What do you think?
Rate this book
Un été avec #6
Un été avec Homère
Un Eté avec Homère ou l'Iliade et l'Odyssée comme on ne vous les a jamais racontées. Un voyage entre la mythologie et le monde d'aujourd'hui, érudit, épique, drolatique, époustouflant.
Une coédition Equateurs/France Inter.
Homère continue de nous aider à vivre
"Au long de l'Iliade et de l'Odyssée chatoient la lumière, l'adhésion au monde, la tendresse pour les bêtes, les forêts - en un mot, la douceur de la vie. N'entendez-vous pas la musique des ressacs en ouvrant ces deux livres ? Certes, le choc des armes la recouvre parfois. Mais elle revient toujours, cette chanson d'amour adressée à notre part de vie sur la terre. Homère est le musicien. Nous vivons dans l'écho de sa symphonie."
Pour écrire Un été avec Homère, Sylvain Tesson s'est retiré sur une île des Cyclades, au bord de la mer Égée, dans la lumière, l'écume et le vent. "Nous sommes les enfants de notre paysage", écrivait Lawrence Durrell.
Un été avec Homère est à l'origine une série d'émissions diffusées pendant l'été 2017 sur France Inter.
Une coédition Equateurs/France Inter.
Homère continue de nous aider à vivre
"Au long de l'Iliade et de l'Odyssée chatoient la lumière, l'adhésion au monde, la tendresse pour les bêtes, les forêts - en un mot, la douceur de la vie. N'entendez-vous pas la musique des ressacs en ouvrant ces deux livres ? Certes, le choc des armes la recouvre parfois. Mais elle revient toujours, cette chanson d'amour adressée à notre part de vie sur la terre. Homère est le musicien. Nous vivons dans l'écho de sa symphonie."
Pour écrire Un été avec Homère, Sylvain Tesson s'est retiré sur une île des Cyclades, au bord de la mer Égée, dans la lumière, l'écume et le vent. "Nous sommes les enfants de notre paysage", écrivait Lawrence Durrell.
Un été avec Homère est à l'origine une série d'émissions diffusées pendant l'été 2017 sur France Inter.
187 pages, Kindle Edition
First published April 18, 2018
About the author
Sylvain Tesson
99 books513 followersSylvain Tesson est le fils de Marie-Claude et Philippe Tesson et le frère de la comédienne Stéphanie Tesson et de la journaliste d'art Daphné Tesson.
Géographe de formation, il effectue en 1993 un tour du monde à bicyclette avec Alexandre Poussin avec qui il traverse l'Himalaya à pied en 1997. Il traverse également les steppes d'Asie centrale à cheval avec la photographe et compagne Priscilla Telmon, sur plus de 3 000 km du Kazakhstan à l'Ouzbékistan. En 2004, il reprend l'itinéraire des évadés du goulag en suivant le récit de Sławomir Rawicz : The Long Walk (1955)1. Ce périple l'emmène de la Sibérie jusqu'en Inde à pied.
Sylvain était également un « escaladeur de cathédrales » et au sein d'un cercle d'acrobates on le surnommait « le prince des chats », tandis qu'il escaladait Notre-Dame de Paris, le Mont-Saint-Michel, l'église Sainte Clotilde et d'autres monuments (principalement des églises) à Orléans, Argentan, Reims, Amiens ou encore Anvers.
En 2010, après avoir fait allusion à ce projet de nombreuses fois, Sylvain Tesson passe six mois en ermite dans une cabane au sud de la Sibérie, sur les bords du lac Baïkal, non loin d'Irkoutsk. Selon ses propres dires : « Recette du bonheur : une fenêtre sur le Baïkal, une table devant la fenêtre ».
Il voyage la plupart du temps par ses propres moyens, c'est-à-dire sans le soutien de la technique moderne, en totale autonomie. Ses expéditions sont financées par la réalisation de documentaires, par des cycles de conférences et par la vente de ses récits d'expédition.
Il écrit également des nouvelles. Il signe de nombreuses préfaces et commentaires de films. Il collabore à diverses revues. On peut retrouver ses bloc-notes chaque mois dans le magazine Grands reportages. Depuis 2004, il multiplie les reportages pour Le Figaro Magazine avec le photographe Thomas Goisque et le peintre Bertrand de Miollis. Il signe plusieurs documentaires pour la chaîne France 5.
Il obtient le prix Goncourt de la Nouvelle en 2009, pour Une vie à coucher dehors (éditions Gallimard, 2009) et le prix Médicis essai en 2011 pour Dans les forêts de Sibérie.
Source : Wikipedia
Géographe de formation, il effectue en 1993 un tour du monde à bicyclette avec Alexandre Poussin avec qui il traverse l'Himalaya à pied en 1997. Il traverse également les steppes d'Asie centrale à cheval avec la photographe et compagne Priscilla Telmon, sur plus de 3 000 km du Kazakhstan à l'Ouzbékistan. En 2004, il reprend l'itinéraire des évadés du goulag en suivant le récit de Sławomir Rawicz : The Long Walk (1955)1. Ce périple l'emmène de la Sibérie jusqu'en Inde à pied.
Sylvain était également un « escaladeur de cathédrales » et au sein d'un cercle d'acrobates on le surnommait « le prince des chats », tandis qu'il escaladait Notre-Dame de Paris, le Mont-Saint-Michel, l'église Sainte Clotilde et d'autres monuments (principalement des églises) à Orléans, Argentan, Reims, Amiens ou encore Anvers.
En 2010, après avoir fait allusion à ce projet de nombreuses fois, Sylvain Tesson passe six mois en ermite dans une cabane au sud de la Sibérie, sur les bords du lac Baïkal, non loin d'Irkoutsk. Selon ses propres dires : « Recette du bonheur : une fenêtre sur le Baïkal, une table devant la fenêtre ».
Il voyage la plupart du temps par ses propres moyens, c'est-à-dire sans le soutien de la technique moderne, en totale autonomie. Ses expéditions sont financées par la réalisation de documentaires, par des cycles de conférences et par la vente de ses récits d'expédition.
Il écrit également des nouvelles. Il signe de nombreuses préfaces et commentaires de films. Il collabore à diverses revues. On peut retrouver ses bloc-notes chaque mois dans le magazine Grands reportages. Depuis 2004, il multiplie les reportages pour Le Figaro Magazine avec le photographe Thomas Goisque et le peintre Bertrand de Miollis. Il signe plusieurs documentaires pour la chaîne France 5.
Il obtient le prix Goncourt de la Nouvelle en 2009, pour Une vie à coucher dehors (éditions Gallimard, 2009) et le prix Médicis essai en 2011 pour Dans les forêts de Sibérie.
Source : Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 74 reviews
March 18, 2021
Окей, бумер
September 4, 2022
Un verano con Homero de Sylvain Tesson no sé cómo llego a mi estantería ni quien me lo recomendó ni donde lo compré. Es un misterio pero me pareció adecuado también para Cicely a pesar de que el mar pilla un poquito a desmano. Tampoco sabía quien era Sylvain Tesson, hasta que abrí el libro y vi la foto de la solapa pensaba que era una mujer. Es un hombre que solo tiene un año más que yo pero que en esa fotografía parece nacido en 1915 y amigo de Hemingway. Se define como "escritor y viajero" y tiene un programa de radio en Francia. De hecho, al comienzo del libro, explica que los textos que componen este volumen «son las transcripciones de su programa. Uno no se dirige a los oyentes como a los lectores. Hablar no es escribir. [...] espero que sepas perdonar los bandazos».
Pues regular Sylvain, porque la verdad es que hubiera estado bien que no fueras tan vaguete, o que tu editorial se lo hubiera currado un poquito más y los textos se hubieran reescrito para que se entendiera mejor, para que no fuera tan acelerado, para evitar las repeticiones de ideas y conceptos hasta agotarme.
La primera parte del libro es una especie de narración de la Iliada y la Odisea muy entretenida, trufada de reflexiones sobre como Homero y los conceptos que trata siguen vigentes en nuestra época. ¿Esto es cierto? Pues supongo que sí porque la traición, el amor, el hogar, la valentia, la fidelidad son conceptos universales pero yo no puedo evitar pensar que, a lo mejor, Homero penso: voy a escribir un par de historietas de aventuras, sin pensar en que se convertiría en una especie de autoridad moral para los siglos de los siglos en la civilización occidental. La segunda parte es una mera repitición de ideas que acabé leyendo en diagonal porque estaba aburriendo muchísimo. A pesar de estas carencias he doblado muchísimas esquinas.
«El mensaje de Homero para los tiempos presentes es: la civilización se da cuando uno tiene todo que perder; la barbarie, cuando uno tiene todo que ganar. Deberíamos acordamos de Homero cada mañana al leer el periódico».
Pues regular Sylvain, porque la verdad es que hubiera estado bien que no fueras tan vaguete, o que tu editorial se lo hubiera currado un poquito más y los textos se hubieran reescrito para que se entendiera mejor, para que no fuera tan acelerado, para evitar las repeticiones de ideas y conceptos hasta agotarme.
La primera parte del libro es una especie de narración de la Iliada y la Odisea muy entretenida, trufada de reflexiones sobre como Homero y los conceptos que trata siguen vigentes en nuestra época. ¿Esto es cierto? Pues supongo que sí porque la traición, el amor, el hogar, la valentia, la fidelidad son conceptos universales pero yo no puedo evitar pensar que, a lo mejor, Homero penso: voy a escribir un par de historietas de aventuras, sin pensar en que se convertiría en una especie de autoridad moral para los siglos de los siglos en la civilización occidental. La segunda parte es una mera repitición de ideas que acabé leyendo en diagonal porque estaba aburriendo muchísimo. A pesar de estas carencias he doblado muchísimas esquinas.
«El mensaje de Homero para los tiempos presentes es: la civilización se da cuando uno tiene todo que perder; la barbarie, cuando uno tiene todo que ganar. Deberíamos acordamos de Homero cada mañana al leer el periódico».
May 23, 2020
Se non si fosse capito dal numero di stelline, per me è NO!
Non ho trovato nulla da tenere di questo volume: non c'è approfondimento, non c'è ricerca e anche le opinioni dell'autore, che non sono strettamente legate a Omero ma che potevano essere buoni punti di partenza per ulteriori approfondimenti e riflessioni ... non sono mai approfondite, giustificate, fondate ... No!
Capisco l'intento di essere rapido, telegrafico, breve ... ma a me è risultato solo superficiale!
Non ho trovato nulla da tenere di questo volume: non c'è approfondimento, non c'è ricerca e anche le opinioni dell'autore, che non sono strettamente legate a Omero ma che potevano essere buoni punti di partenza per ulteriori approfondimenti e riflessioni ... non sono mai approfondite, giustificate, fondate ... No!
Capisco l'intento di essere rapido, telegrafico, breve ... ma a me è risultato solo superficiale!
February 17, 2021
Tesson éclaire des thèmes importants de l'Odyssée, et les fait vivre avec son sens de la formule. Ses expressions captivent, étonnent (mais doivent être lassantes à grandes doses). J'aurais aimé en lire davantage sur les îles de l'Odyssée ; les pages parlant de la lumière de la Grèce font irrésistiblement penser à Camus et à Lawrence Durrell ; et l'attachement de Tesson au personnage d'Ulysse est très touchant.
Plus intéressants sont les liens créés entre Homère et l'époque contemporaine. Tesson met véritablement en valeur ce qui a déjà été dit bien souvent sur l'aède : ses poèmes sont sans âge et continueront bien longtemps à faire couler l'encre des commentateurs qui se les approprient.
Plus intéressants sont les liens créés entre Homère et l'époque contemporaine. Tesson met véritablement en valeur ce qui a déjà été dit bien souvent sur l'aède : ses poèmes sont sans âge et continueront bien longtemps à faire couler l'encre des commentateurs qui se les approprient.
January 31, 2021
Maginifique, tout simplement. Tesson maîtrise l'art de raconter l'histoire, nous fait voyager en ne sortant pas de chez nous et nous fait voir que les œuvres d'Homère sont toujours d'actualité même 2500 ans plus tard. Cette édition illustrée est très belle, les photos Frédéric Boissonnas du début du XXe siècle ainsi que les tableaux de Laurence Bost peintes pendant le voyage de Tesson ajoutent une autre dimension au récit.
June 10, 2019
Abbandonato. Banale. Non offre nessuna informazione o spunto di riflessione a quanto già sapevo sull'argomento.
July 11, 2019
Sylvain Tesson faz aqui uma boa e curta introdução a quem deseja ler a Ilíada e a Odisseia. Bem a seu gosto, enfatiza o componente filosófico-existencial da obra fundacional de Homero. Recomendo.
January 16, 2023
Je le mets au début pour que ce soit visible, mais si vous voulez lire des livres (sérieux) sur Homère, privilégiez : Homère (Pierre Judet de La Combe) ; Homère (Pierre Carlier) un peu daté mais ça va ; Le monde d’Homère (Vidal-Naquet) sans doute le plus accessible. Si vous lisez ça, vous en saurez plus sur Homère que Tesson. Pour aller plus loin : Le monde d’Ulysse (Finley). Pour les plus tenaces : A new companion to Homer, seulement en anglais.
Débutons.
Premier problème : une bibliographie digne d’un collégien. 6 références, sérieux ?
Deuxième : dit tout et son contraire, exemple : « Je crois à cela : l’invariabilité de l’homme. » et plus loin « Être une victime : voilà l’ambition du héros d’aujourd’hui ! » il faut choisir, soit rien ne change, soit c’était mieux avant. J’ajouterai qu’Achille aux enfers dit préférer être le dernier des vivants que le premier des morts, si c’est pas une phrase de victime ça.
Trois : dit des choses fausses et parfois hors-sujet : « Qui était Homère ? La question passionna Nietzsche et des savants se disputent encore. Chaque siècle réduit les œuvres de génie à ses petites préoccupations. Notre siècle égalitariste s’intéresse aux revendications de l’ego. Bientôt, les spécialistes de l’Antiquité se demanderont si Homère était un écrivain transgenre. » Cela doit faire plus de 40 ans que la question sur l’identité d’Homère (la question homérique) est dépassée, c’est impossible d’y répondre définitivement. De plus, pourquoi parler des transgenres alors que la question d’identité de genre, telle que nous la percevons aujourd’hui, est apparue dans les années 50. Cette phrase montre une chose : Tesson ne comprend rien à la recherche historique et croit qu’elle se fait en plaquant des concepts contemporains aux textes anciens, ce qui est faux.
Ensuite, il confond tout : « Ces textes ont cristallisé des mythes qui se répandaient par le truchement des aèdes dans les populations des royaumes mycéniens et de la Grèce archaïque il y a deux mille cinq cents ans. » Pour rappel : époque mycénienne : de 1600 à 1200 av. notre ère ; époque archaïque 770 à 480 av. notre ère. Ce qui nous donne une fourchette très large entre 3500 et 2700 ans. Comment peut-on faire une erreur si grossière ? De plus, qui oserait englober tant de siècles sous une seule phrase ? N’aurait-on jamais idée de considérer de 1020 à 2020 comme un tout uni ? Au passage, il néglige la période entre les deux, où se serait déroulé… la guerre de Troie.
Je vais m’arrêter là, parce que flemme. Je laisse le mot final à Tesson lui-même : « tous les malheurs de l’homme viennent de n’être pas à sa place ». Ô Tesson, que tu as dû être malheureux écrivant ce livre ; désormais, rentre chez toi, tu as prouvé que tu n’as pas ta place chez Homère.
Débutons.
Premier problème : une bibliographie digne d’un collégien. 6 références, sérieux ?
Deuxième : dit tout et son contraire, exemple : « Je crois à cela : l’invariabilité de l’homme. » et plus loin « Être une victime : voilà l’ambition du héros d’aujourd’hui ! » il faut choisir, soit rien ne change, soit c’était mieux avant. J’ajouterai qu’Achille aux enfers dit préférer être le dernier des vivants que le premier des morts, si c’est pas une phrase de victime ça.
Trois : dit des choses fausses et parfois hors-sujet : « Qui était Homère ? La question passionna Nietzsche et des savants se disputent encore. Chaque siècle réduit les œuvres de génie à ses petites préoccupations. Notre siècle égalitariste s’intéresse aux revendications de l’ego. Bientôt, les spécialistes de l’Antiquité se demanderont si Homère était un écrivain transgenre. » Cela doit faire plus de 40 ans que la question sur l’identité d’Homère (la question homérique) est dépassée, c’est impossible d’y répondre définitivement. De plus, pourquoi parler des transgenres alors que la question d’identité de genre, telle que nous la percevons aujourd’hui, est apparue dans les années 50. Cette phrase montre une chose : Tesson ne comprend rien à la recherche historique et croit qu’elle se fait en plaquant des concepts contemporains aux textes anciens, ce qui est faux.
Ensuite, il confond tout : « Ces textes ont cristallisé des mythes qui se répandaient par le truchement des aèdes dans les populations des royaumes mycéniens et de la Grèce archaïque il y a deux mille cinq cents ans. » Pour rappel : époque mycénienne : de 1600 à 1200 av. notre ère ; époque archaïque 770 à 480 av. notre ère. Ce qui nous donne une fourchette très large entre 3500 et 2700 ans. Comment peut-on faire une erreur si grossière ? De plus, qui oserait englober tant de siècles sous une seule phrase ? N’aurait-on jamais idée de considérer de 1020 à 2020 comme un tout uni ? Au passage, il néglige la période entre les deux, où se serait déroulé… la guerre de Troie.
Je vais m’arrêter là, parce que flemme. Je laisse le mot final à Tesson lui-même : « tous les malheurs de l’homme viennent de n’être pas à sa place ». Ô Tesson, que tu as dû être malheureux écrivant ce livre ; désormais, rentre chez toi, tu as prouvé que tu n’as pas ta place chez Homère.
September 4, 2018
Omero per Leggere il modo di Oggi
Se già 100 anni fa si scriveva che Omero è nostro contemporaneo, mentre nulla è più vecchio del giornale del mattino, allora oggi questo è ancora più attuale
Lettura altamente raccomandata, anche se la traduzione qua e la zoppica (come troppe volte nei libri italiani)
Se già 100 anni fa si scriveva che Omero è nostro contemporaneo, mentre nulla è più vecchio del giornale del mattino, allora oggi questo è ancora più attuale
Lettura altamente raccomandata, anche se la traduzione qua e la zoppica (come troppe volte nei libri italiani)
February 24, 2020
Una lectura muy agradable, pero... demasiadas partes, demasiados capítulos demasiado breves en un estilo demasiado telegráfico. Creo que es difícil ser mínimamente profundo con un estilo tan fragmentado. Se me ha quedado muy corto.
August 3, 2024
«Iliaden er fortellingen om tojanerkrigen. Odysseen forteller om Odyssevs’ hjemreise […]. Heltedåder det ene stedet, en indre reise det andre.»
March 22, 2020
В 2017-с году французский путешественник и писатель Тессон Сильвен, среди прочих заслуг которого - книга о путешествии по Байкалу на мотоциклах🤷🏼♀️, выпустил серию радиопередач об «Илиаде» и «Одиссее». Книга - расшифровка того летнего радиоцикла.
Тессон выбирает понятный, но действенный путь: сначала не слишком подробно пересказывает события книг, а после разбирает их по кирпичикам: как жили греки? Почему война для них важна? Зачем быть героем? Как общаться с богами?!
Получается в меру увлекательно, если ваш запрос «ничего не знаю об ахейцах, помогите», то «Лето с Гомером» будет нормальным выбором.
Тессон выбирает понятный, но действенный путь: сначала не слишком подробно пересказывает события книг, а после разбирает их по кирпичикам: как жили греки? Почему война для них важна? Зачем быть героем? Как общаться с богами?!
Получается в меру увлекательно, если ваш запрос «ничего не знаю об ахейцах, помогите», то «Лето с Гомером» будет нормальным выбором.
May 27, 2021
Hay hombres que distinguen lo maravilloso, mientras que otros no son capaces de verlo. Homero indica que no somos iguales ante la suerte. Algunos son los favoritos de los dioses y otros no. Algunos disciernen la irisación en los intersticios de lo maravilloso. Otros no tienen esta doble visión. Algunos descifran la realidad, otros se contentan con contemplarla.
August 27, 2018
Grand fan de Sylvain Tessson. Cette fois-ci j'ai voyagé avec Ulysse... Quel plaisir ! Dans la foulée j'ai acheté l'iliade et j'ai commencé à écouter les émissions un été avec Homère sur France Inter.
October 16, 2019
3,5.
Sobre la vigencia de Homero, más de 2500 años después, Tesson deambula. Divaga y acierta. Escribe bien. Pero a ratos se pierde y nos pierde. Movimiento pendular que le resta lustre al texto.
Sobre la vigencia de Homero, más de 2500 años después, Tesson deambula. Divaga y acierta. Escribe bien. Pero a ratos se pierde y nos pierde. Movimiento pendular que le resta lustre al texto.
April 3, 2021
Sylvain Tesson przybliża tre��ć, konstrukcję i tło historyczne „Iliady” i „Odysei” oraz postrzeganie świata przez starożytnych Greków. Autor pisze z entuzjazmem, który inspiruje do tego, żeby zapoznać się z historią wojny trojańskiej i obydwoma dziełami Homera. Trochę jednak razi na siłę doszukiwanie się paraleli do współczesnej sytuacji politycznej na Bliskim Wschodzie i niedawnych masowych migracji do Europy, a nawet z aktualnymi zagrożeniami ekologicznymi. Także zachwyt nad wierzeniami Greków w wielu bogów i rzekomo ich lepszą filozofią życia, w opozycji do późniejszego chrześcijaństwa i jego owoców, wydaje mi się niezbyt uczciwy i rzetelny.
August 24, 2023
250 pages d'analogies rarement pertinentes entre l'épopée homérique et le monde d'aujourd'hui (pour quoi faire ??), c'est long. il se serait apparemment agi de montrer à la fois l'immuabilité du genre humain et un "c'était mieux avant" convaincu (quel avant ?? les repères temporels sont plutôt confus). une première partie résumant l'iliade et de l'odyssée, puis quelques notions d'analyse plutôt répétitives. le changement de format – de la radio au livre – n'excuse pas tout.
August 9, 2021
Lettura incredibilmente attuale
December 2, 2018
"Ulisse sei tu, lettore. Sono io, siamo noi."
Un'estate con Omero è un romanzo\saggio che celebra la bellezza dei versi lasciatici in eredità da Omero nelle sue opere più famose. Accompagnandoci in una sorta di viaggio nel pensiero omerico, Tesson ci conduce alla scoperta dei miti più famosi contenuti nelle opere di Omero ma analizzati da un punto di vista diverso dal solito. Prendendo spunto da quei miti, l'autore ci permette di gettare un'occhiata su quello che è il mondo per come lo conosciamo oggi e su quanto i miti che Omero scrisse siano ancora attuali oggi.
In una società come la nostra in cui la tecnologia è diventata parte essenziale di ogni nostro gesto e azione, di che aiuto può essere rileggere i classici omerici? E' da questo che parte Tesson, lui che da una finestra di una piccola casa di una quasi disabitata isola greca ci narra di Omero, delle sue opere, dei miti dell'Iliade e dell'Odissea, delle gesta di eroi e dei, di passioni folli, di violenze inenarrabili, di amori che sopravvivono alla morte.
Gettando un profondo sguardo a quei miti, l'autore ci regala una chiave di lettura diversa non solo per le opere di Omero ma anche per la nostra stessa società. Molti probabilmente si chiedono quanto possano avere in comune la nostra società e i miti di cui parlò Omero, o forse pensano che gli uomini di Omero e noi siamo troppo diversi e che ben poco abbiamo in comune. Ebbene, vi sorprenderete di sapere che vi sbagliate.
Le passioni, gli amori, i sentimenti e le emozioni degli eroi e degli dei di Omero non sono forse anche i nostri? La forza, la bellezza, la guerra non sono forse temi ancora attuali oggi? Omero parla di cose che sono tuttora esistenti, di temi che, per quanto ci sembrino antichi, sono forse più attuali oggi. Tesson riprende le parole di Omero e, raccontandoci di Achille, di Ulisse, di Patroclo e di Ettore, ci racconta qualcosa di noi stessi.
Da appassionata di mitologia, ho trovato questo saggio davvero interessante e anche illuminante per certi versi. Tesson ha una scrittura molto personale che risulta essere scorrevole e istruttiva ma mai didascalica o noiosa. Il libro è diviso in varie sezioni in cui vengono presi in esami i temi più cari ad Omero. Uno degli aspetti che ho maggiormente apprezzato sono sicuramente le riflessioni dell'autore sulla nostra società; alcuni passi del libro sono davvero avvincenti e spingono a riflettere.
Tesson, o forse dovremmo dire Omero, ci conduce in un viaggio emozionante alla scoperta dei versi più famosi di opere immortali che ancora oggi riescono a trascinarci in un vortice di emozioni senza tempo. L'autore ci invita a rileggere queste opere, a riesaminarle sotto una luce diversa, facendoci comprendere che miti e leggende possono aiutarci a capire meglio il mondo che ci circonda e la nostra stessa natura.
Un'estate con Omero è un romanzo\saggio che celebra la bellezza dei versi lasciatici in eredità da Omero nelle sue opere più famose. Accompagnandoci in una sorta di viaggio nel pensiero omerico, Tesson ci conduce alla scoperta dei miti più famosi contenuti nelle opere di Omero ma analizzati da un punto di vista diverso dal solito. Prendendo spunto da quei miti, l'autore ci permette di gettare un'occhiata su quello che è il mondo per come lo conosciamo oggi e su quanto i miti che Omero scrisse siano ancora attuali oggi.
In una società come la nostra in cui la tecnologia è diventata parte essenziale di ogni nostro gesto e azione, di che aiuto può essere rileggere i classici omerici? E' da questo che parte Tesson, lui che da una finestra di una piccola casa di una quasi disabitata isola greca ci narra di Omero, delle sue opere, dei miti dell'Iliade e dell'Odissea, delle gesta di eroi e dei, di passioni folli, di violenze inenarrabili, di amori che sopravvivono alla morte.
Gettando un profondo sguardo a quei miti, l'autore ci regala una chiave di lettura diversa non solo per le opere di Omero ma anche per la nostra stessa società. Molti probabilmente si chiedono quanto possano avere in comune la nostra società e i miti di cui parlò Omero, o forse pensano che gli uomini di Omero e noi siamo troppo diversi e che ben poco abbiamo in comune. Ebbene, vi sorprenderete di sapere che vi sbagliate.
Le passioni, gli amori, i sentimenti e le emozioni degli eroi e degli dei di Omero non sono forse anche i nostri? La forza, la bellezza, la guerra non sono forse temi ancora attuali oggi? Omero parla di cose che sono tuttora esistenti, di temi che, per quanto ci sembrino antichi, sono forse più attuali oggi. Tesson riprende le parole di Omero e, raccontandoci di Achille, di Ulisse, di Patroclo e di Ettore, ci racconta qualcosa di noi stessi.
Da appassionata di mitologia, ho trovato questo saggio davvero interessante e anche illuminante per certi versi. Tesson ha una scrittura molto personale che risulta essere scorrevole e istruttiva ma mai didascalica o noiosa. Il libro è diviso in varie sezioni in cui vengono presi in esami i temi più cari ad Omero. Uno degli aspetti che ho maggiormente apprezzato sono sicuramente le riflessioni dell'autore sulla nostra società; alcuni passi del libro sono davvero avvincenti e spingono a riflettere.
Tesson, o forse dovremmo dire Omero, ci conduce in un viaggio emozionante alla scoperta dei versi più famosi di opere immortali che ancora oggi riescono a trascinarci in un vortice di emozioni senza tempo. L'autore ci invita a rileggere queste opere, a riesaminarle sotto una luce diversa, facendoci comprendere che miti e leggende possono aiutarci a capire meglio il mondo che ci circonda e la nostra stessa natura.
March 5, 2021
"Эпитет - это воздаяние чести слова многоцветному плащу реальности-арлекина"
..и тем не менее, французский путешественник не спешит прибегнуть к таковым (эпитетам), продолжая с тем настойчиво повторять читателю, что его сочинение (расшифровка радиопрограмм, пусть) является-таки "воздаянием чести слова" Гомеру, выступающему, таким образом, под видом Арлекина - а вернее, древнему греку, предстающему (в глазах современников Тессона) воплощением, си\енильным аватаром Арлекина..
"Вот он, человек: его первым посланием богам стала дохлая собака"
Чем же, мусьё Тессон, Вашему "свинопасничающему богоравенству" не угодила подобная жертва? "Межвидовая дискриминация", м?
Речь о том, что послание для богов - это и послание для "богоравных"; "богоравными" становится ведь не помимо воли тех, на кого общественность равняется. К тому же, это необходимый компонент в деле сохранения власти - отцеживание "равных\одарённых" из числа подвластных ("недостойных\неспособных\необеспеченных").
Очевидно, что Сильвен Тессон предпочитает занимать позицию верховенствующую (просветительскую) - европеоид всё же. Как автор, он не может отказать себе в привилегии подношения в виде "живой" плоти, по крайней мере, сохраняющей тепло последнего жреческого эпитета. Также и в (будто раскритикованной) надежде на то, что однажды, по возвращении, его будет ждать "первый реальный человек" - в конце концов, тот просто обязан, даже если ему за это не платят, у "свинопаса" не остаётся выбора, поскольку внушена вера (и он знает толк в дружбе).
"Амбиции сегодняшнего героя - быть жертвой!"
Не потому ли возникает необходимость в издании подобных сочинений, в последующем составлении характерных рецензий на них, в существовании такого рода литературы (или "звёзд-кому-нибудь-нужных") - в том, что автор жаждет оказаться если не в числе жертв, то среди тех, кто обращает в жертву объект своего восхваления?
"Всякая транспарентность - это яд"
..однако и понятие яда - транспарентно (как ничто другое). Яд - обязателен, или обязывает к реакции, иначе - это не яд. И может ли что быть откровеннее отравления, настигающего организм (способность отравляться - это даже качество) - последний может прилагать чрезвычайные (несравнимые с реализацией творческого потенциала в рамках, скажем, мадригала) усилия на пути к отравлению (речь не только об опьянении); пользуясь цитатой предшествующей, "амбиции сегодняшнего героя - это быть жертвой отравления".
"Отравленный герой" (или добившийся признания его прав как "отравленного"), опять же, раскрывает поле для любителей спекулировать в пределах "многоцветья плаща реальности-арлекина" (Арлекин, фактически, готов оскорбиться тем, что его северо-западный соотечественник - таки памятуя о "европейских ценностях" - с такой убеждённостью заявляет, что знаком совершенно со всем гардеробом артиста Commedia dell'Arte!). "Отравленный" готов предположить, в конце концов, что "многоцветье плаща" оказывается доступным ч��стному опыту только в результате отравления.
"..цивилизация - это когда есть что терять; варварство - это когда есть что приобрести"
Варварство, таким образом, выступает тем, что было утеряно цивилизацией (и тем, что она всё ещё продолжает терять, самою ею генерируемое), в то время как цивилизация вряд ли может полноправно считаться тем, что приобретается варваром. Последний, цивилизуясь, остепеняясь, окультуриваясь, припудриваясь, вместо нанесения боевой раскраски, с большей вероятностью отдаёт предпочтение трансформации приобретения в соответствии с собственными рефлексами ("воспитанием").
На этом пути, конечно, вполне достижимым оказывается спекулятивное заключение о "пагубности прогресса" (или "несуществующей цивилизации"). Однако почему-то упускаются из виду необходимость ограничения страстей, дисциплина инстинктов, даже бесплодная попытка формулировки интуитивного, приходящие с цивилизацией - однозначно, скажем, "афазии" в лице варварства.
...
Остаётся впечатление, что на протяжении 200 страниц автор пытался быть услышанным теми, кого он не мог позволить себе счесть "просвещённым-потому-что-коренным населением" - беженцами, переселенцами, нелегалами, т\н "Третьим миром" (в то время как путешественник - "третьемиротворец"). Некими "теми", чей первый "эпитет" не мог быть иным, кроме как фрагментом, сэмплом сэмпла из третьесортного проекта Bad Boy Records, вибрацией потерявшего концентрацию шурупа в старой оконной раме, а не грохотом жестяного накрытия во время тропического ливня.
Сильвен Тессон предлагает к ознакомлению достояние античности тем языком, который не оставляет места личному переживанию для того, кто будет достаточно неосмотрителен, чтобы прислушаться. Требуется известная устойчивость к фамильярностям вроде "..до того, как стать шлягером, это было мыслью Ахиллеса" или сравнениям тел, падающих от руки той же Феерической Пяты (не удержался) - с отходами, погребающими под собой живую планету. Хотя и резистентность не гарантирует того, что читатель не начнёт к концу 1\3 рассматривать Un été avec Homère как один, несколько затянувшийся, но продолжающий собирать ненасытные симпатии, транспортирующие в категорию (какой-нибудь, кхе, пост-анархистской) исторической необходимости, комментарий.
Вышепромямленное не означает вовсе, что продукт лишён достоинств, но - "продукт" именно, достоинствами обладающий специфическими. К примеру, возьмись Жак-Ив Кусто, конечно, повторявший маршрут Одиссея неоднократно, писать о Гомере - итог можно было бы отнести к документальной прозе, пиши о древнем греке, скажем, Хантер Томпсон - плод труда оказался бы одухотворяемым собственной сатиричностью повествованием, более близким к понятию мемуаров (если только не упускать из виду свойство памяти искажать факты, акцентировать внимание на незначительном, представлять события в свете "победителей, пишущих историю"), чем (чисто умозрительно) все "Ни дни без строчки" вместе взятые.
Сильвен Тессон же avec Homère, повторюсь, предстаёт как не то, чтобы чересчур болтливый, но именно крикливый пользователь социальной сети, вознамерившийся измерять глубину впечатлительности рядового пользователя, со страницы на страницу повторяя, например, Гипполохов воинственным сыном данный ответ Диомеду. И повторения тут - (что неминуемо) не те, к которым прибегает новеллист, раскрывая реплики и образы в различных художественных условиях\средствах. Тессон то ли пытается внушить читателю уверенность в том, что читаемое есть продукт труда человека таки образованного (не туриста, а путешественника), то ли придерживается превосходящей в авторских глазах все принципы античного мира цели - в очередной раз утвердиться с фривольным заявлением о "повторяющейся истории"; фривольным, поскольку тезис, вместо того, чтобы находиться у подножия горы - вкатывается на вершину и вся гора (а быть может и вулкан) служит как бы фундаментом.
Так или иначе, "..благодаря Гомеру можно сэкономить на покупке газет", и то пространство, что занимают "Илиада" с "Одиссеей", традиционно публикующиеся в тандеме, продолжает, что называется, "греть душу", даже пустуя.
...
(цитаты "выгрызены" из издания "Ад Маргинем Пресс", 2019)
..и тем не менее, французский путешественник не спешит прибегнуть к таковым (эпитетам), продолжая с тем настойчиво повторять читателю, что его сочинение (расшифровка радиопрограмм, пусть) является-таки "воздаянием чести слова" Гомеру, выступающему, таким образом, под видом Арлекина - а вернее, древнему греку, предстающему (в глазах современников Тессона) воплощением, си\енильным аватаром Арлекина..
"Вот он, человек: его первым посланием богам стала дохлая собака"
Чем же, мусьё Тессон, Вашему "свинопасничающему богоравенству" не угодила подобная жертва? "Межвидовая дискриминация", м?
Речь о том, что послание для богов - это и послание для "богоравных"; "богоравными" становится ведь не помимо воли тех, на кого общественность равняется. К тому же, это необходимый компонент в деле сохранения власти - отцеживание "равных\одарённых" из числа подвластных ("недостойных\неспособных\необеспеченных").
Очевидно, что Сильвен Тессон предпочитает занимать позицию верховенствующую (просветительскую) - европеоид всё же. Как автор, он не может отказать себе в привилегии подношения в виде "живой" плоти, по крайней мере, сохраняющей тепло последнего жреческого эпитета. Также и в (будто раскритикованной) надежде на то, что однажды, по возвращении, его будет ждать "первый реальный человек" - в конце концов, тот просто обязан, даже если ему за это не платят, у "свинопаса" не остаётся выбора, поскольку внушена вера (и он знает толк в дружбе).
"Амбиции сегодняшнего героя - быть жертвой!"
Не потому ли возникает необходимость в издании подобных сочинений, в последующем составлении характерных рецензий на них, в существовании такого рода литературы (или "звёзд-кому-нибудь-нужных") - в том, что автор жаждет оказаться если не в числе жертв, то среди тех, кто обращает в жертву объект своего восхваления?
"Всякая транспарентность - это яд"
..однако и понятие яда - транспарентно (как ничто другое). Яд - обязателен, или обязывает к реакции, иначе - это не яд. И может ли что быть откровеннее отравления, настигающего организм (способность отравляться - это даже качество) - последний может прилагать чрезвычайные (несравнимые с реализацией творческого потенциала в рамках, скажем, мадригала) усилия на пути к отравлению (речь не только об опьянении); пользуясь цитатой предшествующей, "амбиции сегодняшнего героя - это быть жертвой отравления".
"Отравленный герой" (или добившийся признания его прав как "отравленного"), опять же, раскрывает поле для любителей спекулировать в пределах "многоцветья плаща реальности-арлекина" (Арлекин, фактически, готов оскорбиться тем, что его северо-западный соотечественник - таки памятуя о "европейских ценностях" - с такой убеждённостью заявляет, что знаком совершенно со всем гардеробом артиста Commedia dell'Arte!). "Отравленный" готов предположить, в конце концов, что "многоцветье плаща" оказывается доступным ч��стному опыту только в результате отравления.
"..цивилизация - это когда есть что терять; варварство - это когда есть что приобрести"
Варварство, таким образом, выступает тем, что было утеряно цивилизацией (и тем, что она всё ещё продолжает терять, самою ею генерируемое), в то время как цивилизация вряд ли может полноправно считаться тем, что приобретается варваром. Последний, цивилизуясь, остепеняясь, окультуриваясь, припудриваясь, вместо нанесения боевой раскраски, с большей вероятностью отдаёт предпочтение трансформации приобретения в соответствии с собственными рефлексами ("воспитанием").
На этом пути, конечно, вполне достижимым оказывается спекулятивное заключение о "пагубности прогресса" (или "несуществующей цивилизации"). Однако почему-то упускаются из виду необходимость ограничения страстей, дисциплина инстинктов, даже бесплодная попытка формулировки интуитивного, приходящие с цивилизацией - однозначно, скажем, "афазии" в лице варварства.
...
Остаётся впечатление, что на протяжении 200 страниц автор пытался быть услышанным теми, кого он не мог позволить себе счесть "просвещённым-потому-что-коренным населением" - беженцами, переселенцами, нелегалами, т\н "Третьим миром" (в то время как путешественник - "третьемиротворец"). Некими "теми", чей первый "эпитет" не мог быть иным, кроме как фрагментом, сэмплом сэмпла из третьесортного проекта Bad Boy Records, вибрацией потерявшего концентрацию шурупа в старой оконной раме, а не грохотом жестяного накрытия во время тропического ливня.
Сильвен Тессон предлагает к ознакомлению достояние античности тем языком, который не оставляет места личному переживанию для того, кто будет достаточно неосмотрителен, чтобы прислушаться. Требуется известная устойчивость к фамильярностям вроде "..до того, как стать шлягером, это было мыслью Ахиллеса" или сравнениям тел, падающих от руки той же Феерической Пяты (не удержался) - с отходами, погребающими под собой живую планету. Хотя и резистентность не гарантирует того, что читатель не начнёт к концу 1\3 рассматривать Un été avec Homère как один, несколько затянувшийся, но продолжающий собирать ненасытные симпатии, транспортирующие в категорию (какой-нибудь, кхе, пост-анархистской) исторической необходимости, комментарий.
Вышепромямленное не означает вовсе, что продукт лишён достоинств, но - "продукт" именно, достоинствами обладающий специфическими. К примеру, возьмись Жак-Ив Кусто, конечно, повторявший маршрут Одиссея неоднократно, писать о Гомере - итог можно было бы отнести к документальной прозе, пиши о древнем греке, скажем, Хантер Томпсон - плод труда оказался бы одухотворяемым собственной сатиричностью повествованием, более близким к понятию мемуаров (если только не упускать из виду свойство памяти искажать факты, акцентировать внимание на незначительном, представлять события в свете "победителей, пишущих историю"), чем (чисто умозрительно) все "Ни дни без строчки" вместе взятые.
Сильвен Тессон же avec Homère, повторюсь, предстаёт как не то, чтобы чересчур болтливый, но именно крикливый пользователь социальной сети, вознамерившийся измерять глубину впечатлительности рядового пользователя, со страницы на страницу повторяя, например, Гипполохов воинственным сыном данный ответ Диомеду. И повторения тут - (что неминуемо) не те, к которым прибегает новеллист, раскрывая реплики и образы в различных художественных условиях\средствах. Тессон то ли пытается внушить читателю уверенность в том, что читаемое есть продукт труда человека таки образованного (не туриста, а путешественника), то ли придерживается превосходящей в авторских глазах все принципы античного мира цели - в очередной раз утвердиться с фривольным заявлением о "повторяющейся истории"; фривольным, поскольку тезис, вместо того, чтобы находиться у подножия горы - вкатывается на вершину и вся гора (а быть может и вулкан) служит как бы фундаментом.
Так или иначе, "..благодаря Гомеру можно сэкономить на покупке газет", и то пространство, что занимают "Илиада" с "Одиссеей", традиционно публикующиеся в тандеме, продолжает, что называется, "греть душу", даже пустуя.
...
(цитаты "выгрызены" из издания "Ад Маргинем Пресс", 2019)
January 5, 2019
La narration est très lourde : je la trouve inutilement compliquée et bien trop riche, c’est un étalage de connaissances sans la sublime beauté de l’Art d’écrire. Cela pèse tout au long du livre.
Nous pouvons séparer le livre en deux parties : dans la première, Tesson résume les épisodes de L’Iliade et de l’Odyssée. Dans la deuxième, il va donner ses réflexions quant au texte.
On ne peut nier la culture de l’auteur, mais ses incessantes remontées pseudo philosophiques anti religieuses deviennent rapidement agaçantes. C’est long et pénible.
Je laisse cependant trois étoiles car on ne peut qu’applaudir le travail : utiliser autant de mots savants pour faire un livre compliqué, c’est du travail.
Nous pouvons séparer le livre en deux parties : dans la première, Tesson résume les épisodes de L’Iliade et de l’Odyssée. Dans la deuxième, il va donner ses réflexions quant au texte.
On ne peut nier la culture de l’auteur, mais ses incessantes remontées pseudo philosophiques anti religieuses deviennent rapidement agaçantes. C’est long et pénible.
Je laisse cependant trois étoiles car on ne peut qu’applaudir le travail : utiliser autant de mots savants pour faire un livre compliqué, c’est du travail.
February 14, 2020
En sommar med Homeros av Sylvain Tesson. Började idag läsa denna vackra bok och jag måste erkänna att jag blev väldigt positivt överraskad. Var lite rädd att boken skulle vara torr och tungläst men den var allt annat än det.
Boken utgår från en fransk radioserie och jag tycker det märks. Språket flyter på så bra och det känns som att man lyssnar på författaren snarare än att man läser den.
Vad handlar den om då? En sommar med Homeros är en bok om Homeros och hans böcker Odsessy och Illiaden och hur Tesson kommenterar omvärlden med hjälp av de nämnda verken.
Allt jag kan säga är läs boken. Jag är så glad att jag äntligen tog tag i den och TACK @atlantisbokforlag för att jag fick läsa och recensera denna guldklimp!
Boken utgår från en fransk radioserie och jag tycker det märks. Språket flyter på så bra och det känns som att man lyssnar på författaren snarare än att man läser den.
Vad handlar den om då? En sommar med Homeros är en bok om Homeros och hans böcker Odsessy och Illiaden och hur Tesson kommenterar omvärlden med hjälp av de nämnda verken.
Allt jag kan säga är läs boken. Jag är så glad att jag äntligen tog tag i den och TACK @atlantisbokforlag för att jag fick läsa och recensera denna guldklimp!
June 10, 2018
fan de S Tesson, et des exploits d'Achille et d'Ulysse qui ont illuminé mon enfance. Mais je me suis cette fois ci souvent ennuyé en lisant S Tesson en professeur commentateur
July 7, 2020
El autor reflexiona sobre la Iliada en el mundo actual y cada quien debe sacar sus conclusiones. Me gustó en general pese que hay cosas en las que tengo mis desacuerdos como decir que que quien cree en Dios es un alma seca y básicamente no quieres buscar más nada de la vida porque te sacia el hecho de la "vida eterna" pero toca puntos muy importantes como el abuso de los recursos, el hombre que no vive en armonía con la naturaleza, la ansia de la guerra, el menosprecio por la paz. Es directo y conciso. Buen libro.
January 9, 2022
2,5
Intéressant pour relire différemment l'Iliade et l'Odyssée... Mais les commentaires sont trop brefs, trop concis pour en tirer quelque chose. Les innombrables références aux philosophes ou penseurs modernes (ou antiques !) détournent encore un peu plus de ces deux textes fondateurs. Bref, autant relire les textes d'Homère, ou de vrais travaux de chercheurs...
Intéressant pour relire différemment l'Iliade et l'Odyssée... Mais les commentaires sont trop brefs, trop concis pour en tirer quelque chose. Les innombrables références aux philosophes ou penseurs modernes (ou antiques !) détournent encore un peu plus de ces deux textes fondateurs. Bref, autant relire les textes d'Homère, ou de vrais travaux de chercheurs...
August 8, 2018
Encore un très bon Tesson. Qui nous fait rêver en déroulant les vers de L’Iliade et l’Odyssée. En chemin Tesson nous fait partager son amour de la vie et de la nature et sa détestation du monde moderne connecté.
July 9, 2019
No es de lo mejor de Tesson, le falta poner información propia; cuenta muchas cosas que ya conocemos y los que esperábamos algo del mundo personal de Tesson, no lo encontramos
May 18, 2023
Si usted es de los que sigue creyendo que la Ilíada y la Odisea no son más que textos viejos que están mandados a recoger y cuyo único propósito en la vida es el de aburrir a los estudiantes, debería detenerse un poco a escuchar los ecos del mundo clásico en nuestra actualidad. Esta es una de las premisas con las que Sylvain Tesson nos propone revistar la obra y el pensamiento de Homero.
De esta manera, Un verano con Homero plantea un ejercicio para intentar adentrarse en la psique de Homero y descubrir su propuesta de la actitud del hombre abierto a un mundo iridiscente y no criado en un planeta menguado como a veces se suele pensar. Nos muestra también los cambios que ha sufrido el paradigma del héroe desde los tiempos clásicos hasta nuestros días —difícil pensar en si un ejemplo de ambas épocas reconocería el mismo epiteto en el otro— y los roles que juega esta figura dentro de la sociedad contemporánea.
Sylvain se preocupa por mostrarnos en Homero los frutos de la paz griega —una paz muy diferente a la nuestra—, la hibris como el principal motor del héroe griego y la percepción diametralmente opuesta entre ambos pueblos cuando se habla de moral y del pensar en el más allá. Este último asunto siempre me ha parecido curioso, pues parece un poco antinatural que en una época en donde era más probable morir en la guerra que en la casa de viejo, la principal preocupación del ser estuviera en su día a día, no en el qué pasaría luego de su muerte. Sin duda todos llenamos la necesidad de eternidad de formas diferentes.
En el centro del libro se encuentra Homero —bien sea como individuo histórico o como una figura que recoge a varios aedos anónimos de la antigua Grecia— y la vigencia de su obra. Para intentar exponer esto, Sylvain comienza haciendo un resumen de la Ilíada y la Odisea con especial énfasis en los puntos que intentará desarrollar más adelante. La segunda mitad del libro es intento por extender los argumentos sobre las ideas sustraídas en la primera, pero se quedan cortas, son redundantes y en algunos casos, no llevan a ningún lado en concreto.
El libro está escrito de una forma bastante curiosa pues como señala el autor apenas comienza el libro, lo que está acá consignado era originalmente el material que preparó para un programa radial homónimo y hay una diferencia fundamental entre cómo se dirige uno a un público que lo escucha y a otro que lo lee. A veces esto no parece lograrse. Esto lleva a que abuse de las citas de las obras de donde parte, hay momentos en los que todo es cita detrás de otra apenas indexadas entre sí por un tema en común.
Si bien siempre he sido un admirador de la brevedad —basta con leer las reseñas que he escrito sobre la obra de Ursula K. Le Guin—, al libro de Sylvain esto no le viene bien. Las entradas se quedan cortas, las ideas no se concretan y a veces entre subtítulos no hay una conexión clara. No es sencillo seguirle el hilo a algo tan fragmentado y cuyo hilo conductor —el poeta Homero— no se refresca de la mejor manera nutriendo la idea que se intenta exponer.
Desde un punto de vista personal, siento que los ensayos deben de ser libros que, si bien cuentan con un espacio limitado y tienen objetivos claros desde su planteamiento, deben explorar y profundizar sobre los pilares que intentan soportar el hilo sobre el que se construye el libro; a la par que provoque al lector a continuar por su cuenta con la lectura sobre el tema, que procure sembrar la curiosidad más que las ideas sobre un tema en particular. De ambas cualidades, muy a mi pesar, carece Un verano con Homero.
Cuando escribo una reseña dejo que mis ideas maduren un poco, que se acomoden y que aflore alguna lectura anterior con la que pueda comparar la obra que enfrento. Con Un verano con Homero durante este momento me sucedió algo bastante particular, pues a la hora de conectar el título con el contenido, llegué a la conclusión de que el título es bastante prosopopéyico* y de que lo que me imaginaba con solo leer el título, distó bastante de lo que finalmente me encontré. Es decir, pensé que era un libro de viajes, de lugares comunes entre Homero y la actualidad o algo del tipo y me encontré con un texto que balbucea sobre el eco de Homero en nuestro mundo actual. Sin duda, Homero merece que gritemos frente al Mediterráneo su nombre invocando la inspiración de la musa antes de cantar la cólera que sufrimos diariamente.
* Con semejante epíteto tan poco usual entre nosotros hoy día me ayudó Fer, que entendió y expandió prontamente mi pensamiento. Les dejo por acá su perfil en Instagram para que la sigan, procuren llevarle un Silmaril de mi parte.
De esta manera, Un verano con Homero plantea un ejercicio para intentar adentrarse en la psique de Homero y descubrir su propuesta de la actitud del hombre abierto a un mundo iridiscente y no criado en un planeta menguado como a veces se suele pensar. Nos muestra también los cambios que ha sufrido el paradigma del héroe desde los tiempos clásicos hasta nuestros días —difícil pensar en si un ejemplo de ambas épocas reconocería el mismo epiteto en el otro— y los roles que juega esta figura dentro de la sociedad contemporánea.
Sylvain se preocupa por mostrarnos en Homero los frutos de la paz griega —una paz muy diferente a la nuestra—, la hibris como el principal motor del héroe griego y la percepción diametralmente opuesta entre ambos pueblos cuando se habla de moral y del pensar en el más allá. Este último asunto siempre me ha parecido curioso, pues parece un poco antinatural que en una época en donde era más probable morir en la guerra que en la casa de viejo, la principal preocupación del ser estuviera en su día a día, no en el qué pasaría luego de su muerte. Sin duda todos llenamos la necesidad de eternidad de formas diferentes.
En el centro del libro se encuentra Homero —bien sea como individuo histórico o como una figura que recoge a varios aedos anónimos de la antigua Grecia— y la vigencia de su obra. Para intentar exponer esto, Sylvain comienza haciendo un resumen de la Ilíada y la Odisea con especial énfasis en los puntos que intentará desarrollar más adelante. La segunda mitad del libro es intento por extender los argumentos sobre las ideas sustraídas en la primera, pero se quedan cortas, son redundantes y en algunos casos, no llevan a ningún lado en concreto.
El libro está escrito de una forma bastante curiosa pues como señala el autor apenas comienza el libro, lo que está acá consignado era originalmente el material que preparó para un programa radial homónimo y hay una diferencia fundamental entre cómo se dirige uno a un público que lo escucha y a otro que lo lee. A veces esto no parece lograrse. Esto lleva a que abuse de las citas de las obras de donde parte, hay momentos en los que todo es cita detrás de otra apenas indexadas entre sí por un tema en común.
Si bien siempre he sido un admirador de la brevedad —basta con leer las reseñas que he escrito sobre la obra de Ursula K. Le Guin—, al libro de Sylvain esto no le viene bien. Las entradas se quedan cortas, las ideas no se concretan y a veces entre subtítulos no hay una conexión clara. No es sencillo seguirle el hilo a algo tan fragmentado y cuyo hilo conductor —el poeta Homero— no se refresca de la mejor manera nutriendo la idea que se intenta exponer.
Desde un punto de vista personal, siento que los ensayos deben de ser libros que, si bien cuentan con un espacio limitado y tienen objetivos claros desde su planteamiento, deben explorar y profundizar sobre los pilares que intentan soportar el hilo sobre el que se construye el libro; a la par que provoque al lector a continuar por su cuenta con la lectura sobre el tema, que procure sembrar la curiosidad más que las ideas sobre un tema en particular. De ambas cualidades, muy a mi pesar, carece Un verano con Homero.
Cuando escribo una reseña dejo que mis ideas maduren un poco, que se acomoden y que aflore alguna lectura anterior con la que pueda comparar la obra que enfrento. Con Un verano con Homero durante este momento me sucedió algo bastante particular, pues a la hora de conectar el título con el contenido, llegué a la conclusión de que el título es bastante prosopopéyico* y de que lo que me imaginaba con solo leer el título, distó bastante de lo que finalmente me encontré. Es decir, pensé que era un libro de viajes, de lugares comunes entre Homero y la actualidad o algo del tipo y me encontré con un texto que balbucea sobre el eco de Homero en nuestro mundo actual. Sin duda, Homero merece que gritemos frente al Mediterráneo su nombre invocando la inspiración de la musa antes de cantar la cólera que sufrimos diariamente.
* Con semejante epíteto tan poco usual entre nosotros hoy día me ayudó Fer, que entendió y expandió prontamente mi pensamiento. Les dejo por acá su perfil en Instagram para que la sigan, procuren llevarle un Silmaril de mi parte.
April 23, 2020
Dla tych co nie dotrwają do końca - Tesson stworzył jedną z najlepszych lekcji czytania, jakie znam.
Tłok postaci, niejasne zwroty, nielinearna narracja, z której nic nie mogliście zapamiętać? A może wielki zachwyt i miłość “po grób”? Pamiętacie swoją lekturę “Iliady” i “Odysei”? A może nigdy nie sięgneliście po dzieła Homera? “Lato z Homerem” Sylvaina Tessona to doskonała pomoc dla nas wszystkich - tych kochających greckie eposy, jak i tych, którzy się na nie boczą.
Tesson w krótkich wykładach omawia wybrane sceny i sytuacje z eposów, przedstawiając je we współczesnym świetle, wyjaśniając zawiłości akcji i wskazując na możliwości interpretacyjne, ale nie wchodząc tu w zaawansowane szczegóły. I nawet jeśli przez pół roku siedziałeś nad analizami Jeana-Pierre’a Vernanta (a to potrafi dać mózgowi popalić), to odnajdziesz w Tessonie partnera do rozmowy.
Pamiętacie kto pierwszy rozpoznaje Odysa, gdy ten wraca do Itaki? Świniopas Eumajos. Po nim piesek, staruszek Argos, który skonał po dokonanie tego wspaniałego odkrycia. Trzecią postacią jest myjąca żebrakowi, bo pod taką postacią Odys pojawia się w Itace, piastunka, która dostrzega bliznę, jaką miał zraniony na polowaniu Odyseusz.
“Świniopas, pies, piastunka: Homer ustawia wspaniale skromny szpaler honorowy na powrót pana. Nieważny jest status społeczny tych istot. Zwyciężą, ponieważ są po stronie porządku” - pisze Tesson. Pisze lekko, czasem z dezynwolturą, gdy określa syreny jako “wcielenie przyszłego Wielkiego Brata”. Zdaniem Tessona syreny, których celem jest sprawienie, że człowiek porzuca linię życia, a ich okrucieństwo jest wyzbyte bezpośredniej przemocy, przypominają dzisiejsze aplikacje czy strony, jak ta na której piszę te słowa.
“Homer miał zdolność przewidywania tego, co się stanie w XXI wieku”, pisze Tesson i choć chwilami chciałoby się powiedzieć, że ostro przesadza, to zawsze znajduje sensowne argumenty.
A “miodny” lotos, którym poją załogę Odysa Lotofagowie? Przysmak ten odebrał ludziom Odysa energię i osłabił ich wolę. Zdaniem Tessona Bill Gates i Mark Zuckerberg to “nowi dilerzy lotosu”. Dla francuskiego dziennikarza Homer jest poetą realistą, który pomaga nam nie stracić wiary w nas samych, bo mówi o odwiecznym porządku, pokazuje, że człowiek jest zły, podły i niewdzięczny, ale też że świat dąży do porządku, a tylko z niego coś nowego może się narodzić.
Tesson sprzeciwia się tezie, że chaos cokolwiek dobrego może przynieść i zaprzęga do tej teorii Homera. Tu się można sprzeczać, choć nie da się zaprzeczyć faktowi, że boskie machinerie w greckich eposach dążą zawsze do stabilizacji, choćby miały ją osiągnąć krwawą jatką. Czemu nikt nie pomścił zabitych przez Odysa zalotników? To bogowie sprawili, że zesłano “zapomnienie mordu ich synów i braci”, który to pomysł Atenie podsunął Zeus. Wybaczenie jest ważne, a między ludźmi - to znowu Tesson - “nie może narodzić się harmonia” jeśli “upierają się one przy swoich sporach i ciągle żądają przeprosin”. I tak Homer zaczyna komentować polska politykę historyczną.
Tak trzeba mówić o lekturach, które dzisiaj wydają się “nieprzysiadalne”, trudne, napisane dziwacznym językiem (bo i te tłumaczenia, którymi dysponujemy są już mocno nieaktualne i wcale si�� nie dziwię, że nie chce nam się przebijać przez te archaizmy). Tesson pokazuje jak może wyglądać najciekawsza lekcja literatury - to pokaz odważnego kuglarza, który wierzy w to, że są w literaturze uniwersalizmy, które trzeba i można wydobyć na światło dzienne także w naszej epoce.
Pociesza mnie ta książka, daje dużo radości intelektualnej, bo jest to lekko i mądrze napisane, nie są to żadne “norwidy” czy “deridy”, a prawda czasem może nazbyt prosto wyłożona, ale jakże skutecznie.
Tłok postaci, niejasne zwroty, nielinearna narracja, z której nic nie mogliście zapamiętać? A może wielki zachwyt i miłość “po grób”? Pamiętacie swoją lekturę “Iliady” i “Odysei”? A może nigdy nie sięgneliście po dzieła Homera? “Lato z Homerem” Sylvaina Tessona to doskonała pomoc dla nas wszystkich - tych kochających greckie eposy, jak i tych, którzy się na nie boczą.
Tesson w krótkich wykładach omawia wybrane sceny i sytuacje z eposów, przedstawiając je we współczesnym świetle, wyjaśniając zawiłości akcji i wskazując na możliwości interpretacyjne, ale nie wchodząc tu w zaawansowane szczegóły. I nawet jeśli przez pół roku siedziałeś nad analizami Jeana-Pierre’a Vernanta (a to potrafi dać mózgowi popalić), to odnajdziesz w Tessonie partnera do rozmowy.
Pamiętacie kto pierwszy rozpoznaje Odysa, gdy ten wraca do Itaki? Świniopas Eumajos. Po nim piesek, staruszek Argos, który skonał po dokonanie tego wspaniałego odkrycia. Trzecią postacią jest myjąca żebrakowi, bo pod taką postacią Odys pojawia się w Itace, piastunka, która dostrzega bliznę, jaką miał zraniony na polowaniu Odyseusz.
“Świniopas, pies, piastunka: Homer ustawia wspaniale skromny szpaler honorowy na powrót pana. Nieważny jest status społeczny tych istot. Zwyciężą, ponieważ są po stronie porządku” - pisze Tesson. Pisze lekko, czasem z dezynwolturą, gdy określa syreny jako “wcielenie przyszłego Wielkiego Brata”. Zdaniem Tessona syreny, których celem jest sprawienie, że człowiek porzuca linię życia, a ich okrucieństwo jest wyzbyte bezpośredniej przemocy, przypominają dzisiejsze aplikacje czy strony, jak ta na której piszę te słowa.
“Homer miał zdolność przewidywania tego, co się stanie w XXI wieku”, pisze Tesson i choć chwilami chciałoby się powiedzieć, że ostro przesadza, to zawsze znajduje sensowne argumenty.
A “miodny” lotos, którym poją załogę Odysa Lotofagowie? Przysmak ten odebrał ludziom Odysa energię i osłabił ich wolę. Zdaniem Tessona Bill Gates i Mark Zuckerberg to “nowi dilerzy lotosu”. Dla francuskiego dziennikarza Homer jest poetą realistą, który pomaga nam nie stracić wiary w nas samych, bo mówi o odwiecznym porządku, pokazuje, że człowiek jest zły, podły i niewdzięczny, ale też że świat dąży do porządku, a tylko z niego coś nowego może się narodzić.
Tesson sprzeciwia się tezie, że chaos cokolwiek dobrego może przynieść i zaprzęga do tej teorii Homera. Tu się można sprzeczać, choć nie da się zaprzeczyć faktowi, że boskie machinerie w greckich eposach dążą zawsze do stabilizacji, choćby miały ją osiągnąć krwawą jatką. Czemu nikt nie pomścił zabitych przez Odysa zalotników? To bogowie sprawili, że zesłano “zapomnienie mordu ich synów i braci”, który to pomysł Atenie podsunął Zeus. Wybaczenie jest ważne, a między ludźmi - to znowu Tesson - “nie może narodzić się harmonia” jeśli “upierają się one przy swoich sporach i ciągle żądają przeprosin”. I tak Homer zaczyna komentować polska politykę historyczną.
Tak trzeba mówić o lekturach, które dzisiaj wydają się “nieprzysiadalne”, trudne, napisane dziwacznym językiem (bo i te tłumaczenia, którymi dysponujemy są już mocno nieaktualne i wcale si�� nie dziwię, że nie chce nam się przebijać przez te archaizmy). Tesson pokazuje jak może wyglądać najciekawsza lekcja literatury - to pokaz odważnego kuglarza, który wierzy w to, że są w literaturze uniwersalizmy, które trzeba i można wydobyć na światło dzienne także w naszej epoce.
Pociesza mnie ta książka, daje dużo radości intelektualnej, bo jest to lekko i mądrze napisane, nie są to żadne “norwidy” czy “deridy”, a prawda czasem może nazbyt prosto wyłożona, ale jakże skutecznie.
August 17, 2021
“viviamo forse oggi una nuova Iliade?”
Questo è l’interrogativo che si pone l’autore e ci lascia come spunto di riflessione. Perché l’Iliade e l’Odissea non sono solo quei lunghi e noiosi poemi che ci insegnano a scuola, sono in realtà molto di più. Tesson legge i due poemi sull’isola greca dove si sono svolte le vicende narrate da Omero, sulle coste dell’Egeo tira ancora lo stesso vento che tirava allora e il sole splende allo stesso modo. Da ciò l’autore prende spunto per scrivere questo libro, mezzo tramite il quale cerca di far comprendere a chiunque lo legga, cosa significano per lui i due grandi poemi omerici e cosa possono significare per ognuno di noi se letti con occhi diversi.
Leggendo questo romanzo che è allo stesso tempo un saggio ci rendiamo conto di quante analogie ci siano tra il passato e il presente. I valori degli uomini antichi non sono poi così diversi da quelli che abbiamo adesso, la guerra glorifica ma distrugge l’uomo antico come quello attuale.
Lo stile è abbastanza scorrevole, l’autore ci presenta sempre nuovi spunti di riflessione riguardanti la vita di oggi e quella passata. Tuttavia non ho apprezzato a pieno questo libro perché l’ho trovato in alcuni punti noioso e ripetitivo. Di certo non è una lettura da poter fare con il cervello spento perché richiede un po’ di attenzione, che a lungo andare può diventare difficile da mantenere. Però comunque ne consiglio la lettura agli appassionati (come me) di questo genere o a chiunque abbia voglia di qualcosa di un po’ impegnativo.
Questo è l’interrogativo che si pone l’autore e ci lascia come spunto di riflessione. Perché l’Iliade e l’Odissea non sono solo quei lunghi e noiosi poemi che ci insegnano a scuola, sono in realtà molto di più. Tesson legge i due poemi sull’isola greca dove si sono svolte le vicende narrate da Omero, sulle coste dell’Egeo tira ancora lo stesso vento che tirava allora e il sole splende allo stesso modo. Da ciò l’autore prende spunto per scrivere questo libro, mezzo tramite il quale cerca di far comprendere a chiunque lo legga, cosa significano per lui i due grandi poemi omerici e cosa possono significare per ognuno di noi se letti con occhi diversi.
Leggendo questo romanzo che è allo stesso tempo un saggio ci rendiamo conto di quante analogie ci siano tra il passato e il presente. I valori degli uomini antichi non sono poi così diversi da quelli che abbiamo adesso, la guerra glorifica ma distrugge l’uomo antico come quello attuale.
Lo stile è abbastanza scorrevole, l’autore ci presenta sempre nuovi spunti di riflessione riguardanti la vita di oggi e quella passata. Tuttavia non ho apprezzato a pieno questo libro perché l’ho trovato in alcuni punti noioso e ripetitivo. Di certo non è una lettura da poter fare con il cervello spento perché richiede un po’ di attenzione, che a lungo andare può diventare difficile da mantenere. Però comunque ne consiglio la lettura agli appassionati (come me) di questo genere o a chiunque abbia voglia di qualcosa di un po’ impegnativo.
Displaying 1 - 30 of 74 reviews