Тэафіл Ленартовіч

Тэафіл Ленартовіч
Род дзейнасці	паэт, перакладчык, пісьменнік, скульптар
Дата нараджэння	27 лютага 1822(1822-02-27)[1][2]
Месца нараджэння	Варшава, Царства Польскае, Расійская імперыя
Дата смерці	3 лютага 1893(1893-02-03)[1][2] (70 гадоў)
Месца смерці	Фларэнцыя, Каралеўства Італія
Месца пахавання	Крыпта заслужаных на Скалцы
Грамадзянства	Царства Польскае
Жонка	Zofia Szymanowska-Lenartowicz[d]
Альма-матар	Балонскі ўніверсітэт
Член у	Познаньскае таварыства сяброў навук[d]
Аўтограф
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Тэафіл Ленартовіч (Teofil Lenartowicz; 27 лютага 1822, Варшава — 3 лютага 1893) — польскі паэт, скульптар.

Друкаваўся з 1840-х гадоў. 3 1851 года ў эміграцыі. У 1879—1883 гадах выкладаў славянскія літаратуры ў Балонскім універсітэце. Быў удзельнікам літаратурнай групы «Варшаўская цыганэрыя» (1840-я).

Паэтычныя зборнікі «Польская зямля» (1848), «Ліра» (1855), «Новая ліра» (1859) прынеслі Т. Ленартовічу славу «мазавецкага лірніка». У вершах ён выкарыстоўваў матывы і інтанацыі фальклорных песень, перадаваў каларыт сялянскага жыцця, прыгажосць вясковых краявідаў. Рэлігійныя ўяўленні народа адлюстраваў у паэмах «Захапленне» (1851) і «Блаславенная» (1854). Тэма паўстання 1794 раскрываецца ў паэме «Рацлавіцкая бітва» (1859). Пад уражаннем паўстання 1863—64 напісаў паэму «Марцін Баралёўскі-Лялевель» (1864).

Т. Ленартовіч стварыў шэраг скульптурных партрэтаў і кампазіцый на гісторыка-патрыятычныя і рэлігійныя тэмы, некаторыя з якіх зараз упрыгожваюць італьянскія касцёлы.

Верш «Каліна» пераклала на беларускую мову Зоф’я Тшашчкоўская (Манькоўская)^[3].

• Wybór poezji. Warszawa, 1991.

• Малюковіч С. Ленартовіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 9: Кулібін — Малаіта / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1999. — Т. 9. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0155-9 (т. 9).
• Zięba M. Liryka Teofila Lenartowicza wobec pieśni ludowej. Wrocław, 1983. ISBN 83-04-01571-4

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Тэафіл Ленартовіч