'unisson, et portaient parfois des masques. On le retrouve également dans la poésie grecque. (fr)
- Il coro greco (o semplicemente coro), nell'ambito del teatro greco antico, rappresenta un gruppo omogeneo di personaggi, che agisce collettivamente sulla scena insieme agli attori. Esso è presente in tutti e tre i generi teatrali dell'antica Grecia: tragedia, commedia e dramma satiresco. I membri del coro, detti corèuti, camminano o danzano all'unisono, commentano con canti ciò che avviene sulla scena e talvolta intervengono direttamente nell'azione. Il coro è guidato dal corifèo, che ne è il capo e talvolta dialoga con gli attori in rappresentanza di tutto il coro. (it)
- コロス（古代ギリシャ語: χορός, khoros、 英: chorus）は、古代ギリシア劇の合唱隊のこと。ディテュランボスおよびtragikon dramaから発生したと考えられている。コロスは観客に対して、鑑賞の助けとなる劇の背景や要約を伝え、劇のテーマについて注釈し、観客がどう劇に反応するのが理想的かを教える。また、劇中の一般大衆の代弁をすることもある。多くの古代ギリシア劇の中で、コロスは登場人物が劇中語れなかったこと（恐怖、秘密など）を代弁する。コロスの台詞は通常、歌の形式を採るが、時にはユニゾンで詩を朗読する場合もある。 コロスは、悲劇・喜劇が抒情詩作品だった時期の古代ギリシア劇で、重要かつ主要な構成要素だった。とくに、アイスキュロスが複数の俳優を使いだす以前は、たった一人しかいなかった俳優に対する重要な相手役だった。その重要性が減衰していったのは紀元前5世紀以降で、コロスは劇の動きから切り離されはじめる。後の時代の劇作家、たとえばソポクレスなどは、それ以前の作家ほどコロスに依存しなくなった。ソポクレスの『オイディプス王』を始めとするテーバイ三部作の中で、コロスは全知の解説者の役割を果たし、しばしば物語の教訓性を補強した。コロスは「解説者」と「登場人物」の中間に位置するようになり、登場人物である時は、他の登場人物たちに彼らが必要とする洞察を与えた。 コロスには、1〜3人の俳優で演じられる劇を説明して助ける役割があった。古代ギリシアの円形劇場は非常に大きかったので、遠くの観客にもわかるよう動きは誇張され、また発声もはっきり聞き取れるようにした。技術的には、シンクロニゼーション（同期性）、エコー、波紋、身体表現を駆使し、仮面をつけていた。 (ja)
- Chór − w teatrze starożytnym, a czasem także późniejszym, grupa osób wypowiadających się zbiorowo w mowie lub śpiewie, często z towarzyszeniem gestów i ruchów tanecznych. Istotny był już sam moment wejścia, procesja (parodos) chóru na orchestrę. Prawie nigdy nie działo się to w ciszy – w dostępnych nam tragediach sytuację taką spotykamy jedynie w Błagalnicach Ajschylosa. Ale było to działanie uzasadnione – tragedia rozpoczyna się tuż po wielkiej klęsce Ateńczyków, milczące wejście chóru miało więc wielką moc dramaturgiczną, w niezaprzeczalny sposób potęgowało napięcie. W pozostałych przypadkach wejściom chóru towarzyszył śpiew, inkantacja, melorecytacja. Zdarzało się, że partie tekstu przeznaczone dla chóru były na tyle długie, że musiał on kilkukrotnie okrążać orchestrę, nim zajął przynależne mu miejsce. Czasem chór wkraczając, prowadził dialog z aktorem. W występie antycznego chóru łączyły się ze sobą trzy elementy – muzyka, taniec i śpiew, ich obecność była więc raczej słuchowiskiem niż widowiskiem. Zespolenie to nazwane zostało przez Tadeusza Zielińskiego „”.Starożytni Grecy odczuwali muzykę zupełnie inaczej niż my współcześnie. Wierzyli w boskie pochodzenie tańca i chórów, przy ich wykorzystaniu odprawiane były wszelkie rytuały; muzyką i tańcem wyrażano radość i smutek. Wykazano, że starożytna greka była językiem wyjątkowo muzycznym, niepodobnym do współczesnego. Należy dodać, że Grecy traktowali sztukę teatru jako poezję, a ton głosu właściwy dla jej wymawiania był umieszczony pomiędzy śpiewem i mową. Ważna w organizacji pracy chóru była więc rytmika, melodyczność, muzyczność działań. Bardzo często dostosowywano metrum tekstu do atmosfery działań i do napięcia.Najprawdopodobniej zarówno parodos, jak i stasimę, chór wykonywał unisono, tzn. jednogłosowo. Nie zdarzało się też, by choreuci dzieleni byli na pojedynczych solistów. Częstym zabiegiem był natomiast podział chóru na dwie części i odrębne wykonywanie działań czy śpiewów przez każdą z nich. Inaczej sytuacja przedstawiała się podczas dialogów chóru z bohaterami – wtedy głos najczęściej zabierał koryfeusz, tzn. przewodnik. Nieczęsto zdarzało się, by w dialogach brali udział poszczególni choreuci, aczkolwiek nie było to wykluczone. Choreuci potrafili posługiwać się szerokim wachlarzem gestów i postaw − dobry tancerz nie miał trudności, by swoim ciałem wskazać, o jakiej postaci jest mowa, czy też jakie zdarzenia właśnie się rozgrywają. Ich taniec był tańcem mimetycznym, wszystkie wykonywane gesty były widzom znane i potrafili je bez trudu zinterpretować. Kwestia funkcji chóru w widowisku i tragedii greckiej jest wciąż dyskutowana. Arystoteles polecał traktować go jako jednego z aktorów. Inną interpretacją chóru było utożsamienie jego głosu z odautorskim „ja”; kolejną, często powtarzaną, jest widzenie w osobie chóru „idealnego widza”, głosu polis. Niektórzy badacze (m.in. ) funkcję chóru upatrują jako spełnianie roli pośrednika: „chór uniwersalizuje opowieść oraz ukazuje związek pomiędzy tragiczną akcją a sytuacją publiczności. (...) Chór przenosi niejako oddziaływanie tragedii na szerszą publiczność, jak fale zataczające coraz większe kręgi wokół rzuconego w wodę kamienia.” Pewne jest, że chór był zawsze obecny i odgrywał niebagatelną rolę. Rozwijał możliwości narracji, otwierał dramat na różne idee, potęgował napięcie bądź przeciwnie – uspokajał. Przede wszystkim jednak sprawiał, że tragedia nabierała charakteru ponadindywidualnego, akcentował wspólnotowość i pewną uniwersalność działań. Zawsze też charakteryzował się względną bezradnością i brakiem wpływu na przebieg zdarzeń. Aktywną rolę odgrywał jedynie u Ajschylosa, a i tu tylko w dwóch z zachowanych tragedii. Ciekawą kwestią jest pytanie o obecność rytuału w działaniach chóru. Tym, co zachowało się z rytuału jest szczególna powtarzalność, zarówno na płaszczyźnie melodycznej, jak i ruchowej i werbalnej; cheironomia połączona rytmicznie z ruchem całego ciała oraz łączenie różnych znaczeń w ramach tego samego przekazu. Śpiewane przez chór pieśni mają metrum i rytmikę rytuału; często działania choreutów są wzorowane na dawniejszych obrzędach. Należy jednak zaznaczyć, że chór nie odprawia rytuału, ale jedynie go odgrywa. Rytuał jest przez chór grany, jest fikcyjny i właśnie to odejście od rytuału sprawia, że przedstawienia greckiej tragedii nazywać można teatrem. (pl)
- Хор (др.-греч. χορός — хорόс) — коллективный участник древнегреческого драматического представления. Руководитель хора — корифей. Хор оставался на сцене в течение всего представления. Он помогал автору в раскрытии смысла трагедии и душевных переживаний его героев, давал оценку их поступков с точки зрения морали. Значение хора в древнегреческом театре связано с его общенародным характером. Хор выражал отношение зрителей к происходящему на сцене, представал как глас народа (в «Персах» и «Агамемноне» Эсхила, «Антигоне» Софокла), а также выступал как действующее лицо («Молящие» и «Эвмениды» Эсхила, ранние комедии Аристофана). Драма в Древней Греции состояла из чередования актёрских и хоровых партий. Изначально древнегреческая трагедия проходила как хоровое представление из 50 человек, поющих гимны богу Дионису. После появления актёров хор продолжал играть главную роль. В его партиях раскрывался смысл спектакля. Эсхил ввёл в действие второго актёра и уменьшил хор до 12 человек. Софокл, который добавил в действие третьего актёра, увеличил состав хора до 15 человек, но оставил за ним только роль комментатора. Состав хора, который в комедиях мог доходить до 24 человек, выбирал и оплачивал хорег — богатый гражданин Афин. Со временем роль хора снижалась, более значимыми становились индивидуальные герои. В более поздние эпохи роль хора заменяли вставки из номеров и танцев, не связанных с сюжетом. (ru)
- Coro do teatro grego (em grego: χορός, khoros) é um grupo homogéneo, não-individualizado de artistas das peças de teatro da Grécia clássica, que comentam com uma voz coletiva a ação dramática que está a decorrer. O coro consistia de 12 a 50 artistas, que de formas variadas dançavam, cantavam ou diziam as suas falas em uníssono e às vezes usavam máscaras. (pt)
- Het koor (Grieks: choros) was een essentieel element van een Griekse drama (zowel treurspel als ). In de Renaissance werd dit element ook toegepast, zoals het "chorus" in de werken van William Shakespeare. De choreuten stelden het koor samen: gewoonlijk 12 à 15 man, verdeeld in sub-groepen van drie of vijf, begeleid door een muzikant (fluitspeler). De koorpassages in een Grieks toneel werden steeds gezongen, ondersteund door choreografische bewegingen. De koorleider (korufaios > coryfee) nam vaak deel aan de dialogen (als woordvoerder van het koor). Het is nog altijd onduidelijk wat het precieze doel van het koor was. Sommigen denken dat het koor de rol van een soort ideale toeschouwer vervulde, als beschouwende partij die meeleeft met het gebeuren, erop reageert en lucht geeft aan haar gevoelens (van vrees, medelijden en hoop), of de goden om bijstand bidt. Tegenover de heroïsche en extreme karakters van de hoofdpersonages speelt het koor vaak de rol van de middelmatigheid, het maakt dikwijls een indruk van burgerlijke bekrompenheid die heroïsche grootheid niet kan vatten en haar wijsheid en voorzichtigheid stelt tegenover de kordate houding van de helden.Anderen zeggen dat je het koor meer als een aparte rol moet zien. In bijvoorbeeld de van Sophocles neemt het koor als Thebaanse burgers echt deel aan het toneel. Koorliederen, waarin de poëtische en ideologische bewegingsvrijheid van de auteur bijna onbeperkt is, zijn vaak juweeltjes van diepzinnige, lyrische poëzie. Zij brengen het publiek in de gepaste sfeer (vergelijk met filmmuziek tegenwoordig), bevatten soms filosofische beschouwingen waarin de tekstschrijver zijn persoonlijke wereldbeschouwing het best bloot geeft, en verschaffen het publiek vaak de nodige uitleg om het gebeurde in een ruimere context te situeren. Het gebeurt vaak dat een Grieks toneelstuk wordt genoemd naar de groep mensen die het koor uitbeeldt. Enkele voorbeelden:
* Aeschylus: Offerplengsters, Smekelingen, ...
* Sophocles: Trachinische vrouwen, ...
* Aristophanes: Acharniërs, Ridders, ...
* Euripides: Fenicische vrouwen, Bakchanten, ... (nl)
|
| rdfs:comment
|
- Der Chor (altgriechisch χορός chorós) war in der griechischen Antike zunächst die Bezeichnung für einen umgrenzten Tanzplatz. Später bedeutete das Wort den Rund- und Reigentanz selbst, insbesondere den mit Gesang verbundenen, bei festlichen Gelegenheiten zu Ehren einer Gottheit ausgeführten Reigen. Schließlich ging die Bezeichnung auf die Gruppe der Tanzenden und Singenden über, die im Drama als Begleiter der Handlung mitwirkten. (de)
- A Greek chorus, or simply chorus (Greek: χορός, translit. chorós), in the context of ancient Greek tragedy, comedy, satyr plays, and modern works inspired by them, is a homogeneous, non-individualised group of performers, who comment with a collective voice on the dramatic action. The chorus consisted of between 12 and 50 players, who variously danced, sang or spoke their lines in unison, and sometimes wore masks. (en)
- Khoros (Yunani: χορός) adalah kelompok penghibur yang homogen dan terdiri dari sekitar 12 hingga 50 pemain yang menari, bernyanyi, atau membacakan kalimat mereka secara bersamaan, dan kadang-kadang mereka juga mengenakan topeng. (in)
- Le chœur (grec : χορός, translit. chorós), dans le contexte de la tragédie grecque antique, de la comédie, des pièces de satyre et des œuvres modernes qui s'en inspirent, est un groupe homogène et non individualisé d'interprètes, qui commente d'une voix collective l'action dramatique. Le chœur était composé d’un groupe d’acteurs (qui pouvait être important en nombre), qui dansaient, chantaient ou disaient leur texte à l'unisson, et portaient parfois des masques. On le retrouve également dans la poésie grecque. (fr)
- Il coro greco (o semplicemente coro), nell'ambito del teatro greco antico, rappresenta un gruppo omogeneo di personaggi, che agisce collettivamente sulla scena insieme agli attori. Esso è presente in tutti e tre i generi teatrali dell'antica Grecia: tragedia, commedia e dramma satiresco. I membri del coro, detti corèuti, camminano o danzano all'unisono, commentano con canti ciò che avviene sulla scena e talvolta intervengono direttamente nell'azione. Il coro è guidato dal corifèo, che ne è il capo e talvolta dialoga con gli attori in rappresentanza di tutto il coro. (it)
- Coro do teatro grego (em grego: χορός, khoros) é um grupo homogéneo, não-individualizado de artistas das peças de teatro da Grécia clássica, que comentam com uma voz coletiva a ação dramática que está a decorrer. O coro consistia de 12 a 50 artistas, que de formas variadas dançavam, cantavam ou diziam as suas falas em uníssono e às vezes usavam máscaras. (pt)
- El cor, a les arts escèniques, és un grup d'intèrprets que representa un personatge col·lectiu i anònim, més que personatges molt individualitzats, en oposició a l'actor o al solista, per exemple. De vegades es pot dividir en dos semicors o estar acompanyat d'un cor secundari. (ca)
- En las obras de teatro de la Grecia Antigua, el coro (χορός, khoros; choros) probablemente proviene de los ditirambos y de los dramas satíricos. Presenta el contexto y resume las situaciones para ayudar al público a seguir los sucesos, con comentarios sobre los temas principales de la obra y enseña cómo se supone que un público ideal reacciona ante la representación. Representa a menudo a la gente en la obra. El coro se expresa generalmente por el canto, pero también en ocasiones por el lenguaje hablado. Es el autor el que se encarga de la coreografía del coro. (es)
- コロス（古代ギリシャ語: χορός, khoros、 英: chorus）は、古代ギリシア劇の合唱隊のこと。ディテュランボスおよびtragikon dramaから発生したと考えられている。コロスは観客に対して、鑑賞の助けとなる劇の背景や要約を伝え、劇のテーマについて注釈し、観客がどう劇に反応するのが理想的かを教える。また、劇中の一般大衆の代弁をすることもある。多くの古代ギリシア劇の中で、コロスは登場人物が劇中語れなかったこと（恐怖、秘密など）を代弁する。コロスの台詞は通常、歌の形式を採るが、時にはユニゾンで詩を朗読する場合もある。 コロスは、悲劇・喜劇が抒情詩作品だった時期の古代ギリシア劇で、重要かつ主要な構成要素だった。とくに、アイスキュロスが複数の俳優を使いだす以前は、たった一人しかいなかった俳優に対する重要な相手役だった。その重要性が減衰していったのは紀元前5世紀以降で、コロスは劇の動きから切り離されはじめる。後の時代の劇作家、たとえばソポクレスなどは、それ以前の作家ほどコロスに依存しなくなった。ソポクレスの『オイディプス王』を始めとするテーバイ三部作の中で、コロスは全知の解説者の役割を果たし、しばしば物語の教訓性を補強した。コロスは「解説者」と「登場人物」の中間に位置するようになり、登場人物である時は、他の登場人物たちに彼らが必要とする洞察を与えた。 (ja)
- Het koor (Grieks: choros) was een essentieel element van een Griekse drama (zowel treurspel als ). In de Renaissance werd dit element ook toegepast, zoals het "chorus" in de werken van William Shakespeare. De choreuten stelden het koor samen: gewoonlijk 12 à 15 man, verdeeld in sub-groepen van drie of vijf, begeleid door een muzikant (fluitspeler). De koorpassages in een Grieks toneel werden steeds gezongen, ondersteund door choreografische bewegingen. De koorleider (korufaios > coryfee) nam vaak deel aan de dialogen (als woordvoerder van het koor). (nl)
- Chór − w teatrze starożytnym, a czasem także późniejszym, grupa osób wypowiadających się zbiorowo w mowie lub śpiewie, często z towarzyszeniem gestów i ruchów tanecznych. Istotny był już sam moment wejścia, procesja (parodos) chóru na orchestrę. Prawie nigdy nie działo się to w ciszy – w dostępnych nam tragediach sytuację taką spotykamy jedynie w Błagalnicach Ajschylosa. Ale było to działanie uzasadnione – tragedia rozpoczyna się tuż po wielkiej klęsce Ateńczyków, milczące wejście chóru miało więc wielką moc dramaturgiczną, w niezaprzeczalny sposób potęgowało napięcie. W pozostałych przypadkach wejściom chóru towarzyszył śpiew, inkantacja, melorecytacja. Zdarzało się, że partie tekstu przeznaczone dla chóru były na tyle długie, że musiał on kilkukrotnie okrążać orchestrę, nim zajął przynal (pl)
- Хор (др.-греч. χορός — хорόс) — коллективный участник древнегреческого драматического представления. Руководитель хора — корифей. Хор оставался на сцене в течение всего представления. Он помогал автору в раскрытии смысла трагедии и душевных переживаний его героев, давал оценку их поступков с точки зрения морали. Значение хора в древнегреческом театре связано с его общенародным характером. Хор выражал отношение зрителей к происходящему на сцене, представал как глас народа (в «Персах» и «Агамемноне» Эсхила, «Антигоне» Софокла), а также выступал как действующее лицо («Молящие» и «Эвмениды» Эсхила, ранние комедии Аристофана). (ru)
|
