ja-nob

arab. – tomon, taraf; muhtaram zot;

(koʻpincha "janoblari", "janobingiz" shaklida)

1 Oʻtmishda va hozir kishilarni, amaldor yoki davlat arboblarini ulugʻlash shakli. ◆ Elchi janoblari. Bosh vazir janoblari. ◆ [Shayxulislom:] Demak, janoblarining hukmi jiddiy? [Navoiy:] Taqsir, saltanat ishlarida hazil boʻlmaydi. Uygʻun va I., „Sulton, Alisher Navoiy.“ ◆ Bu zamonda Navoiy janoblaridek pok odam hargiz topilmas. Oybek, „Navoiy.“ ◆ -Qozi domla muhtaram Teshaboy janoblarining iltifotlaridan mamnun boʻlibdilar, — dedi qori. M. Ismoiliy, „Fargʻona tong otguncha“ .

2 salb. Kishi ismlariga qoʻshiladigan kesatiq soʻz. ◆ Dekanatdan chiqsam, Boqizoda janoblari yalpayib, choy ichib oʻtiriptilar. S. Karomatov, „Oltin qum.“

ЖАНОБ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

• Yoqutcha: тойон