What do you think?
Rate this book
A Long Day's Evening
"One of Turkey's most interesting modern writers."—Booklist
When the Emperor of Byzantium orders the destruction of all religious paintings and icons, Constantinople is thrown into crisis. Fear grips the monastery where Andronikos, a young monk, is thrown into a spiritual crisis. Amidst stirrings of resistance he decides to escape, leaving behind his beloved Ioakim, who must confront his own crisis of faith and decide where to place his allegiance. The dualities of dogma and faith, individual and society, East and West, are embodied in a story of prohibited love and devotion to the unseen.
Bilge Karasu (1930–1995) was born in Istanbul. Often referred to as "the sage of Turkish literature," during his lifetime he published collections of stories, novels, and two books of essays.
"The 'other' is usually construed as a person or society removed from 'us' by space. But Karasu has chosen to study his ‘other’ across the divide of time, pushing readers to compare the profound identity crises engulfing individuals in ancient Byzantium to those in the early Turkish Republic. In doing so, Karasu shows the futility of separating ourselves from ‘others’ – and the social upheaval that results when we do."--Time Out Istanbul
When the Emperor of Byzantium orders the destruction of all religious paintings and icons, Constantinople is thrown into crisis. Fear grips the monastery where Andronikos, a young monk, is thrown into a spiritual crisis. Amidst stirrings of resistance he decides to escape, leaving behind his beloved Ioakim, who must confront his own crisis of faith and decide where to place his allegiance. The dualities of dogma and faith, individual and society, East and West, are embodied in a story of prohibited love and devotion to the unseen.
Bilge Karasu (1930–1995) was born in Istanbul. Often referred to as "the sage of Turkish literature," during his lifetime he published collections of stories, novels, and two books of essays.
"The 'other' is usually construed as a person or society removed from 'us' by space. But Karasu has chosen to study his ‘other’ across the divide of time, pushing readers to compare the profound identity crises engulfing individuals in ancient Byzantium to those in the early Turkish Republic. In doing so, Karasu shows the futility of separating ourselves from ‘others’ – and the social upheaval that results when we do."--Time Out Istanbul
168 pages, Paperback
First published January 1, 1970
About the author
Bilge Karasu
33 books264 followersBilge Karasu (1930–1995) was born in Istanbul and became the pre-eminent Turkish modernist writer. Besides short stories and novels he was also a well-known translator. A graduate of the philosophy department of the Faculty of Letters of Istanbul University, Mr. Karasu worked in the foreign broadcast department of Radio Ankara until a Rockefeller University scholarship made it possible for him to continue his studies in Europe. After returning to Turkey, he went to work at Hacettepe University, where he lectured in philosophy. In 1963, Mr. Karasu won the Turkish Language Institute’s Translation Award with Olen Adam, for a translation of D. H. Lawrence’s The Man Who Died. By that time, he had begun to experiment with new forms of expression in his collection of stories entitled Troya’da Olum Vardi (Death in Troy). He won the Sait Faik Story Award eight years later with Uzun Surmus Bir Gundu Aksami (Evening of a Long Day). By the beginning of the 1980s, he had tried an abstract form of expression in Gocmus Kediler Bahcesi (The Garden of Departed Cats) and incorporated other forms of art into his writing. He attempted different uses of form and content in works he styled "texts" rather than "stories." His other works include Kismet Bufessi (Kiosk of Destiny), a collection of short stories; and Kilavuz (The Guide).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 102 reviews
April 1, 2020
Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı benim Bilge Karasu'dan okuduğum ilk kitap. Kitap hikâye türünde görünse de roman demek de mümkün, ben daha çok roman gibi okudum. Kitap üç hikâyeden oluşuyor ve bu hikâyelerin ilk ikisi bir bütünlük içinde, üçüncüsü ise olay örgüsü bakımından olmasa bile kitabın meramını yansıtmasını bakımından önemli. Bilge Karasu'nun bu kitapla işlediği konuyu kısa ve öz dile getirmek gerekirse otorite baskısı karşısında bireyin durumu diyebiliriz.
Kitabın ikinci hikâyesi Tepe'nin ilk ve üçüncü hikâyelere kıyasla zor okunduğu sık sık dile getirilmiş, buna ben de katılıyorum. Ama kitabı okunmaz kıldığını düşünmüyorum, katlanılması gereken bir şey olarak da görmedim okurken. Üstelik hikâyenin anlaşılmayacak bir tarafı da yok, çünkü her şey açık ve net bir şekilde anlatılıyor. Yani hikâyenin ortasındayken bazı şeyleri anlamamış oluyoruz, evet, ama bittiğinde kafamızda soru işareti kalmıyor. Ben ikinci hikâyeyi de ilk hikâye kadar sevdim. Çünkü İoakim ilginç bir karakter ve çok zekice yaratılmış.
Kitabın okunmasının "göründüğünden" daha kolay olduğunu düşünüyorum. Bunu sağlayan şey yazarın becerisi ve tercihleri. Tercih kısmını bilhassa belirttim, çünkü eser tamamen bir simetri içerisinde yaratılmış ve her ayrıntı bir amaca hizmet ediyor, müthiş bir bütünlük var. Böyle yapmasa, yapmayanları var, eser içinden çıkılmaz bir hal alabilirdi. Burada kitabın boyutunun da doğru seçildiğini düşünüyorum. Orhan Pamuk, bir romanın ideal uzunluğu okurunun ayrıntılarına hakim olabileceği uzunluktur, diyor, kesinlikle katılıyorum. Böyle bir anlatıda eserin kısalığı kesinlikle çok daha doyurucu ve tatmin edici bir hikâye yaşamamıza olanak sağlıyor.
Bence okura düşen, anıları birbiriyle eşleştirmek, bunları destekleyen-açıklayan düşünceleri bu anılar üzerinden yorumlamak ve karakterin/yazarın meramını, başka bir deyişle eserin merkezini aramak. Bunun için gereken de yavaş ve dikkatli okumak, başka bir şey değil. Çünkü yazar okurun takip edebilmesi için yeterli bir hikâye oluşturmuş.
Kitabı okurken bir metin analizi yapabileceğimi düşünmüştüm ama araştırırken kitapla ilgili yazılmış çok ayrıntılı bir tez buldum. Benim buraya yazabileceğim her şeyden daha fazla emek verilerek yazıldığını gördüğüm için doğrudan onun linkini veriyorum: http://www.thesis.bilkent.edu.tr/0002... Benim buraya parça parça tespitlerimi yazmamdan daha faydalı olacaktır.
Evet, 140 sayfalık kitaba 160 sayfalık inceleme gözünüzü korkutabilir ama eseri okuduktan sonra bu yazıyı okumak da, kitaba okumaya devam etmek kadar keyifliydi, zaten sadece merak ettiğiniz kısımları okursunuz. Kafalarda oluşan sorulara cevap verecektir. Kitabın nasıl bütünlüklü yazıldığını, her ayrıntının zekice oluşturulduğunu, gözden kaçırdığım bazı ayrıntıların eserin içinde önemli bir yer kapladığını görmek kitaba duyduğum saygıyı, yazara duyduğum heyecanı arttırdı. Bilge Karasu'nun diğer eserlerini de muhakkak okuyacağım.
Metis'e not: Kitabın kapağı çok kötü, böyle bir kitaba böyle bir kapak yakışmıyor.
Okura not: Yavaş okuyun, kitaba şefkatle yaklaşın.
Kitabın ikinci hikâyesi Tepe'nin ilk ve üçüncü hikâyelere kıyasla zor okunduğu sık sık dile getirilmiş, buna ben de katılıyorum. Ama kitabı okunmaz kıldığını düşünmüyorum, katlanılması gereken bir şey olarak da görmedim okurken. Üstelik hikâyenin anlaşılmayacak bir tarafı da yok, çünkü her şey açık ve net bir şekilde anlatılıyor. Yani hikâyenin ortasındayken bazı şeyleri anlamamış oluyoruz, evet, ama bittiğinde kafamızda soru işareti kalmıyor. Ben ikinci hikâyeyi de ilk hikâye kadar sevdim. Çünkü İoakim ilginç bir karakter ve çok zekice yaratılmış.
Kitabın okunmasının "göründüğünden" daha kolay olduğunu düşünüyorum. Bunu sağlayan şey yazarın becerisi ve tercihleri. Tercih kısmını bilhassa belirttim, çünkü eser tamamen bir simetri içerisinde yaratılmış ve her ayrıntı bir amaca hizmet ediyor, müthiş bir bütünlük var. Böyle yapmasa, yapmayanları var, eser içinden çıkılmaz bir hal alabilirdi. Burada kitabın boyutunun da doğru seçildiğini düşünüyorum. Orhan Pamuk, bir romanın ideal uzunluğu okurunun ayrıntılarına hakim olabileceği uzunluktur, diyor, kesinlikle katılıyorum. Böyle bir anlatıda eserin kısalığı kesinlikle çok daha doyurucu ve tatmin edici bir hikâye yaşamamıza olanak sağlıyor.
Bence okura düşen, anıları birbiriyle eşleştirmek, bunları destekleyen-açıklayan düşünceleri bu anılar üzerinden yorumlamak ve karakterin/yazarın meramını, başka bir deyişle eserin merkezini aramak. Bunun için gereken de yavaş ve dikkatli okumak, başka bir şey değil. Çünkü yazar okurun takip edebilmesi için yeterli bir hikâye oluşturmuş.
Kitabı okurken bir metin analizi yapabileceğimi düşünmüştüm ama araştırırken kitapla ilgili yazılmış çok ayrıntılı bir tez buldum. Benim buraya yazabileceğim her şeyden daha fazla emek verilerek yazıldığını gördüğüm için doğrudan onun linkini veriyorum: http://www.thesis.bilkent.edu.tr/0002... Benim buraya parça parça tespitlerimi yazmamdan daha faydalı olacaktır.
Evet, 140 sayfalık kitaba 160 sayfalık inceleme gözünüzü korkutabilir ama eseri okuduktan sonra bu yazıyı okumak da, kitaba okumaya devam etmek kadar keyifliydi, zaten sadece merak ettiğiniz kısımları okursunuz. Kafalarda oluşan sorulara cevap verecektir. Kitabın nasıl bütünlüklü yazıldığını, her ayrıntının zekice oluşturulduğunu, gözden kaçırdığım bazı ayrıntıların eserin içinde önemli bir yer kapladığını görmek kitaba duyduğum saygıyı, yazara duyduğum heyecanı arttırdı. Bilge Karasu'nun diğer eserlerini de muhakkak okuyacağım.
Metis'e not: Kitabın kapağı çok kötü, böyle bir kitaba böyle bir kapak yakışmıyor.
Okura not: Yavaş okuyun, kitaba şefkatle yaklaşın.
September 19, 2020
If you’re iconoclastic you’re acceptably daring and impudent about some respectable person or thing, so you could say rude things about The Queen’s dress sense or you could say The Beatles’ songs all sound the same, that kind of thing. There are magazines dedicated to saying unkind things about contemporary celebrities, so I guess that’s all rather iconoclastic. Back in the 8th century though it meant something tougher, it meant ripping a picture of Jesus or Mary or a Saint off a church wall and burning it. There was a Byzantine Emperor called Leo III who decided that Christianity had slid backwards towards worshipping idols and they all had to go.
You can see how it happened. The poor uneducated people got the idea that you couldn’t pray directly to God or Jesus, you had to go through one of his minders. It’s like if you have a problem with your bank account you go to a local branch, you won’t be able to get the chairman of Lloyds or Natwest on the phone. Mary was the top one, she was the main prayer call centre manager, then came the saints and martyrs, of which there were a great many. But eventually the people started to ascribe magical properties to the images themselves – in a similar way they used to like to visit a shrine which had a clipping of a fingernail of someone who was eaten alive by wolves whilst preaching from the Gospel in the year 285 in Cappadocia.
This novel gives us two monks from this period of image smashing. Part One is all about Andronikos who refuses to make a new avowal of faith giving up icon worship so he shows the abbot a clean pair of heels, holing up on an island with the idea of living there in total isolation for the rest of his life. We are inside his head for 70 pages and it’s an uncomfortable place to be. But flashed through with beauty, as when he finds himself in the middle of the annual migration of storks from the island.
Part two gives us 80 pages inside the head of Ioakim, 70 now, who was a young man when Andronikus gave himself up and was condemned to death by the abbot – and what a strange sentence he was handed – he was forced to talk himself to death. Really!
Well all of this ancient theological fighting and anguish is an allegory about politics, that seems clear. It could be specific to Turkey in the 1960s, when it was written, or it could be a general bitter meditation on, say, the iconoclasm wreaked by the Soviets under Khruschev upon the great icon of all, Comrade Stalin, and by extension, the whole of the communist project since the 1930s. That’s how I read it. As a non-believer of course I could not invest much sympathy in some monk moaning about his muddled up magical mumbo jumbo being taken away from him, but as a typical armchair socialist, all of the betrayals, denunciations, splits and counter-accusations of the left boiled to the metaphorical surface in these two long painful meditations.
Recommended for anyone looking for something bittersweet and off the beaten track
You can see how it happened. The poor uneducated people got the idea that you couldn’t pray directly to God or Jesus, you had to go through one of his minders. It’s like if you have a problem with your bank account you go to a local branch, you won’t be able to get the chairman of Lloyds or Natwest on the phone. Mary was the top one, she was the main prayer call centre manager, then came the saints and martyrs, of which there were a great many. But eventually the people started to ascribe magical properties to the images themselves – in a similar way they used to like to visit a shrine which had a clipping of a fingernail of someone who was eaten alive by wolves whilst preaching from the Gospel in the year 285 in Cappadocia.
This novel gives us two monks from this period of image smashing. Part One is all about Andronikos who refuses to make a new avowal of faith giving up icon worship so he shows the abbot a clean pair of heels, holing up on an island with the idea of living there in total isolation for the rest of his life. We are inside his head for 70 pages and it’s an uncomfortable place to be. But flashed through with beauty, as when he finds himself in the middle of the annual migration of storks from the island.
Part two gives us 80 pages inside the head of Ioakim, 70 now, who was a young man when Andronikus gave himself up and was condemned to death by the abbot – and what a strange sentence he was handed – he was forced to talk himself to death. Really!
Well all of this ancient theological fighting and anguish is an allegory about politics, that seems clear. It could be specific to Turkey in the 1960s, when it was written, or it could be a general bitter meditation on, say, the iconoclasm wreaked by the Soviets under Khruschev upon the great icon of all, Comrade Stalin, and by extension, the whole of the communist project since the 1930s. That’s how I read it. As a non-believer of course I could not invest much sympathy in some monk moaning about his muddled up magical mumbo jumbo being taken away from him, but as a typical armchair socialist, all of the betrayals, denunciations, splits and counter-accusations of the left boiled to the metaphorical surface in these two long painful meditations.
Recommended for anyone looking for something bittersweet and off the beaten track
April 8, 2019
Not as good as Night - I think it's the absence of the sinisterism and dread - but still pretty damn great.
Interestingly, the first two sections (which take up roughly 90% of the slim volume) are written without the word "and" - this is quite intentional (there's a measured choice to this where the word in Turkish has an Arabic root and apparently Karasu rejected vocabulary borrowed from other languages), as the two stories focus on duality with and emphasis on separation; it's damn impressive both from a composition and translation perspective to write for so long and to never use an exceptionally common word throughout.
*Edit - the other thing I wanted to mention is that the book's title in Turkish is apparently very close to the Turkish titles of Céline's Journey to the End of the Night and O'Neill's Long Day's Journey Into Night.*
Vacation always makes me brief.
Interestingly, the first two sections (which take up roughly 90% of the slim volume) are written without the word "and" - this is quite intentional (there's a measured choice to this where the word in Turkish has an Arabic root and apparently Karasu rejected vocabulary borrowed from other languages), as the two stories focus on duality with and emphasis on separation; it's damn impressive both from a composition and translation perspective to write for so long and to never use an exceptionally common word throughout.
*Edit - the other thing I wanted to mention is that the book's title in Turkish is apparently very close to the Turkish titles of Céline's Journey to the End of the Night and O'Neill's Long Day's Journey Into Night.*
Vacation always makes me brief.
September 20, 2022
Bilge Karasu’nun iki uzun bir kısa öyküsünün yer aldığı bir kitap. Birbirine zıt iki farklı davranış yolu seçen genç keşişler Andranikos ile İoakim’in hikayesi ilk iki uzun öyküyü oluşturuyor. Bizansın başkenti Kostantinopolis’te geçen, birbirinin devamı iki uzun öykü, Ada ve Tepe. Resimleri kutsal bilip onlara tapan eski inanca bağlı kalmış insanlarla, İmparatorun bunu yasaklayan, tüm kutsal resimleri yaktıran yeni inanca bağlananların öyküsü.
İlkinde yeni inancı kabul ederse yıllarca yalan söylemiş, yalan yaşamış olacağına inanan bu nedenle manastırdan kaçan Andranikos’un kaçışı anlatılıyor. İkincisinde ise kaçma isteğiyle kaçma korkusu, kaçtıktan sonra dönme düşüncesi, Andronikos gibi adaya değil, Kapadokya vadisine kaçanlar gibi değil, daha başka türlü kaçmağı düşünebilecek hale gelen İoakim’in hikayesi anlatılıyor.
Üçüncü kısa hikaye Dutlar’da ise ana tema yine baskı ve korku. Bu kez yer Ankara, İtalya’dan faşist Mussolini çetelerinden kaçan İtalyan bir kadının hikayesi. Dut yapraklarıyla beslenen tırtıllar üzerinden Haziran 1960’da yeni bir dönemin başladığını, dutların ikinci kez yapraklandığına bağlayan bir öykü.
Bilge Karasu bir söz ustası, kelimeleri yan yana koyarken cümlenin ritmini, müzikalitesini yaratırken fikrinin özünü ve söylemek istediğini çok ustaca yerleştiriyor. Zaman kipini o kadar ustaca kullanıyor ki, okuru daima metnin içine dahil ediyor. Okunmalı.
İlkinde yeni inancı kabul ederse yıllarca yalan söylemiş, yalan yaşamış olacağına inanan bu nedenle manastırdan kaçan Andranikos’un kaçışı anlatılıyor. İkincisinde ise kaçma isteğiyle kaçma korkusu, kaçtıktan sonra dönme düşüncesi, Andronikos gibi adaya değil, Kapadokya vadisine kaçanlar gibi değil, daha başka türlü kaçmağı düşünebilecek hale gelen İoakim’in hikayesi anlatılıyor.
Üçüncü kısa hikaye Dutlar’da ise ana tema yine baskı ve korku. Bu kez yer Ankara, İtalya’dan faşist Mussolini çetelerinden kaçan İtalyan bir kadının hikayesi. Dut yapraklarıyla beslenen tırtıllar üzerinden Haziran 1960’da yeni bir dönemin başladığını, dutların ikinci kez yapraklandığına bağlayan bir öykü.
Bilge Karasu bir söz ustası, kelimeleri yan yana koyarken cümlenin ritmini, müzikalitesini yaratırken fikrinin özünü ve söylemek istediğini çok ustaca yerleştiriyor. Zaman kipini o kadar ustaca kullanıyor ki, okuru daima metnin içine dahil ediyor. Okunmalı.
November 20, 2020
Bu kitaba 2014 yılında başlamış ve bir kaç sf sonra okuyamamıştım. Özellikle Ada hikayesini çok beğendim. Kitabın kendi ritmi var öyle ben şurada okurum burada okurum beklerken okurum denemez bu kitaba. Onun rtimine ayak uydurmak zorundasınız. Sakin, alabildiğine sakin... Iconoclasts denilen zamanı ilk kez bu kitap sayesinde öğrendim. Çok etkileyiciydi. Kitabın kapağı da zamanında ikona kırıcılar için yapılmış bir ikonmuş.
April 17, 2023
Kendine has bir dil ve düşünce yolculuğu, bunun için seçilen M.S. 6. Yüzyıl İkonoklast, resim, heykel imhası dönemi, kahramanların zihin akışı şeklinde düşünsel, bireysel yolculukları. Açıkcası sevdiğim ama ara ara koptuğum üç hikaye oldu. Bunun temel sebebini yazma çabasında biri olarak anlıyorum; dilin sınırlarına ulaşıp onları geliştirmeye, katı kuralları yumuşatıp aşmaya çalışan bir çaba söz konusu. Bu minvalde çabaya girmeyiş sevmeyen okur için zorlayıcı olabilir. Fakat onun haricinde lezzetli metinler olduğunu vurgulamalıyım.
February 28, 2018
During a time of religious upheaval in the Byzantine Empire, two stories of monks climbing hills unfold roughly 50 years apart. The physical journey, for each, is a minor accompaniment to deep inner turmoil and self-analysis into the factors that motivate the major decisions of their lives. Each journey is one towards epiphany and self understanding, though these final realizations are quite different for each.
The construction here has a clever modernist bent, turning outward events into an atemporal crosscutting of pivotal moments that interrupt and interleave, mirroring the untidy patterns of thought. The actual content here is more single-minded -- everything here serves to explore these crises of faith and spiritual truth. It's more broadly interesting in that truth here is a personal one, separate from the orthodoxies of Church decrees that serve as inciting events. Rather, the specific validity of Church decrees matters much less than how the subject reacts to it, internally and externally. This perhaps says something simultaneously about the arbitrariness of religion, or societal law, and about what aspects of belief actually define one's character. Perhaps what one believes matters less than how one goes about believing it. So though I'm hardly an ideal reader for theological issues and wouldn't normally be drawn to such material, I suspect that Karasu's concerns are broader, both in thematic range and in the specific history he intends to address, given the massive changes that took place in 20th-century Turkey. More on that in the brief third part, perhaps the finest, and a worthy mid-20th-century twilight to lead into his superbly unsettling Night.
The construction here has a clever modernist bent, turning outward events into an atemporal crosscutting of pivotal moments that interrupt and interleave, mirroring the untidy patterns of thought. The actual content here is more single-minded -- everything here serves to explore these crises of faith and spiritual truth. It's more broadly interesting in that truth here is a personal one, separate from the orthodoxies of Church decrees that serve as inciting events. Rather, the specific validity of Church decrees matters much less than how the subject reacts to it, internally and externally. This perhaps says something simultaneously about the arbitrariness of religion, or societal law, and about what aspects of belief actually define one's character. Perhaps what one believes matters less than how one goes about believing it. So though I'm hardly an ideal reader for theological issues and wouldn't normally be drawn to such material, I suspect that Karasu's concerns are broader, both in thematic range and in the specific history he intends to address, given the massive changes that took place in 20th-century Turkey. More on that in the brief third part, perhaps the finest, and a worthy mid-20th-century twilight to lead into his superbly unsettling Night.
June 26, 2016
Sözler büyü yapan çıldırmış bir büyücünün sözleri gibi, şaşkın şaşkın bakan bir çocuk gibi okudum ben de.
May 12, 2019
Üslûp ağır olmasına rağmen iki öykü de tam karakterlere uygun olarak ağır ağır ilerlemekte. Kitap inanç konusunda, baskı karşısında vereceği mesajı çok net vermiştir. Okumanız tavsiye edilir.
July 14, 2024
“Hangi düşünce yalnız bizimdir?”
Bilge Karasu'nun, 1971'de Sait Faik Hikaye Armağanı'nı alan ve üç uzun öyküden oluşan "Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı" adlı eseri, baskı dönemleri ve otoriteden kaçış temaları etrafında şekilleniyor.
"Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı", Bilge Karasu'nun metafor ve semboller yönünden zengin yazı tarzıyla okuması hem keyifli hem de uğraşlı bir eser.
Bize zorla benimsetilmeye çalışılan inançlara karşı ne yapılabilir? Kaçmalı mı? Yoksa kalmalı mı? Yeniden yeşerir mi umutlar? Ya da dutlar? Burada alttan alta, hepsinin anlamı irdeleniyor, sorgulanıyor.
En sevdiğim öykü (hatta novella), ilk öykü olan "Ada" oldu. Bizans ikonoklazmı hakkında da bilgi edinmemi sağlayan bu bölümde, inançlarını ve benliğini korumak için toplumdan uzaklaşan Andronikos'un zihninde gezinmek güzel bir okuma deneyimi oldu. İkinci öykü olan "Tepe"de de, Ioakim, çok ilginç ve gerçek bir karakterdi.
“Kaçmak gerekti. Kaçmak, uzaklaşmak, hayatı yeniden başlatmak için gerekli koşullar bulacağı bir günü bekleyerek, umarak, kaçmak, uzaklaşmak.”
Uzun sürmüş bir günün akşamında ne kalır elimizde? Belki hüzün, yorgunluk, belki de umutsuzluk, bıkkınlık. Herkesin kendine ait bir cevabı var.
"Ama bayram gelirse
Burada duruyor. Bayram, gelirse...
Ama bütün bir ömür bir bayram hazırlığında geçer de o bayram gelmezse..."
Bu çarpıcı ve etkileyici öykü kitabı, akide şekeri gibi tadı yavaş yavaş çıkarılacak türden bir lezzet. Hızlı bir lezzet patlaması bekleyen okuyuculara tavsiye etmem, diş kırabilir.
"Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı", arka planda kalan güzel melodileri duymak için dikkat kesilmeniz gereken ustaca bestelenmiş bir müzik eseri gibi. Biraz meşakkatli gibi görünse de okuyucuya okuma zevkini dolu dolu yaşatan bu kitabı, kafa dağıtmaktan ziyade kafa vermek isteyen kıdemli okuyuculara tavsiye ederim.
Bilge Karasu'nun, 1971'de Sait Faik Hikaye Armağanı'nı alan ve üç uzun öyküden oluşan "Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı" adlı eseri, baskı dönemleri ve otoriteden kaçış temaları etrafında şekilleniyor.
"Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı", Bilge Karasu'nun metafor ve semboller yönünden zengin yazı tarzıyla okuması hem keyifli hem de uğraşlı bir eser.
Bize zorla benimsetilmeye çalışılan inançlara karşı ne yapılabilir? Kaçmalı mı? Yoksa kalmalı mı? Yeniden yeşerir mi umutlar? Ya da dutlar? Burada alttan alta, hepsinin anlamı irdeleniyor, sorgulanıyor.
En sevdiğim öykü (hatta novella), ilk öykü olan "Ada" oldu. Bizans ikonoklazmı hakkında da bilgi edinmemi sağlayan bu bölümde, inançlarını ve benliğini korumak için toplumdan uzaklaşan Andronikos'un zihninde gezinmek güzel bir okuma deneyimi oldu. İkinci öykü olan "Tepe"de de, Ioakim, çok ilginç ve gerçek bir karakterdi.
“Kaçmak gerekti. Kaçmak, uzaklaşmak, hayatı yeniden başlatmak için gerekli koşullar bulacağı bir günü bekleyerek, umarak, kaçmak, uzaklaşmak.”
Uzun sürmüş bir günün akşamında ne kalır elimizde? Belki hüzün, yorgunluk, belki de umutsuzluk, bıkkınlık. Herkesin kendine ait bir cevabı var.
"Ama bayram gelirse
Burada duruyor. Bayram, gelirse...
Ama bütün bir ömür bir bayram hazırlığında geçer de o bayram gelmezse..."
Bu çarpıcı ve etkileyici öykü kitabı, akide şekeri gibi tadı yavaş yavaş çıkarılacak türden bir lezzet. Hızlı bir lezzet patlaması bekleyen okuyuculara tavsiye etmem, diş kırabilir.
"Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı", arka planda kalan güzel melodileri duymak için dikkat kesilmeniz gereken ustaca bestelenmiş bir müzik eseri gibi. Biraz meşakkatli gibi görünse de okuyucuya okuma zevkini dolu dolu yaşatan bu kitabı, kafa dağıtmaktan ziyade kafa vermek isteyen kıdemli okuyuculara tavsiye ederim.
March 21, 2021
Anlatımı yorucu bir yazar Bilge Karasu, imgelere doydum okurken. Yorucu ve orijinal metinleri sevmeme rağmen arada kopuş yaşadım, her okurun kolay okuyacağı bir kitap olmadığını düşünüyorum. Yazarı daha iyi tanımak üzere Gece'yle devam edip bu kitap üzerine tezleri incelemenin doyurucu olacağı kanısındayım.
Metafor ve imgeler güçlü, anlatımca arada okuru uzaklaştırdığı için 3.5=4/5
Metafor ve imgeler güçlü, anlatımca arada okuru uzaklaştırdığı için 3.5=4/5
January 8, 2016
“Kendini de anlayabiliyor. Kendini düşünüyor; yalnızlıktan, başkalarıyla ancak istediği zaman görüşmekten, istemediği zaman başkalarından kaçmaktan hoşlanıyor. Ama yalnızlıktan hoşlandığı, yalnızlığı aradığı halde, asıl sevdiği, asıl aradığı, kalabalık içinde bulunduğu, kalabalıktan uzak olmadığı bir sırada, bu kalabalıktan ayrılabilmek, yalnız kalabilmek, başkalarının yanından çekilmek, istediği için tek başına durabilmek... Farkında bunun. Yalnızlık zorunlu bir durum olmadığı zaman daha çok hoşlanıyor. Ama bir şey daha var bu duyguların içinde. Bir şey daha. Anlatılması güç... Sanki başkalarının varlığı, uzaktan da olsa kendini sezdirmedikçe, Andronikos, bir türlü rahat edemiyor. Kendilerinden uzaklaşmak için de olsa başkalarının varlığı kendisine gerekli”
July 30, 2022
son günlerde bilge karasu için hazırlıklarımı tamamladım ve nihayet külliyatına -tabir yerindeyse- "daldım".
karasu okumak, özellikle de uzun sürmüş bir günün akşamı'ndan yola çıkarak karasu okumak, okuyucu-yazar birlikteliğinin en sağlam örneklerinden. hayli zorlayıcı olabilen bu ilişki yeteri kadar sabredilirse hayli zevk de veriyor.
farklı yıllarda yazılmış, ilk ikisi birbiriyle tamamen ilintili üç parçadan oluşuyor kitap. andronikos'u okuduğumuz ilk bölüm bence kitabın kilit parçası. özellikle bu bölümü acele etmeden, sakince, üzerine düşünerek, yazarak, duraklayarak ve sindirerek okudum. zaten karasu'nun da istediği bu. sizi metne ortak etmek, sizi binlerce yıl öncesine yollayıp düşündürtmek, girdiğiniz zihinlerdeki sorulara cevap aramak, bazen de soru sormak, yılmadan.
bir inanç meselesiyle başlayan kitap öyle noktalara varıyor ki; öfke üzerine de tanrı üzerine de yolculuk üzerine de derin derin düşüncelere dalıyorsunuz.
kitabı okurken özellikle ikinci bölüm adına birtakım dileklerde bulunmuştum. kısmen de olsa istediğim oldu ve hayal ettiğim satırları okuyabildim.
karasu yolculuğumun asıl başlangıcının bu kitap olmasından dolayı mutluyum. aldığım notlarla, üzerinde durduğum noktalarla uzun süre sindirmeye çalışacağım bir kitap olacak. ilk ikisinden oldukça farklı bir noktada konumlansa da son bölümü de hayli çarpıcı ve farklı buldum. ilk bölümün olağanüstü atmosferi ve beklentim doğrultusunda ilerleyen ikinci bölümün nefes kesiciliği bu kitabı benim için eşsiz yaptı bile. mükemmel!
"Andronikos, inancının gevşekliğini kavradığı zaman gözünü sıkı sıkı yummuş, Tanrım, beni yerin dibine geçir, beni şimdi öldür, canımı al diye yakarmıştı. Yer yarılmamıştı, onu içine çekmemişti. Ölmemişti. Tanrı almamıştı canını. O zaman gözünü açmıştı, bunu sonuna dek yaşamalıyım, acıyı son damlasına dek içmeliyim, demişti."
karasu okumak, özellikle de uzun sürmüş bir günün akşamı'ndan yola çıkarak karasu okumak, okuyucu-yazar birlikteliğinin en sağlam örneklerinden. hayli zorlayıcı olabilen bu ilişki yeteri kadar sabredilirse hayli zevk de veriyor.
farklı yıllarda yazılmış, ilk ikisi birbiriyle tamamen ilintili üç parçadan oluşuyor kitap. andronikos'u okuduğumuz ilk bölüm bence kitabın kilit parçası. özellikle bu bölümü acele etmeden, sakince, üzerine düşünerek, yazarak, duraklayarak ve sindirerek okudum. zaten karasu'nun da istediği bu. sizi metne ortak etmek, sizi binlerce yıl öncesine yollayıp düşündürtmek, girdiğiniz zihinlerdeki sorulara cevap aramak, bazen de soru sormak, yılmadan.
bir inanç meselesiyle başlayan kitap öyle noktalara varıyor ki; öfke üzerine de tanrı üzerine de yolculuk üzerine de derin derin düşüncelere dalıyorsunuz.
kitabı okurken özellikle ikinci bölüm adına birtakım dileklerde bulunmuştum. kısmen de olsa istediğim oldu ve hayal ettiğim satırları okuyabildim.
karasu yolculuğumun asıl başlangıcının bu kitap olmasından dolayı mutluyum. aldığım notlarla, üzerinde durduğum noktalarla uzun süre sindirmeye çalışacağım bir kitap olacak. ilk ikisinden oldukça farklı bir noktada konumlansa da son bölümü de hayli çarpıcı ve farklı buldum. ilk bölümün olağanüstü atmosferi ve beklentim doğrultusunda ilerleyen ikinci bölümün nefes kesiciliği bu kitabı benim için eşsiz yaptı bile. mükemmel!
"Andronikos, inancının gevşekliğini kavradığı zaman gözünü sıkı sıkı yummuş, Tanrım, beni yerin dibine geçir, beni şimdi öldür, canımı al diye yakarmıştı. Yer yarılmamıştı, onu içine çekmemişti. Ölmemişti. Tanrı almamıştı canını. O zaman gözünü açmıştı, bunu sonuna dek yaşamalıyım, acıyı son damlasına dek içmeliyim, demişti."
March 29, 2017
İnanç ve baskı üzerine güzel bir kitap. Özellikle ilk iki öykü ama en çok ilki...
January 9, 2017
Bilge Karasu'nun okuduğum ilk kitabı. Tavsiye edilenin aksine hızlı okumuş olabilirim zira ilk 20-30 sayfada kendimi veremedim. Fakat sonrasındaki 100 sayfayı büyük keyifle okudum. Oruç Aruoba'ya da yakın hissettirdi, her ikisinin de filozof olmasının etkisiyle. Eserlerine devam edilecek..
İlginç bir not : Bu kitap beni çok susattı,ilk bölümde sürekli su içme ihtiyacı duydum.
İlginç bir not : Bu kitap beni çok susattı,ilk bölümde sürekli su içme ihtiyacı duydum.
March 23, 2021
İnanç, baskı ve bireysellik üzerine tüm zamanlarda ve toplumlarda geçerliliğini koruyabilecek bir kitap.
Yoğun bir entellektüel birikim ile yazıldığı kesin fakat dili sebebiyle biraz zorlanarak okudum. Anlatım şeklinden çok konusu ve anlatmak istediklerini beğendiğim bir kitap oldu.
Yoğun bir entellektüel birikim ile yazıldığı kesin fakat dili sebebiyle biraz zorlanarak okudum. Anlatım şeklinden çok konusu ve anlatmak istediklerini beğendiğim bir kitap oldu.
December 3, 2023
“Kendilerinden uzaklaşmak için de olsa başkalarının varlığı kendisine gerekli. … Hep başkalarının varlığı gerek bu yalnızlığına.”
July 20, 2014
" Tümcelerin hepsi, günlerin, yılların, gezilerin, denizlerin, inançların , ölümlerin, kaçışların hepsi belki burada biter, bitmeli.
Bundan sonrası tükenesiye tükenmez sözler
Tükenmez sözleri tükenesiye
Söylemek olacak.
Oldu da. Olan buydu. Olmuştu.
Sözlerden ördüğü tükenmez bir ipi boğazına dolaya dolaya tükenmişti Andronikos."
Bundan sonrası tükenesiye tükenmez sözler
Tükenmez sözleri tükenesiye
Söylemek olacak.
Oldu da. Olan buydu. Olmuştu.
Sözlerden ördüğü tükenmez bir ipi boğazına dolaya dolaya tükenmişti Andronikos."
May 20, 2014
Kitap hakkında bir inceleme : http://arzukiz.blogspot.com/2010/10/a...
September 12, 2024
As posted on Zezee with Books.
Quick summary:
A Long Day’s Evening is divided into three sections. The first two take place in the 8th-century Byzantine Empire of Leo III, and the third section is set in the 20th century. Each of the first two sections focuses on a monk from Constantinople during a time of iconoclasm, when his faith is upended as the emperor outlaws all religious paintings and icons. The monks grapple with changes to their faith as well as their relation to each other. The third section “jumps forward to the 20th century, with the narrator reflecting on his family’s experiences in pre-war Italy and contemporary Turkey, shortly after the first military coup in the Turkish republic’s history” (I didn’t read the final section so this is taken from Hurriyet Daily News, link below).
My thoughts:
It took me a while to get into this book but once I did I was hooked; well, to the first story, The Island. I gave up on The Hill and didn’t bother with the third, The Mulberry Trees. I’ll discuss The Island first since I read all of it and then I’ll share my thoughts on the bit I read from The Hill.
The Island opens with Andronikos, the elder of the two monks, drawing closer to an abandoned island he escapes to shortly before the emperor’s decree to destroy all physical representations of religious figures goes into effect. As we spend time with Andronikos on the island, we learn how confused he is by these changes to his religion as well as how he relates to Ioakim, the younger monk who narrates The Hill. It almost seems as if he went to the island not to avoid persecution for being unable to assimilate to the changes, but only to make sense of his thoughts and feelings.
Karasu illustrates Andonikos’ confused state in various ways, for example, the narration. A limited third-person narrator is used for the majority of the story so we can observe Andronikos’ struggle with his doubts without getting tangled in them. But when Andronikos’ fear mounts—like when he thinks of the punishment he’d have to endure if caught not adhering to the new rules,—the narrator switches to first person and it’s then that we really see the tear, the duality, that the changes to his faith has caused in him. The first person is also used when he discovers the truth of himself in regards to his faith.
Karasu also uses time to show Andronikos’ confused state. He includes flashbacks in alternating paragraphs, which was confusing to this reader at first because I didn’t understand what was going on. But once I caught on, I was golden. The past and present are juxtaposed to show at what point in the past Andronikos began to have doubts, lost his way, and had to leave to clear his head. In the present, we see him search for a spring he’s not sure exists, get lost along the way and suffers from extreme thirst, and eventually finds it and refreshes himself. Actually, I liked the juxtaposition once I got it. Sometimes the lines between past and present, reality and illusion, are blurred and become hard to distinguish one from the other. At such moments, Andronikos is almost at the end of his resolve. He is dehydrated, more lost than ever, and his fear sends his thoughts into overdrive.
His meandering about the island in search of water also reflects the state of his thoughts. When he sets out for the spring, he has only a vague idea of where it’s located. He’s going based on some other monk’s instructions and he’s not even sure they’re correct. Once we learn more about Andronikos and his faith, we see that this mirrors how he blindly followed the dictations of his faith out of habit without questioning the purpose behind his actions. He stumbles many times on the way to the spring as he sorts through his tangled thoughts. When he goes off into reveries or hallucinations in which past and present and dream and reality are blurred, he loses his way to the spring and winds up lost. He doesn’t notice a clear path leading to the spring until he finds it and takes a drink, until his thoughts are sorted and he comes to terms with his faith.
Though it was annoying at first, I LOVE the structure of this section of the book and the thoughts and questions Andronikos considers. I think the stumbling around represents best how we all stumble and are often lost when it comes to religion and faith. I also like that Andronikos addresses the moments when he was faithful to the requirements of his religion out of habit. There are many people who serve out of habit and not out of faith or love but are convinced that they are faithful and loving because the regularity of their habits convinces them that they are so.
This short section from this little book raises many questions about religion and how we serve. It got me wondering if religion is only a social construct. What is the purpose of religion? Is it to bond us to our fellow man or to structure/dictate how we serve a higher being? I wondered this as I considered why religions change and evolve, and why are there schisms. When Andronikos thinks of the changes to his religion, he is torn because if he should adhere to the changes, then he would have to admit that he’d believed a lie all his life. Then again, if he should hold on to his old beliefs, then he’ll probably be thrown in a dungeon for defying the new laws and he fears the dungeon.
That made me wonder which will win out—fear or faith. And also that it makes sense to me that religion is a social construct because of how often it’s changed to suit the new ways people relate to each other. If religion wasn’t solely a social construct and its purpose was only for the service of a higher being, then it wouldn’t have to change, especially if that being hasn’t changed��.I guess this line of thinking will eventually lead to the question of whether it’s God who created humans or humans who created God, which in my religion is borderline blasphemy and in my body a headache so I’m gonna screech my brakes here. Eeerrkss!
Then again, such questions are unavoidable if you’re the type who questions everything. Andronikos wasn’t like that at first but the changes to his religion made him begin to tingle and soon such thoughts erupted. He began to wonder should we should not question our beliefs. And I wondered the same when I read it in the book. It’s not the first I’ve asked myself that question. I’m often told that faith means to blindly serve but shouldn’t we be aware of our beliefs? I think we should.
But anyways, The Hill.
I couldn’t make it up The Hill with Ioakim. I enjoyed The Island as the story progressed but once I flipped to The Hill, the narration annoyed me the more I read and soon my patience wore out. The story wasn’t bad. What irked me was the sentence structure. From the bit I read of The Hill: It’s a few years in the future, Andronikos has long passed, and Ioakim is an old man walking with a cane and reflecting on past days with Andronikos.
Karasu tries to capture the abrupt thoughts of the elderly Ioakim by writing sentences that end in mid-sentence or without a period. It’s hard to tell if the thought had stopped or paused or continued into the next paragraph. Like the first story, flashbacks are used and sometimes past and present are blurred. The narrator here is a limited third person as well. All of these together made a jumble in my mind and the story barely penetrated to the deeper layers of my brain. I have no patience for such sentences. Such experimental writing is why I despise most postmodern fiction. I just can’t. I gave up and moved on.
I read the introduction instead and two reviews on the book (see below) which gave me some background on the author and some insight into what Karasu hoped to accomplish with this book. As you can see, I paid more attention to the discussion on religion. As such, I missed much of what the author hoped to accomplish, especially since I didn’t read the entire book, so I was glad for the additional articles.
From the articles, I got a refresher on Turkish history: Karasu’s story touches on Turkey’s attempts at modernization after World War I. Under Mustafa Kemal Atatürk, the first president of the Republic of Turkey, the country’s language was reformed almost overnight as Atatürk sought to westernize the country. Also, I found this bit on language most interesting. Apparently, Karasu wrote the story in a “pure” form of Turkish, so pure that the Turkish construction for “and” is not included because “and” is an Arabic creation. Before Atatürk’s reforms, the Turkish language had some Arabic and Persian words mixed in. (I learned this from the American Scholar article, see below).
But the translation I read flowed well and was easy to read—despite the sentence structure in The Hill—so I wondered how the translators manage to translate the story into English despite the absence of “and”. I wasn’t paying attention to notice whether or not “and” was used and I regret not noticing this. Part of me wishes that I had researched the book before I read it, or at least read the introduction first. But I skipped it since the introductions to books usually give too much away.
A quick glance at a few pages reveals no “and”.
Overall: ★★★
A solid three stars. I did not love the story and I did not like how it was crafted but I appreciate the questions it raised and the thoughts it inspired. So if you’re in the mood for some high literary fiction that’s inspired by Turkish historical events, then I suggest you give this a shot. I also recommend this to readers who are fans of experimental narration in postmodern texts and those looking for a good read that raises questions about religion and faith.
Quotes from the book:
“Yet to create something, one must first believe. Above all else, believe…”
“in order to chase after adventure, one must have a strong heart, courage, he must be able to unchain himself from habits; rather, he must avoid developing habits.”
“Solitude becomes all the more enjoyable when it isn’t compulsory.”
“Man is mortal, he might as well do something with his life…There’s no sense in waiting for death.”
“It’s good to take the difficult path if a person wants to know his character, test his strength, recognize the capacity of his will. Man must start with himself, first steel his being, before he can strive to accomplish anything.”
Quick summary:
A Long Day’s Evening is divided into three sections. The first two take place in the 8th-century Byzantine Empire of Leo III, and the third section is set in the 20th century. Each of the first two sections focuses on a monk from Constantinople during a time of iconoclasm, when his faith is upended as the emperor outlaws all religious paintings and icons. The monks grapple with changes to their faith as well as their relation to each other. The third section “jumps forward to the 20th century, with the narrator reflecting on his family’s experiences in pre-war Italy and contemporary Turkey, shortly after the first military coup in the Turkish republic’s history” (I didn’t read the final section so this is taken from Hurriyet Daily News, link below).
My thoughts:
It took me a while to get into this book but once I did I was hooked; well, to the first story, The Island. I gave up on The Hill and didn’t bother with the third, The Mulberry Trees. I’ll discuss The Island first since I read all of it and then I’ll share my thoughts on the bit I read from The Hill.
The Island opens with Andronikos, the elder of the two monks, drawing closer to an abandoned island he escapes to shortly before the emperor’s decree to destroy all physical representations of religious figures goes into effect. As we spend time with Andronikos on the island, we learn how confused he is by these changes to his religion as well as how he relates to Ioakim, the younger monk who narrates The Hill. It almost seems as if he went to the island not to avoid persecution for being unable to assimilate to the changes, but only to make sense of his thoughts and feelings.
Karasu illustrates Andonikos’ confused state in various ways, for example, the narration. A limited third-person narrator is used for the majority of the story so we can observe Andronikos’ struggle with his doubts without getting tangled in them. But when Andronikos’ fear mounts—like when he thinks of the punishment he’d have to endure if caught not adhering to the new rules,—the narrator switches to first person and it’s then that we really see the tear, the duality, that the changes to his faith has caused in him. The first person is also used when he discovers the truth of himself in regards to his faith.
Karasu also uses time to show Andronikos’ confused state. He includes flashbacks in alternating paragraphs, which was confusing to this reader at first because I didn’t understand what was going on. But once I caught on, I was golden. The past and present are juxtaposed to show at what point in the past Andronikos began to have doubts, lost his way, and had to leave to clear his head. In the present, we see him search for a spring he’s not sure exists, get lost along the way and suffers from extreme thirst, and eventually finds it and refreshes himself. Actually, I liked the juxtaposition once I got it. Sometimes the lines between past and present, reality and illusion, are blurred and become hard to distinguish one from the other. At such moments, Andronikos is almost at the end of his resolve. He is dehydrated, more lost than ever, and his fear sends his thoughts into overdrive.
His meandering about the island in search of water also reflects the state of his thoughts. When he sets out for the spring, he has only a vague idea of where it’s located. He’s going based on some other monk’s instructions and he’s not even sure they’re correct. Once we learn more about Andronikos and his faith, we see that this mirrors how he blindly followed the dictations of his faith out of habit without questioning the purpose behind his actions. He stumbles many times on the way to the spring as he sorts through his tangled thoughts. When he goes off into reveries or hallucinations in which past and present and dream and reality are blurred, he loses his way to the spring and winds up lost. He doesn’t notice a clear path leading to the spring until he finds it and takes a drink, until his thoughts are sorted and he comes to terms with his faith.
Though it was annoying at first, I LOVE the structure of this section of the book and the thoughts and questions Andronikos considers. I think the stumbling around represents best how we all stumble and are often lost when it comes to religion and faith. I also like that Andronikos addresses the moments when he was faithful to the requirements of his religion out of habit. There are many people who serve out of habit and not out of faith or love but are convinced that they are faithful and loving because the regularity of their habits convinces them that they are so.
“Before the entire community, each monk was expected to come forward to renounce the old belief, affirm that his eyes had at last opened to the dreadful sin of idolatry, swear never to allow himself or others to commit such a sin.”
This short section from this little book raises many questions about religion and how we serve. It got me wondering if religion is only a social construct. What is the purpose of religion? Is it to bond us to our fellow man or to structure/dictate how we serve a higher being? I wondered this as I considered why religions change and evolve, and why are there schisms. When Andronikos thinks of the changes to his religion, he is torn because if he should adhere to the changes, then he would have to admit that he’d believed a lie all his life. Then again, if he should hold on to his old beliefs, then he’ll probably be thrown in a dungeon for defying the new laws and he fears the dungeon.
That made me wonder which will win out—fear or faith. And also that it makes sense to me that religion is a social construct because of how often it’s changed to suit the new ways people relate to each other. If religion wasn’t solely a social construct and its purpose was only for the service of a higher being, then it wouldn’t have to change, especially if that being hasn’t changed��.I guess this line of thinking will eventually lead to the question of whether it’s God who created humans or humans who created God, which in my religion is borderline blasphemy and in my body a headache so I’m gonna screech my brakes here. Eeerrkss!
“Andronikos had made the mistake of perceiving the state of unknowing or the inability to know as an article of faith. He had fooled himself into thinking so.”
Then again, such questions are unavoidable if you’re the type who questions everything. Andronikos wasn’t like that at first but the changes to his religion made him begin to tingle and soon such thoughts erupted. He began to wonder should we should not question our beliefs. And I wondered the same when I read it in the book. It’s not the first I’ve asked myself that question. I’m often told that faith means to blindly serve but shouldn’t we be aware of our beliefs? I think we should.
But anyways, The Hill.
I couldn’t make it up The Hill with Ioakim. I enjoyed The Island as the story progressed but once I flipped to The Hill, the narration annoyed me the more I read and soon my patience wore out. The story wasn’t bad. What irked me was the sentence structure. From the bit I read of The Hill: It’s a few years in the future, Andronikos has long passed, and Ioakim is an old man walking with a cane and reflecting on past days with Andronikos.
Karasu tries to capture the abrupt thoughts of the elderly Ioakim by writing sentences that end in mid-sentence or without a period. It’s hard to tell if the thought had stopped or paused or continued into the next paragraph. Like the first story, flashbacks are used and sometimes past and present are blurred. The narrator here is a limited third person as well. All of these together made a jumble in my mind and the story barely penetrated to the deeper layers of my brain. I have no patience for such sentences. Such experimental writing is why I despise most postmodern fiction. I just can’t. I gave up and moved on.
I read the introduction instead and two reviews on the book (see below) which gave me some background on the author and some insight into what Karasu hoped to accomplish with this book. As you can see, I paid more attention to the discussion on religion. As such, I missed much of what the author hoped to accomplish, especially since I didn’t read the entire book, so I was glad for the additional articles.
From the articles, I got a refresher on Turkish history: Karasu’s story touches on Turkey’s attempts at modernization after World War I. Under Mustafa Kemal Atatürk, the first president of the Republic of Turkey, the country’s language was reformed almost overnight as Atatürk sought to westernize the country. Also, I found this bit on language most interesting. Apparently, Karasu wrote the story in a “pure” form of Turkish, so pure that the Turkish construction for “and” is not included because “and” is an Arabic creation. Before Atatürk’s reforms, the Turkish language had some Arabic and Persian words mixed in. (I learned this from the American Scholar article, see below).
But the translation I read flowed well and was easy to read—despite the sentence structure in The Hill—so I wondered how the translators manage to translate the story into English despite the absence of “and”. I wasn’t paying attention to notice whether or not “and” was used and I regret not noticing this. Part of me wishes that I had researched the book before I read it, or at least read the introduction first. But I skipped it since the introductions to books usually give too much away.
A quick glance at a few pages reveals no “and”.
Overall: ★★★
A solid three stars. I did not love the story and I did not like how it was crafted but I appreciate the questions it raised and the thoughts it inspired. So if you’re in the mood for some high literary fiction that’s inspired by Turkish historical events, then I suggest you give this a shot. I also recommend this to readers who are fans of experimental narration in postmodern texts and those looking for a good read that raises questions about religion and faith.
Quotes from the book:
“Yet to create something, one must first believe. Above all else, believe…”
“in order to chase after adventure, one must have a strong heart, courage, he must be able to unchain himself from habits; rather, he must avoid developing habits.”
“Solitude becomes all the more enjoyable when it isn’t compulsory.”
“Man is mortal, he might as well do something with his life…There’s no sense in waiting for death.”
“It’s good to take the difficult path if a person wants to know his character, test his strength, recognize the capacity of his will. Man must start with himself, first steel his being, before he can strive to accomplish anything.”
August 9, 2024
yazarın okuduğum ilk kitabı. anlatımın saflığı ve kapalılığı... kolay bir okuma olmadı ve kitabı tamamen anladığımı da düşünmüyorum. şimdi buradan çıkıp analiz okumaya gidiyorum.
March 7, 2017
"Birey olarak bu baskı karşısında, benimsemediğim, ama bana zorla benimsetilmek istenen bu yeni inanç karşısında ne yapmalıyım? İnsan içerikleri, toplumdan topluma, dönemden döneme, çağdan çağa değişebilen, saltık değil göreli değerdir."
May 7, 2013
Esoteric and sometimes hard to understand. A combination of soft obscure words and the brittle cold truthes underneath which made some of Karasu's observations about human behaviour uncomfortable.
October 21, 2018
Okunmasa da olurmuş.
February 11, 2019
''her gün malını biraz daha artıranların, her gün birkaç sayfa daha okuyanların, her gün alıştığı için birtakım işleri -gerçekte gereksemeden- yapanların, içlerindeki ölüm payını artırmaktan başka bir şey yapmadıklarını, kendilerini ölümlerine biraz daha yaklaştırdıklarını parlak sözlerle söylediği zamanlar, kimi korkutmak, kimi utandırmak, kimi yaptığından vazgeçirmek istemişti? şimdi anlayamıyor.
şimdi yemek yemenin de, yatıp uyumanın da, herhangi başka bir alışkı gibi, kişiyi ölüme yaklaştırdığını, dua etmenin de kişinin içindeki ölüm payını artırdığını görüyor. ölçü şaşmıyor insanın içinde.
ölçünün tek bir durağı, tek bir sonu var. tek yere doğru kayıyor her geçen günle birlikte. o halde, her gün yeniden bir şeyler yapabilmeli, her gün yeniden kurmalı, düzeltmeli dünyasını, her gün yeni bir şey katmalı ki yaşayışına, ölüm payı artacak yerde eksilir gibi olabilsin, dağılsın, parçalansın; yaşayışını kolaylaştıran kendi alışkanlıklarının yanında kendi getirdiğin değişiklik de olsun, bu denge içinde, yaşadığını, sürüklenmediğin anla, anlayacak hale gel.."
şimdi yemek yemenin de, yatıp uyumanın da, herhangi başka bir alışkı gibi, kişiyi ölüme yaklaştırdığını, dua etmenin de kişinin içindeki ölüm payını artırdığını görüyor. ölçü şaşmıyor insanın içinde.
ölçünün tek bir durağı, tek bir sonu var. tek yere doğru kayıyor her geçen günle birlikte. o halde, her gün yeniden bir şeyler yapabilmeli, her gün yeniden kurmalı, düzeltmeli dünyasını, her gün yeni bir şey katmalı ki yaşayışına, ölüm payı artacak yerde eksilir gibi olabilsin, dağılsın, parçalansın; yaşayışını kolaylaştıran kendi alışkanlıklarının yanında kendi getirdiğin değişiklik de olsun, bu denge içinde, yaşadığını, sürüklenmediğin anla, anlayacak hale gel.."
January 28, 2023
kitabın hissettirdiklerini ifade edebilecek kadar iyi değilim.tamamen edebi bir haz.başlarında kitaba çok dahil olamayacağımı düşünsem de bi yerden sonra elimden bırakamadan bitirdim.
cümlelerin derinliği,anlamları,kendi içimde eşleştirdiğim noktalar...beni çok etkiledi kitap bilmiyorum çok iyi bi eser bence.
konusuna gelirsek andronicus adlı karakterimiz adada yaşarken hayatını,inançlarını,korkularını sorguladığı bir döneme giriyor.tarihten,imparatorluklardan,kölelik sistemi eleştirilerinden de bahsedebilen çok iyi bi alt metni olduğunu sonlara doğru daha çok fark ediyorsunuz.mutlaka okuyun.
cümlelerin derinliği,anlamları,kendi içimde eşleştirdiğim noktalar...beni çok etkiledi kitap bilmiyorum çok iyi bi eser bence.
konusuna gelirsek andronicus adlı karakterimiz adada yaşarken hayatını,inançlarını,korkularını sorguladığı bir döneme giriyor.tarihten,imparatorluklardan,kölelik sistemi eleştirilerinden de bahsedebilen çok iyi bi alt metni olduğunu sonlara doğru daha çok fark ediyorsunuz.mutlaka okuyun.
August 6, 2024
Hakkında çok fazla övgü duymam ve yazarın bie felsefeci olması sebebiyle okumaya karar verdiğim bir kitaptı. Öncelikle kitabın dilinin çok da kolay olmadığını söyleyebilirim okurken çok fazla devrik veya tamamlanmamış cümleyle boğuştum. Anlama gelince de evet güzel bir konu ve sorgu diyebilirim ancak yazarın bu konuyu bu kadar çok devrik cümle ve ilgimi çekmeyi pek de başaramamış birkaç keşiş ve tepeyle işlemesini sevemedim. Ancak tüm bunlara rağmen duyguyu hissettiğimi de eklemeliyim; tarzım olmayan ve bence zor okunan başarılı bir kitaptı.
November 12, 2019
Son derece aheste. Kendi temposuyla cümleleri, düşünceleri sindirerek yazıyor. Alegorik olmak gibi bir derdi yok belli, ama yine de her tür alegoriye açık, zamanötesi bir hikaye sanki. Bu an, bir an, o an arasında kusursuz, yumuşacık gidiş gelişler.
"ve" kullanmak meğer ne kadar gereksiz, ufuk kapatıcıymış.
"ve" kullanmak meğer ne kadar gereksiz, ufuk kapatıcıymış.
November 29, 2023
1971’de Sait Faik Hikâye Armağanı’na layık görülen bu öykü kitabı, Karasu’nun edebî gücünü ve dili kullamadaki yetisini ortaya çıkaran ustalıkla örülmüş bir kitap. Baskıcı yönetimlerin insanlar üzerindeki etkisi, inancı sorgulama öyle güzel anlatılmış ki tekrar tekrar okuyup üzerine derinlemesine düşünmek ihtiyacı doğuruyor okuyucuda.
October 8, 2024
İnsanı içine çekip bırakmayan, bolca düşündüren, incelikle yazılmış bir kitap. Üniversitedeyken okumuş, kitabı bırakamayıp bitirmiş ama anlamakta zorlanmıştım. Aradan 20 küsür yıl geçtikten sonra daha anlamlı bir okuma oldu.
Displaying 1 - 30 of 102 reviews