Юльян Саковіч

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Саковіч.

Юлья́н Сако́віч (24 жніўня 1906, ф. Баўдыры — 13 чэрвеня 1943, Васілішкі) — беларускі грамадзкі й палітычны дзяяч.

Паходзіў з фальварка Баўдыры Ашмянскага павету. Нарадзіўся ў заможнай сялянскай сям’і. Скончыў Віленскую беларускую гімназію, вучыўся на агранамічным факультэце Віленскага ўнівэрсытэту. Быў зьвязаны з камуністычным падпольным рухам, за што выключаны польскімі ўладамі з унівэрсытэту. У 1928 быў выключаны з БСС разам зь іншымі сябрамі студэнтамі-камсамольцамі, што хацелі падпарадкаваць арганізацыю пад камуністычную дзейнасьць^[1]. Далучыўся да КПЗБ.

У 1929 выдаваў у Вільні разам з Г. Вялецкім часопіс «Вольная думка» — орган беларускага студэнцтва. Арыштаваны ў 1933 годзе і на працэсе над кіраўніцтвам ТБШ прыгавораны да 3 гадоў турмы. Наконадні вайны арыштаваны і зьняволены ў Бярозе-Картускай.

Пасьля ўзьяднаньня Беларусі ў 1939 годзе быў вызвалены, вярнуўся на Віленшчыну, дзе арыштаваны органамі НКУС, але цудам застаўся жывы. Радыкальна зьмяніў свае погляды, далучыўся да падпольнай Беларускай незалежніцкай партыі, кіраваў Менскім акруговым камітэтам БНП. Быў начальнікам менскай паліцыі, працаваў у Беларускай Народнай Самапомачы, з чэрвеня 1943 — акруговы старшыня БНС у Лідзе. Неаднаразова пратэставаў перад нямецкімі акупацыйнымі ўладамі супраць зьнішчэньня мірнага жыхарства і паленьня вёсак.

Забіты польскімі забойцамі ў Васілішках 13 чэрвеня 1943 году, пахаваны на праваслаўных могілках Ліды.

• Імёны Свабоды. Юльян Саковіч //Радыё «Свабода»
• С. Ёрш — Вяртаньне БНП. Асобы і дакумэнты Беларускай Незалежніцкай Партыі