Ponte de ła Libartà
 Ponte de ła Libartà | ||
| ||
| Nome inte ła łéngua orizenałe | (it) Ponte della Libertà  | |
|---|---|---|
| Epònemo | libartà | |
| Dati | ||
| Sorte | Ponte de arco, ponte de Venèsia e ponte stradałe-feroviàrio | |
| Architeto | Tommaso Meduna (it)  Giovanni Milani (it) Eugenio Miozzi (it) | |
| Costrusion | 1841 | |
| Caraterìsteghe | ||
| Materiałe | beton, cuareło e Piera d'Ìstria | |
| Mezurasion | 20 m ( ) | |
| Traversa | Łaguna de Venesia | |
| Venesia | ||
| ||
|
| ||
El Ponte de ła Łibartà el ze el ponte stradal de sirca cuatro chiłometri (3 850 m sirca) che'l atraversa ła łaguna veneta e el costituise l'ùnega via de aceso par el trafico veicołare a ła sità de Venesia.
Za da'l 1846, cuando Venesia ła gera includesta inte'l Renjo Lonbardo-Veneto, che a cueł'èpoga el partenjiva a l'Inpero Azbùrzego, ghe gera na łinea feroviaria che ła cołegava ła sità a l'entrotera veneto. El progeto de'l 1931 de l'inzenjer Eugenio Miozzi el ga afiancà al tòco feroviario cueło stradałe.
Inaugurà da Benito Mussołini el 25 april 1933 co'l nome de ponte Littorio, a ła fin de ła segonda guera mondiałe el ze stà rebatexà co'l nome che'l gà ancùo, nome che'l ze in recordo de ła łibarasion da'l nazi-fasismo
Da'l ponto de vista de l'odierna rede stradałe itałiana, el ponte el rientra inte'l trato finałe de ła strada statałe 11 Padana Superiore e el ze zestìo da Veneto Strade. El ze costituìo da do corsie par senso de marcia afiancàe da do łarghi marciapìe co funsion anca de pista siclabiłe; l'ultimo trato de ła parte de Venesia el prezenta un soło marciapìe (manca cueło de ła banda ferovia) in cuanto ła carezàda in diresion Venesia ła deventa a 3 corsie, co na corsia reservà a'l trasporto pùblego.
