| dbo:abstract
|
- تفكر الإله في اليهوديّة موحد صارما. الله وجود واحد، لا يطاق تقسيمه، ليس له كمثله شيء الذي هو واجب الوجود كله. يعلّم الأثر اليهودي لا يقدر أن يفهم صورة الله الحق ولا أن يعرف، وأنما هو صورة الله المعلَن هو الذي أتى بالعالم الوجود ويفعل بالناس والكون .وباليهودية رب إسرائيل الواحد رب إبراهيم وإسحاق ويعقوب، الذي هو هادي العالم، نجَّى بني إسرائيل من العبودية بمصر، وآتاهم الوصايا ست مئة وثلاث عشرة بطور سيناء كما يصف في التوراةلإله إسرائيل اسم علامة، مسطور يهوه (بالعبرية יְהֹוָה العبرية المحدثة يهُوه) في الكتاب العبري. وأوتي موسى تشريح أبعد للإسم إذ قال يهوه «أهاء الذي أهاء» (بالعبرية אהיה אשר אהיה) يرابط لله حق صورته، لب الله المعلن، يصعد الكون وهو يتصور رحمة الله على العالم. (ar)
- La koncepto pri Dio en judismo estas rigore monoteisma. Dio estas esto unika nedividebla nekomparebla, kiu estas la unua kaŭzo de la universo kaj fina kaŭzo de la tuta ekzistado. La juda tradicio instruas ke Dio estas nekonebla, eĉ en la 613 preceptoj sur la monto Sinajo aŭ dum , kaj ke li estas nur la "ŝajno" rivelita de Dio, kiu kaŭzis la ekziston de la universo kaj interagas kun la homo kaj kun la mondo. En judismo, la unika Dio de Izraelo estas la Dio de Abrahamo, Isaako kaj Jakobo, ke li estas la gvido de la mondo, kiu liberigis Izraelon el la sklaveco de Egiptio, kiu donis la 613 preceptojn (613 mitzvot) sur la Monto Sinajo, kiel preskribite en la Torao. Li ankaŭ donis la Noajn por la tuta homaro. En La juda religio kaj en la Torao Dio estas do vidata kiel Supera Esto, kreinto, gvidanto de la mondo kaj de la homoj, supera juĝisto kaj patro, kies justico estas mildigita de la mizerikordo, kies proponoj estas realigitaj de agentoj elektitaj kiuj povas esti kaj anĝeloj kaj individuoj/nacioj. Dio komunikas sian volon pere de judaj profetoj kaj aliaj instrumentoj. La fido de la juda popolo estis unuamomente kulto precipe henoteisma:nome ĉiu popolo havas sian Dion, sed la Dio de la juda popolo, estas la unika kiun Izraelo servas kaj adoras. Eĥo de tiu henoteisma koncepto povas esti bibliaj pasaĵoj dirantaj: "“La Sinjoro estas nia Dio, la plej granda/super ĉiuj dioj”", kaj aludantaj al la 70 anĝeloj, princoj de la . Al Li oni rilatas kiel al "“Dio de niaj patroj”, "”la Dio de Abrahamo, Isaako kaj Jakobo”". Okazas en la epoko de la ekzilo babilona (6-a jarcento a.K. ke izraelo pasas el monolatrio al monoteismo: ekzistas unika Dio, ĉiuj aliaj estas ŝajnaĵoj. La Dio de judoj estas kreinto de ĉiuj aĵoj, kiujn li modlis, kiel ripetas la libroj de la judaj profetoj: vidu la vizion de Ezekielo (ĉapitro 1) kie la vizaĝoj de la kvar alestigitoj (tri bestoj + unu homo) ricevas, en la posta ekzegezo, la la kapablon reprezenti diajn aspektojn. La kvar vizaĝoj estas:
* vizaĝo de orelstrigo, kiu simbolas la profundan saĝon de Dio (Sentencoj 2,6);
* vizaĝo de taŭro, kiu per sia fama potenco prezentas la ĉiopovon de Dio (Ijob 37, 23);
* vizaĝo de leono, simbolo de la kuraĝa justeco de Dio (Readmono 32, 4);
* vizaĝo de homo, simbolo de la amo de Dio, ĉar la homo estas la unika kreitulo kapabla inteligente manifesti tiun kvaliton. Dio estas patro ankaŭ en eventoj dolorigaj kiel la sklavigo de la popolo, taksataj okazigitaj de Dio mem por denove altiri al si sian popolon. Foje estas aludataj mesiaj tempoj en kiuj malaperos maljustaĵoj ktp. La Dio de Izraelo havas tetragramon tute sian skribitan (hebrelingve: יְהֹוָה – hebremoderne: Yehovah – hebretiberiade: Yəhōwāh). La nomo YHWH estas kombinaĵo de futuro, prezenco kaj preterito de la verbo "howa" (hebree: הוה) kiu signifas "esti" kaj laŭlitere tradukita signifas: "La Uno mem ekzistanta". Kroma ekspliko pri la senco de la nomo estis komunikita al Moseo kiam YHWH deklaris: "Eyeh Asher Eyeh" (hebree: אהיה אשר יה) "Mi estas Kiu estas" (Eliro 3, 14) – la nomo referencas al Dio kia li vere estas, nome al la Esenco rivelita, kiu transcendas la universon. Alia nomo de Dio, laŭ la hebrea tradicio, estas Elohim, kiu rilatas al la interago de Dio kaj Universo, Dio manifestiĝanta en la fizika mondo. Tiuj nomo ŝajnas aludi la justecon kaj grandiozecon de Dio kaj signifas: "Tiu kiu estas la tuteco de la povoj, de la fortoj kaj de la kaŭzoj de la universo: pro tio estas uzata la pluralan formon. (eo)
- God in Judaism has been conceived in a variety of ways. Traditionally, Judaism holds that Yahweh, the God of Abraham, Isaac, and Jacob and the national god of the Israelites, delivered the Israelites from slavery in Egypt, and gave them the Law of Moses at Mount Sinai as described in the Torah. Jews traditionally believe in a monotheistic conception of God (God is only one), which is both transcendent (wholly independent of, and removed from, the material universe) and immanent (involved in the material universe). God is conceived as unique and perfect, free from all faults, deficiencies, and defects, and further held to be omnipotent, omnipresent, omniscient, and completely infinite in all of his attributes, who has no partner or equal, being the sole creator of everything in existence. In Judaism, God is never portrayed in any image. The Torah specifically forbade ascribing partners to share his singular sovereignty, as he is considered to be the absolute one without a second, indivisible, and incomparable being, who is similar to nothing and nothing is comparable to him. Thus, God is unlike anything in or of the world as to be beyond all forms of human thought and expression. The names of God used most often in the Hebrew Bible are the Tetragrammaton (Hebrew: יהוה, romanized: YHWH) and Elohim. Other names of God in traditional Judaism include El-Elyon, El Shaddai, and Shekhinah. According to the rationalistic Jewish theology articulated by the Medieval Jewish philosopher and jurist Moses Maimonides, which later came to dominate much of official and traditional Jewish thought, God is understood as the absolute one, indivisible, and incomparable being who is the creator deity—the cause and preserver of all existence. Maimonides affirmed Avicenna's conception of God as the Supreme Being, both omnipresent and incorporeal, necessarily existing for the creation of the universe while rejecting Aristotle's conception of God as the unmoved mover, along with several of the latter's views such as denial of God as creator and affirmation of the eternity of the world. Traditional interpretations of Judaism generally emphasize that God is personal yet also transcendent and able to intervene in the world, while some modern interpretations of Judaism emphasize that God is an impersonal force or ideal rather than a supernatural being concerned with the universe. (en)
- En el judaísmo, Dios es único, creador y gobernante del universo, su concepto se ha concebido de varias maneras. Tradicionalmente, el judaísmo sostiene que Yahveh, el dios de Abraham, Isaac y Jacob y el dios nacional de los israelitas, liberó a los israelitas de la esclavitud en Egipto y les dio la Ley de Moisés en el Monte Sinaí bíblico como se describe en la Torá. De acuerdo con la corriente racionalista del judaísmo articulada por Maimónides, que más tarde llegó a dominar gran parte del pensamiento judío tradicional, se entiende a Dios como el ser absoluto, indivisible e incomparable, que es la causa última de toda la existencia. Las interpretaciones tradicionales del judaísmo generalmente enfatizan que Dios es personal pero también trascendente, mientras que algunas interpretaciones modernas del judaísmo enfatizan que Dios es una fuerza o ideal. (es)
- God in het jodendom is door de tijd heen op verschillende manieren begrepen. In het traditionele jodendom was JHWH de God van Abraham, Isaak en Jakob en de nationale god van de Israëlieten, die hen bevrijdde uit slavernij in Egypte en hen op de berg Sinaï de wet van Mozes gaf, zoals beschreven in de Hebreeuwse Bijbel. Volgens de rationalistische stroming in het jodendom, vooral belichaamd door Maimonides en later de belangrijkste invloed op het traditionele joodse denken, wordt God begrepen als het absolute, ondeelbare en onvergelijkbare wezen dat de uiteindelijke oorzaak is van alles dat bestaat. Traditioneel is God zowel persoonlijk als transcendent, maar moderne interpretaties benadrukken dat God een kracht is of een ideaal. Er zijn verschillende namen voor de God in het jodendom. In de Hebreeuwse Bijbel zijn de meestgebruikte het Hebreeuwse tetragrammaton יהוה (JHWH) en Elohim. Andere namen van God die worden gebruikt in het traditionele jodendom zijn El Sjaddai en Sjechina. (nl)
- La concezione di Dio nell'ebraismo è rigorosamente monoteistica. Dio è un essere unico indivisibile incomparabile, la causa prima dell'universo e causa ultima di tutta l'esistenza. La tradizione ebraica insegna che il vero aspetto di Dio è incomprensibile e inconoscibile, e che è solo l'apparenza rivelata di Dio che ha causato l'esistenza dell'universo e interagisce con l'uomo e col mondo. Nell'ebraismo la divinità ha un nome proprio: in ebraico: יַהְוֶה? o Iahvè.; pronuncia Iavè, /jaˈvɛ/ Egli è il dio nazionale del popolo ebraico, descritto nell'Antico Testamento. Il suo nome ricorre più di 6000 volte nella Bibbia ebraica e una volta nell'iscrizione di Mesha, re di Moab (IX secolo a.C.). Nell'antica scrittura semitica, che non segna le vocali, il nome è composto solo da quattro consonanti (yōd, hē, wāw, hē) ed è perciò chiamato "Tetragramma". Per venerazione, non priva di qualche superstizione, gli ebrei già da più secoli a. C. evitavano di pronunciare il nome divino e ricorrevano, anche dove stava scritto nella Bibbia, ai nomi comuni di Adonai (Signore) o più raramente Elohim (Dio). Per questo motivo nelle antiche versioni greche (Septuaginta) e latine (Vulgata) della Bibbia il nome divino fu sostituito da κύριος, Dominus. «Quando più tardi i masoreti ... vocalizzarono il sacro testo, alle consonanti del nome tetragrammo apposero le vocali appunto di Adonai, o, raramente, di Elohim.» Il nome YHWH è una combinazione del futuro, presente e passato del verbo "howa" ((HE) הוה) che significa "essere" e tradotto significa letteralmente "L'Uno Autoesistente". Un'ulteriore spiegazione del nome fu data a Mosè quando YHWH dichiarò: "Eyeh Asher Eyeh" ((HE) אהיה אשר אהיה) "Io Sono Colui Che È" (Esodo 3.14, tradotto anche " "Io Sono Colui Che Sono") – il nome si riferisce a Dio come Dio è veramente, l'Essenza rivelata di Dio, che trascende l'universo. Rappresenta inoltre la compassione di Dio verso il mondo. Nella tradizione ebraica un altro nome di Dio è Elohim, relativo all'interazione tra Dio e l'Universo, Dio manifestato nel mondo fisico, designando la giustizia di Dio, e significa: "Colui che è la totalità dei poteri, delle forze e delle cause dell'Universo". Secondo la tradizione dell'ebraismo, l'unico dio d'Israele è il dio di Abramo, Isacco e Giacobbe, che è la guida del mondo, ha liberato gli Israeliti dalla schiavitù in Egitto e ha dato loro le 613 mitzvot sul monte Sinai, come descritto nella Torah. Ha anche dato le Sette Leggi di Noè a tutto il genere umano. Nella religione ebraica e nella Torah, Dio è quindi visto come l'Essere supremo, creatore, governatore del mondo e degli uomini, giudice supremo e padre, la cui giustizia è temperata dalla misericordia, i cui propositi sono realizzati da agenti prescelti che possono essere sia individui sia nazioni. Dio comunica la sua volontà attraverso profeti e altri strumenti stabiliti. La fede del popolo ebraico è in un primo momento un culto di monolatria (conosciuto anche come enoteismo): ogni popolo ha il suo Dio, ma il Dio del popolo ebraico è l'unico che quest'ultimo adora e serve. Sono eco di questa concezione passi biblici come quelli che dicono: "Il Signore è il nostro Dio, il più grande di tutti gli dèi", riferendosi in questo caso ai 70 angeli principi delle 70 Nazioni. Ci si riferisce a lui come il "Dio dei nostri padri", "il Dio di Abramo, Isacco e Giacobbe". Il Dio degli ebrei è creatore di tutte le cose, che ha plasmato dal nulla. Il profeta Ezechiele, rappresentando la maestosità del "Creatore" e della sua perfetta organizzazione in un simbolico carro celeste, parlò della presenza di quattro creature viventi, cherubini, ai lati di questo carro. Ogni creatura aveva quattro facce che rappresentano i quattro principali archetipi angelici poi correlati nell'esegesi ebraica anche agli attributi di Dio. In particolare le figure descritte da Ezechiele sono:
* una faccia d'aquila, che simboleggia la profonda sapienza di Dio (Proverbi 2:6);
* una faccia di toro, che con la sua leggendaria potenza raffigura l'onnipotenza di Dio (Giobbe 37:23);
* una faccia di leone, simbolo della coraggiosa giustizia di Dio (Deuteronomio 32:4);
* una faccia d'uomo, simbolo dell'amore di Dio, in quanto l'uomo è l'unica creatura in grado di manifestare intelligentemente questa qualità. Il Dio degli ebrei è un dio impegnato in loro favore (all'inizio), e verso tutti gli uomini (tempi più tardi). Israele nasce come popolo, secondo il racconto biblico, quando sperimenta che Dio lo libera della schiavitù d'Egitto. Da quel momento in avanti Dio è colui che dice "presente" (la radice del nome è la stessa radice del verbo essere coniugato al presente indicativo = Io sono = Io sono qui con te), e gli è accanto per accompagnarlo e salvarlo. Anche le circostanze dolorose, come cadere in mano dei nemici o l'Esilio babilonese, sono interpretate come un'azione di Dio che corregge il suo popolo a causa dei suoi peccati ma ciò solo in alcuni episodi storici infatti il fine della storia, apice della Creazione, riguarda l'era messianica. Il culto dedicatogli da parte degli ebrei è attestato a partire dall'età del ferro, insieme ad altre divinità della religione siro-palestinese, nei regni ebraici di Israele e Giuda. In particolare, fu dopo il periodo dell'esilio babilonese (IV secolo AEV) che Dio fu promosso a dio unico, soppiantando El (dio supremo delle religioni del Vicino Oriente) e assumendone gli attributi (tra cui gli epiteti El Shaddai, "Dio Onnipotente", ed El Elyon, "Dio Altissimo"), nonché, in un primo momento, la consorte femminile Asherah. Nella Bibbia ebraica, nella quale quindi, secondo la tradizione esegetica, Dio ed El sono da interpretare come lo stesso Dio, egli è descritto come potente e creatore (Genesi, 1), ma anche legato da un patto con la famiglia di Giacobbe: severo nel punire le colpe, attento verso i penitenti, a fasi alterne dio locale e dio universale. (it)
- Bóg w judaizmie – pojmowanie Boga w judaizmie, mimo różnorodności składających się na niego tradycji, obecnych także w samej Biblii hebrajskiej, jest spójne i nieporównywalne z innymi wierzeniami (łac. sui generis). Aby poprawnie poznać żydowską koncepcję Boga, należy podejść do poszczególnych, różniących się czasem tradycji jako do elementów całości. Heterogeniczne elementy należy odczytywać w ramach jednolitej, spójnej kanonicznej doktryny, którą kierowali się ostateczni redaktorzy Biblii. Tradycja biblijna wyznaczyła kanon mówienia o Bogu w całym judaizmie na przestrzeni wieków: w literaturze hellenistycznej, talmudycznej, średniowiecznej żydowskiej filozofii Boga, kabale, współczesnej myśli filozoficznej. (pl)
- No Judaísmo a crença é monoteísta (um único criador). O Supremo de Israel era conhecido por um nome principal na Bíblia. Esse nome transliterado YHWH. é conhecido como o Tetragrama Sagrado. Este nome é vocalizado com sinais massoréticos pelos estudiosos, geralmente, como Yahweh ou Yehowah. Em português é comum usar as formas Iavé, Javé ou Jeová. Embora originalmente a primeira letra tenha o som de "i", a letra "J" apareceu com seu uso em meados do século XVI por Petrus Ramus. Em alguns idiomas a letra "j" tem ainda o som de "i", como no alemão, por exemplo. A maioria das acadêmicos preferem a transliteração e pronúncia como Yahweh (fala-se: iárr-ue). Outro nome comumente usado na Bíblia é Elohim que é considerado um plural majestático que significa Deus no singular. (pt)
|
| rdfs:comment
|
- تفكر الإله في اليهوديّة موحد صارما. الله وجود واحد، لا يطاق تقسيمه، ليس له كمثله شيء الذي هو واجب الوجود كله. يعلّم الأثر اليهودي لا يقدر أن يفهم صورة الله الحق ولا أن يعرف، وأنما هو صورة الله المعلَن هو الذي أتى بالعالم الوجود ويفعل بالناس والكون .وباليهودية رب إسرائيل الواحد رب إبراهيم وإسحاق ويعقوب، الذي هو هادي العالم، نجَّى بني إسرائيل من العبودية بمصر، وآتاهم الوصايا ست مئة وثلاث عشرة بطور سيناء كما يصف في التوراةلإله إسرائيل اسم علامة، مسطور يهوه (بالعبرية יְהֹוָה العبرية المحدثة يهُوه) في الكتاب العبري. وأوتي موسى تشريح أبعد للإسم إذ قال يهوه «أهاء الذي أهاء» (بالعبرية אהיה אשר אהיה) يرابط لله حق صورته، لب الله المعلن، يصعد الكون وهو يتصور رحمة الله على العالم. (ar)
- Bóg w judaizmie – pojmowanie Boga w judaizmie, mimo różnorodności składających się na niego tradycji, obecnych także w samej Biblii hebrajskiej, jest spójne i nieporównywalne z innymi wierzeniami (łac. sui generis). Aby poprawnie poznać żydowską koncepcję Boga, należy podejść do poszczególnych, różniących się czasem tradycji jako do elementów całości. Heterogeniczne elementy należy odczytywać w ramach jednolitej, spójnej kanonicznej doktryny, którą kierowali się ostateczni redaktorzy Biblii. Tradycja biblijna wyznaczyła kanon mówienia o Bogu w całym judaizmie na przestrzeni wieków: w literaturze hellenistycznej, talmudycznej, średniowiecznej żydowskiej filozofii Boga, kabale, współczesnej myśli filozoficznej. (pl)
- No Judaísmo a crença é monoteísta (um único criador). O Supremo de Israel era conhecido por um nome principal na Bíblia. Esse nome transliterado YHWH. é conhecido como o Tetragrama Sagrado. Este nome é vocalizado com sinais massoréticos pelos estudiosos, geralmente, como Yahweh ou Yehowah. Em português é comum usar as formas Iavé, Javé ou Jeová. Embora originalmente a primeira letra tenha o som de "i", a letra "J" apareceu com seu uso em meados do século XVI por Petrus Ramus. Em alguns idiomas a letra "j" tem ainda o som de "i", como no alemão, por exemplo. A maioria das acadêmicos preferem a transliteração e pronúncia como Yahweh (fala-se: iárr-ue). Outro nome comumente usado na Bíblia é Elohim que é considerado um plural majestático que significa Deus no singular. (pt)
- La koncepto pri Dio en judismo estas rigore monoteisma. Dio estas esto unika nedividebla nekomparebla, kiu estas la unua kaŭzo de la universo kaj fina kaŭzo de la tuta ekzistado. La juda tradicio instruas ke Dio estas nekonebla, eĉ en la 613 preceptoj sur la monto Sinajo aŭ dum , kaj ke li estas nur la "ŝajno" rivelita de Dio, kiu kaŭzis la ekziston de la universo kaj interagas kun la homo kaj kun la mondo. En judismo, la unika Dio de Izraelo estas la Dio de Abrahamo, Isaako kaj Jakobo, ke li estas la gvido de la mondo, kiu liberigis Izraelon el la sklaveco de Egiptio, kiu donis la 613 preceptojn (613 mitzvot) sur la Monto Sinajo, kiel preskribite en la Torao. Li ankaŭ donis la Noajn por la tuta homaro. (eo)
- En el judaísmo, Dios es único, creador y gobernante del universo, su concepto se ha concebido de varias maneras. Tradicionalmente, el judaísmo sostiene que Yahveh, el dios de Abraham, Isaac y Jacob y el dios nacional de los israelitas, liberó a los israelitas de la esclavitud en Egipto y les dio la Ley de Moisés en el Monte Sinaí bíblico como se describe en la Torá. De acuerdo con la corriente racionalista del judaísmo articulada por Maimónides, que más tarde llegó a dominar gran parte del pensamiento judío tradicional, se entiende a Dios como el ser absoluto, indivisible e incomparable, que es la causa última de toda la existencia. Las interpretaciones tradicionales del judaísmo generalmente enfatizan que Dios es personal pero también trascendente, mientras que algunas interpretaciones m (es)
- God in Judaism has been conceived in a variety of ways. Traditionally, Judaism holds that Yahweh, the God of Abraham, Isaac, and Jacob and the national god of the Israelites, delivered the Israelites from slavery in Egypt, and gave them the Law of Moses at Mount Sinai as described in the Torah. Jews traditionally believe in a monotheistic conception of God (God is only one), which is both transcendent (wholly independent of, and removed from, the material universe) and immanent (involved in the material universe). (en)
- La concezione di Dio nell'ebraismo è rigorosamente monoteistica. Dio è un essere unico indivisibile incomparabile, la causa prima dell'universo e causa ultima di tutta l'esistenza. La tradizione ebraica insegna che il vero aspetto di Dio è incomprensibile e inconoscibile, e che è solo l'apparenza rivelata di Dio che ha causato l'esistenza dell'universo e interagisce con l'uomo e col mondo. (it)
- God in het jodendom is door de tijd heen op verschillende manieren begrepen. In het traditionele jodendom was JHWH de God van Abraham, Isaak en Jakob en de nationale god van de Israëlieten, die hen bevrijdde uit slavernij in Egypte en hen op de berg Sinaï de wet van Mozes gaf, zoals beschreven in de Hebreeuwse Bijbel. Volgens de rationalistische stroming in het jodendom, vooral belichaamd door Maimonides en later de belangrijkste invloed op het traditionele joodse denken, wordt God begrepen als het absolute, ondeelbare en onvergelijkbare wezen dat de uiteindelijke oorzaak is van alles dat bestaat. Traditioneel is God zowel persoonlijk als transcendent, maar moderne interpretaties benadrukken dat God een kracht is of een ideaal. (nl)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
