Паўло Тычына

Нарадзіўся 11 (23) студзеня 1891 году ў в. Піскі Чарнігаўскай губэрні (цяпер — Бабровіцкі раён, Чарнігаўская вобласьць, Украіна). У мэтрычнай кнізе ён быў запісаны як «рас. дарэф.: Павелъ Грыгоревъ Тычынінъ».

Вучыўся спачатку ў земскай школе, потым у Чарнігаўскім мужчынскім духоўным вучылішчы, адначасова сьпяваў у манастырскім хоры. Потым вучыўся ў духоўнай сэмінарыі (1907—1913). Пазьней ён знаёміўся зь Міхаілам Кацюбінскім, наведваў літаратурныя «суботы» ў ягоным доме, чытаў там свае, ухвальна сустрэтыя, вершы.

Друкавацца Павел Тычына пачаў у 1912 годзе, першы зборнік вершаў «Сонечныя кларнеты» датаваны 1918 годам.

З восені 1913 году па 1917 год вучыўся на эканамічным факультэце Кіеўскага камэрцыйнага інстытута, але ня скончыў яго. Адначасова рабіў рэдактарам рэклямнага адзьдзела ґазэты «Рада» і тэхнічным сакратаром часопіса «Сьвятло» (1913—1914), памочнікам хормайстра ў тэатры Мікалая Садоўскага (1916—1917). Летам падрабляў у статыстычным бюро Чарнігаўскага земства. Так, летам і восеньню 1914—1916 гадоў Тычына рабіў разьязным інструктарам і бухгальтарам-статыстыкам Чарнігаўскага губэрнскага земскага статыстычнага бюро. Гэта дало яму магчымасьць зрабіць нізку каштоўных фальклорных запісаў^[4].

Рэвалюцыйныя падзеі 1917 году засьпелі Тычыну ў Кіеве.

У 1923 годзе пераехаў ў Харкаў, тагачасную сталіцу ЎССР, дзе пачаў працаваць у часопісе, шмат пісаў, вывучаў армянскую, пачаў авалодваць грузінскай і [Турэцкая мова|турэцкай]] мовамі.

Ва ўмовах татальнага сталінскага тэрору 1930-х гадоў, расстрэлаў адных і самагубства іншых пісьменьнікаў у нізцы «партыйных» кніг паэзыі Тычына капітуляваў перад гвалтам. Такімі жудасна майстэрскімі сталі зборнікі «Чарнігаў» (1931) і асабліва паэзыя «Партыя вядзе», надрукаваная ў газеце «Правда» (21.11.1933) і аднайменным зборніку (1934), якія сталі сымбалем падпарадкаваньня ўкраінскай літаратуры сталінізму. Усьлед за німі выйшаў шэраг іншых зборнікаў з вытанчанымі назвамі ў духу апалёгіі сталінізму: «Пачуцьцё адзінай сям’і», «Песьня маладосьці» (1938), «Сталь і пяшчота» (1941). Абстрактна-экспрэсіяністычнае майстэрства гэтых зборнікаў уражвае перавагай ударных, быццам безаглядна наступальных ямбаў у духу вострых імпэратываў сталінскай генэральнай лініі партыі.

З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны ў ліпені 1941 году Павел Тычына разам з амаль 400 акадэмікамі, членамі-карэспандэнтамі й іншымі навуковымі працаўнікамі Акадэміі навук Украінскай ССР быў эвакуяваны ва Ўфу. Там Тычына з 1942 году ўзначаліў Інстытут літаратуры імя Тараса Шаўчэнкі АН УССР. Разам зь ім ва Ўфу эвакуявалася яго сям’я — жонка Лідзія Пятроўна й яе маці Кацярына Кузьмінічна Папарук. Адразу па прыезьдзе ў Башкірскую АССР паэт папрасіў прызначыць яму настаўніка башкірскай мовы, якой ён хутка авалодаў і мог чытаць творы ў арыгінале. На працягу некалькіх месяцаў ён напісаў навуковую працу «Патрыятызм у творчасьці Мажыта Гафуры», хоць Гафуры пісаў толькі на башкірскай мове. У жніўні 1943 году Павел Тычына быў прызначаны народным камісарам асьветы ЎССР і пакінуў Уфу. Вярнуўшыся ў Кіеў, ён кіраваў Міністэрствам асьветы Ўкраінскай ССР да 1948 году.

У 1938—1967 гадах — дэпутат Вярхоўнага Савета ЎССР з 1-га па 7-е скліканьні, а ў 1953—1959 гадах быў Старшынёй Вярхоўнага Савета ЎССР. Член УКП(б) з 1944 году. Быў дэпутатам Вярхоўнага Савета СССР 2-5 скліканьняў (1946—1962).