ดิอีโคโนมิสต์
 | |
.jpg) หน้าปกฉบับวันที่ 1 สิงหาคม ค.ศ. 2020 | |
| ประเภท | หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์[1][2] |
|---|---|
| รูปแบบ |
|
| เจ้าของ | ดิอีโคโนมิสต์กรุป |
| ผู้ก่อตั้ง | เจมส์ วิลสัน |
| บรรณาธิการ | แซนนี มินตัน เบดโดส์ |
| รองบรรณาธิการ | ทอม สแตนเดจ |
| ก่อตั้งเมื่อ | กันยายน 1843 |
| นโยบายทางการเมือง | เสรีนิยมทางเศรษฐกิจ[3][4] เสรีนิยมสังคม[3][4] การเมืองสายกลางมูลวิวัติ[5][6] |
| สำนักงานใหญ่ | 1-11 จอห์น อดัม สตรีต เวสต์มินสเตอร์ ลอนดอน ประเทศอังกฤษ |
| ยอดจำหน่าย | 909,476 ฉบับ (พิมพ์) 748,459 ฉบับ (ดิจิทัล) 1.6 ล้านฉบับ (รวมกัน) (as of กรกฎาคม–ธันวาคม ค.ศ. 2019[7]) |
| เลขมาตรฐานสากล (ISSN) | 0013-0613 |
| เว็บไซต์ | economist |
ดิอีโคโนมิสต์ (อังกฤษ: The Economist) เป็นหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ระหว่างประเทศที่พิมพ์ในรูปแบบนิตยสารและเผยแพร่ในรูปแบบดิจิทัลซึ่งเน้นที่เหตุการณ์ปัจจุบัน, ธุรกิจระหว่างประเทศ, การเมือง และเทคโนโลยี หนังสือพิมพ์ดังกล่าวตั้งฐานอยู่ในลอนดอน ซึ่งมีดิอีโคโนมิสต์กรุปเป็นเจ้าของ โดยมีกองบรรณาธิการหลักในสหรัฐ เช่นเดียวกับเมืองใหญ่ ๆ ในยุโรปภาคพื้นทวีป, เอเชีย และตะวันออกกลาง ซึ่งใน ค.ศ. 2019 ปริมาณการพิมพ์ทั่วโลกเฉลี่ยมากกว่า 909,476 ฉบับ และเมื่อรวมกับการปรากฏตัวทางดิจิทัลแล้ว มีจำนวนมากกว่า 1.6 ล้านฉบับ ส่วนในแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย มีผู้ชม 35 ล้านคนใน ค.ศ. 2016 หนังสือพิมพ์นี้ให้ความสำคัญกับวารสารศาสตร์ข้อมูล และการวิเคราะห์มากกว่าการรายงานที่เป็นต้นฉบับ ทั้งในด้านคำวิจารณ์และคำชม
ดิอีโคโนมิสต์ได้รับการก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1843 เผยแพร่ครั้งแรกโดยเจมส์ วิลสัน นักเศรษฐศาสตร์ชาวสกอต เพื่อรวบรวมการสนับสนุนการยกเลิกคอร์นลอส์ของอังกฤษ (ค.ศ. 1815–ค.ศ. 1846) ซึ่งเป็นระบบภาษีนำเข้า เมื่อเวลาผ่านไป ความครอบคลุมของหนังสือพิมพ์ได้ขยายไปสู่เศรษฐศาสตร์การเมือง และในที่สุดก็เริ่มเขียนบทความเกี่ยวกับเหตุการณ์ปัจจุบัน, การเงิน, การพาณิชย์ ตลอดจนการเมืองของอังกฤษ ตลอดช่วงกลางถึงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 20 ได้การขยายการจัดวางและรูปแบบโดยเพิ่มคอลัมน์ความคิดเห็น, รายงานพิเศษ, การ์ตูนล้อการเมือง, จดหมายของผู้อ่าน, เรื่องจากปก, บทวิจารณ์ศิลปะ, บทวิจารณ์หนังสือ และคุณลักษณะทางเทคโนโลยี หนังสือพิมพ์นี้มักจะจดจำได้ด้วยป้ายชื่อสีแดงรถดับเพลิงและภาพประกอบปกเกี่ยวกับหัวข้อ บทความแต่ละบทความเขียนขึ้นโดยไม่ระบุชื่อ ซึ่งไม่มีบรรทัดย่อย เพื่อให้บทความบรรยายเป็นเสียงเดียวกัน เสริมด้วยนิตยสารไลฟ์สไตล์พี่น้องอย่าง 1843 รวมถึงพอดแคสต์, ภาพยนตร์ และหนังสือที่หลากหลาย
จุดยืนของบรรณาธิการดิอีโคโนมิสต์ส่วนใหญ่เวียนวนเกี่ยวกับเสรีนิยมคลาสสิก, เสรีนิยมสังคม และที่โดดเด่นที่สุดคือเสรีนิยมทางเศรษฐกิจ นับตั้งแต่ก่อตั้ง บริษัทได้สนับสนุนการเมืองสายกลางมูลวิวัติ นิยมนโยบายและรัฐบาลที่รักษาการเมืองสายกลาง โดยทั่วไปแล้ว หนังสือพิมพ์นี้สนับสนุนเสรีนิยมทางเศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตลาดเสรี, การค้าเสรี, การย้ายถิ่นเสรี, การผ่อนคลายกฎระเบียบ และโลกาภิวัตน์ แม้จะมีจุดยืนด้านบรรณาธิการที่เด่นชัด แต่ก็ถูกมองว่ามีอคติในการรายงานเพียงเล็กน้อย และใช้การตรวจสอบข้อเท็จจริงอย่างเข้มงวดกับการแก้ไขการคัดลอกที่เข้มงวด[8][9] หนังสือพิมพ์นี้ใช้การเล่นคำครอบคลุม, ราคาสมัครสมาชิกสูง และความครอบคลุมในเชิงลึกได้เชื่อมโยงบทความนี้กับผู้อ่านที่มีรายได้สูงและมีการศึกษา ซึ่งดึงความหมายทั้งด้านบวกและด้านลบ[10][11] โดยอ้างสอดคล้องกับสิ่งนี้ว่ามีผู้อ่านที่มีอิทธิพลของผู้นำธุรกิจและผู้กำหนดนโยบายที่โดดเด่น
ดูเพิ่ม
[แก้]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "The Economist Is a Newspaper, Even Though It Doesn't Look Like One". Observer (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2013-09-02. สืบค้นเมื่อ 2020-04-08.
- ↑ Iber, Patrick (2019-12-17). "The World The Economist Made". The New Republic. ISSN 0028-6583. สืบค้นเมื่อ 2020-04-08.
- ↑ 3.0 3.1 Zevin, Alexander (December 20, 2019). "Liberalism at Large — how The Economist gets it right and spectacularly wrong". www.ft.com. สืบค้นเมื่อ March 11, 2020.
- ↑ 4.0 4.1 Mishra, Pankaj. "Liberalism According to The Economist". The New Yorker. สืบค้นเมื่อ 2020-04-09.
- ↑ "Is The Economist left- or right-wing?". The Economist. 2 September 2013. สืบค้นเมื่อ 24 April 2016.
- ↑ "True Progressivism". The Economist. 13 October 2012. สืบค้นเมื่อ 16 October 2016.
- ↑ "The Economist - Data - ABC | Audit Bureau of Circulations". www.abc.org.uk.
- ↑ Pressman, Matt (April 20, 2009). "Why Time and Newsweek Will Never Be The Economist". Vanity Fair. สืบค้นเมื่อ March 11, 2020.
- ↑ Leadership, The Berlin School Of Creative (February 1, 2017). "10 Journalism Brands Where You Find Real Facts Rather Than Alternative Facts". Forbes. สืบค้นเมื่อ March 10, 2020.
- ↑ Burnell, Ian (31 January 2019). "Why The Economist swapped its famous elitist marketing for emotional messaging". The Drum. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 August 2020. สืบค้นเมื่อ 11 March 2020.
- ↑ Peters, Jeremy W. (2010-08-08). "The Economist Tends Its Sophisticate Garden". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2020-03-13.
อ่านเพิ่ม
[แก้]- Arrese, Angel (1995), La identidad de The Economist, Pamplona: Eunsa. ISBN 978-84-313-1373-9. (preview)
- Edwards, Ruth Dudley (1993), The Pursuit of Reason: The Economist 1843–1993, London: Hamish Hamilton, ISBN 978-0-241-12939-5
- Tungate, Mark (2004). "The Economist". Media Monoliths. Kogan Page Publishers. pp. 194–206. ISBN 978-0-7494-4108-1.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
| นานาชาติ | |
|---|---|
| ประจำชาติ | |
